Jeśli większość ludzi nie wraca z wakacji dobrze wypoczętymi to dlatego, iż spędzili je na lenistwie albo przyjemnościach, które roztrwoniły całą ich energię fizyczną i psychiczną. Nie zdawali sobie sprawy, iż prawdziwy odpoczynek następuje gdy jest rzeczywista zmiana aktywności, a wypoczynek w którym nie dochodzi do głosu duch otwiera drzwi zgubnym radom natury niższej.

Dlaczego nie wyciągnąć korzyści z okresu wakacji aby zrobić przerwę na odnalezienie siebie? W ciągu roku wiele spiętrzonych zajęć i aktywności blokuje, przeciąża i zaciemnia wasze życie. Spróbujcie więc chociaż teraz znaleźć chwilę czasu, żeby zanalizować kierunek waszych aktywności, w które jesteście zaangażowani i wysilcie się aby nie podtrzymywać tych, które są w sprzeczności z waszą pracą duchową. Powróćcie także do niektórych zdarzeń i spotkań, które mieliście w ciągu poprzednich miesięcy i z niektórych wyciągnijcie przydatne wnioski na przyszłość.

A ponieważ macie więcej czasu poświęćcie go na ćwiczenia duchowe w których nie mogliście uczestniczyć w ciągu roku. Czytajcie książki, które wzbogacają wasze wewnętrzne życie. Wybierzcie kilka znamiennych zdań i powtarzajcie je aż do czasu aż w waszej duszy rozpali się iskierka, która roznieci w całej waszej istocie ogień mądrości i miłości.

Ma się zawsze więcej możliwości polepszenia sytuacji jeśli się skoncentruje bardziej na tym co dobre niż na tym co złe. Spróbujcie zastosować tę zasadę w waszych relacjach z innymi. Na przykład zamiast krytykować to, czego u nich brakuje zatrzymajcie się na dobrych cechach, które u nich również występują by zobaczyć jak je można jeszcze udoskonalić. Nawet gdyby była to chociaż jedna cecha zajmijcie się nią bliżej. Nie zwracajcie uwagi na braki, ale jak to tylko w waszej mocy, próbujcie im pomóc w rozwinięciu dobrych właściwości. Będzie to z korzyścią dla innych jak też dla was, gdyż rozwój każdego człowieka warunkuje także rozwój wszystkich. Im bardziej się posuwa do przodu, tym bardziej się pociąga innych ze sobą. Jeśli przeszkadza wam jakiś błąd u danej osoby tym jest więcej okazji by rozwinąć u siebie wyrozumiałość i cierpliwość zachowując dobre spojrzenie na innych.

Trzeba zawsze skupiać się na dobrych cechach człowieka mówiąc sobie: „Bóg zamieszkuje jego duszę, ja nie zajmuję się „dziką zwierzyną”, która włóczy się wkoło”. Nie osądzam drapieżników gdyż u kogo ich nie ma? U niektórych ludzi drapieżniki są zamknięte w klatce lub uśpione chloroformem.

Obserwujcie siebie: ileż razy stwierdzacie, iż wasz stan duchowy nie jest dokładnie w zgodzie z tym co robiliście! Na przykład kiedy przychodzi chwila modlitwy, medytacji, często wasze myśli krążą gdzie indziej, bo myślicie często o wszystkich pracach, które na was czekają. Potem gdy jesteście w pracy czujecie że mielibyście potrzebę skupienia się i oto tam też jesteście roztargnieni. Potem, kiedy jesteście w pracy myślicie, że koniecznie musicie uzyskiwać rezultaty a więc znowu jesteście roztargnieni. Trzeba nauczyć się być obecnymi w tym co się robi, ponieważ na wszystko jest odpowiedni czas. Inaczej nie ma czasu na nic, ponieważ nigdy nie ma się głowy tu gdzie powinna być.

Kiedy rano przygotowujecie się do asystowania podczas wschodu słońca mówcie sobie: „Chcę wejść w kontakt z czystością, pięknem, miłością, światłem, nic innego się nie liczy”. Zostawcie wasze ciężary i przedstawcie się słońcu i wspaniałościom natury z lekkością i swobodą. Ażeby dobrze widzieć, dobrze odczuwać i rozumieć trzeba być tam obecnym. Weźcie przykład z mężczyzn i kobiet, którzy przeżywają wielką miłość: kiedy są razem są zdolni wszystko zapomnieć. Zanurzają swoje spojrzenie w oczach drugiej osoby i kiedy chcą opisać co zobaczyli mówią tylko o świetle i nieskończoności.

