Autor-Archive: Prosveta Pl

Ile ludzi utrzymuje, iż nie mają czasu by poświęcić go na ćwiczenia duchowe! Rano muszą iść do pracy, a przed tym mają jeszcze dużo rzeczy do zrobienia, a kiedy wracają wieczorem jest podobnie… No dobrze, jeśli nie mają przynajmniej kilku minut każdego dnia, żeby być w harmonii i świetle, pewne jest iż wypełnią ich czas kłopoty, zamieszanie i ciemność.

Jeżeli jest jakaś rzecz pewna, która zdarza się w życiu to bycie smutnym, słabym, zniechęconym, a co jest mniej pewne to bycie szczęśliwym, silnym i spokojnym. Dlaczego? Z powodu tego zdania, którym się rozkoszujecie: „Nie mam czasu!” Oto wygodny sposób usprawiedliwiania lenistwa i bezwładu. Nie ma nawet minuty żeby się skupić, nie ma minuty na modlitwę, na ćwiczenie, żeby stać się bardziej odpornym, bardziej światłym… Jakiż los przygotowują w ten sposób? W rzeczywistości ile razy tracą swój czas! Żeby choć trochę nauczyli się go oszczędzać! A zyskają go kiedy zrozumieją, iż jeśli poświęcą każdego dnia kilka chwil aby nawiązać kontakt ze światłem, to pozwoli uniknąć popełniania błędów, które musieliby potem naprawiać.

Myślicie że to niemożliwe aby przynieść pokój na ziemi wszystkim ludziom: są przecież jakże liczni! Oczywiście, jeśli w ten sposób przedstawiacie ten problem to macie rację. Jednak jak pozna się pewną metodę, stanie się to możliwe.

Spróbujcie wyobrazić sobie ludzkość jako jedną osobę. Wyobraźcie sobie także cały świat jako istotę, która się znajduje przed wami i podajecie jej rękę dając jej dużo miłości… Małe cząsteczki, które wychodzą z waszej duszy rozchodzą się we wszystkie strony przestrzeni i dochodzą do wszystkich ludzi, inspirując ich myślami bardziej szlachetnymi i braterskimi. To co robicie dla tej istoty w wyobraźni, dotyka w ten sposób mężczyzn i kobiety na całej ziemi. Jeśli setki, tysiące ludzi zrobiłoby to samo ćwiczenie, świeży powiew, powiew boski przeszedłby przez wszystkie stworzenia i pewnego dnia one także poczułyby się niesione przez ideał światła i pokoju.

Wrażenie zmęczenia jest z pewnością rzeczywistością realną, ale ona zależy wielce od stanu wewnętrznego. Komuś kto mnie zapytał pewnego dnia jak stać się niezmęczonym, odpowiedziałem: „Chciałbym odkryć wam sekret, ale czy będziecie umieli go stosować? Ten sekret to okazywanie miłości we wszystkim co robicie, ponieważ to miłość pobudza i podtrzymuje siłę w człowieku”. Pracujcie godzinami z miłością a nie odczujecie zmęczenia, ale pracujcie zaledwie kilka minut z uczuciem niezadowolenia, buntu, a coś w was zablokuje się i poczujecie się szybko wyczerpani.
Za każdym razem kiedy musicie podjąć jakieś działanie wypełnić jakiś obowiązek, spróbujcie zrobić to z miłością lub w ogóle tego nie róbcie! To co robicie bez miłości wyczerpuje was! I nie dziwcie się, iż nie macie potem żadnej energii. Pracowanie bez miłości to jakbyście wprowadzali w siebie truciznę; powiecie iż są zajęcia, które was odstręczają, które was nudzą (nawet myśl o nich już was męczy) ale nie możecie ich uniknąć. Wówczas spróbujcie przynajmniej znaleźć co najmniej jedno jakieś uzasadnienie dla wypełniania tych zadań z miłością i wtedy te zajęcia wydadzą się wam się lżejsze. Zdacie sobie z tego sprawę: będziecie mniej zmęczeni, miłość przezwycięży wasze zmęczenie.

