Żeby radość więcej was nie opuszczała próbujcie się wznosić najczęściej jak to jest możliwe aż do rejonów duszy i ducha. Tylko dusza i duch mają moc czynienia was żywymi w niekończącej się przestrzeni i w wieczności. Wówczas nawet gdy dopadnie was nieszczęście, nawet gdy cierpicie, możecie jeszcze poczuć radość.

Cierpienie i radość… powiecie iż nie jest możliwe żyć równocześnie w dwóch stanach tak sobie przeciwstawnych. Tak, to jest możliwe. Dlaczego? Ponieważ jesteśmy stworzeni w dwóch naturach: naturze czysto ludzkiej, która jest słaba, wrażliwa, która odczuwa dokuczliwie najmniejsze utrapienie, najmniejsze przeszkody, najmniejsze straty; i w naturze wyższej, która żadnego zła nie może oczekiwać, ponieważ żyje ona w odwiecznym świetle, odwiecznym szczęściu. Jeśli nauczycie się obserwować wszystko co was spotyka z punktu widzenia waszej natury wyższej dojdziecie nawet do tego, iż odkryjecie że smutek i zmartwienie są rodzajem żyznego mułu w którym drzewa i kwiaty waszego ogrodu wewnętrznego mogą się nakarmić aby się rozwijać.

Oswobodzeni z zadań materialnych najbardziej przykrych dzięki wynalazkom maszyn i aparatów nieustannie doskonalonych, ludzie powinni właściwie mieć już wszystkie warunki by rozkwitać. Zamiast tego widzi się ich ciągle uwijających się, wyczerpanych jak gdyby uwierzyli, iż są zobowiązani do zaadoptowania się do tego samego rytmu co ich maszyny. To jest potrzebne dla ekonomii kraju, wydaje się… A oto jak dzieje się gdy ekonomia kwitnie podczas kiedy ludzie idą do szpitali i na cmentarze.

Niechby pozostawili w ruchu maszyny, ale żeby nauczyli zatrzymywać się by naładować się czystymi energiami. Tak od czasu do czasu w ciągu dnia trzeba pomyśleć aby zrobić przerwę, zaprzestać ruchu, słów a nawet myśli. Inaczej to jak gdyby zostawić wszystkie kurki wody, gazu i elektryczności otwarte i wkrótce nic by już nie było: cała energia wyczerpałaby się i zbiorniki całkowicie by się opróżniły. Bezruch, cisza, służą do napełnienia rezerwuarów. A więc jeśli możecie, zatrzymajcie się, zamknijcie oczy poczujcie w sobie ciszę i połączcie się ze źródłem życia i światła. Fizycznie i psychicznie poczujecie się odnowieni i będziecie mogli łatwiej powrócić do pracy.

Słyszy się ciągle jak ludzie się żalą, iż się im coś zabrało, że się jest coś im winnym, że się ich nie kocha, że się o nich nie myśli… I nie tylko czują się biedni i samotni ale ciągle się boją iż coś stracą; a więc zamykają się w sobie nie rozumiejąc, że to właśnie ta postawa zamykania się izoluje ich i jeszcze bardziej zubaża. Niechby zapomnieli o tym, czego im brakuje żeby byli radośni i nauczyli się pracować z tym co mają! Kiedy ma się możliwość objęcia całego wszechświata przez myśl, połączenia z wszystkimi stworzeniami świetlistymi, które go zapełniają jak mogą się czuć biedni i samotni? Czego im jeszcze potrzeba aby uwierzyli iż są bogaci, pełni i nawet mogą dawać coś innym?
Żeby się wzbogacić trzeba się otworzyć, dawać. Ten kto bierze ubożeje, a ten kto daje wzbogaca się. Ponieważ dawać znaczy obudzić w sobie nieznane siły, które są uśpione gdzieś głęboko; one zaczynają tryskać i krążyć i czuje się tak bardzo spełnionym, iż jest się zdziwionym. Mówi się sobie: „Jak to możliwe? Ja dawałem, dałem a jestem bogatszy…”. Tak, i to jest nowe życie.

