Autor-Archive: Prosveta Pl

Wszystko co zdarza się w świecie ma swoją rację bytu. Oto przekonanie mędrca i dlatego nic nie może spowodować utraty jego światła, jego pokoju, jego zaufania. Nawet jeśli dla niego wiele zdarzeń pozostaje jeszcze niewytłumaczalnych, nie pozwala sobie kwestionować mądrości bożej, ponieważ wie, iż pewnego dnia ich znaczenie zostanie mu odkryte.

To prawda, że życie stawia nas często przed faktami, sytuacjami, które na pierwszy rzut oka wydają się nam niezrozumiałe, absurdalne a nawet skandaliczne: jak takie rzeczy mogą być możliwe? Ale nie ma nic bardziej okropnego i bardziej niebezpiecznego niż konkluzja iż życie ludzkie jest pozbawione sensu. Nigdy mędrzec nie powie jak niektórzy rzekomi filozofowie, że wszystko jest przypadkiem, chaosem i absurdem. Jakąż zarozumiałością jest uważanie za pozbawione sensu tego, czego się nie jest w stanie zrozumieć! I jakie zubożenie myślenia!

Żałowanie za popełnione błędy jest rzeczą normalną ale nawet jeśli te błędy są poważne, to zbędne a nawet i szkodliwe jest trzymanie się tego i drążenie przez wyrzuty sumienia myśląc, iż przyciągnie się w ten sposób miłosierdzie boże. Przez taką postawę powoduje się w rzeczywistości tylko ponowne wytwarzanie w podświadomości zawsze tych samych kliszy brzydoty, biedy i żywi się je. Wyrzuty sumienia powinny służyć tylko powzięciu decyzji, by nie pozwalać sobie na popełnianie tych samych błędów. Ci, którzy powracają bez przerwy do swoich błędów poruszają tylko ich osady planu astralnego.* Nie tylko czynią w ten sposób wiele zła, ale w przeciwieństwie do tego co wyobrażają sobie niektórzy fanatycy ta postawa nie podoba się Panu, ponieważ Pan nie stworzył ludzi żeby czuli się nieszczęśliwi winni, nikczemni, lecz stworzył ich żeby żyli tak jak On w pięknie, radości i w pełni.

Źle postąpiliście? Jeśli zrozumieliście w czym i dlaczego, przywołajcie na pamięć chwile świetliste, które poznaliście, te chwile w których czuliście się dzieckiem Boga, szczęśliwi, ufni, lekcy. Przywołujecie w ten sposób w waszej duszy warunki aby istoty, które uczestniczyły w tych stanach radości i światła powróciły i odwiedziły was a otrzymacie wówczas siły, które was podtrzymają w waszych dobrych decyzjach.

Posiadacie przedmiot, lecz z tej racji że go posiadacie jeszcze nie wynika, iż rzeczywiście należy do was. Należy do was tylko jeśli was inspiruje, jeśli z jego powodu czujecie wewnętrzną radość, światło. W tym wypadku nawet jeśli nie jest rzeczywiście wasz, do was należy. W ten sposób wszystkie elementy stworzenia świata: z górami, oceanami, słońcem i gwiazdami mogą do was należeć. Ależ tak, jeśli je podziwiacie, jeśli je kochacie, jeśli wasze serce i dusza są wypełnione wdzięcznością dla Stwórcy, są wasze i nikt nie może wam ich odebrać.

Oto dlaczego powinniście odtąd przyjąć taki punkt widzenia, żeby zrozumieć co jest wasze a co wasze nie jest. Człowiek jest żonaty i ponieważ może dominować nad swoją żoną, zobowiązywać ją do czegoś, zabraniać czegoś, wyobraża sobie, iż ona do niego należy. Ależ nie, to jest złudzenie. Jednak jeśli ją podziwia, jeśli traktuje ją jak istotę cenną, jako aspekt Matki bożej, w tym wypadku tak, ona do niego należy, nawet jeśli pozostawia jej największą wolność, nawet jeśli jej nie dotyka. Ludzie sądzą, iż żeby coś lub kogoś posiadać… trzeba go trzymać za rękę. Nie, niestety, bo często to, czego oni się trzymają najbardziej, to najmniej do nich należy.

