Autor-Archive: Prosveta Pl

Ktoś się przechwala: „Nikt nie ma prawa narzucać mi swojej woli. Jestem panem samego siebie”. Biedny, niech najpierw się zapyta czy to rzeczywiście on sam rządzi swoim życiem!… A przez „on” trzeba rozumieć jego prawdziwe Ja, jego Ja boskie. W rzeczywistości inne czynniki zajęły to miejsce: siły chaotyczne, ciemne, namiętności, którym pozwolił się w sobie rozpętać. W tym czasie on, to znaczy jego prawdziwe Ja jest więźniem tam, gdzieś w małym lochu gdzie karmi się go skórkami chleba i odrobiną wody. A więc o jakiej wolności, jakiej sile on mówi?

Iluż ludzi wierzy, iż są wolni i silni! I zakładając nawet, że udało im się co najmniej przez chwilę kierować otoczeniem czy nawet rządzić całym krajem, ich wolność i siła są pozorne, ponieważ w nich samych króluje anarchia. I ta anarchia wewnętrzna, która jest od początku we wszystkich zaburzeniach politycznych czy społecznych wypełnia więzienia, kliniki i oddziały psychiatryczne. Do kiedy? Dotąd, dopóki ludzie świadomie i będąc czujnymi nie powrócą do odnowienia w sobie samych autorytetu Zasady bożej.

Wielu ludzi wie, iż dawanie priorytetu życiu wewnętrznemu nad zdobyczami materialnymi jest warunkiem ich równowagi i rozwoju. A więc dlaczego prowadzą się tak, jakby o tym nie wiedzieli? Widzi się ich nieustannie uganiających się za pieniędzmi, honorami i sławą. Jak więc nie mieliby być kuszeni? Robi się tyle szumu wokół sukcesów społecznych! Gazety, radio, telewizja zachwalają każdego dnia sukcesy niektórych indywidualności, które tego „dokonały”. Budzą w ten sposób ochotę innych mniej promowanych, którzy mają wątpliwości, czy ci ludzie tak podziwiani, sławni, są naprawdę szczęśliwi, dlaczego? Ponieważ niewyraźnie czują, że nic z tego co posiadają nie należy naprawdę do nich: oni są wydani na pastwę intryg ich rywali albo konkurentów, którzy potrafią się pokazać bardziej aktywnymi i bardziej zręcznymi niż oni.

Przeciwnie, ten, który pracował żeby zgromadzić bogactwa duchowe czuje, że one naprawdę do niego należą. One pozwalają mu stawić czoła trudnościom, które spotyka na swej drodze; jest zawsze gotów udostępnić innym swoje bogactwa, ponieważ jest świadomy, że nie tylko nic nie straci, ale będąc hojnym wzbogaca się jeszcze bardziej.

Z przeszłości wystarczy wyciągnąć lekcje, nie potrzeba do niej powracać, być maruderem, trzeba myśleć o przyszłości. Ten, kto czepia się przeszłości, zastyga w niej, nie posuwa się do przodu. To starsi ludzie powracają zawsze do przeszłości, nie potrafią spojrzeć jak mogliby wyglądać w przyszłości. Jednakże przyszłość istnieje także dla nich ale oni nie myślą o niej i opowiadają zawsze te same historie z swojej młodości. To oczywiście trochę normalne, ale powinni oni lepiej obserwować dzieci, które ciągle mówią co będą robić później. Dlaczego ich nie naśladować? Być dzieckiem to znaczy skończyć z przeszłością, ponieważ to zawsze przyszłość się liczy. My wszyscy powinniśmy postępować tak jak dzieci. To prawda, iż kiedy się mówi o niektórych starszych osobach, że są „zdziecinniałe” to w zasadzie nie jest chwalebne. Ale oto co się zdarza wszystkim tym, którzy odmówili stania się prawdziwymi dziećmi dla których jest zawsze coś nowego do odkrycia i do podziwiania. Ten, który nie stara się być świadomie takim dzieckiem ryzykuje siłą rzeczy stanie się nim pewnego dnia i to byłaby niedołężność starcza.

