Od kiedy ludzie pojawili się na ziemi nie przestają odczuwać nowych potrzeb. To oczywisty znak ewolucji: stopniowo kiedy nowe potrzeby były odczuwane społeczeństwa przeobrażały się, wzbogacały, stwarzały. Jednakże byłoby pożyteczne zatrzymanie się na chwilę i zadanie sobie pytania o naturę tych potrzeb. Ponieważ to nienasycenie, żądza, chciwość, które popychają wielu ludzi do szukania własnej satysfakcji w sferze materialnej zanieczyszczając i dewastując planetę, prowadzą ludzkość do katastrofy. Jeśliby choć spytali czym się sami kierują reklamując tę łatwość, ten komfort, te przyjemności, doszliby do przekonania, że jest to głos ich natury niższej, egoistycznej, kapryśnej, okrutnej.

Przeznaczenie człowieka jest określone przez wartość jego potrzeb: jeśli uporczywie poszukuje satysfakcji w sferze fizycznej to znaczy iż nigdy nie próbował zgłębić swoich bogactw duchowych. W dniu kiedy zrozumie, że Stwórca umieścił w nim stan subtelny, odpowiednik wszystkiego co może znaleźć na zewnątrz siebie, nauczy się karmić tymi bogactwami duchowymi. Tak więc nie tylko iż nie będzie więcej szkodził naturze ani ludziom, ale wszystko co odtąd zrealizuje w sferze fizycznej będzie naznaczone piętnem ducha.

Uśmiech jest już pozdrowieniem, znakiem rozpoznania, który kierujecie na odległość osobom, które spotykacie nawet zanim wypowiecie słowa, podacie rękę, albo wykonacie inny gest. Ważne jest także aby zważać na to co się ofiarowuje uśmiechając, żeby mieć pewność do kogo się uśmiechacie. Oczywiście nie potrzeba abyście ćwiczyli sztuczny uśmiech przed lustrem, bo to zdeformowałoby waszą twarz bardziej niż coś innego. Uśmiech powinien wyrażać dobroć, sympatię, zrozumienie, przyjemność ze spotkania, które pochodzą z wewnątrz.

Jeśli macie zwyczaj sięgania do głębi waszej istoty żeby odnajdywać światło i miłość, wewnętrzni rzeźbiarze, którzy są w was, będą już wiedzieć jakie nerwy, muskuły muszą być naprężone czy rozluźnione. Możecie im zaufać. Pracujcie więc z miłością, nadzieją i wiarą a uśmiechając się poddawajcie się inspiracji waszych artystów wewnętrznych.

Wszechświat jest dziełem dwóch wielkich zasad: męskiej i żeńskiej. Duch kosmiczny i Dusza uniwersalna łączą się aby stwarzać. To co my nazywamy duchem (męskim) i duszą (żeńską) stanowi emanację dwóch zasad stwórczych. Dlatego tak jak one my – przez naszego ducha i naszą duszę – także jesteśmy stwórcami. Lecz tej siły stwórczej nie możemy stosować w praktyce jeżeli dzięki naszej świadomości nie będziemy zdolni do wznoszenia się coraz wyżej do rejonów gdzie panuje tylko światło.

Aktywności duchowe, które czynią nas prawdziwymi kreatorami są to: modlitwa, medytacja, kontemplacja, identyfikacja. W pragnieniu dotarcia i zgłębiania Duszy uniwersalnej, tego światła, które jest materią stwórczą, nasz duch ją zapładnia. A nasza dusza, która otrzymuje ziarna Ducha kosmicznego zaczyna wysyłać w świat dzieci boże: inspiracje, pokój, radość, szlachetne czyny i miłość.

Siła człowieka spoczywa w małych wysiłkach podejmowanych każdego dnia. Niestety to często właśnie tam się kapituluje. Od czasu do czasu można być zdolnym do przekraczania siebie i odnoszenia osiągnięć, ale pokonywać każdego dnia bezwładność, być czujnym, kontrolować siebie. Jakie to trudne! A jednak prawdziwa siła leży w wytrwałości. Nic nie opiera się komuś kto nie pozwala zatrzymać się w drodze, ponieważ wprawia w ruch potężne zasady przed którymi przeszkody muszą w końcu ustąpić.