Otrzymujemy nasze życie od Boga, lecz nie możemy w pełni korzystać z jego bogactwa jeśli nie nauczymy się powracać do Niego, który jest źródłem. I tu jak mówię Bóg, trzeba rozumieć szczyt nas samych. Kierowanie energii w górę żeby odżywiała komórki mózgu wymaga wielkiej wiedzy, a polem gdzie ta wiedza jest niezbędna jest seksualność.

Wszystkie wskazówki jakie dają Wtajemniczeni dotyczące opanowania siły seksualnej nie mają na celu dokuczania ludziom by pozbawić ich przyjemności, której mają oczywiście prawo zakosztować. Jeśli uczą, iż energia seksualna może być subtelna, to wiedzą, że istnieją inne możliwości, które mogą się przejawiać nie tylko w niższych rejonach. Tymi energiami dobrze rozumianymi, dobrze użytymi, kobiety i mężczyźni mogą się posługiwać, żeby pobudzić wyższe zdolności, które im pomogą zrealizować prace duchowe najwyższej konieczności i w ten sposób zakosztują prawdziwej radości.

Kultura współczesna nie przestaje proponować nam przedmiotów i działań, które są pobudzające i kuszące. I nie tylko iż nie uprzedza ludzi o niebezpieczeństwach, które one niosą, ale robi wszystko żeby wmawiać iż przyniosą satysfakcje, które tak uzyskane przyczynią się do ich rozwoju a nawet są jego niezbywalnym warunkiem. A więc nie, to nie pomnażanie pragnień usatysfakcjonuje i wzbogaci. Przeciwnie, większość z tych domniemanych postępów materialnych powoduje w życiu tylko przygnębienie, ponieważ za główny cel mają zaspokojenie i satysfakcję z potrzeb materialnych. Ludzie wyobrażają sobie iż będą w ten sposób żyć bardziej intensywnie a więc w rzeczywistości proponuje się im powierzchowne ożywienie, które rozprasza całą ich energię. Nazywają to „korzystać z życia” a jest to pewien sposób myślenia i reagowania, które ich pobudza najpewniej ku śmierci.

Nawet jeśli im się tłumaczy, iż życie jest najcenniejszym dobrem, ludzie rzadko rozumieją, że w tym życiu najważniejsze jest samo życie. Jeśli zamiast rozpraszania się w aktywnościach, które ich osłabiają dążyliby do rozwoju swoich zdolności psychicznych i duchowych, odkryliby iż w najprostszych codziennych czynnościach tkwią prawdziwe skarby. Oddychanie, odżywianie się, chodzenie, patrzenie na naturę, kochanie, myślenie, oto prawdziwe dary życia.

Postawcie słowo „harmonia” w centrum waszego życia, strzeżcie go w sobie jako rodzaj kamertonu i jeśli poczujecie pewien niepokój, wzburzenie, weźcie ten kamerton i posłuchajcie go, aby sprawić by cała wasza istota współbrzmiała z nieograniczonym życiem, życiem kosmicznym aby ta myśl o harmonii przeniknęła stopniowo wszystkie wasze komórki!

Przez harmonię przyciągamy świetliste istoty ze świata niewidzialnego i stają się one naszymi przyjaciółmi i już nas nie opuszczają, ponieważ istoty świetliste są nieugięte, tak samo nieugięte jak istoty ciemne, od których tak często trudno się uwolnić. Dlaczego przyjaciele nie mieliby być równie nieugięci jak wrogowie? Przychodzą aby nas wesprzeć, oświecić, poradzić nam i jeśli podążymy za ich radami, będziemy zawsze dobrze inspirowani. Dlatego nawet w złej sytuacji nie trzeba się zniechęcać, bo pewnego dnia sytuacja obróci się na naszą korzyść, ponieważ będziemy pozytywnie zainspirowani. Nie ma nic bardziej potrzebnego jak podtrzymywać stan harmonii, który przyciągnie naszych przyjaciół ze świata niewidzialnego.

Nie ma nic do zarzucenia nauce, która opisuje minerały, rośliny, zwierzęta lub ludzi.

