Stwórca uczynił nas wszystkich depozytariuszami darów, talentów, cnót, które powinniśmy kultywować. Powiecie, że to wymaga dużo pracy i wysiłku, którego inni być może nie rozpoznają. Ale dlaczego przywiązywać tak duże znaczenie do tego żeby wasze zdolności były uznane? Wasz Ojciec niebieski, który wam je dał widzi to co budujecie i nie jest słuszne aby uzależniać wasz rozwój psychiczny i duchowy od opinii innych.

Popatrzcie co dzieje się z sławnymi ludźmi. Jednego dnia oczy na nich są zwrócone a jakiś czas potem zapomina się o nich… Jednego dnia wynosi się ich pod niebiosa a potem zabija się ich… czasem nawet obydwa postępowania następują równocześnie: podczas kiedy jedni podziwiają i gloryfikują inni kroją ich na kawałki. A więc w jakim stanie znajdą się ostatecznie jeżeli nie umieją się oprzeć w swym wnętrzu na niczym stałym, niezmiennym? Jedynym co powinno być dla nas ważne jest opinia Stwórcy ponieważ to Jemu pewnego dnia zdamy sprawę z wykorzystania bogactwa, które nam dał i tego co z nim zrobiliśmy.

Nie oczekujcie, że to inni przyniosą wam życie, przyniosą wam miłość, przyniosą wam radość. To najpierw wy sami powinniście otworzyć w sobie źródło życia, miłości i radości. Żeby otrzymywać trzeba zacząć od dawania. A posiadacie tyle ukrytych skarbów! Dlaczego nie miałyby przeniknąć blaskiem na zewnątrz? Zostawcie na boku wszystkie przyczyny waszego smutku,

poszukajcie raczej tych, które przynoszą wam radość. Przez radość daje się a przez smutek się bierze. Jeśli któregoś dnia nie możecie się uśmiechać to znaczy, że jesteście oddaleni od właściwej drogi.

Macie kłopoty… Ale oto spotykacie rodziców, przyjaciela albo po prostu znajomego: zróbcie wysiłek żeby znaleźć coś ciekawego, przyjemnego do opowiedzenia, a nawet wesołą anegdotę. Śmiejcie się razem! To będzie dobre dla nich ale i zarazem czynicie dobro sobie, bo to co oni odczują wróci do was jak echo i złagodzi wasze brzemię.

Jak w każdym człowieku istnieje w was, jeśli można tak powiedzieć, przestrzeń, której nic i nikt nigdy nie może wypełnić z wyjątkiem Stwórcy. Do tej przestrzeni, która nazywa się sercem możecie wpuścić wszystkie istoty, wszystkie przedmioty jakie chcecie, a pozostanie jeszcze miejsce i dalej poczujecie brak, pustkę. Tylko Bóg, gdyż On jest niezmierzony, nieskończony, może zapełnić tę pustkę. Kiedy pozwolicie Mu wejść do waszego serca, każda istota, każda rzecz przyniesie wam radość z powodu tej obecności w was Boga.

Zacznijcie więc od otwarcia waszego serca Temu, który was stworzył, potem będzie miejsce na wszystkie inne stworzenia. Będą one mile widziane i nigdy więcej nie poczujecie się samotni lub opuszczeni.

Oto ktoś kto uważa taką a taką osobę za wroga i często sobie powtarza iż byłoby bardzo wygodnie gdyby zniknęła: w końcu byłby spokojny! Oczywiście nie dojdzie aż do zabójstwa, gdyż nie jest tak łatwo się zdecydować na popełnienie morderstwa. Ale on myśli o tej śmierci, życzy sobie jej… A więc trzeba wiedzieć, iż pozostając w takim stanie ducha będzie się być może odpowiedzialnym za śmierć innej osoby, gdzie indziej. Ponieważ te myśli, te uczucia, te pragnienia są istotami żyjącymi; one krążą wywierają wpływ na świat istot, które są w tym samym stanie psychicznym i które bardzo by chciały także poradzić sobie z pewnym wrogiem. Jeśli ich pragnienie zemsty jest silniejsze albo nie potrafią przeciwstawić się swoim instynktom kryminalnym, pewnego dnia pod wpływem czegoś niezrozumiałego, jakiegoś impulsu, prądu, który ich poniesie – popełniają morderstwo.