Iluż wśród was koncentruje wszystkie swoje energie na chwilowym wysiłku! Jeśli nie osiągacie czegoś, rezygnujecie i dlatego pozostajecie słabi. Prawdziwą siłę nabywa się za cenę powtarzania małych wysiłków. Ucząc się pracować systematycznie, dojdziecie do znalezienia odpowiedniego rytmu, który pozwoli wam zdobyć powoli teren. A jakąż energię otrzymacie żeby kontynuować waszą pracę!

Kiedy słyszycie że ktoś kogoś obwinia… Unikajcie podawania tego dalej, zwłaszcza jeśli nie byliście pewni, czy te oskarżenia były umotywowane, ponieważ żadne słowo nie pozostaje bez konsekwencji. Jeśli kłamliwe krytyki podajecie dalej wiedzcie, że w ten czy inny sposób wzbudzacie coś negatywnego u tego, który jest ich przedmiotem, u tego kto tego słucha i także w sobie samym. Ta sprawa sięga bardzo daleko! I dodam jeszcze, iż jeśli jesteście zmuszeni zawiadomić, że jakaś osoba źle postępuje postarajcie się na miarę pedagoga zakończyć rozmowę wspominając jedną z jej cnót… ta osoba na pewno ma niejedną z nich!

Wymienianie błędów ludzi nigdy nie służy ich poprawie. Dlatego kiedy krytykujecie kogoś bez wskazania iż ma on mimo wszystko pewne wartości, dorzucacie zło do zła: to nie jest postawa konstruktywna. Jeśli chcecie działać jak człowiek świadomy, oświecony, kiedy zostaliście zmuszeni wypowiadać negatywne słowa, choćby wspominając tylko kogoś innego kto ma te zalety, których osoba krytykowana nie posiada, postarajcie się zakończyć mowę czymś pozytywnym. Tak, istotne jest żeby zawsze zakończyć pozytywnym słowem.

Zaczynacie mieć trudności w waszym związku… Zamiast od razu myśleć o rozłące sprawdźcie jak możecie zaradzić tej sytuacji. Małżeństwo jest jak problem, który przeznaczenie dało wam do rozwiązania. Jeśli spotkaliście w życiu taką kobietę lub takiego mężczyznę i zdecydowaliście się połączyć z nią lub z nim to nie jest przypadek. Macie teraz do wykonania całą pracę wewnętrzną: zrozumieć tę prawdę, naprawić ten błąd, rozwinąć tę zaletę… Przyczyna waszego obecnego związku leży w tym co przeżyliście w waszych poprzednich inkarnacjach. Jeśli uciekniecie, problem pozostanie nie rozwiązany czy byłoby to z tą osobą czy z inną, w tym lub innym życiu ponownie znajdziecie ten problem, który stanie się coraz trudniejszy do rozwiązania. Ci, którzy nie rozumieją tego w ten sposób lekceważą prawo przyczyny i skutku, które jest prawem karmy.

W rzeczywistości nie jest absolutnie zabronione kobiecie i mężczyźnie rozstać się z sobą ale nie przed rozwiązaniem podstawowych problemów. To jedyny sposób osiągnięcia waszej wolności. To oczywiście trudne ale to co na początku wydaje się trudne okazuje się w sumie łatwiejsze i odwrotnie. Jeśli wybierzecie drogę najtrudniejszą otrzymacie wewnętrzną pomoc aby dojść do końca waszych wysiłków.

Chcecie definicję pracy duchowej? To bardzo proste. Potrzeba zmobilizowania waszych myśli, pragnień a nawet wszystkich dążeń waszej niższej natury aby zrealizować wyższy ideał. To praca jednoczenia, harmonizowania, a pomóc w realizowaniu tego może wam słońce. Patrząc rano na wschód słońca pomyślcie, że wasza świadomość zbliża się do waszego słońca, waszego ducha, waszego wyższego Ja, żeby się z nim połączyć. Kiedy osiągniecie spokój i połączenie wszystkich sił przeciwnych, które wami szarpią, żeby je skierować w jednym kierunku, kierunku świetlistym, bożym, staniecie się wówczas ogniskiem tak silnym, że będziecie zdolni promieniować poprzez przestrzeń jak słońce.

Ten kto zdoła zapanować nad swoją niższą naturą widzi przed sobą każdego dnia rozjaśniony horyzont. Teraz kiedy już nie zmaga się ze swoimi starymi demonami, jest wolny by poszerzyć pole swojej świadomości na cały rodzaj ludzki i posyła jak słońce światło i miłość, które go przepełniają. Zanim jednak zacznie promieniować powinien nauczyć się skupiać wszystkie siły swojej istoty aby je skierować w jednym i tym samym kierunku.

