„Pomyślnego Nowego Roku, Szczęśliwego Nowego Roku!”. Słyszy się to wszędzie w pierwszych dniach roku. Każdy pełny nadziei mówi sobie, że wszystko czego sobie życzy, a czego jeszcze nie udało mu się obecnie uzyskać, teraz, być może… Nawet tym najbardziej poszkodowanym nowy rok niesie nową nadzieję. Z głębi siebie nie są skłonni do czynienia sobie iluzji, lecz ciągle jeszcze czegoś życzą sobie i zawsze mają nieco nadziei.

Z każdym rokiem nadzieja się odradza: nie można zapobiec myśleniu, że jakaś rzecz się polepszy, jakaś furtka się otworzy. Powiecie: „A co będzie jeśli żadna rzecz się nie polepszy, żadna furtka nie otworzy?”. Jest co najmniej jedna furtka, która się otworzy, jeśli myślicie, że i wy macie jakąś rzecz do zrobienia, aby się do tego przyczynić. A jak? Wniknijcie poprzez myślenie w wasze sytuacje dnia codziennego i wyobraźcie sobie że będziecie działać każdego dnia z bezinteresownością, mądrością, miłością. Pracując w ten sposób już przygotowujecie dobre warunki dla przyszłości. Jeśli jesteście szczerzy, wytrwali, będziecie wywierać wpływ na siły natury i świetliste istoty świata niewidzialnego: one pośpieszą aby się przyczynić do realizacji waszych najlepszych projektów.

Jak ten który udaje się na długą wędrówkę i zabiera zaopatrzenie do swego plecaka aby się po drodze pożywić, tak my, by kroczyć pewnie ścieżkami życia potrzebujemy zabierać ze sobą żywność, mówiąc symbolicznie – chleb. Ten chleb to są zasady wiedzy duchowej.

Podróż którą podjęliśmy dawno temu nie skończy się wraz z naszym obecnym istnieniem, lecz ta egzystencja jest jedynie etapem na drodze, którą mają do pokonania wszystkie istoty od czasu gdy opuściły Wieczne łono. Ileż musimy przemierzyć różnych rejonów do tego czasu, gdy któregoś dnia powrócimy do naszej prawdziwej ojczyzny! Nie można nigdy zapomnieć, że jesteśmy jedynie wędrowcami na tej ziemi i mamy jeszcze wiele do przejścia. Dlatego winniśmy myśleć o tym, aby napełnić każdego dnia nasze torby tym chlebem niebiańskim, to znaczy prawdami duszy i ducha, aby móc dalej uczyć się, pracować i kochać.

Jeden rok się kończy i nowy się zacznie… Ale zanim pomyślicie o roku, który nadchodzi, zatrzymajcie się chwilę nad tym, który odchodzi i zwróćcie się na chwilę do niego ponieważ rok jest istotą żyjącą możecie więc do niego mówić. W chwili odejścia poproście go aby wspomniał o was. Jako iż jest żyjący nie pozostaje nieaktywny, on zarejestrował nie tylko wasze czyny ale także pragnienia, uczucia i wasze myśli. Ostatniego dnia zda on sprawę przed Panem przeznaczenia i połączy was z nowym rokiem: trzeba umieć go pozdrowić zanim on nie odejdzie definitywnie.

Na nowy rok możecie rozpocząć świadomie przygotowywać się zakładając sobie taki cel: zgubić złe przyzwyczajenia, wartości rozwinąć, zaplanować realizację czegoś dla dobra wszystkich. Te myśli, te życzenia są jakby złożeniem kamienia węgielnego, w ten sposób wszystkie dobroczynne duchy natury przyniosą wam pomoc, abyście mogli zrealizować wasze plany. Oto te, które powinny być dzisiaj waszym celem: przyjąć nowy rok oddając się pod opiekę światła.

