Autor-Archive: Prosveta Pl

Umiejętność oddychania przyczynia się bardzo do harmonii i równowagi wewnętrznej ale tu są do poznania pewne reguły. Najpierw, zdecydowanie lepiej jest nie oddychać przez usta lecz tylko przez nos. Następnie trzeba wdychać powietrze powoli i zatrzymać go w płucach najdłużej jak to jest możliwe. Wydech może być szybki i mocny. Tak, jeżeli na przykład odczuwacie jakąś dolegliwość, jeśli czujecie że wniknęły w was jakieś ciemne istności, myśląc że zarazem wypędzacie te istoty, które spowodowały u was te zaburzenia samopoczucia wykonajcie takie ćwiczenie: wolny wdech powietrza, powietrze, potem wyrzućcie je za jednym razem myśląc że wyrzucacie zarazem te istności które stwarzają w was problemy.

I kiedy macie wrażenie uwolnienia się w końcu od tych intruzów, wdychajcie przywołując w was obecności dobroczynne. Wyobrażajcie sobie iż wasze serce jest wypełnione złotym światłem, które staje się słońcem o tryskających promieniach. Jak istoty anielskie mogłyby nie poczuć się przyciągane przez takie domostwo?

Budząc się o poranku, sprawdźcie dobrze potrzeby dnia, który się zaczyna. Jest na to metoda: postąpcie tak jakby ten dzień miał być ostatnim. Niektórzy powiedzą, iż to nasuwa im nieprzerwanie myśl o śmierci, co jest straszne. Nie, żyć każdego dnia tak jakby to miał być dzień ostatni nie kieruje nas w stronę śmierci lecz przeciwnie w stronę życia. To bardziej ten, kto prowadzi się beztrosko i lekkomyślnie jak gdyby miał przed sobą wieczność idzie w kierunku śmierci, ponieważ traci swoje życie.

Skoro mędrcy radzą nam by żyć każdego dnia jakby dzień ten miał być ostatnim, życzą sobie jedynie żeby nas zachęcić aby dzień dzisiejszy uczynić bardziej pożytecznym, piękniejszym, szlachetniejszym niż dzień wczorajszy. Nie ma rzeczywistej potrzeby wierzyć, że będzie on ostatnim, to jest tylko metoda pedagogiczna, aby żyć pełnią życia już dziś.

Dla wielu ludzi czystość jest wspaniałym stanem za którym tęsknią, ponieważ kojarzy się z dzieciństwem z tą zagubioną niewinnością, której więcej nigdy nie odnajdą; a jeśli jest definitywnie zagubiona mówią sobie iż nie warto o niej myśleć. A więc jest przeciwnie: warto o niej myśleć, ponieważ czystość jest czymś innym niż cnota z dzieciństwa. Czystość jest wszystkim co jest inspirowane przez naszą wyższą naturę. Nieczystością zaś jest wszystko, co jest inspirowane przez naturę niższą. Natura niższa karmiona przez egocentryczne i niskie pragnienia popycha ludzi do podejmowania decyzji, przyjmowania ukierunkowań, które niszczą innych, a także ich samych. W tym jest nieczystość, nie trzeba szukać jej gdzie indziej. Czystość czy nieczystość są przede wszystkim sprawą intencji, celu. To intencje i cele czynią działania czystymi lub nieczystymi. Ten kto pracuje dla celu bezinteresownego, który w tym co przedsiębierze szuka korzyści dla wszystkich, ten jest czysty. Więc jeśli szczerze poszukujecie czystości, pytajcie siebie jak moglibyście wesprzeć przejawy waszej wyższej natury.

Jakimże głębokim i znaczącym symbolem jest źródło! Dlaczego? Ponieważ nie przestaje tryskać i płynąć. A źródło w nas, które nie może nigdy przestać tryskać i płynąć, czyste, transparentne, to jest miłość. Cokolwiek nam się wydarzy, cokolwiek nam się stanie, nie możemy nigdy pozwolić naszemu źródłu wyschnąć.

