Kultura współczesna nie przestaje proponować nam przedmiotów i działań, które są pobudzające i kuszące. I nie tylko iż nie uprzedza ludzi o niebezpieczeństwach, które one niosą, ale robi wszystko żeby wmawiać iż przyniosą satysfakcje, które tak uzyskane przyczynią się do ich rozwoju a nawet są jego niezbywalnym warunkiem. A więc nie, to nie pomnażanie pragnień usatysfakcjonuje i wzbogaci. Przeciwnie, większość z tych domniemanych postępów materialnych powoduje w życiu tylko przygnębienie, ponieważ za główny cel mają zaspokojenie i satysfakcję z potrzeb materialnych. Ludzie wyobrażają sobie iż będą w ten sposób żyć bardziej intensywnie a więc w rzeczywistości proponuje się im powierzchowne ożywienie, które rozprasza całą ich energię. Nazywają to „korzystać z życia” a jest to pewien sposób myślenia i reagowania, które ich pobudza najpewniej ku śmierci.

Nawet jeśli im się tłumaczy, iż życie jest najcenniejszym dobrem, ludzie rzadko rozumieją, że w tym życiu najważniejsze jest samo życie. Jeśli zamiast rozpraszania się w aktywnościach, które ich osłabiają dążyliby do rozwoju swoich zdolności psychicznych i duchowych, odkryliby iż w najprostszych codziennych czynnościach tkwią prawdziwe skarby. Oddychanie, odżywianie się, chodzenie, patrzenie na naturę, kochanie, myślenie, oto prawdziwe dary życia.

Postawcie słowo „harmonia” w centrum waszego życia, strzeżcie go w sobie jako rodzaj kamertonu i jeśli poczujecie pewien niepokój, wzburzenie, weźcie ten kamerton i posłuchajcie go, aby sprawić by cała wasza istota współbrzmiała z nieograniczonym życiem, życiem kosmicznym aby ta myśl o harmonii przeniknęła stopniowo wszystkie wasze komórki!

Przez harmonię przyciągamy świetliste istoty ze świata niewidzialnego i stają się one naszymi przyjaciółmi i już nas nie opuszczają, ponieważ istoty świetliste są nieugięte, tak samo nieugięte jak istoty ciemne, od których tak często trudno się uwolnić. Dlaczego przyjaciele nie mieliby być równie nieugięci jak wrogowie? Przychodzą aby nas wesprzeć, oświecić, poradzić nam i jeśli podążymy za ich radami, będziemy zawsze dobrze inspirowani. Dlatego nawet w złej sytuacji nie trzeba się zniechęcać, bo pewnego dnia sytuacja obróci się na naszą korzyść, ponieważ będziemy pozytywnie zainspirowani. Nie ma nic bardziej potrzebnego jak podtrzymywać stan harmonii, który przyciągnie naszych przyjaciół ze świata niewidzialnego.

Nie ma nic do zarzucenia nauce, która opisuje minerały, rośliny, zwierzęta lub ludzi.

To, co mówi jest prawdziwe, ale jest to tylko częściowa prawda. Żeby była kompletna trzeba umieścić badany obiekt w kontekście życia uniwersalnego do którego należą: oddzielone od tego życia: kamienie, rośliny, zwierzęta, ludzie, są pozbawione czegoś istotnego, ponieważ ludzie i rzeczy nie istnieją oddzielnie ale jako część wszystkiego i są powiązane między sobą. Trzeba więc nauczyć się je stawiać w układzie kosmicznym żeby zobaczyć jak wibrują w harmonii i uczestniczą w życiu wszystkich. Jeśli przez wygodę jest się zmuszonym do studiowania oddzielnie, trzeba także zrozumieć jak krąży od jednego do drugiego to „coś” czego nie posiadają jak długo są rozdzielone. W rozdzieleniu elementów życie przerywa się zaś w połączeniu ich z wszystkimi innymi elementami ziemi i nieba życie pojawia się znów i posiądziecie prawdziwą wiedzę.

Jakie by nie było miejsce gdzie będziecie ćwiczyć waszą aktywność najlepiej żebyście umieścili w centrum życie, abyście go widzieli w najszerszym wymiarze. Od tego momentu wszystkie ćwiczenia, które będziecie mogli podjąć skorzystają z tego światła.

