Nawet jeśli macie wszystkie powody do bycia nieszczęśliwymi czy niezadowolonymi, dziękujcie. Gdyż wymawiając słowo „dziękuję”, które jest jakby źródłem światła, pokoju i radości, sprawiacie, że wytryska ono w duszy. I to źródło rozlewa się po wszystkich waszych komórkach. Stopniowo czujecie, że coś się w was ożywia, umacnia. „Dziękuję” oto słowo najprostsze, które rozwiązuje wszystkie napięcia. Powtarzajcie je wiele razy w pełni nasączając się jego znaczeniem.

Od chwili kiedy pozwolicie aby opanowało was odczucie wdzięczności i kiedy go sami podtrzymujecie sprawiając aby rosło, nie jest się już ograniczonym do pasywnej egzystencji. To odczucie posiada określone wibracje i przez prawo podobieństwa przyciąga myśli, wrażenia, które z nim korespondują. Wszystkie błogosławieństwa nadejdą do was poprzez prosty poryw wdzięczności. Należy zadbać aby słowa „Dziękuję Panie”, „dziękuję mój Boże”… wypływały z was naturalnie bez konieczności interwencji waszej woli. Dziękując Stwórcy wychodzicie z wąskiego kręgu waszego ja osobistego i ograniczonego, aby wejść w pokój świadomości kosmicznej… Kiedy powrócicie, poczujecie, że wniknęły w was nowe i bardzo cenne elementy.

Gdy promień słońca pada na przedmiot czy istotę, każdy niesie zarazem im coś żywego. Nawet kamienie mają potrzebę tego życia, które otrzymują od słońca. Ponieważ kamienie chociaż nieożywione, są żywe. To życie oczywiście jest bardziej dostrzegalne u roślin, które rosną, rozrastają się i owocują dzięki światłu słonecznemu. A u zwierząt promienie słońca przeobrażają się nie tylko w witalność, ale także w wrażliwość. Z kolei u ludzi promienie słońca stają się inteligencją, rozumem, gdyż dopiero w królestwie człowieka światło znajduje przyjęcie dostatecznie całościowe, aby się zamanifestować jako myśl.

Duch który do was przemawia ustami mężczyzn i kobiet jest więc emanacją światła słonecznego. A poprzez nich manifestuje się światło jako to, które myśli, które mówi, które śpiewa i stwarza. Stopniowo więc gdy tak toruje sobie w nich drogę, coraz bardziej pojawia się w formie inteligencji, miłości, piękna, szlachetności i siły.

Ten, który chce odkryć bogactwo i sens świata, który go otacza, powinien zacząć od odnalezienia tego bogactwa i jego sensu w sobie. Takie jest prawo. To co się spotyka zewnętrznie, jeśli w pewien sposób nie zostało już odkryte wewnętrznie, przechodzi obok, niezauważalnie. Im bardziej wewnętrznie żyjecie pięknem, tym więcej go odkrywacie wokół was. Wielu wysuwa obiekcje, że to nie jest możliwe: jeśli go nie widzą, to znaczy że go tam nie ma. Mylą się, piękno jest tam lecz oni go nie widzą dlatego że nie wystarczająco rozwinęli niektóre z ich subtelnych organów percepcji.

Zacznijcie więc od starania aby uchwycić piękno świata wewnętrznego, waszego subiektywnego świata i zobaczycie je też na zewnątrz, ponieważ świat fizyczny, obiektywny, jest jedynie odbiciem waszego świata wewnętrznego, waszego subiektywnego świata. Czy będzie to piękno, miłość, mądrość, prawda, jest niemal bezcelowe poszukiwanie ich na zewnątrz, jeśli nie zaczynacie od znajdowania ich w was samych.

