W cierpieniu i nieszczęściu ludzie stawiają sobie najwięcej pytań na temat Boga, swojego życia, swoich pragnień. Zapytują czy On słucha, czy odpowie na ich modlitwy, czy przyjdzie ich uratować. I są często zawiedzeni brakiem odpowiedzi i oczekiwanej pomocy. Dlaczego? Ponieważ źle stawiają pytanie. Czynią tak jakby Bóg był istotą całkowicie na zewnątrz nich. Kiedy zrozumieją, iż Bóg zamieszkuje w nich, wówczas jakiekolwiek byłyby ich doświadczenia, trwają w połączeniu z Nim i wtedy poczują, że On ich oświeca, prowadzi i wspiera.

Ten, który cierpi, czuje się zwykle bardzo samotny, opuszczony przez wszystkich. Dlaczego więc miałby utracić jeszcze przez zaniedbanie, ignorancję jedyną pomoc, jedyną otuchę, którą może otrzymać? Ta pomoc, ta otucha zawiera się w obecności Boga w nim samym. Kiedy się modli, kiedy błaga, nie zwraca się tylko do Stwórcy nieba i ziemi, tej Istoty tak dalekiej, że jest niemożliwe by Ją sobie wyobrazić; on zwraca się do siły, która zamieszkuje jego duszę i ducha z którą nigdy nie powinien stracić kontaktu.

Niektóre napotkane osoby potrafią tylko mówić: „Ach, jakże jestem zmęczona!” I rzeczywiście widzi się zmęczenie na jej twarzy. Osoby te czują się dobrze, ale ponieważ wszystko je męczy, nie zdają sobie sprawy, iż nie przestają narzekać, a pewnego dnia staną się całkowicie wyczerpane. Otóż łatwo jest zaobserwować, iż ci którzy narzekają w ten sposób na zmęczenie to często ci, którzy nie pracują wiele. Nie można zaprzeczyć, że są zmęczeni, nie dotyczy to jednak wyimaginowanego zmęczenia nie, ono jest całkiem realne, ale ono nie wynika z nadmiaru pracy ale z tego co nieustannie rozważają w myślach i uczuciach, co ich wyczerpuje. I to właśnie zmęczenie psychiczne jest zaraźliwe, kiedy spotyka się te osoby, już po minucie z nimi spędzonej ma się uczucie jakby ciężaru na ramionach i jest się pozbawionym energii.

Jedną z najlepszych metod pozbycia się zmęczenia psychicznego jest większe zmęczenie fizyczne. Takie zmęczenie daje odpoczynek i działa uzdrawiająco. Ludzie posiadają niezgłębione zasoby, które powinni się nauczyć eksploatować przez wysiłek woli. Iluż jest zmęczonych ponieważ po prostu prowadzą życie w stagnacji!

Cisza jest zamieszkała przez niezliczone ilości istot: w lesie, w jeziorach, w oceanach,w górach a także pod ziemią, wszędzie tam Stwórca umieścił mieszkańców. Nawet ogień jest zamieszkały, eter, słońce, gwiazdy, cały wszechświat jest zamieszkały. Tak więc gdziekolwiek pójdziecie: w góry, do lasu, nad brzegi rzek, jezior i oceanów, jeśli chcecie reprezentować dzieci boże, które aspirują do bardziej subtelnego, bardziej świetlistego życia, nie zakłócajcie ciszy tych miejsc. Okażcie, że jesteście świadomi eterycznych stworzeń, które je zamieszkują. Zbliżając się do tych miejsc pozdrówcie je, zapewnijcie o waszym szacunku, waszej miłości i poproście o błogosławieństwo. Zachwycone waszą postawą te stworzenia, które spostrzeżecie z daleka, przybędą, by wlać w was swe podarunki: radość, światło, miłość, czystą energię. I powrócicie do siebie z intensywniejszym odczuciem życia.

Jesień przyporządkowuje się strefie Michaela archanioła Słońca w sefirocie Tiferet.* Jego imię znaczy; „Któż jak Bóg?”.Tradycja przedstawia, iż kiedy w swojej pysze Lucyfer wypowiedział podległość Bogu, ten archanioł stawił się przed Bogiem krzycząc: „Któż jest jak Bóg?” I odtąd stało się to imieniem Boga.

Każdego roku, a więc 22 września słońce wchodzi w konstelację Wagi. Liczne obrazy i ikony reprezentują archanioła Michaela, który w ręce ma wagę ważąc po śmierci czyny ludzi: dobre kładzie się na jednej szali wagi, złe na drugiej i czeka spoglądając, które przeważą. Waga jest instrumentem sądu a sama jesień w pewien sposób jest porą sądzenia: zbiera się dojrzałe owoce, sortuje się i zachowuje te dobre.

