Autor-Archive: Prosveta Pl

Każdy człowiek posiada twarz wewnętrzną różną od tej, którą pokazuje każdego dnia spotykając się z innymi i ta twarz zmienia się nieustannie, ponieważ zależy ściśle od życia psychicznego. Tę twarz wewnętrzną powinien człowiek każdego dnia rzeźbić i oświecać przez swoje uczucia i najbardziej szlachetne myśli aby pewnego dnia przepoić i umodelować swoją twarz fizyczną.

Twarz, którą macie dziś jest syntezą uczuć i myśli, którymi kiedyś karmiliście ją i jeśli nie jesteście z niej zadowoleni nie możecie w tej chwili za wiele zmienić. Nie zajmujcie się więc nią zbytnio, postarajcie się tylko wnieść jakieś udoskonalenie waszej twarzy wewnętrznej ponieważ jest ona modelem według którego formowała się wasza twarz fizyczna w ciągu inkarnacji. Twarz fizyczna z początku będzie się opierała, lecz po pewnym czasie opór ustanie pod naporem innej twarzy, twarzy duszy, która jest potężna i stara się narzucać swoje cechy. Czasami może być tak, iż promienność przepoi waszą twarz fizyczną i przejawi się niepostrzeżenie wasza twarz duchowa, wasza twarz z góry. Kontynuujcie waszą pracę; pewnego dnia wasze dwie twarze dojdą do tego, iż staną się jedną.

Czegokolwiek chcielibyśmy dokonać w swoim życiu, nawet w postaci najlepszych planów, zawsze spotykamy trudności i przeszkody. Trzeba to wiedzieć i zachować ostrożność aby nigdy nie dopuścić do zniechęcenia, bo jest to jedna z najgorszych pokus jakie istnieją.

Kiedy zaczynacie odczuwać przygnębienie przewyższające sytuację, powiedzcie sobie od razu, iż nie potrwa to długo. Schrońcie się w sobie samych jak byście byli w hibernacji i pozostańcie tak aż do chwili kiedy powróci do was podmuch życia. Zniechęcenie jest jak zima, ale po zimie nadchodzi wiosna. W ciągu roku wiosna przychodzi wcześniej czy później czasem nadchodzi zbyt późno, ale zawsze w końcu się pojawia. Dlatego nigdy nie należy całkiem tracić nadziei i odwagi. W tej czy innej chwili poryw waszej energii powróci. Ileż z tych niewielu chwil straciło się dla ludzi zanim siły wiosny się pojawiły! I to szkoda, byliby w końcu uratowani, ale zostali ogarnięci przez zniechęcenie, ponieważ nie przeczuwali wiosennej odnowy.

Wszyscy ludzie stanowią część wielkiego ciała natury, powinni więc starać się żyć w harmonii z nią. Nawet gdy ktoś uważa się za jednostkę indywidualną, która ma swoje własne życie, powinien należeć do zespołu; wyzwanie, które mu się stawia to pogodzenie wymagań swojego życia osobistego z tym życiem zespołowym. Każda jednostka jest szczególna i to Inteligencja kosmiczna chciała tego zróżnicowania stworzeń i nie trzeba próbować ich ograniczać. Każdy ma prawo wyrażać swoją różnorodność, swoją oryginalność ale w harmonii z Ogółem.

Ten Ogół z którym powinniśmy się zharmonizować nie jest tylko zespołem ludzkim: poza nim jesteśmy związani z różnymi królestwami natury a także z społecznością kosmiczną wewnątrz której mamy jako istoty myślące rolę ważną do odegrania. Dlatego każdego dnia powinniśmy odczuwać świadomie, iż uczestniczymy w konstrukcji tego gmachu, który jest życiem kosmicznym w którym są uwzględnione wszystkie stworzenia, anioły, archanioły… aż do Boga Samego, ponieważ stwarzanie nie jest dokończone, ono jest ciągle w trakcie budowy.

Większość ludzi nie tylko uważa za normalne pozwalać sobie dawać upust emocjom, popędliwościom, namiętnościom, ale myślą, że daje to smak i intensywność życia. Czy oni zadają sobie czasem pytanie w jakim stanie będzie ich umysł kiedy będą potrzebować zastanowienia aby rozwiązać potrzebne problemy i zrozumieć niezbędne prawdy życia?