Co powinien zrobić ktoś kto doznał od wrogów krzywdy, upokorzenia i podeptania? Jeśli jest mądry zrezygnuje z mszczenia się na nich. Powie sobie: „Oni sądzą, iż mnie zniszczyli? Więc dobrze: to jeszcze zobaczą! I rozpocznie gigantyczną pracę nad sobą samym, połączy się z istotami świetlistymi świata niewidzialnego, będzie się uczył, ćwiczył aż do dnia kiedy posiądzie prawdziwe światło, prawdziwe umiejętności. I dojdzie do chwili kiedy wrogowie spotkają go zdziwieni! Wobec światła tego człowieka, który zamiast się mścić pracował nad sobą samym, dzieje się w ich głowie coś niewytłumaczalnego. Zdarza się nawet, iż oni poczują się tak bardzo mali i brzydcy! A więc oto zwycięstwo, oto triumf mądrości: bez pokonywania swoich wrogów, pozostawiając ich nawet w spokoju osiągnęło się szczyt. Czyż nie jest to najlepsze rozwiązanie?… Trzeba oczywiście osiągnąć wiele światła, cierpliwości i miłości aby zdecydować się wprowadzić tę metodę, a przede wszystkim, żeby umieć trzymać się jej bez wahania. Lecz nie ma nic nad to lepszego.

Szukając w sobie wzlotu aż do szczytu waszego człowieczeństwa wewnętrznego wchodzicie naprawdę w połączenie ze światem bożym. Jeśli czujecie iż w końcu osiągnęliście rejon położony ponad pyłem i chmurami, to znaczy ponad astralnym i mentalnym niższym planem, podtrzymajcie ten stan jak długo to jest możliwe. Następnie jako że trudno jest trwać dłużej w tym wysiłku koncentracji więcej niż kilka minut, zwolnijcie trochę napięcie i pozwólcie się nieść przez światło jakbyście unosili się na spokojnym morzu. Już nie myślicie, już nie odczuwacie prawie nic nawet wasza dusza, która tam jest żywa, wibrująca jest przeniknięta najbardziej subtelnymi elementami z rejonu światła.

Powtarzajcie to ćwiczenie możliwie często. Dojdziecie do wniosku, iż kiedy znów podejmiecie wasze zwykłe działania w rodzinie, w społeczeństwie, to elementy duchowe, które przejęliście, wprowadzą harmonię w was i wzrośnie wasze pragnienie pracy i pomocy innym aby żyć w harmonii z nimi. To jest uczucie, które was nie zmyli, lecz wam potwierdzi, iż prowadzicie życie w połączeniu ze światem boskim.

Kiedy jesteście pewni iż pracujecie dla rzeczy sprawiedliwej i szlachetnej nic nie może was z tej drogi zawrócić. A szczególnie nie zajmujcie się postawą innych w odniesieniu do siebie bo ryzykujecie że was zatrzymają w waszym porywie. Tak jak stałość nie jest tym co charakteryzuje ludzi, niektórzy z początku wam przytakują i za wami idą ale potem zaczynają was krytykować i odwracają się od was i nie wiecie nawet dlaczego.

To jest tak: są w życiu okresy sukcesu, które są rozpoznane, uznane a potem przychodzą inne okresy kiedy jest się ignorowanym, odrzuconym. Jeśli nie przywykliście do idei bezinteresownej pracy, ryzykujecie wpadnięcie w rozgoryczenie i w bunt. Wróćcie zatem do przeszłości: zdacie sobie sprawę iż realizując taką a taką pracę zdobyliście pewne wartości. Teraz kiedy pojawiają się nowe warunki macie z pewnością do podjęcia określoną pracę, aby rozwinąć inne uzdolnienia. W ten sposób ciągle jesteście panem sytuacji.

Jakiekolwiek byłyby wasze zalety, wasze kompetencje nie próbujcie narzucać się innym. Dlaczego? Ponieważ wzbudzacie w nich pragnienie sprzeciwienia się wam. Na początku być może będą zachwyceni i będą was szanować, będą nawet się was obawiać… ale kiedy wy tak wierzycie, że wasz autorytet się umocnił oni w tajemnicy zrobią wszystko co mogą, żeby wałczyć przeciw wam. I to wy będziecie ich prowokować. Ten który afiszuje swoją moc budzi u innych instynkt agresji. Nie można zliczyć wszystkich tych sposobów, które ludzie są zdolni stosować w praktyce gdy przełożony albo ktoś jemu podobny ich upokarza przez postawę pogardliwą, szorstki ton, raniące słowa.

