Autor-Archive: Prosveta Pl

Tak jak kamienie, rośliny, zwierzęta, człowiek jest częścią wszechświata. Jednak jako że jest istotą myślącą ma szczególną rolę do odegrania: powinien uczestniczyć w budowaniu tego gmachu, który jest życiem kolektywnym. Temu, który pracuje tylko dla siebie samego nic dobrego nie może się zdarzyć. Ktoś powie; „Ale w jaki sposób? To właśnie pracując dla siebie coś zyskuję!” Nie, ponieważ to „ja” któremu poświęca cały swój wysiłek, to ja egoistyczne, oddzielone od innych, to przepaść i poświęcając się swoim własnym interesom, nie zdając sobie sprawy rzuca on bogactwa do przepaści i podczas gdy sądzi że wygrywa, w rzeczywistości przegrywa.

Rzadko zdarzają się ludzie, którzy mają świadomość wszystkiego, co mogliby uzyskać pracując dla zespołu: przez „zespół” nie trzeba uważać wyłącznie zespołu ludzi ale wszystkie stworzenia wszechświata aż do samego Boga. Żeby mogli mnie zrozumieć nawet zatwardziali materialiści powiem, iż ten zespół kosmiczny, ten bezmiar dla którego powinniśmy pracować jest porównywalny z bankiem w którym gromadzimy kapitał: wszystko co tam włożymy powróci pewnego dnia powiększone.

Z punktu widzenia Wiedzy inicjacyjnej prawdziwym artystą jest ten, który aspiruje do tego by przepajały go i odbijały się w nim piękno i harmonia stworzenia. Prawdziwa praca twórcza jest więc pracą duchową; szukając odbicia swoich myśli, najwyższych jak to możliwe, człowiek duchowy odkrywa stopniowo porządek, strukturę i przejmuje cząsteczki światła, które przenikają materię jego ciała psychicznego a także ciała fizycznego.

Wiedzcie więc iż nawet jeśli natura nie wyróżniła was przez dar artyzmu, wewnętrznie dane są wam wszystkie możliwości, aby znaleźć w sobie tworzywo do najpiękniejszej twórczości. W świecie psychicznym możecie być muzykiem, poetą, architektem, rzeźbiarzem. Wszystkie sztuki są w zasięgu waszej pracy duchowej, nawet taniec. Jeśli włożycie w to uwagę i towarzyszyć temu będzie myśl, staranne i proste, skromne i zręczne gesty oraz wdzięk właściwy dla tańca, poczujecie się lekcy i zharmonizowani z wszystkimi stworzeniami, które zaludniają wszechświat.

Opowiada się, że pod panowaniem sułtana Ottomana Mehmeda II Zdobywcy, pewien wojownik stał się sławny odnosząc dwadzieścia dwa zwycięstwa nad armią wroga. Była to epoka w której walczono na szable. Pewnego dnia sułtan poprosił aby mu przynieść szablę, która zawsze zwycięża: z pewnością posiada ona jakieś osobliwe właściwości. Chwycił ją, obrócił, ponownie obrócił… to jest szabla całkiem zwyczajna – stwierdził. Zawiedziony sułtan odesłał szablę mówiąc, że nic nie da się zrobić z bronią tak zwyczajną. Kiedy bohater, który wyszedł zwycięsko z tak wielu bitew dowiedział się o reakcji sułtana zawołał: „On widział tylko moją szablę, ale nie widział mojego ramienia. To moje ramię przyniosło zwycięstwa”.

Mistrz duchowy podaje wam także szablę to znaczy metody ale nie będą one skuteczne jeśli ich nie zastosujecie. Nawet najmniejszy scyzoryk może być nadzwyczaj skuteczny jeśli każdego dnia będzie się nim władać i nawet sama zapałka może objąć ogniem całe miasto. Z bardzo prostą metodą możecie uczynić cuda: wszystko zależy od waszego ramienia, to znaczy od waszej woli.

Nawet gdyby pewnego dnia zlikwidowano armie i armaty, ludzie nazajutrz wymyśliliby inne sposoby by wszczynać wojny. I to nie przez likwidację czegoś lub kogoś z zewnątrz można przywrócić pokój. Pokój jest przede wszystkim stanem wewnętrznym i to w nim samym człowiek powinien rozpocząć usuwanie przyczyn wojny. Jak długo będzie zamieszkiwany przez niezadowolenie, bunt, zazdrość, pragnienie posiadania ciągle czegoś więcej, cokolwiek by zrobił nie tylko utrzymałby w swoim wnętrzu ziarno nieładu, ale zasiałby go wokół siebie.

Ten który je i pije co bądź, pozwala wejść do swojego organizmu elementom trującym, które powodują chorobę. Jaki spokój może posiadać człowiek, gdy rozstraja swój organizm? Takie samo prawo jest dla planu psychicznego: jeśli dopuszcza do siebie dowolne myśli i uczucia staje się chory. Pokój jest więc także konsekwencją posiadania wiedzy dotyczącej natury pożywienia, które człowiek spożywa na planie psychicznym. Pokój może zagościć jedynie u kogoś, kto usiłuje karmić się prawymi, szlachetnymi myślami i uczuciami. Tylko taki człowiek może roztaczać pokój wokół siebie: wszystkimi komórkami swojego ciała, wszystkimi częściami swojego fizycznego ciała i psychiki. Psychika emanuje harmonią, która przepaja najmniejsze działania codziennego życia.