Każdy człowiek chce realizować swoje pragnienia i ambicje. Czy chodzi tu o bogactwo, piękno, wiedzę, władzę, sławę, itd. zużywa na ich zdobycie swoją energię fizyczną i psychiczną, swój czas, swoje zdrowie. Ale co się dzieje z celem raz osiągniętym? Po chwili satysfakcji zaczyna się do tego co zdobyte tracić zainteresowanie. Tak, często to następuje: to co osiągnęliśmy nie zachowuje aury jaką było spowite przedtem gdy tego pragnęliśmy i tak oto zakrada się niezadowolenie i pustka.

Jedyny sposób zatrzymania tego uczucia braku, który następuje po realizacji naszych pragnień jest przejście do poszukiwań dalekiego obiektu, tak dalekiego że nie osiągnie się go nigdy. Ten daleki niedościgły cel, który przekracza i zawiera wszystko, można nazywać Bogiem. Idąc drogą, którą powinniśmy przejść aby zbliżyć się do Niego znajdziemy: miłość, mądrość, piękno, silę, bogactwo, nigdy już się nie wyczerpując w daremnych poszukiwaniach.

Jeszcze nie wiecie, iż promienie słońca są zdolne odżywiać w was ducha. Tak, ale pod warunkiem nauczenia się otrzymywania ich pod warunkiem otwarcia się na nie z całego swego serca, całej swojej duszy. Nie potraficie przyznać iż światło to więcej niż wibracja fizyczna, że jest istotą żyjącą?… Jak długo będziecie zamknięci na tę ideę nie będziecie mogli skorzystać z wszystkich bogactw słońca.

Starajcie się tak organizować swoje życie, aby światło zajmowało w nim coraz więcej miejsca. Na wiosnę i w lecie chodźcie medytować wschodzące słońce myśląc iż możecie otrzymywać jego promienie jak pożywienie, wodę i powietrze. I zwróćcie się do nich mówiąc: „O, promienie światła, przeniknijcie mnie, przepędźcie chmury, które zaciemniają moje niebo”. One przenikają was i tak bez waszej wiedzy, lecz jeśli będziecie świadomi i uważni, jeśli przepoicie się światłem i jego ciepłem z przekonaniem, iż coś w was zaczyna rosnąć i rozwijać się wówczas światło zajmie w was coraz więcej miejsca.

Przed wyrażeniem krytyki o kimś zacznijcie od przenikliwego spojrzenia na siebie samego. Dlaczego? Ponieważ nie ma się prawa krytykować słabości innych wcześniej nim pokona się je w sobie. Za każdym razem jeśli kierujecie negatywny osąd o kimś jesteście sami osądzani. Przez kogo? Przez waszą świadomość, przez osąd wewnętrzny. Jakiś głos poruszy się w was żeby zapytać: „A ty, który w ten sposób się wypowiadasz jesteś pewny iż w ten czy inny sposób nie popełniłeś tego samego błędu? A do tej słabości do której sam jesteś zdolny dlaczego musisz jeszcze dorzucać pobłażanie, brak miłości? Czy ty nie czujesz iż w twoim sercu, w twojej duszy tracisz coś cennego?” Oto kara wyrządzona temu, który osądza innych, a więc nie ma się prawa: światło wówczas opuszcza. I jeśli ktoś mówi, iż nigdy nie usłyszał takiego głosu to znaczy, że uczynił wszystko żeby być głuchym na te uwagi i rady. Trzeba, aby był bardziej uważny wówczas usłyszy.

Rozpoczynając posiłek modlitwą dziękujemy Bogu, iż dał nam pożywienie. Ale to nie jest wszystko; nasze modlitwy przyczyniają się także do tego, aby pożywienie wpłynęło pomyślnie na nasz organizm i żeby pomógł mu go przyswoić.