Prawdziwy autorytet uzyskacie kultywując dobroć, delikatność, cierpliwość. Być może inni będą na początku źle interpretować waszą postawę: będą sobie wyobrażali iż jesteście słabi, niezdolni i będą wykorzystywać tę sytuację. Ale wytrwajcie, wkrótce będą zmuszeni uznać wasze umiejętności oraz waszą wewnętrzną siłę i uzyskacie nie tylko ich szacunek ale i przyjaźń.

Kiedy cierpicie uświadomcie sobie, iż tylko jedna część was jest dotknięta przez cierpienie. Druga część pozostaje niedostępna: wasz duch. Wasz duch jest wolny, nie jest podległy żadnym cierpieniom. Z rejonów subtelnych, gdzie on się znajduje, patrzy na was, doradza wam, a nawet czasem mówi: „Cierpisz? A więc rozwesel się bo jeśli jesteś inteligentny to dzięki temu cierpieniu jeszcze coś zyskasz z jasności i zrozumienia i tym się wzmocnisz”.

Ten kto jest nieszczęśliwy ma skłonność identyfikowania się ze swoim nieszczęściem. Pozwala aby nim zawładnęło. I to jest dla niego niebezpieczne. Przeciwnie, powinien być natychmiast w gotowości i mówić sobie: „Teraz jest do wykonania praca. To prawda, iż ja cierpię, ale cierpi tylko jedna część mnie”. Wtedy niechby zwrócił się do tej innej istoty, swojego ducha, który żyje w nieskończoności i wieczności i który też jest w nim samym. W głębi błota, w którym ma wrażenie iż jest zanurzony, poczuje wyłaniające się światło i siłę.

Wobec zbliżającej się starości naturalnym jest skierowanie spojrzenia wstecz i to tam dla wielu osób zaczyna się okres żalu. Oni czują, iż spędzili zbyt wiele czasu nadaremnie, ale nawet gdyby próbowali nadać inny kierunek dając więcej miejsca na życie wewnętrzne, byłoby już za późno bo nigdy już nie uchwyciliby czasu straconego. Rzeczywiście kiedy nastaje starość jest już nieco za późno na całkowitą zmianę życia, tak, ale nie jest za późno, nie jest nigdy za późno aby zacząć coś konstruktywnego. Najgorsze dla tych osób byłoby pozostawać w żalu w czasie, który im jeszcze pozostał do przeżycia. Jest zrozumiałe, że żałują, ale jest coś lepszego niż żałowanie. One mogą przynajmniej powrócić do wszystkich zdarzeń ze swojego życia aby wyciągnąć z nich lekcje. W lekcje te, które zostaną wyciągnięte mogą włożyć resztę miłości, inteligencji, woli, aby nadać swojemu życiu sens, którego dotąd jeszcze nie potrafiły znaleźć.

Medytujcie czasem nad tym pięknym obrazem przeźroczystości… Zrozumiecie, iż żeby nas przenikało życie, żeby nas światło przenikało, żeby prądy niebieskie przez nas przechodziły trzeba im otworzyć drogę to znaczy stać się przezroczystym. Wszystko w naturze podkreśla to prawo. Dlaczego kamienie szlachetne są tak bardzo cenione? Bo są kolorowe, oczywiście, ale przede wszystkim bo są przezroczyste: pozwalają one przepuszczać światło… Jak natura potrafiła pracować tak wspaniale nad pewnymi minerałami, aby je oczyścić, aby uczynić je istnymi cudami, które dziś podziwiamy: kryształ, diament, szafir, szmaragd, topaz, rubin…? A skoro natura zdołała to zrobić dlaczego człowiek nie potrafiłby wykonać tej samej pracy nad sobą samym?

Cała praktyka duchowa powinna dążyć do tego celu. Jeśli będziemy osiągać prawdziwą czystość naszego serca i naszej duszy aż staną się jasnymi i przezroczystymi, Bóg który bardzo docenia kamienie szlachetne włoży nas do Swej korony. Jest to oczywiście obraz ale odpowiada czemuś najbardziej realnemu.