Autor-Archive: Prosveta Pl

Dzieci przynoszą ze sobą wspomnienia z dawnego czasu kiedy ludzie rozpatrywali naturę jako żywy organizm z którym byli w stałej relacji. Ta trwająca u niektórych pamięć zanika stopniowo z wiekiem z powodu materialistycznego wychowania, które dzieci otrzymują. Były to jednak pozostałości przeszłości zapisane w duszy dziecka i szkoda, że ostatecznie całkowicie się zacierają.

Gdyby rodzice, psychologowie, pedagodzy posiadali pewną wiedzę inicjacyjną byliby zdolni studiować prawdziwe życie psychiczne bardzo małych dzieci. Czytaliby w księdze ich życia wszystko co jest do rozważenia w czasie ich pierwszych lat życia. Odkryliby wówczas to co dzieci wiedzą w swojej podświadomości aż do niespodziewanej głębi. Być może niektóre matki czują niewyraźnie, iż u ich dzieci ujawnia się całe życie wszechświata. W tym sensie można powiedzieć, że matki są uczniami swoich dzieci. Inne, które są tylko wychowawczyniami nie nauczą się wiele. Matka pełna miłości, uwagi i mądrości otrzymuje całe wtajemniczenie w ciągu pierwszych lat życia swojego dziecka.

Jeśli to możliwe postarajcie się mieć w waszym mieszkaniu miejsce, nawet bardzo małe przeznaczone dla ciszy. Wybierzcie na ściany piękne kolory, jasne, pełne blasku, umieśćcie tam jakieś symbole, mistyczne obrazki i poświęćcie to miejsce Ojcu niebieskiemu, Matce bożej albo Duchowi świętemu, aniołom lub archaniołom. Nie pozwalajcie wchodzić tam nikomu, a sami wchodźcie tylko jeśli czujecie się zdolni zachować ciszę w was, aby usłyszeć głos świata boskiego.

Stopniowo jak przygotujecie ten pokój ciszy, postarajcie się przygotować go także w was, w waszej duszy, w waszym sercu. W ten sposób pewnego dnia wszędzie gdzie się znajdziecie, nawet pośród zgiełku będziecie mogli wejść do waszego wewnętrznego pokoju, żeby znaleźć tam spokój i światło. Żyjemy w ten sposób w dwóch światach: zewnętrznym i wewnętrznym, widzialnym i niewidzialnym, materialnym i duchowym i dlatego dobrze jest mieć ten pokój ciszy równocześnie w sobie i na zewnątrz siebie, żeby chronić się od wszelkich form hałasu.

Bardzo przykro jest stracić człowieka którego się kocha. Ale to właśnie miłość pozwała przezwyciężyć to cierpienie. Wy myślicie przeciwnie, że im bardziej się kocha tym więcej się cierpi? W danej chwili tak, z pewnością. Jednak jeśli kochaliście kogoś prawdziwie śmierć nie może was od niego oddzielić, z czasem zaistnieje inna forma relacji między nim a wami, poczujecie go jako stałą obecność. W nocy w czasie snu, jesteście także z nim, wasza dusza się z nim spotyka. Rano przy obudzeniu nie pamiętacie być może tego spotkania, ponieważ podróż duszy podczas snu rzadko dochodzi do świadomości ale z czasem będziecie coraz bardziej odczuwać silę tego połączenia.

Bóg nie ustalił granic miłości. Miłość jest silniejsza niż śmierć. Ludzie, którzy kochali się prawdziwie nie opuszczają się nigdy, ich dusze przezwyciężą wszystkie przeszkody materialne.

W najbardziej wzniosłym rejonie sefiry Malkut* zamieszkują Dusze chwalebne. Po hebrajsku nazywa się je Ischim, to znaczy po prostu Ludzie. To są święci patriarchowie, prorocy, wielcy Mistrzowie duchowi i założyciele religii, którzy stanowią ogniwo łączące między naszą ludzkością a Hierarchiami anielskimi. Opuścili oni ziemię ale jej nie porzucili, czuwają nad nią, kierują siłami kosmicznymi, które przyczyniają się do rozwoju duchowego jej mieszkańców.

Kiedy religia chrześcijańska wspomina o „zgromadzeniu świętych” a religia żydowska o „wspólnocie Izraela”, zawsze dotyczy to braterstwa Ischim. Każdy prąd mistyczny daje mu odmienną nazwę, ale to zawsze jest ten sam zespół Dusz chwalebnych, które żyją i pracują w sefirze Malkut, kórej nasza ziemia stanowi materialną część. To ona przyniosła ludzkości całą wiedzę, którą obecnie znajdujemy rozproszoną poprzez symbole i rytuały wszystkich religii.

