Śmierć jest zmianą stanu, który nam pozwala poznać rejony, do których nie możemy mieć dostępu kiedy jesteśmy zamknięci w naszym ciele fizycznym. Żyć na ziemi i żyć w innym świecie są doświadczeniami potrzebnymi do naszej ewolucji, dlatego przychodzimy, potem odchodzimy… potem znowu przychodzimy…

Pragnienie nieśmiertelności, które mieszka w ludziach nie jest urojeniem, lecz ugruntowaną rzeczywistością, ale jeśli ignorują to, co jest w nich nieśmiertelne, większość polega bardziej na tym co mogą uzyskać w życiu fizycznym. Otóż nieśmiertelność nie jest dana ciału fizycznemu i ludzie poczują się nieśmiertelni dopiero w dniu, w którym nauczą się przenikać życiem duchowym swoje myśli, swoje uczucia i swoje działania. W tym właśnie jest życie nieśmiertelne. Ci, którzy żyją życiem duchowym, ci, którzy zrozumieli naprawdę co to jest życie duchowe, nie boją się śmierci. Oni mają świadomość, iż to, co nagromadzili w swoim sercu i w swojej duszy nie opuści ich nigdy; przeciwnie, oni wiedzą, że znajdą to wzmocnione po śmierci, ponieważ to stamtąd się wszyscy wywodzimy.

Mistrz Peter Deunow powiedział: „Jeśli żywicie w sobie ideę miłości w formie najbardziej subtelnej otrzymacie pomoc tysięcy, wielu tysięcy kochających istot, ponieważ miłość oznacza pracę kolektywną wielu dusz powiązanych ze sobą poprzez ideę miłości. Miłość boska jest największą siłą jaka istnieje. Nigdy nie wątpcie w tę prawdę, uczyńcie ją żywotną w was, aby przyciągała dusze, które pracują w jej imieniu i żeby te dusze przebywały zawsze w waszym pobliżu”.

Te słowa zasługują na długą medytację, ponieważ otwierają nam olbrzymie horyzonty. Kiedy uda się nam wdrożyć w boską koncepcję miłości, przyciągniemy z wysoka tysiące dusz, które napełnią nas swoją obecnością. Język ludzki jest zbyt wątły, aby wyrazić radość tych, którzy zostali nawiedzeni taką miłością i byli zdolni ją zatrzymać. Później wystarczy im tylko przyglądać się aby czuć się otoczonym pełnią.

Czujecie się ożywieni przez wielki ideał sprawiedliwości, szlachetności i chcecie aby ten ideał zrealizował się w świecie? To bardzo dobrze ale to nie wystarcza. Jeśli nie będziecie chcieli przyjąć właściwej postawy, będziecie w końcu zranieni przez pewne osoby z waszego otoczenia, które nie będą chciały nic usłyszeć i po pewnym czasie widząc iż mimo słuszności waszych argumentów i wysiłków nie zdołacie ich przekonać, w końcu zniechęcicie się i będziecie mieli potem urazę. Co więc czynić? Całkiem po prostu pozostawić innych w spokoju, nie przekonywać ich za wszelką cenę, sami zaś powinniście kontynuować, uczyć się i doskonalić… W ten sposób, stopniowo, gdy zamierzycie ich odwiedzić, będziecie ich inspirować przez wasze opanowanie, jasność, wyrazistość waszego rozumowania, aż poczują iż możecie ich czegoś nauczyć.

Jeśli będziecie nieustępliwie demonstrować ludziom, którzy odmawiają słuchania was, iż powzięli fałszywą drogę, nie tylko nic nie osiągniecie, ale pogrążycie się wraz z nimi w błotnistych terenach. Pracujcie ze światłem: pewnego dnia, kiedy ich spotkacie, stopniowo zainspirujecie ich, nawet gdy nie otworzycie jeszcze ust, poznają, że prawda jest po waszej stronie.