Żeby wasz umysł był zawsze wytrzymały i dyspozycyjny powinniście być roztropni, wyważać każdą waszą aktywność a szczególnie szukać opanowania waszych porywów życia psychicznego. Inaczej nawet jeśli przyjdzie wielki mędrzec i odkryje tajemnicę wszechświata, nic nie zrozumiecie, nic nie usłyszycie i nic nie zobaczycie. I szkoda. Zechciejcie więc nie tracić czasu i energii na zajęcia, które was osłabiają, w ten sposób będziecie obudzeni i świadomi w chwili kiedy zaprezentuje się wam prawda, która otworzy wam drogę do światła i oswobodzenia.

Wszystkie praktyki ustalone przez religie mają jako funkcję: przygotowanie ludzi do poprawnego odbierania prądów i wiadomości z Nieba. Ale cokolwiek by to było: modlitwy, pokłony, obmywania, posty, te praktyki mają w rzeczywistości względne znaczenie. Najlepiej aby ten, który się im poddaje był zdecydowany zrozumieć pracę wewnętrzną: wyrzeczenia, oczyszczania, aby otworzyć swoje serce, swój intelekt, swoją duszę i ducha na wpływy z góry.

Ten kto nie jest świadomy potrzeby wykonywania tej pracy zrobiliby lepiej zaprzestając praktyk duchowych, ponieważ gotuje sobie niebezpieczeństwo dla siebie samego i dla innych; samo jedynie przestrzeganie rytuałów przyczynia się tylko do dawania mu złudzenia bycia człowiekiem uczciwym, rzecznikiem, instrumentem Nieba. W ten sposób widywało się ludzi, którzy stawali się prześladowcami swoich rodzin a nawet swoich narodów. Tylko ten kto długo ćwiczy się w oczyszczaniu swoich myśli i uczuć żeby utrzymać światło w swoim myśleniu i miłość w sercu jest zdolny by słuchać i przynieść coś ze świata duchowego.

W waszym życiu rodzinnym czy społecznym nawiązujecie każdego dnia kontakty z pewną liczbą osób. Żeby nawiązać poprawne relacje powinniście mieć dobrą postawę wewnętrzną. Unikajcie więc przede wszystkim poświęcania części waszego czasu na mentalnej regulacji rachunków z jednymi czy z drugimi. Czy spostrzegliście iż mając z kimś trudności macie skłonność do noszenia ciągle w głowie obrazu tej osoby? Budzicie się z tym obrazem, spacerujecie z nim, jecie, zasypiacie. To nie jest rozsądne. Zapomnijcie o tej osobie i poszukajcie raczej obrazów innych osób, które podziwiacie za ich wartości, rozwój duchowy i skierujcie na nich całą wasza uwagę. Bez waszej wiedzy będą wykonywać w was pracę magiczną: wymażą obrazy negatywne, które was dręczą. Powiedzcie sobie, iż prawdziwa pomoc jest w górze w rejonie duchowym, tam gdzie nic złego nie może was wewnętrznie dosięgnąć. W rzeczy samej nie jest tak łatwo dosięgnąć kogoś kto decyduje się jedynie pozwolić aby wnikały w niego obrazy istot świetlistych i pełnych miłości. Niech przenika was coraz bardziej siła tego światła i tej miłości i z wysokości wysyłajcie promienie wszystkim ludziom zwłaszcza tym, którzy są wam nieprzyjaźni. To jest najlepszy sposób zachowania bezpieczeństwa.

Ludzie rzadko są świadomi iż ich opinie są tylko sposobem widzenia, który przynoszą ze swych poprzednich żywotów z całym bagażem przyniesionym w spadku. Nie mają oni żadnych problemów z uzasadnieniem swoich opinii: wypowiadają się będąc przekonani o swojej słuszności. Nawet gdyby Pan przybył osobiście aby im wytłumaczyć iż stanowisko ich nie jest bezbłędne, zamiast powiedzieć: „Mów Panie, słucham Cię”, oni odcinają się: „O nie, zostaw mnie w spokoju, wiem co mam wiedzieć”. Więc dobrze, czego oni nie wiedzą szczególnie, to że ich opinie, na których polegają mają często za przyczynę ich własne słabości.

Nie trzeba więc daleko szukać: ileż razy są to niedociągnięcia ludzi, ich namiętności, ich wady, które determinują ich filozofię! Nawet jeśli swe punkty widzenia uzasadniają przez wolne od zarzutów i pozornie obiektywne argumenty, to duża część ich aspiracji mniej szlachetnych popycha ich do przyjmowania pewnej koncepcji życia. Gdyby mieli wzniosłe życzenia ich punkty widzenia byłyby inne i lepsze.