Ileż osób decyduje się zamknąć na innych, kiedy odkryją iż są oszukani. Nigdy tego nie róbcie! Zanim się dowiecie, że was oszukano pobłogosławcie tę miłość, przynajmniej wasze źródło płynęło i byliście gotowi, aby pobłogosławić tę miłość, która w was wytrysnęła. Nie doradzam wam oczywiście naiwności, zaślepienia, a przeciwnie: próbujcie tak jasno jak to tylko możliwe rozeznawać ludzi. Ale jeśli zdarzy się wam być oszukanym, powiedzcie sobie, że nie jest to takie ważne. To co jest ważne, to groźba nie goszczenia w nas nigdy już miłości. Jakiekolwiek byłoby rozczarowanie, rozgoryczenie, próby, pozwólcie płynąć swojemu źródłu to ono przywróci wam radość, inspirację i silę.

Piękno oddziałuje na ludzi z taką siłą fascynacji, iż mają zawsze pokusę aby zbliżyć się do niego, aby go dotknąć, uchwycić, posiąść. Ale piękna nie można posiąść; w istocie ono nie należy do świata fizycznego i kiedy tylko ma się pokusę aby go musnąć, ono znika. Piękno jest światem, który jest stworzony wyłącznie dla oczu; nie jest przeznaczone ani dla rąk ani dla ust.

Lubi być oglądane ale nie znosi być dotykane. Trzeba więc zawsze być bardzo uważnym kiedy spotyka się istoty wielkiego piękna. Ten który nie zwraca na to uwagi przepędza istoty, które je zamieszkują i które im dają tę harmonię, ten wdzięk. I jeśli one się oddalają będzie cierpieć, bo straci ten wspaniały nieuchwytny element, który upiększa także jego życie.

Nasza radość, nasza inspiracja zależą więc od respektu, który okazujemy względem piękna nie szukając go dla siebie. Ucząc się każdego dnia kontemplować je w istotach ludzkich delektujemy się prawdziwym życiem.

Młodość jest ciekawa, odważna pod tym względem, że angażuje się bez strachu w przygody, które mogą zaszkodzić jej życiu fizycznemu i psychicznemu.

Jeśli rodzice, dorośli o większej mądrości próbują temu zapobiec, nie słucha się ich: jacyż to ludzie ograniczeni, starzy, namolni, którzy próbują powstrzymać nas od robienia doświadczeń i poznawania życia?

Poznawanie życia… Młodzi nie wiedzą, że aby poznać prawdziwe życie, musi się zrobić inne doświadczenia niż te poprzez które wyobrażają sobie, że będą żyć bardziej intensywnie. Ponieważ wiedzą to z przeczytanych książek, wystarczy im że podejmowali je inni filozofowie mędrcy, święci. Zdarza im się podziwiać te osoby, są nawet zdolni je cytować, ale nie naśladować! Naśladują skłonności tych, którzy spalili sobie skrzydła w różnego rodzaju wyczynach; byłoby lepiej gdyby się zadowolili samym cytowaniem, gdy chodzi o godne pożałowania przygody wszystkich tych stworzeń, które źle skończyły (literatura i historia są nimi wypełnione) aby próbowali żyć esencją doświadczeń istot, które znalazły drogę światła i prawdziwej miłości.

Są mężczyźni i kobiety, którzy nie znajdują swojego miejsca w społeczeństwie: czują się ignorowani, pogardzani a przede wszystkim niepotrzebni, co jest największym cierpieniem jakie istnieje więc na co mogą wykorzystać swoją energię? Skoro nie daje im się możliwości budowania czegoś, pozostaje im tylko niszczenie wszystkiego wokół siebie; to nie znaczy, iż ich natura jest szczególnie zła, ale jeśli czują się niesprawiedliwie traktowani, ignorowani, niedoceniani, są kuszeni aby przyciągać uwagę czyniąc akty przemocy. W ten sposób rzeczywiście można dać się zauważyć. Ale co można przez to uzyskać?