Mówi się, iż diabły i ciemne siły piekielne nie bardziej straszą ludzi, niż światło, które napawa ich wielkim strachem. I w pewien sposób wszystko jest zrozumiałe: kiedy czują głęboko w sobie, iż mają jeszcze potrzebę folgować swoim instynktom, swoim namiętnościom uciekają przed tym światłem, które im pokazuje iż podążają w kierunku miernego życia a często przestępczego. Nie chcą wyrzec się żadnych złych przyzwyczajeń i nie znoszą tego, co może odkryć jacy są, pełni zła, w rzeczywistości. Kiedy nie chce się uczynić żadnych wysiłków by się poprawić, zamyka się oczy, zatyka się uszy, jest się w przeświadczeniu, że się tak dobrze czuje.

Wszyscy ci, którzy obawiają się światła wiedzy duchowej nie wiedzą bardo dobrze dlaczego, ale czują instynktownie że jest ono zagrożeniem dla tego co uważają za swoje szczęście. Tylko ludzie, którzy szczerze pragną uczyć się i rozwijać, szukają tego światła, które im pokaże co jest do poprawienia i jak to poprawić.

Kochacie naturę, odkrywacie w niej ciągle nowe odsłony, których nie przestajecie podziwiać. Jednak to czego być może nie wiecie to jest to, iż poprzez wasze myśli, poprzez waszą miłość możecie także wejść z nią w relację aby się na was otworzyła.

Kiedy zbliżacie się do rzeki, do jeziora, do lasu, do góry, zatrzymajcie się i skierujcie do nich gest ręki. Na swój sposób odpowiedzą na wasze pozdrowienie i wyślą wam coś, co was zharmonizuje, oświeci i całkiem po prostu ulży wam, ponieważ zdecydowaliście się pozdrowić żywą naturę i stworzenia, które ją zamieszkują. A teraz pozbierajcie kamienie na drodze pogłaszczcie je z miłością: istoty, które je zamieszkują zaakceptują waszą miłość, będą wibrować w unisonie z wami i będą was także kochać.

Nie wystarczy mówić, iż natura jest żyjąca trzeba się także nauczyć coś zrobić aby to życie stało się w was realnością. W dniu kiedy potraficie wejść świadomie w relacje ze stworzeniami, nie poczujecie się ani samotni ani biedni ponieważ to boskie życie, które nadejdzie wypełni was swoimi błogosławieństwami.

Żeby nie wpaść w pułapki, które podsuwa nam życie w tym czy innym momencie, powinniśmy rozwinąć dwie wartości: rozpoznanie i pokorę. Rozpoznanie jest wartością intelektualną a pokora wartością serca.

Rozpoznanie pozwoli nam rozróżnić okoliczności prawdy i fałszu, rzeczywistość od pozorów, wskazuje nam prawidłowy kierunek i błędy których nie należy popełniać, chroni nas przed uchybieniami i iluzjami. Co do pokory, która jest jakością jakże zaniedbywaną, wręcz lekceważoną, to nie można ocenić jej wartości inaczej niż uzmysławiając sobie jak niebezpieczne jest jej przeciwieństwo: pycha. Pycha zamyka człowieka na świat duchowy, odcina mu strumień, który przynosi mu prawdziwą wodę z nieba. Dlatego równocześnie powinniśmy kultywować rozpoznanie, które wskazuje nam drogę ale konieczne jest też kultywowanie pokory, która otwiera nam drogę w górę, ponieważ te prądy są pożywieniem, które nas wspiera na drogach życia.

Jak nie miałoby się ochoty aby się czegoś nauczyć? Jest w świecie tyle ciekawych rzeczy do obejrzenia, wysłuchania, przeczytania. Lecz mimo wszystko zamiast rozpraszać się, pozwalając się powodować waszą ciekawością, próbujcie zaakceptować dyscyplinę aby polepszać wasz sposób życia. Właśnie przez sposób życia przyciąga się prawdziwą wiedzę. Inaczej, oto co może się zdarzyć: zgromadzicie wiadomości na wszystkie sposoby, które są obecnie do waszej dyspozycji, a jest ich teraz tak dużo! Lecz tego, co zarejestrujecie w ten sposób, nie zachowacie długo. Wkrótce, z wiekiem jak wiele osób, zaczniecie się uskarżać na utratę pamięci. Tak, stopniowo zaniknie, ponieważ wiele z tych szczegółów nagromadzanych w ciągu życia jest w rzeczywistości niepotrzebnych, ale także ponieważ to życie, które prowadzicie nie wpływa pomyślnie na waszą pamięć.

