Kiedy jesteście pewni iż pracujecie dla rzeczy sprawiedliwej i szlachetnej nic nie może was z tej drogi zawrócić. A szczególnie nie zajmujcie się postawą innych w odniesieniu do siebie bo ryzykujecie że was zatrzymają w waszym porywie. Tak jak stałość nie jest tym co charakteryzuje ludzi, niektórzy z początku wam przytakują i za wami idą ale potem zaczynają was krytykować i odwracają się od was i nie wiecie nawet dlaczego.

To jest tak: są w życiu okresy sukcesu, które są rozpoznane, uznane a potem przychodzą inne okresy kiedy jest się ignorowanym, odrzuconym. Jeśli nie przywykliście do idei bezinteresownej pracy, ryzykujecie wpadnięcie w rozgoryczenie i w bunt. Wróćcie zatem do przeszłości: zdacie sobie sprawę iż realizując taką a taką pracę zdobyliście pewne wartości. Teraz kiedy pojawiają się nowe warunki macie z pewnością do podjęcia określoną pracę, aby rozwinąć inne uzdolnienia. W ten sposób ciągle jesteście panem sytuacji.

Jakiekolwiek byłyby wasze zalety, wasze kompetencje nie próbujcie narzucać się innym. Dlaczego? Ponieważ wzbudzacie w nich pragnienie sprzeciwienia się wam. Na początku być może będą zachwyceni i będą was szanować, będą nawet się was obawiać… ale kiedy wy tak wierzycie, że wasz autorytet się umocnił oni w tajemnicy zrobią wszystko co mogą, żeby wałczyć przeciw wam. I to wy będziecie ich prowokować. Ten który afiszuje swoją moc budzi u innych instynkt agresji. Nie można zliczyć wszystkich tych sposobów, które ludzie są zdolni stosować w praktyce gdy przełożony albo ktoś jemu podobny ich upokarza przez postawę pogardliwą, szorstki ton, raniące słowa.

Prawdziwy autorytet uzyskacie kultywując dobroć, delikatność, cierpliwość. Być może inni będą na początku źle interpretować waszą postawę: będą sobie wyobrażali iż jesteście słabi, niezdolni i będą wykorzystywać tę sytuację. Ale wytrwajcie, wkrótce będą zmuszeni uznać wasze umiejętności oraz waszą wewnętrzną siłę i uzyskacie nie tylko ich szacunek ale i przyjaźń.

Kiedy cierpicie uświadomcie sobie, iż tylko jedna część was jest dotknięta przez cierpienie. Druga część pozostaje niedostępna: wasz duch. Wasz duch jest wolny, nie jest podległy żadnym cierpieniom. Z rejonów subtelnych, gdzie on się znajduje, patrzy na was, doradza wam, a nawet czasem mówi: „Cierpisz? A więc rozwesel się bo jeśli jesteś inteligentny to dzięki temu cierpieniu jeszcze coś zyskasz z jasności i zrozumienia i tym się wzmocnisz”.

Ten kto jest nieszczęśliwy ma skłonność identyfikowania się ze swoim nieszczęściem. Pozwala aby nim zawładnęło. I to jest dla niego niebezpieczne. Przeciwnie, powinien być natychmiast w gotowości i mówić sobie: „Teraz jest do wykonania praca. To prawda, iż ja cierpię, ale cierpi tylko jedna część mnie”. Wtedy niechby zwrócił się do tej innej istoty, swojego ducha, który żyje w nieskończoności i wieczności i który też jest w nim samym. W głębi błota, w którym ma wrażenie iż jest zanurzony, poczuje wyłaniające się światło i siłę.

Wobec zbliżającej się starości naturalnym jest skierowanie spojrzenia wstecz i to tam dla wielu osób zaczyna się okres żalu. Oni czują, iż spędzili zbyt wiele czasu nadaremnie, ale nawet gdyby próbowali nadać inny kierunek dając więcej miejsca na życie wewnętrzne, byłoby już za późno bo nigdy już nie uchwyciliby czasu straconego. Rzeczywiście kiedy nastaje starość jest już nieco za późno na całkowitą zmianę życia, tak, ale nie jest za późno, nie jest nigdy za późno aby zacząć coś konstruktywnego. Najgorsze dla tych osób byłoby pozostawać w żalu w czasie, który im jeszcze pozostał do przeżycia. Jest zrozumiałe, że żałują, ale jest coś lepszego niż żałowanie. One mogą przynajmniej powrócić do wszystkich zdarzeń ze swojego życia aby wyciągnąć z nich lekcje. W lekcje te, które zostaną wyciągnięte mogą włożyć resztę miłości, inteligencji, woli, aby nadać swojemu życiu sens, którego dotąd jeszcze nie potrafiły znaleźć.