To ona jest prawdziwym Braterstwem Uniwersalnym. My także w naszym Braterstwie przygotowujemy się jedynie do tego, aby pewnego dnia być uznanymi za godnych uczestniczenia w pracy tych stworzeń i być przyjętymi do ich wspólnoty. Nikt nie może wnikać w ich święte zgromadzenie forsując drzwi. Tylko ten jest akceptowany kto zrozumiał gdzie jest prawdziwa droga i ten kto się podjął służenia wysokiemu ideałowi.

Z pośród wszystkiego co przedsiębierzemy i jakie by nie były dziedziny, materialne czy duchowe, to co się głównie liczy to są nasze wysiłki. Niebo nie patrzy nigdy na sukcesy lecz tylko na wysiłki. O sukcesach tylko Ono samo decyduje, ponieważ wszystko co robimy zapisuje się we wspólnocie i powinno służyć planom Stwórcy, być w zgodzie z nimi. Być może w ogóle nie jest przewidziane, żeby projekty, które realizujemy zrealizowały się po naszej myśli. Tylko wysiłki do nas należą, nie sukces.

Pozwólmy istotom z góry decydować o momencie kiedy wysiłki będą ukoronowane sukcesem. I jeśli nie jest to tylko jednostkowe zdarzenie, powiedzcie sobie: „Chwilowo to prawda, moja praca z pozoru nic nie wniosła, ale rzeczywiście wiem już dziś że przynosi owoce”.

Tak, ponieważ rezultaty pojawiają się najpierw w waszym sercu i duszy, nie czujecie ich? Nic co się czyni nie pozostaje obojętne i bezczynne.

Ciemność może wywoływać irracjonalny strach: a może z niej wyłoni się zwierzę lub złodziej albo morderca? Obawa przed nią może mieć jednak racjonalną przyczynę: kiedy nic się nie widzi, jest się w stanie ciągłego ryzyka natknięcia się na przeszkody, a więc zagrożeń upadnięcia, zranienia się. I to jest jeszcze bardziej prawdziwe w planie psychicznym.

Im więcej wzrasta w człowieku inteligencja i mądrość, tym mniej jest on w gruncie rzeczy bojaźliwy, w obiegowym sensie tego słowa, jak się je zwykle słyszy: natomiast staje się on uważny i przezorny. I równocześnie jego śmiałość także wzrasta, śmiałość intelektualna, mentalna: człowiek nie ufa już tak temu co przychodzi z instynktu i uczucia ponieważ może to zakłócić jego widzenie; ale wobec tego co jest jasne, przejrzyste, człowiek nabiera odwagi. Dlatego ludzie prawdziwie inteligentni i uczeni są bardziej śmiali niż inni. Oni zapuszczają się w rejony gdzie większość wahałaby się zapuścić i to światło daje im tę odwagę.

Niektóre osoby pokazują innym zawsze tę samą twarz: nieruchomą, bez wyrazu. Dlaczego nie zdają sobie sprawy do jakiego stopnia jest nieprzyjemnie mieć przed oczami kogoś kto nigdy nie odczuwa niczego nowego, żywego, ożywczego? Jaka nuda! Czasem staje się to przyczyną separacji w małżeństwie. Poprzez przymus oglądania u kogoś drugiego tej samej mimiki, tych samych gestów, tej samej pozy i słuchania tych samych słów, tych samych stanowisk banalnych na te same tematy, jedno z nich nie może tego znieść i odchodzi. Ten kto nie potrafi się odnowić nie może się dziwić jeśli w końcu inni zmęczeni tą monotonnością odchodzą się rozerwać gdzie indziej. I to samo jest z przyjaciółmi: jaką przyjemność można mieć w odwiedzaniu osób u których można przewidzieć z góry jaką pokażą twarz i o czym będą rozmawiały?

Jest wystarczająco dużo monotonii w życiu codziennym. Żeby go uczynić bardziej znośnym trzeba pomyśleć aby dodać do niego trochę nowości, różnorodności, poezji. A więc uważajcie jeśli prezentujecie zawsze ten sam sposób, opowiadając te same rzeczy, bo inni będą się męczyć i od was się odwrócą. Jeśli potraficie, odmieniajcie się i wszyscy będą was kochać, bo będzie emanował z was jakiś wyraz, żywość, tryskająca wręcz żywotność mająca dobry wpływ na wszystkich.

