Archiwa autorów: Prosveta Pl

Wolności ani nie ma tam, gdzie ludzie jej przeważnie szukają, ani nie wygląda tak, jak ludzie sobie ją zazwyczaj wyobrażają. Jak wielu powtarza sobie: „nie będę pracował, nie będę brał ślubu, nie chcę mieć dzieci ani absolutnie żadnych zobowiązań. Chcę być wolny!” Ale czy naprawdę wierzycie, że oni są wolni? Wewnętrznie są jeszcze bardziej ograniczeni niż inni, ponieważ ich wola uwolnienia się nie została im dana przez szlachetny i bezinteresowny ideał.

            Wszyscy ci, którzy szukają wolności w zaniechaniu odpowiedzialności, żeby wieść życie pełne egoizmu i rozrywek, stają się niewolnikami niższych duchów, którym swoim zachowaniem otwierają drzwi. Wolno szukać wolności jedynie po to, żeby lepiej służyć Panu oraz swoim ludzkim braciom.

To wasze zadanie podążać dalej i dalej drogą dobra. Nawet jeżeli wasza droga przepełniona jest przeszkodami, o które się potykacie, to zawsze możecie się podnieść. Oczywiście lepiej by było w ogóle nie upadać i dlatego też musicie nieustannie słuchać się swojego głosu wewnętrznego, aby nie dokonywać błędnych wyborów. Ponieważ, gdy już dokonaliście wyboru, musicie znosić jego konsekwencje aż do końca. Zaprezentuję wam pewien obraz: gdy weszliście na dach domu, macie wybór: albo zejść po drabinie, albo skoczyć w dół. Jak tylko decydujecie się na skok, w tym samym momencie podlegacie sile grawitacji i zostajecie pogruchotani na ziemi. Jesteście wolni wyłącznie zanim rzucicie się w otchłań, później już koniec z wolnością, spadacie. Jeżeli podjęliście błędną decyzję i upadacie, możecie oczywiście powstać. Ale ile ponownego wysiłku was to kosztuje! A więc proszę miejcie co do tego całkowitą jasność, że wasza wolność dotyczy przede wszystkim waszego wyboru.

Każdy jeden musi pracować na rzecz swojego rozwoju, swojego własnego wzbogacenia, ale wyłącznie pod warunkiem, że nie czyni tego wyłącznie dla siebie, lecz dla dobra wspólnoty. Wówczas nie mówimy po prostu o wspólnocie, lecz o braterstwie. Wspólnota nie jest jeszcze braterstwem. Braterstwo jest wspólnotą, w której panuje prawdziwa spójność, ponieważ każdy jeden pracuje w niej w pełni świadomie dla dobra wszystkich.

W rzeczywistości w społeczeństwie rozróżnia się trzy kategorie jednostek, które odpowiadają trzem poziomom świadomości. Są tacy, którzy chcą pracować samotnie, wyizolowani i wycofani ze świata zewnętrznego. Następnie są ci, którzy pojęli zalety płynące z życia we wspólnocie i połączyli się z innymi – ale zrobili to tylko dlatego, że służy to ich interesom – w takiej wspólnocie ludzie nie znają się dobrze i nie kochają się. W końcu są tacy, którzy uczą się żyć po bratersku i ustawicznie pogłębiają w samych sobie świadomość uniwersalności.

Sen jest jedynie kontynuacją zajęć na jawie, tylko w trochę inny sposób. Jeżeli w ciągu dnia ktoś stara się opuścić obszar prozaiczności, egocentryzmu, aby osiągnąć wyższy, szerszy stan świadomości, ten we śnie odnajdzie lepsze warunki do kontynuowania swojej pracy. Jego dusza opuszcza ciało i przemierza przestrzeń podczas swojej podróży do innych światów i ich mieszkańców. I nawet jeśli człowiek po przebudzeniu nie jest w stanie sobie tego wszystkiego przypomnieć, co usłyszał lub zobaczył, to podróże te pozostawiają w nim głębokie wrażenia, które krok po kroku zmieniają jego rozumienie rzeczy.