Obserwujcie siebie, są chwile kiedy jesteście zajęci pracą w kuchni albo w ogrodzie, czy majsterkowaniem, lub prowadzeniem auta i jesteście pozornie skoncentrowani na tym co robicie. Ale w rzeczywistości jakaś część was przechadza się na zewnątrz; myśli, uczucia, które pobudzacie nie mają nic wspólnego z tymi zajęciami; rozmyślacie o kimś kto was obraził, kto nie dotrzymał wam obietnicy itp. to może trwać długo nawet jeśli nie zdajecie sobie z tego sprawy To właśnie tu szczególnie powinniście się nauczyć bycia ostrożniejszymi aby być zdolnymi do interwencji w każdym momencie trwania waszego życia wewnętrznego.

Pierwszym krokiem w kierunku wolności, pierwszym krokiem w kierunku prawdziwej siły jest to przyzwyczajenie spojrzenia od czasu do czasu na siebie samych żeby zobaczyć w którym miejscu jesteście. A jeśli spostrzeżecie iż jesteście w trakcie schodzenia w rejony ciemności, chaotyczności waszej świadomości, zareagujcie narzucając sobie inny kierunek waszych myśli.

Jeśli takie trudne jest znalezienie szczęścia to dlatego, iż się go oczekuje. Czeka się na spotkanie wielkiej miłości, czeka się na spotkanie sukcesu, na fortunę, sławę i jeśli się nie pojawiają jest się nieszczęśliwym. W rzeczywistości szczęście nie jest czymś co przychodzi lub nie przychodzi tak sobie z zewnątrz ale jest stanem świadomości, który zależy od zrozumienia rzeczy. Nie można sobie wyobrażać iż przybyło się na ziemię aby żyć w udogodnieniach, przyjemnościach, w obfitości. Żyje się na ziemi aby się uczyć i doskonalić. Otóż jak się doskonalić jeśli nie ma się każdego dnia nowych problemów do rozwiązania, nowych trudności do przekroczenia? Ziemia jest szkołą i tak jak w każdej szkole tylko ci, którzy uczą się i robią postępy mogą czuć się szczęśliwymi.

Tak więc nie oczekujcie, iż szczęście przyjdzie z zewnątrz w postaci spotkania albo korzystnych okoliczności. Prawdziwe, ostateczne szczęście może przyjść od was samych, od sposobu rozważania spraw i waszej pracy. Wraz z dobrym rozumowaniem, prawidłową filozofią, możecie się stać panem własnego szczęścia. A szczególnie nie oczekujcie go nic nie robiąc. Do was należy działanie i stosowanie metod, które wam pozwolą przemienić smutki w radość, niepowodzenia w sukcesy.

Uczeń wiedzy duchowej osiąga za cenę długotrwałej pracy wyższy poziom świadomości Ale kiedy raz do tego doszedł jest mu także trudno a nawet bardzo trudno to utrzymać. Dlatego stałość jest uważana za szczyt wtajemniczenia, w chwili kiedy uczeń może w końcu powiedzieć jak kapłan dawnego Egiptu: „Jestem stały, syn niezmienności, poczęty i zrodzony na terytorium stałości”. A na czym polega stałość? Aby nie być więcej wstrząsanym przez zło, to znaczy umieć wznosić się do rejonu gdzie zło nie ma już żadnego dostępu. Dlaczego pewne zdarzenia, które w jednej chwili nas irytowały, przygnębiały, jeżeli powtarzają się w innych sytuacjach nie dotykają nas? Ponieważ doszliśmy do poziomu świadomości w którym nas już nie dosięgają.

W Kabale jest powiedziane, iż wąż może wspiąć się do pewnych sefirotów ale jest dla niego niemożliwe wspiąć się do tych rejonów utworzonych przez trzy sefiroty: Keter, Chochma i Bina. A jako iż jesteśmy stworzeni na obraz wszechświata, w nas także istnieje rejon gdzie zło nie znajduje już warunków odpowiednich do istnienia. We wzniosłych rejonach naszej istoty i wszechświata, panuje takie światło, taka intensywność wibracji, że wszystko co nie jest w harmonii z czystością, z tym światłem jest odsunięte.