Na Drzewie sefirotów* ponad sefirą Keter, kabaliści wzmiankują przestrzeń, którą nazywają Ain Sof Aur: światło bez końca.Ta przestrzeń jest nieprzenikniona: to jest Absolut, Nieprzejawiony, który pozostaje poza wszelkim pojęciem a jego emanacją jako przejawiającego się Boga jest Keter Boskość tak jak ją kabaliści rozumieją jest poza światłem i ciemnością, poza stworzonym światem. I aby lepiej jeszcze wyrazić to misterium Boskości wzięto pod uwagę leżący poza Ain Sof Aur rejon który nazwano Ain Sof: „bez końca” i potem jeszcze inny znajdujący się poza Ain Sof: Ain: „bez”.U źródeł wszechświata była więc negacja. Lecz „bez”, które oznacza nieobecność, brak, nie oznacza jeszcze nie egzystencji. Ain nie oznacza nicości jak niektórzy sobie wyobrażają Nirwanę hinduską. W rzeczywistości jest całkiem odwrotnie. Ain Sof Aur, jak Nirwana, jest życiem poza kreacją, manifestacją i tak pozostaje poza nią, że wydaje się przypominać nie egzystencję.

Ain Sof Aur… Ain Sof Aur…  Ain Sof Aur… to w ten sposób kabaliści poszukiwali zdania sprawy z rzeczywistości która umyka naszym rozumieniom. Niemożliwe jest rozprawianie o Absolucie, lecz powinniśmy zachować pojęciowe wyobrażenie o tym i dziękować Bogu, naszemu Ojcu niebieskiemu który nas kocha, który pomaga nam wzrastać i który działa w naszym sercu. Słowa, nawet jeśli są niewystarczające, pozwalają jednak przecież rzeczywistość tę przeczuwać.

* Zobacz tablicę i notę w załączniku.

Dawać jak słońce, kochać jak słońce… oto ideał, który powinniśmy starać się zrealizować pewnego dnia. Za każdym razem kiedy zachowanie ludzi napawa nas niepokojem, irytacją, zniechęceniem, mamy sposób aby to pokonać: kierujemy się do słońca, które świeci tam wysoko, niestrudzenie i niewzruszenie. Powiecie: „Ale to łatwe dla słońca pozostawać niewzruszonym: ono jest daleko i nic nie ma na nie wpływu”. Tak, ale my także mamy coś w sobie, co pozostaje zawsze poza zasięgiem wpływów: nasze wyższe Ja, gdyż nasze wyższe Ja jest w słońcu. Patrząc na słońce dojdziemy pewnego dnia by dołączyć do naszego wyższego Ja i żyć jak ono w pokoju, którego nic nie zakłóca.

Nasze wyższe Ja zamieszkuje w słońcu gdzie uczestniczy w pracy bożej. Gdybyśmy umieli zharmonizować wibracje naszej jaźni ziemskiej z tym naszym niebiańskim Ja odkrylibyśmy, iż Stwórca złożył w nas skarby szlachetności i miłości.

Teraz kiedy jesteście zaangażowani idąc drogą do światła, powinniście podążać niestrudzenie w waszym marszu nie pytając kiedy dojdziecie do celu. Jedna za drugą przeszkoda ustąpi przed tym, który nie zatrzymuje się w drodze ponieważ uruchomił potężne prawa życia.

Życie duchowe jest jak wznoszenie się ku wysokim górom. Na stromych szlakach, na skarpach jest nieuniknione iż będziecie mieli chwile słabości, zniechęcenia i może się także zdarzyć upadek, ale to nie jest powód żeby się zatrzymać. Będziecie nawet mieli uczucie umierania… ale zmartwychwstaniecie! W najgłębszym zniechęceniu powinniście zaczepić się o ten tajemniczy płomień, który pozostaje jeszcze w was: on wam powie, iż: po „śmierci” przez którą właśnie przechodzicie następuje zmartwychwstanie i że nikt inny niż wy nie może was lepiej ochronić, ponieważ wszystkie siły życia są w was. I będziecie kontynuować marsz ku szczytowi.