Ćwiczenia duchowe nie są niczym szczególnym same w sobie. One stają się prawdziwie skuteczne i dobroczynne kiedy są wykonywane w świetle nauki, która daje wiedzę odnośnie świata niewidzialnego, różnych istot które go zamieszkują, praw które rządzą i krążących tam sił. I najważniejsze jeszcze: nauka duchowa odkrywa jak człowiek jest zbudowany, jakie są w nim organy, centra subtelne dzięki którym może wejść w relacje z rejonami świetlistymi przestrzeni. Ale nawet to nie wystarcza. Ten kto otrzymał swoją mądrość powinien zdecydować się na zmianę sposobu życia, poświęcenie swoich aktywności i przyzwyczajeń, które są w sprzeczności z celem Nauki inicjacyjnej,

Oto co jest istotne, weźcie to pod uwagę. Nie ograniczajcie się do intelektualnego rozumienia duchowości ale próbujcie zdobywać prawdziwe zrozumienie, takie zrozumienie, które ogarnia całe ciało aż do najmniejszej komórki. Każde ćwiczenie będzie zawierać dla was prawdziwe znaczenie, oświeci was i wzmocni.

Gdyby ludzie zmienili swoją opinię na temat natury, zmodyfikowaliby swoje przeznaczenie! Jeśli myślą iż jest ona pełna życia i inteligentna, że kamienie, rośliny, zwierzęta, gwiazdy są pełne życia i inteligentne, sami staną się w większym stopniu pełni życia i inteligentni. Natura jest ciałem Stwórcy. Dlatego powinni być nie tylko uważni, ale zbliżać się do niej z szacunkiem i świętym uczuciem.

W rzeczywistości jaki by nie był sposób w którym ludzie się prowadzą, dla natury nie ma to większego znaczenia: cała agresja z którą zadają jej cierpienie jest tylko małą stratą, małą raną na jej wielkim ciele, które nawet nie ma końca; ale to on, człowiek traci przede wszystkim. Kiedy ona tylko pozbędzie się tych szaleńców, przejmie znów swe prowadzenie: natura, która ma tyle zasobów! Ze względu na konsekwencje i pozycję natury względem ich samych, ludzie powinni okazywać szacunek w stosunku do zwierząt, roślin, kamieni, pogłębiać świadomość i wzbogacać całe życie, które oddycha i wibruje wokół nich.

Pomyślcie o wszystkich istotach, które zapełniają wszechświat od głębin ziemi aż do gwiazd i postarajcie się każdego dnia nawiązać kontakt z nimi. Ten kontakt może się odbywać tylko poprzez miłość. Jeśli kochacie naturę usłyszycie jak mówi i żyje w was, bo wy także jesteście częścią natury.

Ile ludzi utrzymuje, iż nie mają czasu by poświęcić go na ćwiczenia duchowe! Rano muszą iść do pracy, a przed tym mają jeszcze dużo rzeczy do zrobienia, a kiedy wracają wieczorem jest podobnie… No dobrze, jeśli nie mają przynajmniej kilku minut każdego dnia, żeby być w harmonii i świetle, pewne jest iż wypełnią ich czas kłopoty, zamieszanie i ciemność.

Jeżeli jest jakaś rzecz pewna, która zdarza się w życiu to bycie smutnym, słabym, zniechęconym, a co jest mniej pewne to bycie szczęśliwym, silnym i spokojnym. Dlaczego? Z powodu tego zdania, którym się rozkoszujecie: „Nie mam czasu!” Oto wygodny sposób usprawiedliwiania lenistwa i bezwładu. Nie ma nawet minuty żeby się skupić, nie ma minuty na modlitwę, na ćwiczenie, żeby stać się bardziej odpornym, bardziej światłym… Jakiż los przygotowują w ten sposób? W rzeczywistości ile razy tracą swój czas! Żeby choć trochę nauczyli się go oszczędzać! A zyskają go kiedy zrozumieją, iż jeśli poświęcą każdego dnia kilka chwil aby nawiązać kontakt ze światłem, to pozwoli uniknąć popełniania błędów, które musieliby potem naprawiać.

Myślicie że to niemożliwe aby przynieść pokój na ziemi wszystkim ludziom: są przecież jakże liczni! Oczywiście, jeśli w ten sposób przedstawiacie ten problem to macie rację. Jednak jak pozna się pewną metodę, stanie się to możliwe.

Spróbujcie wyobrazić sobie ludzkość jako jedną osobę. Wyobraźcie sobie także cały świat jako istotę, która się znajduje przed wami i podajecie jej rękę dając jej dużo miłości… Małe cząsteczki, które wychodzą z waszej duszy rozchodzą się we wszystkie strony przestrzeni i dochodzą do wszystkich ludzi, inspirując ich myślami bardziej szlachetnymi i braterskimi. To co robicie dla tej istoty w wyobraźni, dotyka w ten sposób mężczyzn i kobiety na całej ziemi. Jeśli setki, tysiące ludzi zrobiłoby to samo ćwiczenie, świeży powiew, powiew boski przeszedłby przez wszystkie stworzenia i pewnego dnia one także poczułyby się niesione przez ideał światła i pokoju.