Dusze uświęcone są najbardziej rozwiniętymi istotami sefiry Malchut. Po hebrajsku nazywa się je Ishim, czyli doskonałymi. Chodzi w tym przypadku o świętych, patriarchów, proroków, wielkich mistrzów ludzkości, założycieli dużych religii, jak Hermes Trismegistos, Budda, Zaratustra, Mojżesz lub Jezus. Oni są wybrańcami, oni są łącznikiem między zwykłymi ludźmi a hierarchiami niebiańskimi od aniołów aż po serafinów.
Co stało się z tymi istotami po śmierci, gdzie one znajdują się obecnie? Są wciąż tu, żyją dalej w niewidzialnym świecie, współtworzą bractwo świetlistych istot i nie opuściły ludzkości. Nad nimi, w innej sefirze znajdują się inne istoty, który je jeszcze przewyższają; noszą one inne imiona i tworzą jeszcze obszerniejsze bractwo. Ale tu, w sefirze Malchut, Ishim tworzą potężną wspólnotę, która prowadzi ludzkość, czuwa nad nią i kieruje siłami kosmicznymi w odniesieniu do rozwoju ludzkości.

Gdy wtajemniczony natrafi na przyjemne okoliczności życia, nie zatrzymuje się przy nich zbyt długo, a wręcz próbuje się z nich wycofać. Jeżeli natomiast znajdzie się w trudnej sytuacji, stara się ją znosić do końca. Powiecie: „Ale dlaczego? Czy wtajemniczeni chętnie cierpią?„ Nie, oni po prostu zrozumieli pewne prawdy, których dzieci – i dorośli, którzy często są nikim innym jak dziećmi – nie zrozumieli. Dzieci lubią tylko to, co słodkie, przyjemne, tak jak pewne dziecko, które się modliło: „Kochany Boże, spraw proszę, żeby mój tata, mama i mój młodszy brat pozostali zdrowi i żeby witaminy były w cukierkach, a nie w szpinaku.” Takie są dzieci! Niestety nigdy nie znajdziemy witamin w cukierkach, tak jak duchowych witamin nigdy nie da się znaleźć w przyjemnościach, a w pracy i w trudnościach. Jedynie prawdziwi dorośli mogą odkryć, że za każdym egzaminem, każdą goryczą kryje się jakieś bogactwo i głębia; przedłużone uciechy i przyjemności służą natomiast wyłącznie temu, by człowieka uśpić, pozwolić mu być słabym i trzymać go z daleka od prawdy.

Jezus powiedział „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”, wiele można by mówić o tym pojęciu doskonałości. Kiedy dziecko idzie do szkoły, powinno być doskonałe, jego ręce, nogi, oczy, uszy, mózg muszą działać bez zarzutu. Jeżeli dziecko jest upośledzone fizycznie lub psychicznie, wszystko będzie mu przychodziło trudniej: wszystkie jego organy fizyczne i psychiczne muszą być w dobrym stanie, żeby mógł robić postępy. To samo dotyczy człowieka, gdy mówimy o jego doskonałości, o której mowa w nauce wtajemniczenia. Słowo to oznacza przede wszystkim, że organy dotyczące życia psychicznego i duchowego muszą być dobrze rozwinięte i dobrze funkcjonować. Jedynie wówczas człowiek może dążyć do doskonałości Boga, który jest wszechwiedzący, posiada wszelką miłość i jest wszechmocny.
Niektórzy z Was osiągnęli ten pierwszy poziom doskonałości, z którego przez pracę będą się dalej rozwijać i po wielu, wielu wcieleniach będą mogli osiągnąć doskonałość Boga. A więc trzeba być doskonałym, aby stać się doskonałym.

