Podczas wschodu słońca nauczcie się za każdym razem patrzeć na słońce nowymi oczami. Mówcie do niego: „Kochane słońce, nie znałem cię jeszcze. Oczywiście wiedziałem, że jesteś piękne i czyste i że każdego dnia dajesz nam swoje światło i ciepło, ale nie pojąłem do tej pory lekcji, której nam udzielasz. Teraz rozumiem, że wskazujesz nam drogę prawdy, doskonałości, pełni. Chcę być taki jak ty”. Oczywiście nigdy nie będziecie tacy jak słońce, to jest niemożliwe, ale to nie szkodzi. Wbijcie sobie ten obraz jako ideał w waszej głowie, ponieważ właśnie to, co niemożliwe działa w człowieku, wzmacnia go i przemienia.

            Ani to, co trzymacie w rękach, ani to, co posiadacie, albo co osiągnęliście nie przyczynia się do waszego dalszego rozwoju. Szukajcie tego, co niemożliwe, co nieosiągalne. Jedynie to może was zachęcić do ciągłego podążania naprzód.

Liczba 1 otrzymuje swój święty charakter poprzez to, że przedstawia całość. W całym kosmosie jest tylko jedna wpływająca sama do siebie jedność. I nawet jeżeli pozornie widzimy podziały, zakłócenia i granice, to w rzeczywistości nigdzie nie istnieje całkowite oddzielenie. Najlepszym przykładem na to jest rozszczepienie światła przez pryzmat Biały promień światła przedstawia 1, poprzez jego rozszczepienie powstaje siedem kolorów. Czyż to nie wspaniałe widzieć, jak z tej jedności, z tego białego światła, powstała różnorodność siedmiu kolorów: fioletu, indygo, niebieskiego, zieleni, żółtego, pomarańczowego i czerwonego? Czyż jest w stanie coś lepiej unaocznić nam przejście z jedności do różnorodności i z różnorodności do jedności niż światło? A teraz spójrzcie jeszcze raz na kolory i spróbujcie rozróżnić, gdzie kończy się czerwień, a zaczyna pomarańcz; pokażcie mi gdzie kolory te się od siebie odróżniają i gdzie leży granica między nimi. Nie znajdziecie jej, ponieważ jej nie ma. Przykład światła jest szczególnie ciekawy, ponieważ światło jest pierwotną substancją wszechświata.

Wszyscy ci, których łączy ideał zrobienia czegoś dobrego dla wspólnoty, powinni połączyć się ze sobą w życzeniu wykonania w pierwszej linii pracy duchowej. Dzięki tej pracy ich pragnienia i myśli będą tak czyste i pełne światła, że dotkną wysoko we wszechświecie istot i elementów, które im odpowiadają i będą mogli przyciągnąć je do siebie. Istoty te i elementy pomogą im polepszyć sytuację i to w o wiele skuteczniejszy sposób niż wszelka krytyka, żądania i propozycje reform tych, którzy rzekomo pracują dla dobra wspólnoty.

            Kto nie akceptuje tego spojrzenia, może spodziewać się wyłącznie rozczarowań. Będzie się czuł wykończony i zgorzkniały, ponieważ jego myśli i uczucia będą przytrzymywać go w niższych rejonach świata astralnego i mentalnego, które to zostaną wzburzone w ramach tych utarczek. I pewnego dnia będzie zmuszony stwierdzić, że wszystkie jego starania nic nie przyniosły, ponieważ nie postępował we właściwy sposób.

Wolności ani nie ma tam, gdzie ludzie jej przeważnie szukają, ani nie wygląda tak, jak ludzie sobie ją zazwyczaj wyobrażają. Jak wielu powtarza sobie: „nie będę pracował, nie będę brał ślubu, nie chcę mieć dzieci ani absolutnie żadnych zobowiązań. Chcę być wolny!” Ale czy naprawdę wierzycie, że oni są wolni? Wewnętrznie są jeszcze bardziej ograniczeni niż inni, ponieważ ich wola uwolnienia się nie została im dana przez szlachetny i bezinteresowny ideał.

            Wszyscy ci, którzy szukają wolności w zaniechaniu odpowiedzialności, żeby wieść życie pełne egoizmu i rozrywek, stają się niewolnikami niższych duchów, którym swoim zachowaniem otwierają drzwi. Wolno szukać wolności jedynie po to, żeby lepiej służyć Panu oraz swoim ludzkim braciom.

To wasze zadanie podążać dalej i dalej drogą dobra. Nawet jeżeli wasza droga przepełniona jest przeszkodami, o które się potykacie, to zawsze możecie się podnieść. Oczywiście lepiej by było w ogóle nie upadać i dlatego też musicie nieustannie słuchać się swojego głosu wewnętrznego, aby nie dokonywać błędnych wyborów. Ponieważ, gdy już dokonaliście wyboru, musicie znosić jego konsekwencje aż do końca. Zaprezentuję wam pewien obraz: gdy weszliście na dach domu, macie wybór: albo zejść po drabinie, albo skoczyć w dół. Jak tylko decydujecie się na skok, w tym samym momencie podlegacie sile grawitacji i zostajecie pogruchotani na ziemi. Jesteście wolni wyłącznie zanim rzucicie się w otchłań, później już koniec z wolnością, spadacie. Jeżeli podjęliście błędną decyzję i upadacie, możecie oczywiście powstać. Ale ile ponownego wysiłku was to kosztuje! A więc proszę miejcie co do tego całkowitą jasność, że wasza wolność dotyczy przede wszystkim waszego wyboru.