Nie traćcie więc czasu na gromadzenie wiedzy, która was stopniowo opuści. Zajmijcie się bardziej życiem według boskich reguł i prawdziwa pamięć zacznie się w was budzić: wszystko to co głębokie, istotne, czego uczyliście od tysięcy lat poprzez różne inkarnacje wyłoni się znów stopniowo w waszej świadomości.

Modlitwa stanowi możliwość, która nam jest dana, abyśmy mieli dostęp do innego wymiaru, do rzeczywistości innego porządku. Na zewnątrz być może nic nie będzie zmienione, lecz w sercu, w duszy, modlitwa powoduje wielkie transformacje.

Często to stwierdzano: osoby dla których modlitwa jest naturalnym, spontanicznym aktem, są lepiej uzbrojone niż inne aby konfrontować się z cierpieniem i nieszczęściem. Dzięki tej umiejętności oderwania się od ciemności, ciężkości, rozprzężenia świata, aby zwrócić się ku mocom niebieskim, wewnętrznie lepiej przechodzą wszelkie próby. Kiedy te próby dotyczą całej zbiorowości, nie jest możliwe aby ich uniknąć. Na przykład, wojna: podczas wojny, w ten czy inny sposób, nikt nie jest oszczędzony. Lecz ten który się modli, wzywa potęgi ducha i tam gdzie jego otoczenie pozwala się opanować przygnębieniu, on otrzymuje pomoc światła i może także wspierać innych i napełniać odwagą.

Gwiazdy nie są jedynie ciałami niebieskimi, które wytwarzają i emitują energie, lecz są to światy zapełnione istotami duchowymi, które nam wysyłają wiadomości. Przyjrzyjcie się sklepieniu niebieskiemu i znajdźcie gwiazdę, przy której odczuwacie potrzebę aby się zatrzymać, ponieważ czujecie, że jesteście z nią żywo połączeni. Skoncentrujcie się na tej gwieździe i zwróćcie się do aniołów, które ją zamieszkują. To są przyjaciele, możecie im zwierzyć wasze niepokoje, wasze smutki, a zwłaszcza wasze aspiracje i nadzieje.

Powrócicie z tych doświadczeń z szerszym rozumieniem życia, z wrażeniem, że nie jesteście nigdy sami i że potęgi dobroczynne pochylają się nad wami, z wami porozumiewają. Nawet jeśli nie wiecie czym są bliżej, poczujecie ich obecność. W obliczu nieskończoności sklepienia niebieskiego prezentujemy się niezbyt okazale to prawda, ale to nie jest powód, żeby czuć się samotnym czy zagubionym.

Pokora nie polega na tym, żeby się bez przerwy poniżać przed innymi mówiąc: „Jestem niczym, nic nie jestem wart”. Prawdziwą pokorą jest umieścić w sobie Stwórcę na pierwszym miejscu. Dlaczego? Ponieważ ten, który umieszcza w sobie Stwórcę na pierwszym miejscu, korzysta ze wszystkich jego bogactw. Oto głęboki sens pokory. Lecz jakże mało ludzi pojęło tę prawdę! I jako że nie zrozumieli, świadomie czy nieświadomie, prężą się stawiając na siebie wobec Kreatora i przekraczają Jego prawa. Jeśliby mogli posunęliby się aż do tego, aby Go zdjąć z tronu i zająć jego miejsce. A więc, to tym sposobem oni się pomniejszają, aż po eliminację samego siebie i zanik.

Wielkość istoty ludzkiej, tego stworzenia jakże niedoskonałego polega na zrozumieniu, że pomimo jej niedostateczności, może realizować cuda pod warunkiem, że umieści Stwórcę na pierwszym miejscu, w głowie i swoim sercu. Do tego czasu, wszystko za co się zabierze, wszystko co przedsięweźmie, pozostanie ograniczone. Postawa, aby otworzyć się na Pana, żeby nas On przeniknął, żeby przejawiał się poprzez nas i zagarniał nas w Swą służbę, oznacza prawdziwą pokorę i w takiej pokorze dopiero wzrastamy.