Dlaczego jest coraz więcej przestępców? Odpowiedź jest prosta, ponieważ w intelekcie ludzkim panuje ciemność, a te dogodne warunki wykorzystują przestępcy, którzy działają jedynie w ciemności. Ale wyobraźmy sobie, że ludzie coraz bardziej rozwijaliby swoje zdolności psychiczne, siły medialne oraz jasnowidzenie… Byliby wówczas w stanie natychmiast odbierać myśli powstające w głowach przestępców, ponieważ myśli wysyłają fale, a fale te ostrzegałyby ludzi przed nadchodzącym niebezpieczeństwem. A więc przestępcy zostaliby zdemaskowani, zanim w ogóle byliby w stanie zacząć działać; byliby zmuszeni do zaniechania swoich planów. Żadne prawo ludzkie, żadna policja – jak wspaniale by nie była zorganizowana – nie jest wystarczająco skuteczna, by sprawić, że przestępcy znikną z powierzchni ziemi. Będą istnieli, tak długo, aż ludzie zapalą swoje duchowe lampy i otworzą swoje duchowe oczy. Wówczas przestępcy sami z siebie poczują, że ich władanie się skończyło i muszą wobec tego zniknąć lub się zmienić.

W wiedzy mędrców i Inicjowanych wspaniałym jest to, że oferuje nieograniczone perspektywy. W życiu ziemskim nigdy nie dotrzemy do ostatecznego celu. Tak, wręcz jest to pobudzające do działania: wiedzieć, że zawsze jest coś do odkrywania, do realizacji. Niektórzy reagują na to jednak odwrotnie, oni w skrytości mówią: „Jak to już długo trwa!… i jeszcze nie ma żadnych rezultatów!… rezygnuję”. I wtedy sobie wybierają cel, który mogą osiągnąć w ciągu kilku lat. Oni go osiągają i w rezultacie są zadowoleni, w końcu otrzymują to, czego sobie życzyli. Lecz jak można się nie liczyć z tym, że w pewien sposób, mimo sukcesu tak samo są „skończeni”, ponieważ oddali się poszukiwaniu jakiejś rzeczy skończonej!

Jedynie ci, którzy zrozumieli, że należy poszukiwać tego co nieskończone, nieograniczone, tego co jest poza czasem i przestrzenią, będą się zawsze czuć żywymi, ponieważ prawdziwe życie to nieskończoność, wieczność. Nie umykajcie więc ku temu co jest dostępne, ograniczone: obejmijcie nieskończone i wasza radość także będzie nieskończona. W przeżyciu będzie to światłem, siłą i rozwojem całej waszej istoty.

Ileż osób czepia się desperacko egzystencji ziemskiej! Ignorują to, że ich życie nie kończy się na tym, co zwykło się nazywać śmiercią i z tego powodu, aby przedłużyć swe życie niektórzy są skłonni popełnić nawet przestępstwo. Jednak człowiek duchowy ma zupełnie inną koncepcję rzeczy. On kocha życie i odkrywa każdego dnia jego sens i piękno, ale doświadcza też równocześnie drugiej strony życia z jego ograniczeniami, przymusami, cierpieniami, które ono narzuca i wydaje mu się owo życie czasami wręcz ciężarem. Jak miałby zatem nie aspirować do tego innego życia o którym uważa, że jest bardziej prawdziwe niż jego obecna egzystencja ziemska? Ponieważ wie również, że zszedł na ziemię aby wykonać pracę, naprawić swe błędy przeszłości, udoskonalić się, akceptuje swoje życie myśląc, że kiedyś skończy tę pracę i wyruszy aby żyć wolnym w przestrzeni.

Oto prawda, którą znają ludzie ducha i to dlatego, nawet jeśli wiedzą, że prawdziwe życie jest gdzie indziej, są przekonani, że mają na ziemi do zrobienia jakąś rzecz. Dopóki nie skończą pracy z powodu której przybyli, reszta jest obojętna: nie będą siebie pytać, czy wolą żyć czy umrzeć, oni chcą jedynie skończyć swe zadanie. I jak tylko skończą odejdą w pokoju i radości.