Każdy jeden musi pracować na rzecz swojego rozwoju, swojego własnego wzbogacenia, ale wyłącznie pod warunkiem, że nie czyni tego wyłącznie dla siebie, lecz dla dobra wspólnoty. Wówczas nie mówimy po prostu o wspólnocie, lecz o braterstwie. Wspólnota nie jest jeszcze braterstwem. Braterstwo jest wspólnotą, w której panuje prawdziwa spójność, ponieważ każdy jeden pracuje w niej w pełni świadomie dla dobra wszystkich.

W rzeczywistości w społeczeństwie rozróżnia się trzy kategorie jednostek, które odpowiadają trzem poziomom świadomości. Są tacy, którzy chcą pracować samotnie, wyizolowani i wycofani ze świata zewnętrznego. Następnie są ci, którzy pojęli zalety płynące z życia we wspólnocie i połączyli się z innymi – ale zrobili to tylko dlatego, że służy to ich interesom – w takiej wspólnocie ludzie nie znają się dobrze i nie kochają się. W końcu są tacy, którzy uczą się żyć po bratersku i ustawicznie pogłębiają w samych sobie świadomość uniwersalności.

Sen jest jedynie kontynuacją zajęć na jawie, tylko w trochę inny sposób. Jeżeli w ciągu dnia ktoś stara się opuścić obszar prozaiczności, egocentryzmu, aby osiągnąć wyższy, szerszy stan świadomości, ten we śnie odnajdzie lepsze warunki do kontynuowania swojej pracy. Jego dusza opuszcza ciało i przemierza przestrzeń podczas swojej podróży do innych światów i ich mieszkańców. I nawet jeśli człowiek po przebudzeniu nie jest w stanie sobie tego wszystkiego przypomnieć, co usłyszał lub zobaczył, to podróże te pozostawiają w nim głębokie wrażenia, które krok po kroku zmieniają jego rozumienie rzeczy.

Dusze uświęcone są najbardziej rozwiniętymi istotami sefiry Malchut. Po hebrajsku nazywa się je Ishim, czyli doskonałymi. Chodzi w tym przypadku o świętych, patriarchów, proroków, wielkich mistrzów ludzkości, założycieli dużych religii, jak Hermes Trismegistos, Budda, Zaratustra, Mojżesz lub Jezus. Oni są wybrańcami, oni są łącznikiem między zwykłymi ludźmi a hierarchiami niebiańskimi od aniołów aż po serafinów.
Co stało się z tymi istotami po śmierci, gdzie one znajdują się obecnie? Są wciąż tu, żyją dalej w niewidzialnym świecie, współtworzą bractwo świetlistych istot i nie opuściły ludzkości. Nad nimi, w innej sefirze znajdują się inne istoty, który je jeszcze przewyższają; noszą one inne imiona i tworzą jeszcze obszerniejsze bractwo. Ale tu, w sefirze Malchut, Ishim tworzą potężną wspólnotę, która prowadzi ludzkość, czuwa nad nią i kieruje siłami kosmicznymi w odniesieniu do rozwoju ludzkości.

Gdy wtajemniczony natrafi na przyjemne okoliczności życia, nie zatrzymuje się przy nich zbyt długo, a wręcz próbuje się z nich wycofać. Jeżeli natomiast znajdzie się w trudnej sytuacji, stara się ją znosić do końca. Powiecie: „Ale dlaczego? Czy wtajemniczeni chętnie cierpią?„ Nie, oni po prostu zrozumieli pewne prawdy, których dzieci – i dorośli, którzy często są nikim innym jak dziećmi – nie zrozumieli. Dzieci lubią tylko to, co słodkie, przyjemne, tak jak pewne dziecko, które się modliło: „Kochany Boże, spraw proszę, żeby mój tata, mama i mój młodszy brat pozostali zdrowi i żeby witaminy były w cukierkach, a nie w szpinaku.” Takie są dzieci! Niestety nigdy nie znajdziemy witamin w cukierkach, tak jak duchowych witamin nigdy nie da się znaleźć w przyjemnościach, a w pracy i w trudnościach. Jedynie prawdziwi dorośli mogą odkryć, że za każdym egzaminem, każdą goryczą kryje się jakieś bogactwo i głębia; przedłużone uciechy i przyjemności służą natomiast wyłącznie temu, by człowieka uśpić, pozwolić mu być słabym i trzymać go z daleka od prawdy.

Jezus powiedział „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”, wiele można by mówić o tym pojęciu doskonałości. Kiedy dziecko idzie do szkoły, powinno być doskonałe, jego ręce, nogi, oczy, uszy, mózg muszą działać bez zarzutu. Jeżeli dziecko jest upośledzone fizycznie lub psychicznie, wszystko będzie mu przychodziło trudniej: wszystkie jego organy fizyczne i psychiczne muszą być w dobrym stanie, żeby mógł robić postępy. To samo dotyczy człowieka, gdy mówimy o jego doskonałości, o której mowa w nauce wtajemniczenia. Słowo to oznacza przede wszystkim, że organy dotyczące życia psychicznego i duchowego muszą być dobrze rozwinięte i dobrze funkcjonować. Jedynie wówczas człowiek może dążyć do doskonałości Boga, który jest wszechwiedzący, posiada wszelką miłość i jest wszechmocny.
Niektórzy z Was osiągnęli ten pierwszy poziom doskonałości, z którego przez pracę będą się dalej rozwijać i po wielu, wielu wcieleniach będą mogli osiągnąć doskonałość Boga. A więc trzeba być doskonałym, aby stać się doskonałym.