Lekceważymy to co może się stać z naszymi stanami świadomości w przestrzeni ale pewnego dnia kiedy powrócimy do drugiego świata przedstawią nam konsekwencje naszych myśli, uczuć i pragnień. I może być tak, że ci którzy uważali się za nienagannych byliby przerażeni widząc, że byli przyczyną wielkich nieszczęść.

Światło słońca, które wstaje każdego ranka oświetla pejzaże, ludzi, przedmioty i dla większości ludzi te pejzaże, ci ludzie i przedmioty są ważniejsze niż światło, które czyni je widzialnymi. Jednak pewnego dnia zmienią swoje zdanie: zrozumieją, iż światło jest duchem żyjącym, świadomym, działającym. Powiecie: „Jak to duchem? Promieniowanie słoneczne jest zjawiskiem fizycznym, które zostało bardzo dobrze przestudiowane”. Tak ale w rzeczywistości światło słońca jest na planie fizycznym przejawem Ducha kosmicznego, który stworzył wszechświat.

Wszechświat jest stworzony przez światło. Prawdziwe światło jest duchem Samego Boga. To Ono stworzyło i zachowuje życie fizyczne jak też duchowe. Im więcej ludzie otrzymują i przyswajają tego światła tym więcej ich dusza i duch przejawiają inteligencji, miłości, siły. Dlatego używając słowa światło nadaje mu się wymiar duchowy. Kiedy mówi się o kimś, iż ma w sobie światło to znaczy, że przejawia się w nim duch.

Chcecie wiedzieć dokąd pójdziecie opuszczając ziemię? To proste: będziecie oczywiście przyciągani przez rejony ku którym w ciągu całego życia kierowaliście wasze pragnienia. Jeśli używaliście swojej energii aby prosić o inteligencję, miłość, piękno, by realizować je w swoim życiu, bądźcie absolutnie pewni, że żadna siła nie będzie mogła wam przeszkodzić w znalezieniu się w tych rejonach do których wasze serce dążyło. Ten kto odmawia wyobrażenia życia po śmierci pozwala sobie na różnego rodzaju przekroczenia aby usatysfakcjonować swoje pożądania i nie ma żadnego wyobrażenia cierpień, które go czekają po drugiej stronie. Podczas gdy ten który stara się uczynić każdy dzień zgodnym z prawami boskimi wchodzi w relację z duchami światła i te duchy przybędą aby w nim zamieszkać. Ponieważ je przyciągnął, jednoczą się z nim. Później kiedy opuści ziemię i ciało fizyczne się rozpadnie, wszystkie tworzące go cząsteczki powrócą do czterech elementów, odnajdzie się w innym świecie w towarzystwie tych właśnie duchów, które przyciągnął. W ten sposób nie wiedząc tego i nie mogąc jeszcze znać wszystkich przyjaciół, którzy będą do wspólnoty należeć, każdy z was jest w sytuacji budowania wspólnoty, w której będzie żyć po śmierci. To jest wyjaśnienie dla tego, co religie nazywają Rajem i Piekłem.

Tak jak kamienie, rośliny, zwierzęta, człowiek jest częścią wszechświata. Jednak jako że jest istotą myślącą ma szczególną rolę do odegrania: powinien uczestniczyć w budowaniu tego gmachu, który jest życiem kolektywnym. Temu, który pracuje tylko dla siebie samego nic dobrego nie może się zdarzyć. Ktoś powie; „Ale w jaki sposób? To właśnie pracując dla siebie coś zyskuję!” Nie, ponieważ to „ja” któremu poświęca cały swój wysiłek, to ja egoistyczne, oddzielone od innych, to przepaść i poświęcając się swoim własnym interesom, nie zdając sobie sprawy rzuca on bogactwa do przepaści i podczas gdy sądzi że wygrywa, w rzeczywistości przegrywa.

Rzadko zdarzają się ludzie, którzy mają świadomość wszystkiego, co mogliby uzyskać pracując dla zespołu: przez „zespół” nie trzeba uważać wyłącznie zespołu ludzi ale wszystkie stworzenia wszechświata aż do samego Boga. Żeby mogli mnie zrozumieć nawet zatwardziali materialiści powiem, iż ten zespół kosmiczny, ten bezmiar dla którego powinniśmy pracować jest porównywalny z bankiem w którym gromadzimy kapitał: wszystko co tam włożymy powróci pewnego dnia powiększone.