Ileż niepokojów i obaw doświadczanych przez ludzi pochodzi z tego, że odnoszą oni wrażenie iż są rzuceni w świat jak na pustynię, gdzie się znajdują samotni, zgubieni, gdzie nie ma nikogo, kto by odpowiedział na ich pytania, na ich prośby! W rzeczywistości nikt nie jest sam, a oni przekonają się o tym w dniu kiedy uzyskają świadomość, że stanowią część całości, że wszystko jest żywe, a ponieważ jest żywe, mogą mieć z innymi nieprzerwanie wymianę: jeśli mówią zawsze gdzieś jest jakaś część stworzeń, które ich słuchają i które im odpowiadają.
Na wszystko co robimy, co mówimy i o co prosimy otrzymujemy odpowiedź: potwierdzenie albo zaprzeczenie, aprobatę albo przeciwstawienie. Świat niewidzialny jest tu, wokół nas, nieprzerwanie obecny. On na nas patrzy, on nas słyszy i daje nam zawsze odpowiedzi. Jego język, bardzo różny od naszego, nie jest łatwy do zrozumienia. Lecz on nie mówi bezpośrednio lecz poprzez istotę ludzką, czy zwierzę, fenomen natury, zapach, dźwięk… te zaś bez wątpienia nie wiedzą, że są przekazicielami wiadomości i to do nas należy aby dokonywać jej interpretacji.

Bądźcie uważni wobec ludzi którzy was otaczają czy też tych, do których chodzicie na spotkania. Nauczcie się traktować ich z uczuciem świętości, gdyż poza wyglądem zewnętrznym, poza formą ich ciała czy ich twarzy, znajduje się dusza i duch które są córką i synem Boga. Jeśli uczynicie wysiłek skoncentrowania się na ich duszy oraz duchu, wiele stworzeń, które do tego czasu lekceważyliście, którymi gardziliście, objawi wam się jako niezwykle cenne. Istoty niebiańskie, które je wysłały na ziemię w tych przebraniach traktują je jak skarby, Boskie tabernakula.
Przyjmijcie więc zwyczaj nie zatrzymywania się na wyglądzie zewnętrznym istot, ani na ich sytuacji socjalnej, ani na stopniu wykształcenia. Choć przez moment myślcie tylko o ich duszy i duchu. Powiedzcie sobie, że nawet ci którzy przechadzają się tu, na ziemi, jako żebracy czy kloszardzi są książętami i księżniczkami w oczach Boga, który ich stworzył.

Jest ważne aby zbudować swoją egzystencję wychodząc od jakiejś podstawowej idei. Ta idea będzie punktem centralnym jak jądro. Dalsze okręgi mogą się potem wokół niego formować, lecz w centrum mieści się tylko jedna idea; pod tym warunkiem życie prawdziwie nabierze sensu i spójności. Nie jest zabronione mieć w głowie wiele idei i planów, ale nie można niczego solidnego zbudować inaczej niż wychodząc od punktu centralnego.
Niewielu ludzi budzi się rano z fundamentalną ideą, która będzie prowadzić ich działania i ich postępowanie podczas całego dnia. Oni od przebudzenia są aktywni wewnętrznie we wszystkich kierunkach i nawet jeśli właściwie wywiązują się ze swoich zadań, wchodzą w stan rozproszenia, który szkodzi ich równowadze fizycznej i psychicznej. Jeśli się decydują oprzeć życie na jednej jedynej idei, a więc i siłach, których nawet nie znają jeszcze, a które jednakże w nich są i obudzą się we wszystkich komórkach ich ciał, przyłączą się do ich starań, wtedy poczują się prowadzeni, wspierani przez każde ze swoich działań. Tą ideą, zasadą, którą powinniśmy umieścić w centrum naszego życia ujętą przeze mnie pojedynczym słowem, które jednakże może się rozwijać aż po nieskończoność jest: światło.

Mieszkacie w domu, apartamencie i co dzień posługujecie się różnymi przedmiotami. Czy myśleliście o tym żeby je pobłogosławić? „A dlaczego – powiecie – je błogosławić?”. Dlatego aby te miejsca, te przedmioty działały na was korzystnie. Tyle środków jest wam danych aby uruchomić siły harmonizujące i dobroczynne, które wnikną wewnętrznie aby was wesprzeć! Lecz jako że to miejsce, czy te przedmioty nim wy je przejęliście, mogły otrzymać wcześniej negatywne znamiona, więc by to zneutralizować wykonajcie myślami pracę oczyszczenia przywołując dla nich siły czystości i światła. Kiedy będą oczyszczone i już poświęcone, możecie je dedykować jakiejś cnocie, jakiejś istocie niebiańskiej, prosząc ją aby zechciała przebywać w tym miejscu, czy napełnić przedmioty swym wpływem.
Miejsce i przedmioty, które błogosławiliście, poświęcaliście, będą wywierać dobry wpływ na was, na waszą rodzinę, na zdrowie waszych dzieci. A potem próbujcie pozostać w tym stanie ducha. Nie mówię wam abyście wchodzili do waszego domu jak do świątyni, ani używali urządzeń i przedmiotów codziennego użytku jak świętych przedmiotów. Ja tylko zwracam waszą uwagę na konsekwencje jakie może mieć wasz stan wewnętrzny odnośnie istot i przedmiotów w waszym otoczeniu. Należy próbować nadawać zawsze nieco więcej wartości i znaczenia temu co się posiada, podobnie jak temu, co się robi.

