To prawda, że ludziom nie brakuje możliwości w sferze fizycznej, ale właściwie największe możliwości dane im są w sferze psychicznej. Ale ponieważ rzadko są tego świadomi nie starają się tego wykorzystać; przy najmniejszym wydarzeniu widzi się ich panikujących, lamentujących, biegnących po pomoc materialną a oni mają w sobie wiele środków, które pozwoliłyby aby sytuacjom stawić czoła.

Człowiek duchowy to ten, który zrozumiał, iż w trudnych sytuacjach duch jest jedyną pomocą. Zaczyna więc wchodzić w siebie samego, łączy się ze światem duchowym, aby otrzymać światło, które go zainspiruje by przyjąć najlepszy sposób postępowania, zastosować najlepsze metody. I dlatego wkrótce widzi się jak się staje spokojnym, ufnym, panem sytuacji.

Następnie może szukać pomocy materialnej ale najpierw powinien poszukać pomocy w sobie. W przeciwnym razie jak mógłby się udoskonalić skoro straciłby całą kontrolę nad samym sobą?

Jak zachować waszą miłość i co robić aby trwała możliwie najdłużej?… Całkiem po prostu unikajcie rzucania się na osobę, którą zaczynacie kochać jakbyście chcieli ją pożreć. Ponieważ po wielkich wzburzeniach popędów bardzo szybko przyjdzie znużenie, stracicie inspirację i waszą radość. Tak jak ktoś kto za dużo zjadł jedzenie nie wiele dla niego znaczy. Ludzie zawsze bardzo się śpieszą aby zniszczyć to co może upiększyć ich życie i nadać mu sens! Dlaczego tę miłość, która przynosi im wszystkie błogosławieństwa, która przynosi im Niebo poświęcać dla kilku minut przyjemności?

Spotkaliście osobę przez którą poczuliście się natychmiast przyciągnięci. Ona jest jak naczynie wypełnione cenną esencją w której zanurzacie się w zachwycie; ona poszerza wasze horyzonty i odkrywacie piękno nieba i ziemi. Podziękujcie Stwórcy za to spotkanie, oświecajcie się, ożywiajcie, wzmacniajcie się, ale zachowajcie pewien dystans. Jeśli dobrze posłuchacie tej rady i będziecie ją stosować, nigdy w całym waszym życiu nie będziecie pozbawieni pięknych spotkań. I ponieważ umiecie je docenić, prawdziwie doświadczycie tego czym jest miłość.

Ponieważ ludzie posiadają pewne wartości i cnoty wierzą iż to oni są ich źródłem. Nie, źródła tych wartości i cnót nie znajdują się w nich. Wszystkie dobre impulsy, które je rozbudzają przychodzą z daleka, z bardzo wysoka, a ludzie są tylko ich przekazicielami. Ten kto potrafi emanować dobrocią, szlachetnością jest przekazicielem istot miłości. Te istoty wybrały go jako posłańca bo od dawna pracował by zgromadzić te wartości; posiada potrzebne elementy i odpowiedni stan do tego przekazywania. I jeśli przygotował swój umysł by stać się posłańcem mądrości, to inne istoty zaprzęgają go do służenia i pomnażania światła. To samo odnosi się do uczciwości, odwagi, czystości i wszystkich innych cnót.

Natura jest wierna i prawdziwa; ona określa i klasyfikuje każdego człowieka według jego ideałów i pracy, którą dotychczas zrealizował. W ten sposób staje się on medium dla istot, które są przyciągane przez te aspiracje.

Każdego ranka od świtania słońce wysyła w przestrzeń swoje promienie i obfitość złotych drobinek; możemy wypełnić nimi naszego ducha, nasze serce, nasz intelekt i także ciało fizyczne. Z tego złota może korzystać nasz organizm od mózgu do stóp.

Istnieją różne rodzaje światła. Światło którego potrzebuje najbardziej nasz system nerwowy i cały nasz organizm to światło słońca jeszcze przed jego całkowitym wschodem, światło najbardziej subtelne, najbardziej duchowe i ono działa na nasze ciało psychiczne. Dlatego jeśli wiemy jak patrzeć na słońce coś otwiera się w naszym splocie słonecznym i zaczynamy pić światło jak rezerwuar, który się wypełnia cenną kwintesencją. Kiedy rezerwuar się przelewa wyczuwa się potrzebę przekazania tego eliksiru wszystkim żyjącym stworzeniom i nie ma większej radości niż dawanie tego co otrzymało się od słońca.

Uczeń wiedzy duchowej powinien omijać zasadzki próżności jak też sztucznej pokory, które w rzeczywistości są inną formą próżności.

Prawdziwy człowiek duchowy zachowuje się zawsze z naturalnością i prostotą. On nie przyciąga uwagi przez swoje specjalne zachowanie i tajemniczy lub zainspirowany wygląd. Powiecie: A więc nie powinniśmy pokazywać w jakim kierunku pracujemy?” Nie, w istocie nie, ponieważ nie ma nic do pokazywania. U tego który poszukuje prawdziwego bogactwa duchowego te bogactwa w końcu będą możliwe do odczucia. Skoro podjął się pracy nad sobą samym, rysy twarzy, postawa, jego gesty będą wyrażać jego pomyślność. On zawsze znajdzie okazje do pokazania swoich wartości i inni dostrzegą je bez czynienia czegoś co by je podkreślało. On pozwala przemawiać swojej pracy wewnętrznej: nawet bez jego wiedzy to jego praca świadczy o nim.