To, co mówi jest prawdziwe, ale jest to tylko częściowa prawda. Żeby była kompletna trzeba umieścić badany obiekt w kontekście życia uniwersalnego do którego należą: oddzielone od tego życia: kamienie, rośliny, zwierzęta, ludzie, są pozbawione czegoś istotnego, ponieważ ludzie i rzeczy nie istnieją oddzielnie ale jako część wszystkiego i są powiązane między sobą. Trzeba więc nauczyć się je stawiać w układzie kosmicznym żeby zobaczyć jak wibrują w harmonii i uczestniczą w życiu wszystkich. Jeśli przez wygodę jest się zmuszonym do studiowania oddzielnie, trzeba także zrozumieć jak krąży od jednego do drugiego to „coś” czego nie posiadają jak długo są rozdzielone. W rozdzieleniu elementów życie przerywa się zaś w połączeniu ich z wszystkimi innymi elementami ziemi i nieba życie pojawia się znów i posiądziecie prawdziwą wiedzę.

Jakie by nie było miejsce gdzie będziecie ćwiczyć waszą aktywność najlepiej żebyście umieścili w centrum życie, abyście go widzieli w najszerszym wymiarze. Od tego momentu wszystkie ćwiczenia, które będziecie mogli podjąć skorzystają z tego światła.

Każdy człowiek chce realizować swoje pragnienia i ambicje. Czy chodzi tu o bogactwo, piękno, wiedzę, władzę, sławę, itd. zużywa na ich zdobycie swoją energię fizyczną i psychiczną, swój czas, swoje zdrowie. Ale co się dzieje z celem raz osiągniętym? Po chwili satysfakcji zaczyna się do tego co zdobyte tracić zainteresowanie. Tak, często to następuje: to co osiągnęliśmy nie zachowuje aury jaką było spowite przedtem gdy tego pragnęliśmy i tak oto zakrada się niezadowolenie i pustka.

Jedyny sposób zatrzymania tego uczucia braku, który następuje po realizacji naszych pragnień jest przejście do poszukiwań dalekiego obiektu, tak dalekiego że nie osiągnie się go nigdy. Ten daleki niedościgły cel, który przekracza i zawiera wszystko, można nazywać Bogiem. Idąc drogą, którą powinniśmy przejść aby zbliżyć się do Niego znajdziemy: miłość, mądrość, piękno, silę, bogactwo, nigdy już się nie wyczerpując w daremnych poszukiwaniach.

Jeszcze nie wiecie, iż promienie słońca są zdolne odżywiać w was ducha. Tak, ale pod warunkiem nauczenia się otrzymywania ich pod warunkiem otwarcia się na nie z całego swego serca, całej swojej duszy. Nie potraficie przyznać iż światło to więcej niż wibracja fizyczna, że jest istotą żyjącą?… Jak długo będziecie zamknięci na tę ideę nie będziecie mogli skorzystać z wszystkich bogactw słońca.

Starajcie się tak organizować swoje życie, aby światło zajmowało w nim coraz więcej miejsca. Na wiosnę i w lecie chodźcie medytować wschodzące słońce myśląc iż możecie otrzymywać jego promienie jak pożywienie, wodę i powietrze. I zwróćcie się do nich mówiąc: „O, promienie światła, przeniknijcie mnie, przepędźcie chmury, które zaciemniają moje niebo”. One przenikają was i tak bez waszej wiedzy, lecz jeśli będziecie świadomi i uważni, jeśli przepoicie się światłem i jego ciepłem z przekonaniem, iż coś w was zaczyna rosnąć i rozwijać się wówczas światło zajmie w was coraz więcej miejsca.

Przed wyrażeniem krytyki o kimś zacznijcie od przenikliwego spojrzenia na siebie samego. Dlaczego? Ponieważ nie ma się prawa krytykować słabości innych wcześniej nim pokona się je w sobie. Za każdym razem jeśli kierujecie negatywny osąd o kimś jesteście sami osądzani. Przez kogo? Przez waszą świadomość, przez osąd wewnętrzny. Jakiś głos poruszy się w was żeby zapytać: „A ty, który w ten sposób się wypowiadasz jesteś pewny iż w ten czy inny sposób nie popełniłeś tego samego błędu? A do tej słabości do której sam jesteś zdolny dlaczego musisz jeszcze dorzucać pobłażanie, brak miłości? Czy ty nie czujesz iż w twoim sercu, w twojej duszy tracisz coś cennego?” Oto kara wyrządzona temu, który osądza innych, a więc nie ma się prawa: światło wówczas opuszcza. I jeśli ktoś mówi, iż nigdy nie usłyszał takiego głosu to znaczy, że uczynił wszystko żeby być głuchym na te uwagi i rady. Trzeba, aby był bardziej uważny wówczas usłyszy.