Wobec zbliżającej się starości naturalnym jest skierowanie spojrzenia wstecz i to tam dla wielu osób zaczyna się okres żalu. Oni czują, iż spędzili zbyt wiele czasu nadaremnie, ale nawet gdyby próbowali nadać inny kierunek dając więcej miejsca na życie wewnętrzne, byłoby już za późno bo nigdy już nie uchwyciliby czasu straconego. Rzeczywiście kiedy nastaje starość jest już nieco za późno na całkowitą zmianę życia, tak, ale nie jest za późno, nie jest nigdy za późno aby zacząć coś konstruktywnego. Najgorsze dla tych osób byłoby pozostawać w żalu w czasie, który im jeszcze pozostał do przeżycia. Jest zrozumiałe, że żałują, ale jest coś lepszego niż żałowanie. One mogą przynajmniej powrócić do wszystkich zdarzeń ze swojego życia aby wyciągnąć z nich lekcje. W lekcje te, które zostaną wyciągnięte mogą włożyć resztę miłości, inteligencji, woli, aby nadać swojemu życiu sens, którego dotąd jeszcze nie potrafiły znaleźć.

Medytujcie czasem nad tym pięknym obrazem przeźroczystości… Zrozumiecie, iż żeby nas przenikało życie, żeby nas światło przenikało, żeby prądy niebieskie przez nas przechodziły trzeba im otworzyć drogę to znaczy stać się przezroczystym. Wszystko w naturze podkreśla to prawo. Dlaczego kamienie szlachetne są tak bardzo cenione? Bo są kolorowe, oczywiście, ale przede wszystkim bo są przezroczyste: pozwalają one przepuszczać światło… Jak natura potrafiła pracować tak wspaniale nad pewnymi minerałami, aby je oczyścić, aby uczynić je istnymi cudami, które dziś podziwiamy: kryształ, diament, szafir, szmaragd, topaz, rubin…? A skoro natura zdołała to zrobić dlaczego człowiek nie potrafiłby wykonać tej samej pracy nad sobą samym?

Cała praktyka duchowa powinna dążyć do tego celu. Jeśli będziemy osiągać prawdziwą czystość naszego serca i naszej duszy aż staną się jasnymi i przezroczystymi, Bóg który bardzo docenia kamienie szlachetne włoży nas do Swej korony. Jest to oczywiście obraz ale odpowiada czemuś najbardziej realnemu.

Wszechświat jest rządzony przez prawo przyczyny i skutku. Każdy czyn, każde zdarzenie jest przyczyną, która prowadzi do konsekwencji i każda czynność, każde zdarzenie jest samo w sobie konsekwencją przyczyny. Przyczyny i konsekwencje są więc nierozerwalnie połączone ale trwanie życia ludzkiego jest zbyt ograniczone abyśmy mogli zaobserwować tę ogromną grę powiązania. Tak jak dziś mamy do czynienia z faktami, których przyczyny leżą skryte w dalekiej przeszłości, oddalone od naszego obecnego życia, tak też nie potrafimy przewidzieć dużo późniejszych konsekwencji w przyszłości, zdarzeń zachodzących obecnie. Aktualnie obcujemy z sytuacjami, które są jedne przyczynami, inne konsekwencjami, dlatego jest tyle zdarzeń, których sens nam umyka.

Co do reinkarnacji to jest ona szczególnym aspektem tego prawa przyczyny i skutku. Jako że życie nie ustaje w chwili kiedy opuszczamy ziemię, nie tylko konsekwencje działań następują na drugim świecie ale w chwili kiedy powraca się by się inkarnować pozostają one żywotne i czynne. Nie można więc wyrokować, iż ten czy inny człowiek nie zasłużył na dobre warunki, którymi się obecnie cieszy, tak samo jak konstatować z pewnością, że ktoś inny całkiem nie zasłużył na to, żeby być ofiarą niesprawiedliwości, ponieważ nie zna się ich poprzednich inkarnacji. Dopóki nie uzna się reinkarnacji, nie zrozumie się nic na temat sprawiedliwości bożej.