Ktoś sprawił wam przykrość… Nawet jeśli jest to trudne nauczcie się wybaczać. Miejcie wiarę i nadzieję w moc istot świetlistych świata niewidzialnego, które są zawsze gotowe by dać wam sposoby do zaczerpnięcia siły i odwagi kiedy pracujecie według ich praw. Teraz kiedy myślicie iż osoba, która sprawiła wam przykrość zasłużyła naprawdę żeby otrzymać lekcję, zwróćcie się do tych istot. Powiedzcie; „Oto co uczyniła mi ta osoba, a teraz z jej powodu cierpię, napotykam na duże trudności (nawet odsłonię wam jakie, jeśli chcecie). Proszę was o interwencję aby ta szkoda została wyrównana”. Przedstawiacie w ten sposób prośbę przed Niebem jak przed trybunałem i Niebo będzie wiedziało jak należy zadziałać. Ale wy w każdym razie nie szukajcie odwetu.

Nie chcę wam przez to powiedzieć, iż trzeba usunąć sądy, trybunały, kary i pozostawić krzywdzicieli oczekując w spokoju, że sąd boży pewnego dnia zajmie się nimi! Nie, trzeba żeby sądy i trybunały wykonywały swoją pracę najlepiej jak to jest możliwe, gdyż jest to praca bardzo trudna. Zwracam tylko waszą uwagę na pewne zasady życia duchowego.

Od kiedy ludzie pojawili się na ziemi nie przestają odczuwać nowych potrzeb. To oczywisty znak ewolucji: stopniowo kiedy nowe potrzeby były odczuwane społeczeństwa przeobrażały się, wzbogacały, stwarzały. Jednakże byłoby pożyteczne zatrzymanie się na chwilę i zadanie sobie pytania o naturę tych potrzeb. Ponieważ to nienasycenie, żądza, chciwość, które popychają wielu ludzi do szukania własnej satysfakcji w sferze materialnej zanieczyszczając i dewastując planetę, prowadzą ludzkość do katastrofy. Jeśliby choć spytali czym się sami kierują reklamując tę łatwość, ten komfort, te przyjemności, doszliby do przekonania, że jest to głos ich natury niższej, egoistycznej, kapryśnej, okrutnej.

Przeznaczenie człowieka jest określone przez wartość jego potrzeb: jeśli uporczywie poszukuje satysfakcji w sferze fizycznej to znaczy iż nigdy nie próbował zgłębić swoich bogactw duchowych. W dniu kiedy zrozumie, że Stwórca umieścił w nim stan subtelny, odpowiednik wszystkiego co może znaleźć na zewnątrz siebie, nauczy się karmić tymi bogactwami duchowymi. Tak więc nie tylko iż nie będzie więcej szkodził naturze ani ludziom, ale wszystko co odtąd zrealizuje w sferze fizycznej będzie naznaczone piętnem ducha.

Uśmiech jest już pozdrowieniem, znakiem rozpoznania, który kierujecie na odległość osobom, które spotykacie nawet zanim wypowiecie słowa, podacie rękę, albo wykonacie inny gest. Ważne jest także aby zważać na to co się ofiarowuje uśmiechając, żeby mieć pewność do kogo się uśmiechacie. Oczywiście nie potrzeba abyście ćwiczyli sztuczny uśmiech przed lustrem, bo to zdeformowałoby waszą twarz bardziej niż coś innego. Uśmiech powinien wyrażać dobroć, sympatię, zrozumienie, przyjemność ze spotkania, które pochodzą z wewnątrz.

Jeśli macie zwyczaj sięgania do głębi waszej istoty żeby odnajdywać światło i miłość, wewnętrzni rzeźbiarze, którzy są w was, będą już wiedzieć jakie nerwy, muskuły muszą być naprężone czy rozluźnione. Możecie im zaufać. Pracujcie więc z miłością, nadzieją i wiarą a uśmiechając się poddawajcie się inspiracji waszych artystów wewnętrznych.

Wszechświat jest dziełem dwóch wielkich zasad: męskiej i żeńskiej. Duch kosmiczny i Dusza uniwersalna łączą się aby stwarzać. To co my nazywamy duchem (męskim) i duszą (żeńską) stanowi emanację dwóch zasad stwórczych. Dlatego tak jak one my – przez naszego ducha i naszą duszę – także jesteśmy stwórcami. Lecz tej siły stwórczej nie możemy stosować w praktyce jeżeli dzięki naszej świadomości nie będziemy zdolni do wznoszenia się coraz wyżej do rejonów gdzie panuje tylko światło.