Proces uszlachetnienia siły seksualnej może być przedstawiany pod różnego rodzaju symbolami.

Weźmy na przykład Drzewo sefirotów.* Na filarze centralnym, który można powiązać z kręgosłupem są umieszczone od dołu do góry trzy sefiroty Jesod, Tiferet i Keter. Organy genitalne w nas są połączone z Jesod, serce i splot słoneczny z Tiferet a głowa z Keter. Od Jesod do Keter przechodząc przez Tiferet, prowadzi przedstawiając symbolicznie droga energii seksualnej. Górny koniec filaru centralnego, świętość Keter, która jest głową korony ma swój początek w czystości Jesod, organach seksualnych. Świętość Keter jest więc manifestacją energii seksualnej uszlachetnionej dzięki Tiferet, Słońcu. Temu prądowi nieoczyszczonej energii, który zawsze skłania żeby kierować świadomość ludzi w dół, Inicjowani umieją nadać inny kierunek. Pracują nad tą kwintesencją aż do przetworzenia jej w światło i kiedy pojawia się w górze, świeci ponad głową jak złota korona.

To prawda, że ludziom nie brakuje możliwości w sferze fizycznej, ale właściwie największe możliwości dane im są w sferze psychicznej. Ale ponieważ rzadko są tego świadomi nie starają się tego wykorzystać; przy najmniejszym wydarzeniu widzi się ich panikujących, lamentujących, biegnących po pomoc materialną a oni mają w sobie wiele środków, które pozwoliłyby aby sytuacjom stawić czoła.

Człowiek duchowy to ten, który zrozumiał, iż w trudnych sytuacjach duch jest jedyną pomocą. Zaczyna więc wchodzić w siebie samego, łączy się ze światem duchowym, aby otrzymać światło, które go zainspiruje by przyjąć najlepszy sposób postępowania, zastosować najlepsze metody. I dlatego wkrótce widzi się jak się staje spokojnym, ufnym, panem sytuacji.

Następnie może szukać pomocy materialnej ale najpierw powinien poszukać pomocy w sobie. W przeciwnym razie jak mógłby się udoskonalić skoro straciłby całą kontrolę nad samym sobą?

Jak zachować waszą miłość i co robić aby trwała możliwie najdłużej?… Całkiem po prostu unikajcie rzucania się na osobę, którą zaczynacie kochać jakbyście chcieli ją pożreć. Ponieważ po wielkich wzburzeniach popędów bardzo szybko przyjdzie znużenie, stracicie inspirację i waszą radość. Tak jak ktoś kto za dużo zjadł jedzenie nie wiele dla niego znaczy. Ludzie zawsze bardzo się śpieszą aby zniszczyć to co może upiększyć ich życie i nadać mu sens! Dlaczego tę miłość, która przynosi im wszystkie błogosławieństwa, która przynosi im Niebo poświęcać dla kilku minut przyjemności?

Spotkaliście osobę przez którą poczuliście się natychmiast przyciągnięci. Ona jest jak naczynie wypełnione cenną esencją w której zanurzacie się w zachwycie; ona poszerza wasze horyzonty i odkrywacie piękno nieba i ziemi. Podziękujcie Stwórcy za to spotkanie, oświecajcie się, ożywiajcie, wzmacniajcie się, ale zachowajcie pewien dystans. Jeśli dobrze posłuchacie tej rady i będziecie ją stosować, nigdy w całym waszym życiu nie będziecie pozbawieni pięknych spotkań. I ponieważ umiecie je docenić, prawdziwie doświadczycie tego czym jest miłość.