Być wrażliwym na spojrzenie, na opinię innych nie jest niewłaściwe samo w sobie. Jedynie gdy chodzi o szacunek, który człowiek ma do siebie samego, sens swojej własnej wartości, on tylko nie może nigdy zależeć od spojrzenia, od opinii, ale wynikać z świadomości pracy, którą się wykonuje w skrytości serca dla dobra całego świata. Tak więc nawet jeśli wydaje się, że społeczeństwo was nie potrzebuje niech was to nie martwi: znajdziecie zawsze miejsce tu czy tam aby zrobić coś potrzebnego, dobrego, pięknego. I uznani czy nie, poczujecie, że się rozwijacie.

Stopniowo w miarę upływu życia nabieracie świadomości iż są w was różne skłonności z których niektóre są lepsze od innych. Jednak ta świadomość nie wystarcza: musicie także przyznać iż istnieje konieczność wyboru między wszystkimi skłonnościami by skoncentrować się na tych, które wydają się najbardziej szlachetne, najbardziej konstruktywne. W ten sposób stopniowo odkryjecie w sobie obecność czegoś świetlistego, silnego, czego nie znaliście poprzednio. Ta obecność to Zasada Boska, która was zamieszkuje i która czeka abyście oddali jej swoje usługi. Oddać się w służbę Zasady Boskiej to znaleźć każdego dnia wartości moralne, duchowe, które zasługują aby oddać im pierwsze miejsce.

Jedynym sposobem, aby przyciągnąć do nas istoty niebiańskie i zatrzymać je, jest stwarzanie wokół siebie bardzo czystej atmosfery. Jedną z najbardziej korzystnych chwil dla tej pracy jest wschód słońca.

Stopniowo, kiedy słońce wznosi się na horyzoncie, zmienia kolory. Najpierw jest czerwone, potem pomarańczowe, później żółte i według jakości powietrza może przybrać niuanse zielone, niebieskie czy fioletowe; w końcu w rozżarzeniu staje się białe. Wznosząc się na niebie śpiewa całą gamą kolorów. Tak, ono śpiewa, ponieważ każdy kolor wyraża dźwięk. A więc jakaż symfonia kiedy nadchodzi biały świetlisty blask! Jeśli nauczycie się wewnętrznie uczestniczyć w pojawieniu się Aurory poczujecie, iż w tej symfonii, w tym blasku światła wasza aura się oczyszcza, wzmacnia i wibruje bardziej intensywnie; ona wysyła sygnały do istot niebiańskich, które czują się zapraszane na to święto. One odpowiadają na wasze zaproszenie i jak wszyscy zaproszeni, którzy zjawiają się aby uczcić święto, przynoszą wam dary.

Przez ich wsparcie i rady, przyjaciele mogą być cenną pomocą w doświadczeniach życiowych. Ale biegać do nich, telefonować za każdym razem kiedy jest się smutnym, rozczarowanym, niezadowolonym to nie jest słuszne. Nawet jeśli czuje się potem nieco lepiej, to jest to krótkotrwałe, ponieważ jeśli nie wykonało się żadnej wewnętrznej pracy żeby rozwiązać problemy, wpadnie się wówczas ponownie w te same negatywne stany. Nie tylko więc zaszkodzi się innym, ale dla nas samych nic się nie poprawi.

Zdenerwowaliście się przez coś lub kogoś? Coś was zmartwiło? Pozostańcie w spokoju u siebie, skoncentrujcie się na świetle, pomódlcie się, zaśpiewajcie, posłuchajcie muzyki… Albo wyjdźcie, pospacerujcie ulicą lub pozostańcie na łonie natury i nie pokazujcie się ludziom zanim nie będziecie zdolni by przynieść im czegoś dobrego, konstruktywnego. Jeśli przyzwyczailibyście się do obserwowania siebie, stwierdzilibyście, że macie tendencję do czynienia przeciwnie: jeśli coś idzie źle, biegniecie do jednych i drugich, żeby podzielić się waszymi kłopotami i jeśli to się powiedzie, nie będziecie mieli im nic do opowiedzenia. Więc dobrze, odtąd pomyślcie o dzieleniu się tylko z waszym otoczeniem dobrymi rzeczami, waszym spokojem, waszą radością a poczujecie ulgę i uwolnienie.