Ta praca rozdzielania, sortowania, która odbywa się w naturze jest także tym o czym myślał Hermes Trismegistos w Tablicy Szmaragdowej kiedy mówił: „Oddzielisz subtelne od pospolitego z wielką starannością”. To znaczy oddzielisz duchowe od materialnego. Wtajemniczeni, którzy uczestniczą w duchowej pracy całej natury wiedzą kiedy przychodzi chwila by umarła ciemna materia, która jeszcze w nich pozostała, aby uwolnić prawdziwe życie.

Wszyscy jesteście zdolni do entuzjazmowania się odkrywaniem prawd duchowych i jesteście szczerzy mówiąc iż chcecie odtąd żyć w harmonii z nimi. Zdarza się jednak bardzo szybko, iż ten entuzjazm opada. Dlaczego? Ponieważ nie nauczyliście się jeszcze narzucać czegoś swojemu ludowi, mieszkańcom tych miliardów komórek, które tworzą wasz organizm. One nie wszystkie są co do tego przekonane: to przez was otrzymane światło, przez was powzięta dobra decyzja nie natrafia na pozytywny odbiór u nich wszystkich, zdarza się to tylko niektórym. Inne mają głuchotę uszu i nie pozwalają na przeszkadzanie w ich zwyczajach. Sprzeciwiają się a jako że są liczniejsze to one wygrywają partię.

Trudno jest pociągnąć za sobą wszystkich tych mieszkańców wewnętrznych, ale jest to podstawa pracy duchowej; poszukać i zgłębić wystarczająco w nas i ustanawiać stopniowo przez myśli relacje z komórkami wszystkich naszych organów aby je edukować. Powoli staną się bardziej receptywne i zaakceptują to by nas wspierać na drodze światła.

Ten kto decyduje się podążać za nauką duchową nie może oczekiwać, iż jego problemy wewnętrzne będą prędko rozwiązane. Nie ma trudniejszej rzeczy niż zaprowadzenie porządku i światła w świecie psychicznym. Może się zdarzyć nawet, że ktoś zaczyna się wtedy czuć jeszcze bardziej podatny psychicznie niż przedtem. Dlaczego? Ponieważ nowe życie, które on chce podjąć każe mu się zająć najpierw usuwaniem, czyszczeniem w nim wielu rzeczy. A więc jakie zamieszanie, szok! O ile ozdrawiające jest to, że on chce nadać swemu życiu najlepszy kierunek o tyle też musi być świadomy, iż ta decyzja wpierw będzie wytwarzać w nim wewnętrzne przeobrażenia. Inaczej nie zrozumie się tego, co nadejdzie i powrócą dawne przyzwyczajenia i wszystko się znów rozpocznie.

Aby uregulować te problemy psychiczne trzeba wyznaczyć sobie dokładnie pracę, program do realizacji, a do tego potrzeba czasu, to prawda. Lecz od chwili kiedy wyznaczyliście sobie zadanie do wypełnienia jest już gdzieś przynajmniej utrwalony jego wzór i siły podświadomości zaczynają krążyć wewnątrz kanałów, które wydrążyliście. Kiedy deszcz pada woda podąża dokładnie w miejsca wydrążone. Powinniście więc przygotować kanały w sobie żeby nowe życie mogło krążyć.

Wszystko co zdarza się w świecie ma swoją rację bytu. Oto przekonanie mędrca i dlatego nic nie może spowodować utraty jego światła, jego pokoju, jego zaufania. Nawet jeśli dla niego wiele zdarzeń pozostaje jeszcze niewytłumaczalnych, nie pozwala sobie kwestionować mądrości bożej, ponieważ wie, iż pewnego dnia ich znaczenie zostanie mu odkryte.

To prawda, że życie stawia nas często przed faktami, sytuacjami, które na pierwszy rzut oka wydają się nam niezrozumiałe, absurdalne a nawet skandaliczne: jak takie rzeczy mogą być możliwe? Ale nie ma nic bardziej okropnego i bardziej niebezpiecznego niż konkluzja iż życie ludzkie jest pozbawione sensu. Nigdy mędrzec nie powie jak niektórzy rzekomi filozofowie, że wszystko jest przypadkiem, chaosem i absurdem. Jakąż zarozumiałością jest uważanie za pozbawione sensu tego, czego się nie jest w stanie zrozumieć! I jakie zubożenie myślenia!

