Autor-Archive: Prosveta Pl

Każdego ranka przy przebudzeniu przywołajcie najpierw radość i miłość. Zamiast zaczynać dzień myśląc o różnych zajęciach, które na was czekają, mówcie: „Panie Boże dziękuję Ci, że odnalazłem się znowu żywym, mogącym oddychać, jeść, chodzić, patrzeć, słuchać, myśleć, kochać, bo to są skarby bezcenne”. Następnie wstańcie z uczuciem radości.

Nauczcie się dziękować także wszystkim niedogodnościom życia ponieważ jest to najlepszy sposób by je unieszkodliwić. Jeśli rozpoczniecie dzień przez narzekanie i buntowanie się będziecie stopniowo tym bardziej przytłoczeni. Ale jeśli mówicie: „O Panie, jest tyle przyczyn abym napotkał te przeszkody, mam jeszcze coś do nauczenia się”. Poczujecie, iż stopniowo przemienicie trudności w złoto i kamienie szlachetne. Tak, to jak gdybyście pokryli je złotym lub kryształowym pyłem: one ukazują się w innym świetle innego dnia. Nic nie może oprzeć się wdzięczności. A więc każdego dnia dziękujcie Niebu z uczuciem, iż wszystko co wam się zdarza jest dla waszego dobra. Dziękujcie za to co macie i za to czego nie macie, za to co was cieszy i za to co wam przynosi cierpienie. Nawet nieszczęśliwi powinni znaleźć powód do dziękowania, W ten sposób podtrzymujecie w was wewnętrzny płomień życia.

Mędrzec, któremu postawicie pytanie: „Kim jest Bóg?” zachowa ciszę, bo na to pytanie można odpowiedzieć tylko ciszą. Tylko cisza, prawdziwa cisza może wyrazić istotę boską. Mówić, iż Bóg jest miłością, mądrością, potęgą, sprawiedliwością… to prawda ale te słowa nie mogą uchwycić niczego z Jego nieskończoności, Jego wieczności, Jego doskonałości. Nie poznaje się Boga przez to, że się o Nim mówi lub słucha co mówią, lecz jedynie usiłując wejść w siebie aby osiągnąć ten rejon gdzie jest naprawdę cisza..Cisza jest najbardziej wzniosłym rejonem naszej duszy i w chwili kiedy osiągamy ten rejon wchodzimy w światło kosmiczne. Światło jest kwintesencją wszechświata. Wszystko co widzimy wokół siebie a nawet to czego nie widzimy jest przepojone, przesiąknięte światłem. Cel ciszy w istocie jest połączeniem z tym żywym, silnym światłem, które przenika wszystkie stworzenia. Kiedy łączymy się z tym światłem już nie pytamy o to czym jest Bóg i jeszcze mniej o to czy Bóg istnieje.

21 grudnia ma miejsce zimowe przesilenie dnia z nocą. To zdarzenie znajduje się pod wpływem Gabriela, archanioła Jesod, sefiry Księżyca. Gabriel znaczy „Bóg jest moją siłą”. Kilka dni potem, 25 grudnia obchodzi się święto Bożego Narodzenia, urodzenia Chrystusa.

Archanioł Gabriel kieruje siłami, które mają właściwość kondensowania materii dlatego symbolicznie kierował narodzeniem dziecięcia. Czym jest narodzenie? Przejściem niewidzialnego w widzialne, niematerialnego w materię. I to właśnie Księżyc, zasada w najwyższym stopniu żeńska, odgrywa istotną rolę we wszystkich formach inkarnacji tych w planie fizycznym jak i tych w planie duchowym.

W zimie kiedy noce są najdłuższe i kiedy życie natury jest zwolnione, warunki są mniej sprzyjające przejawom życia a bardziej sprzyjające życiu wewnętrznemu: człowiek jest w sposób naturalny przeniesiony w głąb siebie aby przygotować się do narodzenia tego dziecka światła, które pewne tradycje symbolizowały jako perłę. Pochodząca z morza perła jest tak jak i morze połączona z Księżycem. Na Drzewie sefirotów* ostryga perłowa jest to Jesod, sefira, która w ciele kosmicznym reprezentuje organy płciowe. I tam perła może się ukształtować. Ta perła reprezentuje kwintesencję najczystszej miłości. Ostryga perłowa jest zasadą żeńską i wydaje na świat perłę, dziecko boże.