Chcecie być szczęśliwymi? Nie oczekujcie że myśli się o was, że się was rozumie, że się was kocha. Wszyscy ludzie mają swoje zajęcia, swoje troski i jeśli ktoś przez chwilę jest blisko ciebie, w następnej chwili może znaleźć się gdzie indziej. Uwaga, przyjaźń, miłość są to rzeczy bardzo niepewne, tak, a zwłaszcza miłość. Może nadejść oczywiście, może przyjść i nigdy was nie opuścić, lecz tego nie oczekujcie. Jeśli chcecie być szczęśliwi, nie oczekujcie jej. I nie tylko jej nie oczekujcie, lecz zaczynajcie, wy, od miłości. To łatwe, gdyż miłość jest przede wszystkim tam, w was. Gdzie tylko byście poszli, jakie by były osoby, które spotkacie, zawsze macie miłość w waszym sercu i nie brakuje możliwości aby to zamanifestować. Nie chodzi o to, aby kochać tę albo inną osobę w szczególności, ale odczuwać miłość jak źródło, które jedynie dba o to aby wytryskiwać, jest energią promieniującą która wzbiera, aby się rozlewać w nieskończoność. Kiedy odkryjecie że miłość jest w was, nie będziecie oczekiwać, że ktoś was będzie kochał.

Czasami słowa mędrca wywołują w was takie echo że myślicie: „Ależ to wszystko ja znam… ja to wiedziałem… gdzieś się tego nauczyłem… jak więc mogłem zapomnieć?”. Zapomnieliście, gdyż od tamtego czasu wędrowaliście po drogach, których kurz pokrył to co wiedzieliście. Ale ta wiedza jest zawsze tam, w was, skryta i uśpiona i trzeba żeby ktoś wkroczył aby ją obudzić. Delikatnie zastuka on kilka razy do waszych drzwi, wyśle kilka promieni światła i oto tysiącletnie wspomnienia pojawiają się na powierzchni. U niektórych to pójście w górę zdarza się bardzo szybko; u innych trzeba na to czekać o wiele dłużej.
Jeśli powinniśmy słuchać słów mędrców to dlatego żeby odkryć to co już wiemy. Tak, mędrcy nam mówią to co my już wiemy, lecz co jeszcze drzemie w głębinach naszej istoty. Tę wiedzę wpisał nam Stwórca na początku i ich słowa budzą w nas echo.

Nauka duchowa wkracza w nasze życie, jak widziany w oddali wspaniały pejzaż… Wiecie, że nigdy nie będziecie mogli do niego dotrzeć, lecz przynajmniej będziecie go odkrywać i ta towarzysząca wizja nie przestanie was inspirować. Nigdy już nie będziecie mogli zapomnieć jej świetności, nic was już więcej nie zatrzyma, nic nie nakłoni was do odwrotu. Krok po kroku pokonacie wszystkie przeszkody, ponieważ wizja ta wypełni waszą duszę pragnieniem osiągnięcia celu, który jednakże bez przerwy się oddala. Bez wątpienia będziecie cierpieć odczuwając że ten cel jest zawsze poza waszym zasięgiem, lecz to cierpienie będzie podtrzymywać w was poryw, potrzebę posuwania się naprzód coraz dalej i dalej…

Sens życia leży w poszukiwaniu tego, co jest wiecznie nieosiągalne i niedostępne. Ta aspiracja względem rzeczy, która jak horyzont zdaje się oddalać w miarę jak postępujemy naprzód, przenika naszą świadomość, naszą podświadomość, naszą nadświadomość; ona mobilizuje wszystkie nasze energie i otwiera nam drogę nieskończoności, wieczności: nic nie może nas już zatrzymać.