Wrażenie zmęczenia jest z pewnością rzeczywistością realną, ale ona zależy wielce od stanu wewnętrznego. Komuś kto mnie zapytał pewnego dnia jak stać się niezmęczonym, odpowiedziałem: „Chciałbym odkryć wam sekret, ale czy będziecie umieli go stosować? Ten sekret to okazywanie miłości we wszystkim co robicie, ponieważ to miłość pobudza i podtrzymuje siłę w człowieku”. Pracujcie godzinami z miłością a nie odczujecie zmęczenia, ale pracujcie zaledwie kilka minut z uczuciem niezadowolenia, buntu, a coś w was zablokuje się i poczujecie się szybko wyczerpani.
Za każdym razem kiedy musicie podjąć jakieś działanie wypełnić jakiś obowiązek, spróbujcie zrobić to z miłością lub w ogóle tego nie róbcie! To co robicie bez miłości wyczerpuje was! I nie dziwcie się, iż nie macie potem żadnej energii. Pracowanie bez miłości to jakbyście wprowadzali w siebie truciznę; powiecie iż są zajęcia, które was odstręczają, które was nudzą (nawet myśl o nich już was męczy) ale nie możecie ich uniknąć. Wówczas spróbujcie przynajmniej znaleźć co najmniej jedno jakieś uzasadnienie dla wypełniania tych zadań z miłością i wtedy te zajęcia wydadzą się wam się lżejsze. Zdacie sobie z tego sprawę: będziecie mniej zmęczeni, miłość przezwycięży wasze zmęczenie.

Co powinien zrobić ktoś kto doznał od wrogów krzywdy, upokorzenia i podeptania? Jeśli jest mądry zrezygnuje z mszczenia się na nich. Powie sobie: „Oni sądzą, iż mnie zniszczyli? Więc dobrze: to jeszcze zobaczą! I rozpocznie gigantyczną pracę nad sobą samym, połączy się z istotami świetlistymi świata niewidzialnego, będzie się uczył, ćwiczył aż do dnia kiedy posiądzie prawdziwe światło, prawdziwe umiejętności. I dojdzie do chwili kiedy wrogowie spotkają go zdziwieni! Wobec światła tego człowieka, który zamiast się mścić pracował nad sobą samym, dzieje się w ich głowie coś niewytłumaczalnego. Zdarza się nawet, iż oni poczują się tak bardzo mali i brzydcy! A więc oto zwycięstwo, oto triumf mądrości: bez pokonywania swoich wrogów, pozostawiając ich nawet w spokoju osiągnęło się szczyt. Czyż nie jest to najlepsze rozwiązanie?… Trzeba oczywiście osiągnąć wiele światła, cierpliwości i miłości aby zdecydować się wprowadzić tę metodę, a przede wszystkim, żeby umieć trzymać się jej bez wahania. Lecz nie ma nic nad to lepszego.

Szukając w sobie wzlotu aż do szczytu waszego człowieczeństwa wewnętrznego wchodzicie naprawdę w połączenie ze światem bożym. Jeśli czujecie iż w końcu osiągnęliście rejon położony ponad pyłem i chmurami, to znaczy ponad astralnym i mentalnym niższym planem, podtrzymajcie ten stan jak długo to jest możliwe. Następnie jako że trudno jest trwać dłużej w tym wysiłku koncentracji więcej niż kilka minut, zwolnijcie trochę napięcie i pozwólcie się nieść przez światło jakbyście unosili się na spokojnym morzu. Już nie myślicie, już nie odczuwacie prawie nic nawet wasza dusza, która tam jest żywa, wibrująca jest przeniknięta najbardziej subtelnymi elementami z rejonu światła.

Powtarzajcie to ćwiczenie możliwie często. Dojdziecie do wniosku, iż kiedy znów podejmiecie wasze zwykłe działania w rodzinie, w społeczeństwie, to elementy duchowe, które przejęliście, wprowadzą harmonię w was i wzrośnie wasze pragnienie pracy i pomocy innym aby żyć w harmonii z nimi. To jest uczucie, które was nie zmyli, lecz wam potwierdzi, iż prowadzicie życie w połączeniu ze światem boskim.