Pewne osoby powiedziały do mnie:„Jestem pewny iż już kiedyś żyłem na ziemi i wiem, że tu powrócę. Nie mam jednak żadnych wspomnień moich poprzednich żywotów a nie chciałbym też wszystkiego i z tego życia zapomnieć. Czy są jakieś metody aby sobie przypomnieć pewne doświadczenia, które się miało, pewne osoby, które się spotykało?”… Tak, istnieją metody i dla tych, którzy sobie tego życzą mogę przynajmniej wskazać jedną.

Weźcie jako punkt wyjścia na przykład górę, lub coś co z czasem pozostanie. Może to być też znany w świecie pomnik, bo nawet jeśli pewnego dnia zostanie zburzony, pozostaną reprodukcje w niektórych książkach. Spoglądajcie często na tę górę lub na ten pomnik i mówcie: „Jeśli przybędę i ujrzę ich widok w następnym życiu chciałbym aby te a te zdarzenia mojego życia aktualnego powróciły w mojej pamięci”. Jest to połączenie, które tworzycie między wami i tą górą lub tą budowlą. Drukujecie kliszę, która dalej będzie w was pracować i kiedy powrócicie na ziemię, powróci razem z wami. W chwili kiedy macie przed oczami tę górę albo ten pomnik na których jesteście skoncentrowani, ta klisza odnowi pamięć zdarzeń z waszego przeszłego życia kiedyś w tym czasie zarejestrowanych.

To co jest wartością nauki duchowej to okoliczność, iż jakie by nie były zdarzenia w świecie, metody, które ona daje są ważne na wieczność: jak uzyskać opanowanie siebie, jak otrzymywać światło, jak uzyskać harmonię ze wszystkimi dobroczynnymi siłami ożywiającymi wszechświat… To pozostaje na zawsze. Nawet w obliczu wojny czy pokoju, w sytuacji biedy lub bogactwa, czy byście mieli rodzinę i przyjaciół lub gdybyście byli samotni, opuszczeni przez wszystkich, wasze głębokie potrzeby pozostają takie same: będziecie mieli zawsze ciało fizyczne, serce, rozum, duszę i ducha, które musicie karmić, abyście się zbliżali coraz bardziej do Ojca niebieskiego, który was stworzył na swój obraz. A więc starajcie się nie zaniedbywać żadnej prawdy i metod, które zostały wam dane.

Świetliste istoty pozostają tylko z ludźmi którzy z nimi wibrują unisono, dlatego pokój, natchnienie, radość są dla większości ludzi tylko bardzo ulotną chwilą. Aby chwile te trwały powinniśmy się nauczyć stwarzać tym istotom warunki, które są im potrzebne i przygotowywać całą naszą istotę nie tylko na ich przyjmowanie ale też i na ich zatrzymywanie.

Skąd pochodzi ten spokój, to światło, ta radość które emanują z mędrca? Nawet jeśli nie zamyka on oczu na przejawy zła w świecie i na cierpienia, które są ich rezultatem, pozostaje zawsze uważny na przepływ istot świetlistych i przyjmuje je, oferuje im mieszkanie w sobie. Jest on świadomy że obraziłby Niebo jeśli pozwoliłby się zagubić bogactwu i błogosławieństwom, które wylewa ono na człowieka każdego dnia. Wielką słabością ludzi nie jest bycie podatnymi, skłonnymi do zła, lecz polega ona na trwaniu przy nim przez nieustanne jego roztrząsanie.

Chcecie zachować to przeżycie pełni, które przynosi wam miłość? Starajcie się nie zależeć więcej od obecności fizycznej tych których kochacie. Czy ich oddalenie jest dobrowolne czy nie a nawet jeśli śmierć wam ich zabiera, będziecie w stanie uniknąć pustki, którą stwarza ich nieobecność, bo żyjecie w jedynym świecie prawdziwie realnym: waszym świecie wewnętrznym z którym tworzycie jedność. Jeśli tylko opuścicie wasz świat wewnętrzny, nieuchronnie ludzie i rzeczy mogą się wam wymykać, jesteście na łasce wydarzeń.