Medytujcie czasem nad tym pięknym obrazem przeźroczystości… Zrozumiecie, iż żeby nas przenikało życie, żeby nas światło przenikało, żeby prądy niebieskie przez nas przechodziły trzeba im otworzyć drogę to znaczy stać się przezroczystym. Wszystko w naturze podkreśla to prawo. Dlaczego kamienie szlachetne są tak bardzo cenione? Bo są kolorowe, oczywiście, ale przede wszystkim bo są przezroczyste: pozwalają one przepuszczać światło… Jak natura potrafiła pracować tak wspaniale nad pewnymi minerałami, aby je oczyścić, aby uczynić je istnymi cudami, które dziś podziwiamy: kryształ, diament, szafir, szmaragd, topaz, rubin…? A skoro natura zdołała to zrobić dlaczego człowiek nie potrafiłby wykonać tej samej pracy nad sobą samym?

Cała praktyka duchowa powinna dążyć do tego celu. Jeśli będziemy osiągać prawdziwą czystość naszego serca i naszej duszy aż staną się jasnymi i przezroczystymi, Bóg który bardzo docenia kamienie szlachetne włoży nas do Swej korony. Jest to oczywiście obraz ale odpowiada czemuś najbardziej realnemu.

Wszechświat jest rządzony przez prawo przyczyny i skutku. Każdy czyn, każde zdarzenie jest przyczyną, która prowadzi do konsekwencji i każda czynność, każde zdarzenie jest samo w sobie konsekwencją przyczyny. Przyczyny i konsekwencje są więc nierozerwalnie połączone ale trwanie życia ludzkiego jest zbyt ograniczone abyśmy mogli zaobserwować tę ogromną grę powiązania. Tak jak dziś mamy do czynienia z faktami, których przyczyny leżą skryte w dalekiej przeszłości, oddalone od naszego obecnego życia, tak też nie potrafimy przewidzieć dużo późniejszych konsekwencji w przyszłości, zdarzeń zachodzących obecnie. Aktualnie obcujemy z sytuacjami, które są jedne przyczynami, inne konsekwencjami, dlatego jest tyle zdarzeń, których sens nam umyka.

Co do reinkarnacji to jest ona szczególnym aspektem tego prawa przyczyny i skutku. Jako że życie nie ustaje w chwili kiedy opuszczamy ziemię, nie tylko konsekwencje działań następują na drugim świecie ale w chwili kiedy powraca się by się inkarnować pozostają one żywotne i czynne. Nie można więc wyrokować, iż ten czy inny człowiek nie zasłużył na dobre warunki, którymi się obecnie cieszy, tak samo jak konstatować z pewnością, że ktoś inny całkiem nie zasłużył na to, żeby być ofiarą niesprawiedliwości, ponieważ nie zna się ich poprzednich inkarnacji. Dopóki nie uzna się reinkarnacji, nie zrozumie się nic na temat sprawiedliwości bożej.

Słowa „wyrzeczenie”, „poświęcenie” są tymi, które mało podobają się ludziom, ponieważ rozumieją je jako synonimy pozbawienia się czegoś i wmawiają sobie, że jak się tego czegoś pozbawią to umrą. I to jest prawda, że umrą: jeśli nie zrozumieją iż wyrzeczenie służy wyłącznie do tego, aby dostąpić wejścia w rejony bardziej wzniosłe, żeby otrzymać coś lepszego, wzniosłego, jeśli tego nie pojmą to wtedy rzeczywiście umrą.