Przed pojawieniem się pożywienia na naszym stole przeszło ono przez różne miejsca. Było przygotowywane, przepakowywane, transportowane. Jest ono więc w pewien sposób obce i byłoby dobrze podejść do tego z pewną ostrożnością, zanim pozwolimy pożywieniu wniknąć w nas. Jakie są te środki ostrożności? Weźcie na przykład owoc, trzymajcie go z szacunkiem, popatrzcie na niego, powiedzcie mu w miły sposób dziękując mu w myśli za życie, które wam daje: coś w nim się zmieni, będzie dla was bardziej przyjazny, trzeba go oswoić, rozgrzać; a ciepło to jest miłość. Dlatego radzę wam, żeby nie jeść pożywienia którego nie lubicie ponieważ działa ono w waszym organizmie jak nieprzyjaciel. A jeśli z jakiegoś powodu jesteście zmuszeni go zjeść, popatrzcie na nie z odrobiną sympatii.

Życie bardzo małego dziecka jest jeszcze wielką tajemnicą. Trzeba jak długo to jest możliwe ochraniać dziecko w atmosferze harmonii, czystości nawet podczas jego snu, ponieważ odbiera ono wszystkie prądy, które krążą wokół niego. Jego ciało astralne śpi i nie weszło jeszcze w posiadanie ciała mentalnego, ale jego ciało eteryczne pracuje aktywnie i przyswaja prądy i elementy atmosfery psychicznej. Jeśli rodzice uważają na atmosferę, którą stwarzają wokół swojego dziecka, będzie ono później dobrze wyposażone, zdolne do stawiania czoła zdarzeniom i trudnościom życia.

Kiedy dziecko przychodzi na świat jego rodzice nie wiedzą jeszcze jaki duch je zamieszkuje. Powinni sobie powiedzieć, iż to dziecko nie należy do nich, że jest córką lub synem Boga i że rodzice dali mu tylko ciało fizyczne to znaczy mieszkanie. Wszyscy, którzy się zbliżają do dzieci powinni się zachowywać z uwagą i respektem, aby je ochraniać. Powinni drżeć na myśl iż mogą być zdolni do słów lub złych czynów, które zniszczą coś w duszy dziecka. Dorośli, którzy nie szanują dziecka, będą pewnego dnia ukarani przez niebo a ich kara będzie straszna.

Najmniejsze zdarzenie, które przeżywamy w naszym życiu: spotkania, doświadczenia, wszystko jest w nas zapisane i to daje nam niespotykane możliwości, ponieważ od nas zależy iż możemy przeżywać je ponownie tak często jak tylko sobie życzymy. Nawet stworzenie najbardziej poszkodowane miało w swoim życiu jakieś chwile radości i może sobie je przypomnieć, żeby zneutralizować przytłaczające myśli i uczucia. Dlaczego ma ono tylko roztrząsać swoje rozczarowania, swoje przykrości?

Z pewnością przeżyliście te wspaniałe stany świadomości gdzie podczas co najmniej kilku sekund zrozumieliście iż życie może być światłem, pokojem, pięknem, miłością pełnią… Nawet jeśli teraz trwacie w zniechęceniu, te momenty nie są wymazane, możecie je odnaleźć i poczuć się przenikani przez ich dobroczynne wibracje. Powracajcie do nich często, przypominajcie sobie miejsce, okoliczności, próbujcie odtworzyć te same myśli, te same uczucia, te same wrażenia. Stopniowo będziecie mieli wrażenie że na nowo żyjecie tymi stanami z tą samą intensywnością jakby były wam one tu, teraz podarowane z realnej przyczyny. Rzeczywistość obiektywna nie jest tak istotna: istotne jest to co zdołacie wykreować w was samych.

Wszystkie niekorzystne przyzwyczajenia naszego zdrowia fizycznego i psychicznego mogą być porównane do intruzów, którzy sforsowali drzwi mieszkania, żeby się tam zainstalować. Wszyscy oni są więc okupantami, którym każdy powinien stawić czoła, to znaczy zaatakowanym: jak zazdrość, gniew, uraza, chciwość, łakomstwo, zmysłowość, pycha, próżność, itp.

Pośród wszystkich okupantów najbardziej niebezpieczne jest lenistwo. Dlaczego? Ponieważ dławi wolę. Rozumie się co należy robić, czuje się co powinno się robić, ale nie ma woli, a wola jest punktem wyjścia wszystkich decyzji, bo to są siły żywotne, które są naruszone. Ale w dniu kiedy rozum rzeczywiście pojął to co jest piękne i dobre, kiedy serce tego sobie życzy z siłą, razem uzyskają w końcu akces woli. Lenistwo jest więc opanowane i oto następuje uwolnienie!