Z punktu widzenia Wiedzy inicjacyjnej prawdziwym artystą jest ten, który aspiruje do tego by przepajały go i odbijały się w nim piękno i harmonia stworzenia. Prawdziwa praca twórcza jest więc pracą duchową; szukając odbicia swoich myśli, najwyższych jak to możliwe, człowiek duchowy odkrywa stopniowo porządek, strukturę i przejmuje cząsteczki światła, które przenikają materię jego ciała psychicznego a także ciała fizycznego.

Wiedzcie więc iż nawet jeśli natura nie wyróżniła was przez dar artyzmu, wewnętrznie dane są wam wszystkie możliwości, aby znaleźć w sobie tworzywo do najpiękniejszej twórczości. W świecie psychicznym możecie być muzykiem, poetą, architektem, rzeźbiarzem. Wszystkie sztuki są w zasięgu waszej pracy duchowej, nawet taniec. Jeśli włożycie w to uwagę i towarzyszyć temu będzie myśl, staranne i proste, skromne i zręczne gesty oraz wdzięk właściwy dla tańca, poczujecie się lekcy i zharmonizowani z wszystkimi stworzeniami, które zaludniają wszechświat.

Opowiada się, że pod panowaniem sułtana Ottomana Mehmeda II Zdobywcy, pewien wojownik stał się sławny odnosząc dwadzieścia dwa zwycięstwa nad armią wroga. Była to epoka w której walczono na szable. Pewnego dnia sułtan poprosił aby mu przynieść szablę, która zawsze zwycięża: z pewnością posiada ona jakieś osobliwe właściwości. Chwycił ją, obrócił, ponownie obrócił… to jest szabla całkiem zwyczajna – stwierdził. Zawiedziony sułtan odesłał szablę mówiąc, że nic nie da się zrobić z bronią tak zwyczajną. Kiedy bohater, który wyszedł zwycięsko z tak wielu bitew dowiedział się o reakcji sułtana zawołał: „On widział tylko moją szablę, ale nie widział mojego ramienia. To moje ramię przyniosło zwycięstwa”.

Mistrz duchowy podaje wam także szablę to znaczy metody ale nie będą one skuteczne jeśli ich nie zastosujecie. Nawet najmniejszy scyzoryk może być nadzwyczaj skuteczny jeśli każdego dnia będzie się nim władać i nawet sama zapałka może objąć ogniem całe miasto. Z bardzo prostą metodą możecie uczynić cuda: wszystko zależy od waszego ramienia, to znaczy od waszej woli.

Nawet gdyby pewnego dnia zlikwidowano armie i armaty, ludzie nazajutrz wymyśliliby inne sposoby by wszczynać wojny. I to nie przez likwidację czegoś lub kogoś z zewnątrz można przywrócić pokój. Pokój jest przede wszystkim stanem wewnętrznym i to w nim samym człowiek powinien rozpocząć usuwanie przyczyn wojny. Jak długo będzie zamieszkiwany przez niezadowolenie, bunt, zazdrość, pragnienie posiadania ciągle czegoś więcej, cokolwiek by zrobił nie tylko utrzymałby w swoim wnętrzu ziarno nieładu, ale zasiałby go wokół siebie.

Ten który je i pije co bądź, pozwala wejść do swojego organizmu elementom trującym, które powodują chorobę. Jaki spokój może posiadać człowiek, gdy rozstraja swój organizm? Takie samo prawo jest dla planu psychicznego: jeśli dopuszcza do siebie dowolne myśli i uczucia staje się chory. Pokój jest więc także konsekwencją posiadania wiedzy dotyczącej natury pożywienia, które człowiek spożywa na planie psychicznym. Pokój może zagościć jedynie u kogoś, kto usiłuje karmić się prawymi, szlachetnymi myślami i uczuciami. Tylko taki człowiek może roztaczać pokój wokół siebie: wszystkimi komórkami swojego ciała, wszystkimi częściami swojego fizycznego ciała i psychiki. Psychika emanuje harmonią, która przepaja najmniejsze działania codziennego życia.