Lotos o tysiącu płatków, które rozwijają się na szczycie głowy Inicjowanego jest symbolem wielkiego piękna i rozumie się iż mógłby fascynować wszystkich, którzy aspirują do rozwoju duchowego. Ale droga do oświecenia i błogosławieństwa jest długa i trudna. Aby płatki lotosu mogły się otworzyć uczeń musi pokonać wszystko co go niepokoi. Jeśli szuka w swoim umyśle i sercu rozwinięcia lotosu zanim potrafi zneutralizować elementy ciemne, musi doznać szoku i wstrząsu, który rozerwie te płatki. Poprzez ten obraz trzeba zrozumieć iż działanie tych centrów duchowych będzie niszczone i zamiast zakosztować smaku radości niebiańskiej będzie żył w piekle.

Świat wewnętrzny ucznia zaczyna się upodabniać do ogrodu wypełnionego dzikimi krzakami, ostami, roślinami kolczastymi: to instynkty, niższe i złe pragnienia, które w nim się utrzymują. Kiedy oczyści ten ogród nic go nie zatrzyma w drodze wznoszącej do światła i poczuje tysiące płatków lotosu otwierających się jeden po drugim na szczycie głowy.

Pewnego dnia opuścicie ziemię i trzeba żebyście w chwili odejścia czuli się w harmonii z wszystkimi stworzeniami. Jeśli istnieją jacyś ludzie z którymi jesteście w konflikcie nie przedłużajcie tej sytuacji i poszukujcie pojednania także z nimi.

Inaczej zapisze się to w was jako dług do spłacenia. Nie czekajcie do ostatniej chwili.

Powiecie iż są osoby, których nie będziecie mogli nigdy zobaczyć i inne, które nigdy nie zaakceptują pogodzenia się z wami. Załóżmy, że może tak być. Ale możecie odszukać te osoby w myśli, w sercu i w duszy i pojednać się z nimi. Nawet gdy wobec zbliżającej się śmierci nie jesteście już zdolni zrobić co trzeba, macie jeszcze możliwość doznania uczucia miłości, życzliwości wobec wszystkich stworzeń i istot, które was otaczają, tych, które poznaliście. Ten kto kocha jest panem śmierci.

Kiedy niebo nocą jest jasne zatrzymajcie się przez chwilę żeby kontemplować gwiazdy. Wyobraźcie sobie, że opuszczacie ziemię, jej zmagania i jej tragedie i stajecie się mieszkańcami nieba. Stopniowo przez wznoszenie się w przestrzeń poczujecie, że wasza dusza rozwija bardzo subtelne anteny, które pozwolą jej komunikować się z najodleglejszymi rejonami oraz iż Ten, który stworzył tyle światów z pewnością zaludnił je stworzeniami mądrzejszymi, piękniejszymi i potężniejszymi niż te którymi są ludzie. Gdyż kiedy się ich widzi dyskutujących, kłócących, wzajemnie zabijających jak miałoby się wierzyć, że na ziemi – tym ziarnku prochu w bezmiarze – Stworzyciel umieścił najdoskonalsze ze stworzeń?

Myśląc, iż wszystkie gwiazdy, które kontemplujecie istnieją od miliardów lat, że Inteligencja kosmiczna która stworzyła światy jest wieczna i że wy jesteście stworzeni na jej obraz, poczujecie że wasz duch jest także wieczny.

Objąć się, uścisnąć dłoń, pocałować się lub inne okazanie sympatii i przyjaźni przy spotkaniu to potrzeba, której trzeba użyczyć szczególnej uwagi. W przeciwnym razie jest to zbędne i nie tylko zbędne ale i szkodliwe gdyż każda forma niedbałości w relacjach ludzkich ma negatywny wpływ na psychikę jednych i drugich.

Wyrażenie gestów zewnętrznych szacunku i uczucia bez włożenia w to myśli i serca lecz tylko z powodu dania satysfakcji konwenansom oznacza pozbawienie czegoś zarówno tego, który daje jak i tego, który otrzymuje. To coś jest oczywiście mało uchwytne lecz wszystko to co istotne dla naszej radości, dla naszego rozwoju ma zawsze tak nieuchwytny charakter. Dlatego spojrzenie, sekunda ciszy, uśmiech, poprzez który dusza się wyraża mogą dać o wiele więcej niż jakiś bardziej konkretny wyraz czy nawet prezenty.

Większość ludzi czuje niewyraźnie że coś w nich domaga się pożywienia, którego aktywności dnia codziennego nie mogą im przynieść. Dlatego czytają lub idą do kina, do teatru, na koncert, do muzeum aby znaleźć pożywienie, którego potrzebują. Odczuwają jednak zwykle brak satysfakcji, pustkę, jeśli równocześnie nie szukają go w sobie samych w wysokich rejonach duszy i ducha. Nawet wielcy artyści są ograniczeni w sposobie wyrażania i nie mają możliwości wytłumaczenia dokładnie tego co widzą, słyszą czy czują w chwilach inspiracji.

Arcydzieła sztuki mogą wam przynieść wiele ale nigdy nie zapominajcie iż są w waszej duszy rejony, które wam przyniosą jeszcze więcej jeśli dojdziecie do ich odkrycia. Inteligencja kosmiczna złożyła w człowieku ten instynkt, który popycha go do pójścia ciągle dalej, ciągle wyżej; to co czyni człowieka wyjątkowym między gatunkami żyjącymi. Ale tylko praktyka duchowa czyni go zdolnym do wzniesienia się ponad siebie i wejścia w kontakt z regionami wobec których niewyraźnie przeczuwają że są jego prawdziwą ojczyzną.