Aktywności duchowe, które czynią nas prawdziwymi kreatorami są to: modlitwa, medytacja, kontemplacja, identyfikacja. W pragnieniu dotarcia i zgłębiania Duszy uniwersalnej, tego światła, które jest materią stwórczą, nasz duch ją zapładnia. A nasza dusza, która otrzymuje ziarna Ducha kosmicznego zaczyna wysyłać w świat dzieci boże: inspiracje, pokój, radość, szlachetne czyny i miłość.

Siła człowieka spoczywa w małych wysiłkach podejmowanych każdego dnia. Niestety to często właśnie tam się kapituluje. Od czasu do czasu można być zdolnym do przekraczania siebie i odnoszenia osiągnięć, ale pokonywać każdego dnia bezwładność, być czujnym, kontrolować siebie. Jakie to trudne! A jednak prawdziwa siła leży w wytrwałości. Nic nie opiera się komuś kto nie pozwala zatrzymać się w drodze, ponieważ wprawia w ruch potężne zasady przed którymi przeszkody muszą w końcu ustąpić.

Iluż wśród was koncentruje wszystkie swoje energie na chwilowym wysiłku! Jeśli nie osiągacie czegoś, rezygnujecie i dlatego pozostajecie słabi. Prawdziwą siłę nabywa się za cenę powtarzania małych wysiłków. Ucząc się pracować systematycznie, dojdziecie do znalezienia odpowiedniego rytmu, który pozwoli wam zdobyć powoli teren. A jakąż energię otrzymacie żeby kontynuować waszą pracę!

Kiedy słyszycie że ktoś kogoś obwinia… Unikajcie podawania tego dalej, zwłaszcza jeśli nie byliście pewni, czy te oskarżenia były umotywowane, ponieważ żadne słowo nie pozostaje bez konsekwencji. Jeśli kłamliwe krytyki podajecie dalej wiedzcie, że w ten czy inny sposób wzbudzacie coś negatywnego u tego, który jest ich przedmiotem, u tego kto tego słucha i także w sobie samym. Ta sprawa sięga bardzo daleko! I dodam jeszcze, iż jeśli jesteście zmuszeni zawiadomić, że jakaś osoba źle postępuje postarajcie się na miarę pedagoga zakończyć rozmowę wspominając jedną z jej cnót… ta osoba na pewno ma niejedną z nich!

Wymienianie błędów ludzi nigdy nie służy ich poprawie. Dlatego kiedy krytykujecie kogoś bez wskazania iż ma on mimo wszystko pewne wartości, dorzucacie zło do zła: to nie jest postawa konstruktywna. Jeśli chcecie działać jak człowiek świadomy, oświecony, kiedy zostaliście zmuszeni wypowiadać negatywne słowa, choćby wspominając tylko kogoś innego kto ma te zalety, których osoba krytykowana nie posiada, postarajcie się zakończyć mowę czymś pozytywnym. Tak, istotne jest żeby zawsze zakończyć pozytywnym słowem.

Zaczynacie mieć trudności w waszym związku… Zamiast od razu myśleć o rozłące sprawdźcie jak możecie zaradzić tej sytuacji. Małżeństwo jest jak problem, który przeznaczenie dało wam do rozwiązania. Jeśli spotkaliście w życiu taką kobietę lub takiego mężczyznę i zdecydowaliście się połączyć z nią lub z nim to nie jest przypadek. Macie teraz do wykonania całą pracę wewnętrzną: zrozumieć tę prawdę, naprawić ten błąd, rozwinąć tę zaletę… Przyczyna waszego obecnego związku leży w tym co przeżyliście w waszych poprzednich inkarnacjach. Jeśli uciekniecie, problem pozostanie nie rozwiązany czy byłoby to z tą osobą czy z inną, w tym lub innym życiu ponownie znajdziecie ten problem, który stanie się coraz trudniejszy do rozwiązania. Ci, którzy nie rozumieją tego w ten sposób lekceważą prawo przyczyny i skutku, które jest prawem karmy.

W rzeczywistości nie jest absolutnie zabronione kobiecie i mężczyźnie rozstać się z sobą ale nie przed rozwiązaniem podstawowych problemów. To jedyny sposób osiągnięcia waszej wolności. To oczywiście trudne ale to co na początku wydaje się trudne okazuje się w sumie łatwiejsze i odwrotnie. Jeśli wybierzecie drogę najtrudniejszą otrzymacie wewnętrzną pomoc aby dojść do końca waszych wysiłków.