W praktyce duchowej wyrzeczenie jest przeniesieniem potrzeby, skłonności, przyjemności na najwyższy plan. Praktykuje się odżywianie, kochanie, posiadanie różnych działań ale z elementami bardziej czystymi w celu bardziej bezinteresownym. Wyrzeczenie nie jest więc synonimem umierania ale przeciwnie synonimem życia. Ten kto tego nie zrozumie, popada w stagnację. I rzeczywiście ta stagnacja prowadzi do śmierci. Podczas kiedy akceptacja niektórych wyrzeczeń przemieni energię prymitywną w energię bardziej wzniosłą i nie tylko nie prowadzi do śmierci ale do wzbogacenia.

Pracujecie długo aby umocnić wasze przekonania. Jeśli będziecie opowiadać wszędzie, iż w końcu znaleźliście drogę do światła i zdecydowaliście podążać tą drogą i tak dalej, znajdziecie się wówczas w sytuacji wywoływania sprzeciwów, prowokowania krytyki. Niektórzy będą chcieli zademonstrować, że obraliście fałszywą drogę, że jesteście idealistami, naiwnymi, itd. Jeśli wasze przekonania nie są jeszcze całkiem silne nie tylko nie wytłumaczycie niczego tym osobom, lecz przeciwnie to wy przegracie i wcześniej skapitulujecie.

Jakie by nie były wasze szlachetne pobudki podzielenia się odkryciami, zacznijcie od zatrzymywania ich dla siebie. Żyjcie tymi prawdami, róbcie wasze doświadczenia i ćwiczenia z nimi , aż przejdą w wasze ciało i krew, aż całkowicie staniecie się z nimi jednością. Nie tylko przyniosą wam wówczas światło i siłę, która pomoże zatriumfować nad trudnościami życia, ale tego dnia kiedy skierujecie je do innych, powiecie im o nich, zrobicie to z taką siłą autentyczności, iż wszystkie sprzeciwy upadną.

To oczywiste, iż ludzie są niedoskonali ale postawa polegająca na ciągłym podkreślaniu ich braków nie jest wcale pedagogiczna. Kwestią jest wiedzieć czy się zadowala tym by jedynie okazywać zły humor i rozdrażnienie wywołane przez zachowanie ludzi czy chciałoby się im pomóc.

Jeśli chcielibyście rzeczywiście komuś pomóc zmienić postawę, zwróćcie się do czegoś, co w nim jest najlepszego, pokażcie iż widzicie jego zalety (każdy ma co najmniej jedną) i zwróćcie się do nich. Poruszycie jego miłość własną, będzie starał się was nie zawieść i w ten sposób dodacie mu odwagi, żeby się ulepszył. Ta zasada sprawdza się szczególnie w przypadku dzieci. Nie wychowuje się dzieci podkreślając ich błędy, traktując je jako niezdolne, leniwe, kłamliwe, niegrzeczne. W wyniku obwiniania dziecko traci chęć do czynienia wysiłku: skoro już ustaliliście definitywnie opinię o nim, dlaczego nie spróbować jej zmienić? Pokażcie mu iż zawsze można czynić lepiej, co jest prawdą; w tym przypadku tak, macie jakąś szansę go wychować.

Każdy człowiek posiada twarz wewnętrzną różną od tej, którą pokazuje każdego dnia spotykając się z innymi i ta twarz zmienia się nieustannie, ponieważ zależy ściśle od życia psychicznego. Tę twarz wewnętrzną powinien człowiek każdego dnia rzeźbić i oświecać przez swoje uczucia i najbardziej szlachetne myśli aby pewnego dnia przepoić i umodelować swoją twarz fizyczną.

Twarz, którą macie dziś jest syntezą uczuć i myśli, którymi kiedyś karmiliście ją i jeśli nie jesteście z niej zadowoleni nie możecie w tej chwili za wiele zmienić. Nie zajmujcie się więc nią zbytnio, postarajcie się tylko wnieść jakieś udoskonalenie waszej twarzy wewnętrznej ponieważ jest ona modelem według którego formowała się wasza twarz fizyczna w ciągu inkarnacji. Twarz fizyczna z początku będzie się opierała, lecz po pewnym czasie opór ustanie pod naporem innej twarzy, twarzy duszy, która jest potężna i stara się narzucać swoje cechy. Czasami może być tak, iż promienność przepoi waszą twarz fizyczną i przejawi się niepostrzeżenie wasza twarz duchowa, wasza twarz z góry. Kontynuujcie waszą pracę; pewnego dnia wasze dwie twarze dojdą do tego, iż staną się jedną.