Istnieją osoby o zdolnościach mediumicznych: odbierają one ze świata niewidzialnego prądy sił, obrazy, wiadomości. Wiele osób zazdrości tego daru nie podejrzewając, ile jest ryzyka jeśli te osoby zadowalają się przekazywaniem tych wiadomości nie myśląc o kwestii pochodzenia, natury tych wiadomości, które odbierają. Czy te przekazy są prawdziwe? Czy przychodzą rzeczywiście ze świata światła? Oto pytania które trzeba postawić.

Ten, który posiada te zdolności mediumiczne – a każdy więcej czy mniej owe posiadając może je rozwijać – powinien wykonywać prawdziwą pracę myśli: pracę świadomości i oczyszczania. Pod tym warunkiem te zdolności nadzmysłowe będą pożyteczne dla niego samego i dla innych. Do tego czasu są niczym więcej niż rodzajem kanału, który przepuszcza na równi wodę czystą jak i zanieczyszczoną. Lecz pewnego dnia kiedy stanie się medium świadomym będzie jak gałąź drzewa, która zdolna jest sok, który otrzymuje transformować aby pojawiły się liście, kwiaty i owoce.

Broń, która sprzyja instynktowi agresji i komfort, który faworyzuje instynkt lenistwa… poszukiwacze, odkrywcy czy mają rzeczywisty powód aby być szczęśliwymi i dumnymi z tego iż dostarczają ludziom tyle środków aby się wyniszczali? Jeśli się akurat nie zabijają używając broni, tracą powoli swoją wytrzymałość fizyczną i swoje zdolności psychiczne z powodu tych wszystkich aparatów, które mają do dyspozycji, a które zwalniają ich od dokonywania wysiłków. Z pozoru jest postęp: tak, aparaty rozwijają się ale nie ludzie! Ludzie słabną. Dlatego ci, którzy zastanawiali się, a nawet naukowcy, zaczynają wątpić czy cały ten rozwój techniczny przysłuży się ludzkości.

Oczywiście nie jest to sprawa zatrzymania postępu technicznego: to Inteligencja kosmiczna pchnęła ludzkość do czynienia poszukiwań. Nigdy nie należy przestać poszukiwać, odkrywać, nie trzeba pomijać żadnych możliwości, które proponuje nam materia; to co trzeba to wskazywać inny kierunek poszukiwań naukowych. Ponieważ w rzeczywistości dopiero gdy ludzie się nauczą pracować nad ich psychiczną materią, będą rzeczywiście zdolni w pełni i dobroczynnie wykorzystać wszystkie bogactwa materii fizycznej. Postęp techniczny będzie dla nich postępem prawdziwym jeśli towarzyszyć im będzie wewnętrzne poszukiwanie podporządkowujące ich wysiłki zwierzchnictwu ducha.

Ileż szkód wytwarzanych jest każdego dnia przez te żałosne tendencje żeby zawsze znaleźć coś negatywnego do przekazywania o jednych czy drugich osobach. I gazety, radio, telewizja tylko powiększają tę tendencję. Jakąż przyjemność można wyciągnąć ze skupienia uwagi na tym co jest śmieszne, głupie czy złośliwe? Co może dawać szperanie w życiu intymnym ludzi żeby odkryć skandaliczne szczegóły i wystawiać je potem aby bawić tłum? Z pozoru to nic takiego ale skłonność, która nie przestaje wzrastać, powoduje w końcu osłabienie społeczeństwa ponieważ hamuje wspólnotę ludności. Komu przysługiwałoby prawo spostrzegania szczegółów, powiększania czy deformowania ich aby potem to rozpowiadać wszędzie jeszcze w najbardziej okrutnych słowach? W każdym człowieku można odkryć coś nagannego, śmiesznego, nie ma w tym nic nadzwyczajnego ale dlaczego miało by się to ciągle przywoływać? Społeczeństwo nie będzie się z tym lepiej czuło.

Mądry usiłuje mieć inną postawę. On nie jest ślepy, nawet jest bystry i jest także zdolny do krytykowania, do żartowania, ale rozważa, iż najważniejsze u ludzi są ich wartości i cnoty. To poprzez postawę skierowania swej uwagi na te dobre właściwości i cnoty wzmacnia on dobro w nich i w sobie samym. W ten sposób wykonuje konstruktywną pracę.