Czy wiecie jak długo ludzie z którymi jesteście związani zostaną przy was? Nie! I w ten czy inny sposób powinniście być przygotowani na rozdzielenie fizyczne z nimi pewnego dnia. A więc spróbujcie umieścić waszą świadomość w rejonie wyższym gdzie okoliczności nie będą już nad wami panować, tam gdzie słońce miłości nigdy nie zachodzi. Poszybujcie ku światłu, temu wiecznemu światłu. Tak długo jak ci których kochacie są w was, żadna siła na świecie nie będzie mogła wam ich odebrać.

Możecie zaakceptować trudne doświadczenie, możecie zrozumieć, dopuścić, że jest nieuchronne ale równocześnie doznać rozgoryczenia, smutku, żalu: mówicie iż byłoby o wiele lepiej aby nie musieć cierpieć! W tych okolicznościach powiedzcie sobie iż te próby nie są jeszcze zakończone.

Kiedy można powiedzieć iż próba jest zakończona? Kiedy jesteśmy zdolni żeby się nią radować. Tak cieszymy się nią! Wydaje się że jest możliwe iż nie tylko nic nam nie przyniosła ale jeszcze, że straciło się wiele rzeczy a nawet ludzi, którzy są nam drodzy. Jednakże po tej próbie przyjdzie ten dzień kiedy poczujemy że nasze światło, nasza miłość, nasza siła wzrosła i jesteśmy pełni spokoju i radości, którego nie doznalibyśmy poprzednio. W tym momencie i tylko w tym możemy powiedzieć, że próba jest skończona.

Dlaczego pozostawiać poezję tym którzy ją piszą? Być poetą to przede wszystkim tworzyć poezję w swoim własnym życiu starając się przekazywać ludziom: czystość, światło, miłość, radość, ma się potrzebę odczuwać u stworzeń i nią oddychać, jako czymś, co je harmonizuje, ożywia…

Prawdziwa poezja jest nierozłączna od życia a więc próbujcie stawać się każdego dnia bardziej pełni życia. To bardzo przyjemne spotykać ludzi, w których odczuwa się iż wszystko jest w nich ożywione, ciepłe, jasne! Lubi się drzewa, bo dają owoce, lubi się źródło, ponieważ woda wytryska śpiewając, lubi się kwiaty z powodu ich kolorów i ich zapachu… W ten sam sposób lubi się ludzi, którzy się otwierają aby dać coś jasnego, świetlistego, pachnącego, melodyjnego. Uczcie się utrzymywać w was ten stan rozkwitania, promieniowania. Przyzwyczajajcie się wydobywać z serca jakieś żyjące cząsteczki aby je wysyłać do innych… i dowiecie się co to oznacza żyć w poezji.

W każdej dziedzinie jaka by to była: polityczna, społeczna, naukowa, ekonomiczna, religijna, moralna, słyszy się ludzi mówiących o odpowiedzialności. Prezydenci, ministrowie, generałowie, dyrektorzy, rodzice, profesorowie, itd., wszyscy wiedzą iż są odpowiedzialni. Od nich, od ich zachowania, ich decyzji zależą ogromne ilości ludzi i zdarzeń. Jednak w rzeczywistości pojęcie odpowiedzialności rozszerza się ponad to, bowiem wszystkie istniejące stworzenia są między sobą wzajemnie powiązane i nieustannie na siebie wpływają. Dlatego każde z nich nie tylko przez swoje działania ale także przez myśli i uczucia wywiera wpływ na innych.

Cokolwiek by ludzie robili są za to odpowiedzialni. Ale wiedząc, nie biorą tego wystarczająco pod uwagę, dlatego jest w świecie tyle cierpienia. Jeśli chcecie uchodzić za ludzi użytecznych, dobrze czyniących starajcie się podejmować każdą czynność jako okazję do wzniesienia duchowego. Nawet jeśli wydaje się iż to co robicie nie przynosi żadnego efektu, w rzeczywistości zawsze jest gdzieś, nie wiadomo gdzie, coś dobrego, co się budzi i otrzymuje impuls.