Żałowanie za popełnione błędy jest rzeczą normalną ale nawet jeśli te błędy są poważne, to zbędne a nawet i szkodliwe jest trzymanie się tego i drążenie przez wyrzuty sumienia myśląc, iż przyciągnie się w ten sposób miłosierdzie boże. Przez taką postawę powoduje się w rzeczywistości tylko ponowne wytwarzanie w podświadomości zawsze tych samych kliszy brzydoty, biedy i żywi się je. Wyrzuty sumienia powinny służyć tylko powzięciu decyzji, by nie pozwalać sobie na popełnianie tych samych błędów. Ci, którzy powracają bez przerwy do swoich błędów poruszają tylko ich osady planu astralnego.* Nie tylko czynią w ten sposób wiele zła, ale w przeciwieństwie do tego co wyobrażają sobie niektórzy fanatycy ta postawa nie podoba się Panu, ponieważ Pan nie stworzył ludzi żeby czuli się nieszczęśliwi winni, nikczemni, lecz stworzył ich żeby żyli tak jak On w pięknie, radości i w pełni.

Źle postąpiliście? Jeśli zrozumieliście w czym i dlaczego, przywołajcie na pamięć chwile świetliste, które poznaliście, te chwile w których czuliście się dzieckiem Boga, szczęśliwi, ufni, lekcy. Przywołujecie w ten sposób w waszej duszy warunki aby istoty, które uczestniczyły w tych stanach radości i światła powróciły i odwiedziły was a otrzymacie wówczas siły, które was podtrzymają w waszych dobrych decyzjach.

Posiadacie przedmiot, lecz z tej racji że go posiadacie jeszcze nie wynika, iż rzeczywiście należy do was. Należy do was tylko jeśli was inspiruje, jeśli z jego powodu czujecie wewnętrzną radość, światło. W tym wypadku nawet jeśli nie jest rzeczywiście wasz, do was należy. W ten sposób wszystkie elementy stworzenia świata: z górami, oceanami, słońcem i gwiazdami mogą do was należeć. Ależ tak, jeśli je podziwiacie, jeśli je kochacie, jeśli wasze serce i dusza są wypełnione wdzięcznością dla Stwórcy, są wasze i nikt nie może wam ich odebrać.

Oto dlaczego powinniście odtąd przyjąć taki punkt widzenia, żeby zrozumieć co jest wasze a co wasze nie jest. Człowiek jest żonaty i ponieważ może dominować nad swoją żoną, zobowiązywać ją do czegoś, zabraniać czegoś, wyobraża sobie, iż ona do niego należy. Ależ nie, to jest złudzenie. Jednak jeśli ją podziwia, jeśli traktuje ją jak istotę cenną, jako aspekt Matki bożej, w tym wypadku tak, ona do niego należy, nawet jeśli pozostawia jej największą wolność, nawet jeśli jej nie dotyka. Ludzie sądzą, iż żeby coś lub kogoś posiadać… trzeba go trzymać za rękę. Nie, niestety, bo często to, czego oni się trzymają najbardziej, to najmniej do nich należy.

Ktoś sprawił wam przykrość… Nawet jeśli jest to trudne nauczcie się wybaczać. Miejcie wiarę i nadzieję w moc istot świetlistych świata niewidzialnego, które są zawsze gotowe by dać wam sposoby do zaczerpnięcia siły i odwagi kiedy pracujecie według ich praw. Teraz kiedy myślicie iż osoba, która sprawiła wam przykrość zasłużyła naprawdę żeby otrzymać lekcję, zwróćcie się do tych istot. Powiedzcie; „Oto co uczyniła mi ta osoba, a teraz z jej powodu cierpię, napotykam na duże trudności (nawet odsłonię wam jakie, jeśli chcecie). Proszę was o interwencję aby ta szkoda została wyrównana”. Przedstawiacie w ten sposób prośbę przed Niebem jak przed trybunałem i Niebo będzie wiedziało jak należy zadziałać. Ale wy w każdym razie nie szukajcie odwetu.

Nie chcę wam przez to powiedzieć, iż trzeba usunąć sądy, trybunały, kary i pozostawić krzywdzicieli oczekując w spokoju, że sąd boży pewnego dnia zajmie się nimi! Nie, trzeba żeby sądy i trybunały wykonywały swoją pracę najlepiej jak to jest możliwe, gdyż jest to praca bardzo trudna. Zwracam tylko waszą uwagę na pewne zasady życia duchowego.