Ponieważ ludzie posiadają pewne wartości i cnoty wierzą iż to oni są ich źródłem. Nie, źródła tych wartości i cnót nie znajdują się w nich. Wszystkie dobre impulsy, które je rozbudzają przychodzą z daleka, z bardzo wysoka, a ludzie są tylko ich przekazicielami. Ten kto potrafi emanować dobrocią, szlachetnością jest przekazicielem istot miłości. Te istoty wybrały go jako posłańca bo od dawna pracował by zgromadzić te wartości; posiada potrzebne elementy i odpowiedni stan do tego przekazywania. I jeśli przygotował swój umysł by stać się posłańcem mądrości, to inne istoty zaprzęgają go do służenia i pomnażania światła. To samo odnosi się do uczciwości, odwagi, czystości i wszystkich innych cnót.

Natura jest wierna i prawdziwa; ona określa i klasyfikuje każdego człowieka według jego ideałów i pracy, którą dotychczas zrealizował. W ten sposób staje się on medium dla istot, które są przyciągane przez te aspiracje.

Każdego ranka od świtania słońce wysyła w przestrzeń swoje promienie i obfitość złotych drobinek; możemy wypełnić nimi naszego ducha, nasze serce, nasz intelekt i także ciało fizyczne. Z tego złota może korzystać nasz organizm od mózgu do stóp.

Istnieją różne rodzaje światła. Światło którego potrzebuje najbardziej nasz system nerwowy i cały nasz organizm to światło słońca jeszcze przed jego całkowitym wschodem, światło najbardziej subtelne, najbardziej duchowe i ono działa na nasze ciało psychiczne. Dlatego jeśli wiemy jak patrzeć na słońce coś otwiera się w naszym splocie słonecznym i zaczynamy pić światło jak rezerwuar, który się wypełnia cenną kwintesencją. Kiedy rezerwuar się przelewa wyczuwa się potrzebę przekazania tego eliksiru wszystkim żyjącym stworzeniom i nie ma większej radości niż dawanie tego co otrzymało się od słońca.

Uczeń wiedzy duchowej powinien omijać zasadzki próżności jak też sztucznej pokory, które w rzeczywistości są inną formą próżności.

Prawdziwy człowiek duchowy zachowuje się zawsze z naturalnością i prostotą. On nie przyciąga uwagi przez swoje specjalne zachowanie i tajemniczy lub zainspirowany wygląd. Powiecie: A więc nie powinniśmy pokazywać w jakim kierunku pracujemy?” Nie, w istocie nie, ponieważ nie ma nic do pokazywania. U tego który poszukuje prawdziwego bogactwa duchowego te bogactwa w końcu będą możliwe do odczucia. Skoro podjął się pracy nad sobą samym, rysy twarzy, postawa, jego gesty będą wyrażać jego pomyślność. On zawsze znajdzie okazje do pokazania swoich wartości i inni dostrzegą je bez czynienia czegoś co by je podkreślało. On pozwala przemawiać swojej pracy wewnętrznej: nawet bez jego wiedzy to jego praca świadczy o nim.

Lotos o tysiącu płatków, które rozwijają się na szczycie głowy Inicjowanego jest symbolem wielkiego piękna i rozumie się iż mógłby fascynować wszystkich, którzy aspirują do rozwoju duchowego. Ale droga do oświecenia i błogosławieństwa jest długa i trudna. Aby płatki lotosu mogły się otworzyć uczeń musi pokonać wszystko co go niepokoi. Jeśli szuka w swoim umyśle i sercu rozwinięcia lotosu zanim potrafi zneutralizować elementy ciemne, musi doznać szoku i wstrząsu, który rozerwie te płatki. Poprzez ten obraz trzeba zrozumieć iż działanie tych centrów duchowych będzie niszczone i zamiast zakosztować smaku radości niebiańskiej będzie żył w piekle.

Świat wewnętrzny ucznia zaczyna się upodabniać do ogrodu wypełnionego dzikimi krzakami, ostami, roślinami kolczastymi: to instynkty, niższe i złe pragnienia, które w nim się utrzymują. Kiedy oczyści ten ogród nic go nie zatrzyma w drodze wznoszącej do światła i poczuje tysiące płatków lotosu otwierających się jeden po drugim na szczycie głowy.