Słowa „wyrzeczenie”, „poświęcenie” są tymi, które mało podobają się ludziom, ponieważ rozumieją je jako synonimy pozbawienia się czegoś i wmawiają sobie, że jak się tego czegoś pozbawią to umrą. I to jest prawda, że umrą: jeśli nie zrozumieją iż wyrzeczenie służy wyłącznie do tego, aby dostąpić wejścia w rejony bardziej wzniosłe, żeby otrzymać coś lepszego, wzniosłego, jeśli tego nie pojmą to wtedy rzeczywiście umrą.

W praktyce duchowej wyrzeczenie jest przeniesieniem potrzeby, skłonności, przyjemności na najwyższy plan. Praktykuje się odżywianie, kochanie, posiadanie różnych działań ale z elementami bardziej czystymi w celu bardziej bezinteresownym. Wyrzeczenie nie jest więc synonimem umierania ale przeciwnie synonimem życia. Ten kto tego nie zrozumie, popada w stagnację. I rzeczywiście ta stagnacja prowadzi do śmierci. Podczas kiedy akceptacja niektórych wyrzeczeń przemieni energię prymitywną w energię bardziej wzniosłą i nie tylko nie prowadzi do śmierci ale do wzbogacenia.

Pracujecie długo aby umocnić wasze przekonania. Jeśli będziecie opowiadać wszędzie, iż w końcu znaleźliście drogę do światła i zdecydowaliście podążać tą drogą i tak dalej, znajdziecie się wówczas w sytuacji wywoływania sprzeciwów, prowokowania krytyki. Niektórzy będą chcieli zademonstrować, że obraliście fałszywą drogę, że jesteście idealistami, naiwnymi, itd. Jeśli wasze przekonania nie są jeszcze całkiem silne nie tylko nie wytłumaczycie niczego tym osobom, lecz przeciwnie to wy przegracie i wcześniej skapitulujecie.

Jakie by nie były wasze szlachetne pobudki podzielenia się odkryciami, zacznijcie od zatrzymywania ich dla siebie. Żyjcie tymi prawdami, róbcie wasze doświadczenia i ćwiczenia z nimi , aż przejdą w wasze ciało i krew, aż całkowicie staniecie się z nimi jednością. Nie tylko przyniosą wam wówczas światło i siłę, która pomoże zatriumfować nad trudnościami życia, ale tego dnia kiedy skierujecie je do innych, powiecie im o nich, zrobicie to z taką siłą autentyczności, iż wszystkie sprzeciwy upadną.

To oczywiste, iż ludzie są niedoskonali ale postawa polegająca na ciągłym podkreślaniu ich braków nie jest wcale pedagogiczna. Kwestią jest wiedzieć czy się zadowala tym by jedynie okazywać zły humor i rozdrażnienie wywołane przez zachowanie ludzi czy chciałoby się im pomóc.

Jeśli chcielibyście rzeczywiście komuś pomóc zmienić postawę, zwróćcie się do czegoś, co w nim jest najlepszego, pokażcie iż widzicie jego zalety (każdy ma co najmniej jedną) i zwróćcie się do nich. Poruszycie jego miłość własną, będzie starał się was nie zawieść i w ten sposób dodacie mu odwagi, żeby się ulepszył. Ta zasada sprawdza się szczególnie w przypadku dzieci. Nie wychowuje się dzieci podkreślając ich błędy, traktując je jako niezdolne, leniwe, kłamliwe, niegrzeczne. W wyniku obwiniania dziecko traci chęć do czynienia wysiłku: skoro już ustaliliście definitywnie opinię o nim, dlaczego nie spróbować jej zmienić? Pokażcie mu iż zawsze można czynić lepiej, co jest prawdą; w tym przypadku tak, macie jakąś szansę go wychować.

Każdy człowiek posiada twarz wewnętrzną różną od tej, którą pokazuje każdego dnia spotykając się z innymi i ta twarz zmienia się nieustannie, ponieważ zależy ściśle od życia psychicznego. Tę twarz wewnętrzną powinien człowiek każdego dnia rzeźbić i oświecać przez swoje uczucia i najbardziej szlachetne myśli aby pewnego dnia przepoić i umodelować swoją twarz fizyczną.