Być może nie macie czasu na modlitwę i medytację ale każdego dnia jesteście zmuszeni by poświęcić przynajmniej godzinę na odżywianie. A więc dlaczego nie skorzystać z tego czasu posiłku, żeby się wydobyć z waszych trosk i otaczającego zgiełku? To chwila żeby sobie przypomnieć, że ma się także duszę i ducha do nakarmienia i na posłanie do Pana myśli wdzięczności za to, co wam dał za pośrednictwem tego pożywienia. Bo czymże jest pożywienie? Listem miłości. Tak. To list miłości napisany przez Stwórcę i wiele rzeczy zależy od sposobu w jaki czytamy ten list. Ten kto się tego pozbawia nie otrzyma żadnych dobrodziejstw.

Kiedy otrzymujecie list od osoby, która jest wam bardzo droga, czytacie go i doceniacie wszystkie niuanse: wydaje się wam, że każde słowo zawiera cały świat sensu do odkrycia. Spróbuj się zgodzić na szacunek dla listu miłosnego Stwórcy. To list najsilniejszy, najbardziej wymowny jeśli zostało w nim napisane: „Oto przynoszę wam życie”.

Chcieć czynić dobrze to jedno ale rzeczywiście to robić, to drugie. Ponieważ niestety pragnienie nie wystarcza: trzeba być świadomym i uczciwym żeby przyznać, iż wierząc w dobre działanie zdarza się popełniać błędy. Ale nie jest to powód żeby się zniechęcać. Trzeba tylko nauczyć się być także a nawet bardziej ostrożnym, bardziej nieufnym wobec samego siebie niż wobec innych.

Może się także zdarzyć iż działając dobrze, powoduje się komplikacje i nawet wrogość. Dlatego słyszy się ludzi mówiących: „Róbcie dobrze a zbierzecie zło”. Nawet jeśli to jest prawda nie należy nigdy usprawiedliwiać egoizmu i odmawiania pomocy innym. Zrobiliście dobrze i nie tylko że nie jesteście nagrodzeni ale zostaliście nawet oszukani? To oczywiście smutne; ale i spróbujcie o tym szybko zapomnieć i powiedzcie sobie, że wasze zachowanie nie zależy od postawy innych. Róbcie dobrze i nie oczekujcie niczego. Liczcie tylko na Tego, który wszystko widzi, który wszystko wie. Tylko On może docenić wasze dobre i szlachetne działania, a więc od Niego przyjdzie nagroda. A przyjdzie ona pod inną postacią niż ta na którą czekaliście. Będziecie w najlepszym zdrowiu, silniejsi, mądrzejsi, bardziej pogodni: nie jest to najlepsza rekompensata?

Od chwili kiedy mężczyzna i kobieta spotykają się i kochają, mają pokusę by zapomnieć o całym świecie, nic już nie istnieje dla nich. Nie są oni jeszcze przyzwyczajeni by żyć miłością w sposób szerszy, nie wiedzą, że zubażają ją i okaleczają. Prawdziwa miłość obejmuje wszystkie stworzenia bez ograniczenia, bez zapuszczania korzeni wokół jednego tylko. Dlatego trzeba żeby odtąd mężczyźni i kobiety zaakceptowali koncepcję szerszą, która wykazuje mniej zaborczości i zazdrości, co nie przeszkadza pozostawaniu wiernymi jedno drugiemu.

Kiedy dwoje ludzi prawdziwie rozwiniętych wybierają siebie, już od początku wzajemnie pozostawiają sobie wolność: każdy cieszy się z możliwości kochania wszystkich stworzeń w największej czystości. Szczęście nie jest zatrzymaniem się człowieka na miłości dwu czy dziesięciu lub stu istot ale kochaniem w nieskończoność. Kontynuujcie więc kochanie tych, których kochaliście dotąd ale poszerzcie jeszcze krąg waszej miłości. Poszerzając go aż do posiadania także wymiany z wszystkimi istotami świetlistymi świata niewidzialnego, obejmując tym aniołów, archaniołów… A więc wasza rodzina, wasi przyjaciele będą wzbogaceni, wzmocnieni, oczyszczeni z powodu wszystkiego co przeżywacie pięknego w waszym sercu i duszy.