Twarz, którą macie dziś jest syntezą uczuć i myśli, którymi kiedyś karmiliście ją i jeśli nie jesteście z niej zadowoleni nie możecie w tej chwili za wiele zmienić. Nie zajmujcie się więc nią zbytnio, postarajcie się tylko wnieść jakieś udoskonalenie waszej twarzy wewnętrznej ponieważ jest ona modelem według którego formowała się wasza twarz fizyczna w ciągu inkarnacji. Twarz fizyczna z początku będzie się opierała, lecz po pewnym czasie opór ustanie pod naporem innej twarzy, twarzy duszy, która jest potężna i stara się narzucać swoje cechy. Czasami może być tak, iż promienność przepoi waszą twarz fizyczną i przejawi się niepostrzeżenie wasza twarz duchowa, wasza twarz z góry. Kontynuujcie waszą pracę; pewnego dnia wasze dwie twarze dojdą do tego, iż staną się jedną.

Czegokolwiek chcielibyśmy dokonać w swoim życiu, nawet w postaci najlepszych planów, zawsze spotykamy trudności i przeszkody. Trzeba to wiedzieć i zachować ostrożność aby nigdy nie dopuścić do zniechęcenia, bo jest to jedna z najgorszych pokus jakie istnieją.

Kiedy zaczynacie odczuwać przygnębienie przewyższające sytuację, powiedzcie sobie od razu, iż nie potrwa to długo. Schrońcie się w sobie samych jak byście byli w hibernacji i pozostańcie tak aż do chwili kiedy powróci do was podmuch życia. Zniechęcenie jest jak zima, ale po zimie nadchodzi wiosna. W ciągu roku wiosna przychodzi wcześniej czy później czasem nadchodzi zbyt późno, ale zawsze w końcu się pojawia. Dlatego nigdy nie należy całkiem tracić nadziei i odwagi. W tej czy innej chwili poryw waszej energii powróci. Ileż z tych niewielu chwil straciło się dla ludzi zanim siły wiosny się pojawiły! I to szkoda, byliby w końcu uratowani, ale zostali ogarnięci przez zniechęcenie, ponieważ nie przeczuwali wiosennej odnowy.

Wszyscy ludzie stanowią część wielkiego ciała natury, powinni więc starać się żyć w harmonii z nią. Nawet gdy ktoś uważa się za jednostkę indywidualną, która ma swoje własne życie, powinien należeć do zespołu; wyzwanie, które mu się stawia to pogodzenie wymagań swojego życia osobistego z tym życiem zespołowym. Każda jednostka jest szczególna i to Inteligencja kosmiczna chciała tego zróżnicowania stworzeń i nie trzeba próbować ich ograniczać. Każdy ma prawo wyrażać swoją różnorodność, swoją oryginalność ale w harmonii z Ogółem.

Ten Ogół z którym powinniśmy się zharmonizować nie jest tylko zespołem ludzkim: poza nim jesteśmy związani z różnymi królestwami natury a także z społecznością kosmiczną wewnątrz której mamy jako istoty myślące rolę ważną do odegrania. Dlatego każdego dnia powinniśmy odczuwać świadomie, iż uczestniczymy w konstrukcji tego gmachu, który jest życiem kosmicznym w którym są uwzględnione wszystkie stworzenia, anioły, archanioły… aż do Boga Samego, ponieważ stwarzanie nie jest dokończone, ono jest ciągle w trakcie budowy.

Większość ludzi nie tylko uważa za normalne pozwalać sobie dawać upust emocjom, popędliwościom, namiętnościom, ale myślą, że daje to smak i intensywność życia. Czy oni zadają sobie czasem pytanie w jakim stanie będzie ich umysł kiedy będą potrzebować zastanowienia aby rozwiązać potrzebne problemy i zrozumieć niezbędne prawdy życia?

Żeby wasz umysł był zawsze wytrzymały i dyspozycyjny powinniście być roztropni, wyważać każdą waszą aktywność a szczególnie szukać opanowania waszych porywów życia psychicznego. Inaczej nawet jeśli przyjdzie wielki mędrzec i odkryje tajemnicę wszechświata, nic nie zrozumiecie, nic nie usłyszycie i nic nie zobaczycie. I szkoda. Zechciejcie więc nie tracić czasu i energii na zajęcia, które was osłabiają, w ten sposób będziecie obudzeni i świadomi w chwili kiedy zaprezentuje się wam prawda, która otworzy wam drogę do światła i oswobodzenia.