W cierpieniu i nieszczęściu ludzie stawiają sobie najwięcej pytań na temat Boga, swojego życia, swoich pragnień. Zapytują czy On słucha, czy odpowie na ich modlitwy, czy przyjdzie ich uratować. I są często zawiedzeni brakiem odpowiedzi i oczekiwanej pomocy. Dlaczego? Ponieważ źle stawiają pytanie. Czynią tak jakby Bóg był istotą całkowicie na zewnątrz nich. Kiedy zrozumieją, iż Bóg zamieszkuje w nich, wówczas jakiekolwiek byłyby ich doświadczenia, trwają w połączeniu z Nim i wtedy poczują, że On ich oświeca, prowadzi i wspiera.

Ten, który cierpi, czuje się zwykle bardzo samotny, opuszczony przez wszystkich. Dlaczego więc miałby utracić jeszcze przez zaniedbanie, ignorancję jedyną pomoc, jedyną otuchę, którą może otrzymać? Ta pomoc, ta otucha zawiera się w obecności Boga w nim samym. Kiedy się modli, kiedy błaga, nie zwraca się tylko do Stwórcy nieba i ziemi, tej Istoty tak dalekiej, że jest niemożliwe by Ją sobie wyobrazić; on zwraca się do siły, która zamieszkuje jego duszę i ducha z którą nigdy nie powinien stracić kontaktu.

Niektóre napotkane osoby potrafią tylko mówić: „Ach, jakże jestem zmęczona!” I rzeczywiście widzi się zmęczenie na jej twarzy. Osoby te czują się dobrze, ale ponieważ wszystko je męczy, nie zdają sobie sprawy, iż nie przestają narzekać, a pewnego dnia staną się całkowicie wyczerpane. Otóż łatwo jest zaobserwować, iż ci którzy narzekają w ten sposób na zmęczenie to często ci, którzy nie pracują wiele. Nie można zaprzeczyć, że są zmęczeni, nie dotyczy to jednak wyimaginowanego zmęczenia nie, ono jest całkiem realne, ale ono nie wynika z nadmiaru pracy ale z tego co nieustannie rozważają w myślach i uczuciach, co ich wyczerpuje. I to właśnie zmęczenie psychiczne jest zaraźliwe, kiedy spotyka się te osoby, już po minucie z nimi spędzonej ma się uczucie jakby ciężaru na ramionach i jest się pozbawionym energii.

Jedną z najlepszych metod pozbycia się zmęczenia psychicznego jest większe zmęczenie fizyczne. Takie zmęczenie daje odpoczynek i działa uzdrawiająco. Ludzie posiadają niezgłębione zasoby, które powinni się nauczyć eksploatować przez wysiłek woli. Iluż jest zmęczonych ponieważ po prostu prowadzą życie w stagnacji!

Cisza jest zamieszkała przez niezliczone ilości istot: w lesie, w jeziorach, w oceanach,w górach a także pod ziemią, wszędzie tam Stwórca umieścił mieszkańców. Nawet ogień jest zamieszkały, eter, słońce, gwiazdy, cały wszechświat jest zamieszkały. Tak więc gdziekolwiek pójdziecie: w góry, do lasu, nad brzegi rzek, jezior i oceanów, jeśli chcecie reprezentować dzieci boże, które aspirują do bardziej subtelnego, bardziej świetlistego życia, nie zakłócajcie ciszy tych miejsc. Okażcie, że jesteście świadomi eterycznych stworzeń, które je zamieszkują. Zbliżając się do tych miejsc pozdrówcie je, zapewnijcie o waszym szacunku, waszej miłości i poproście o błogosławieństwo. Zachwycone waszą postawą te stworzenia, które spostrzeżecie z daleka, przybędą, by wlać w was swe podarunki: radość, światło, miłość, czystą energię. I powrócicie do siebie z intensywniejszym odczuciem życia.

Jesień przyporządkowuje się strefie Michaela archanioła Słońca w sefirocie Tiferet.* Jego imię znaczy; „Któż jak Bóg?”.Tradycja przedstawia, iż kiedy w swojej pysze Lucyfer wypowiedział podległość Bogu, ten archanioł stawił się przed Bogiem krzycząc: „Któż jest jak Bóg?” I odtąd stało się to imieniem Boga.

Każdego roku, a więc 22 września słońce wchodzi w konstelację Wagi. Liczne obrazy i ikony reprezentują archanioła Michaela, który w ręce ma wagę ważąc po śmierci czyny ludzi: dobre kładzie się na jednej szali wagi, złe na drugiej i czeka spoglądając, które przeważą. Waga jest instrumentem sądu a sama jesień w pewien sposób jest porą sądzenia: zbiera się dojrzałe owoce, sortuje się i zachowuje te dobre.

Ta praca rozdzielania, sortowania, która odbywa się w naturze jest także tym o czym myślał Hermes Trismegistos w Tablicy Szmaragdowej kiedy mówił: „Oddzielisz subtelne od pospolitego z wielką starannością”. To znaczy oddzielisz duchowe od materialnego. Wtajemniczeni, którzy uczestniczą w duchowej pracy całej natury wiedzą kiedy przychodzi chwila by umarła ciemna materia, która jeszcze w nich pozostała, aby uwolnić prawdziwe życie.

Wszyscy jesteście zdolni do entuzjazmowania się odkrywaniem prawd duchowych i jesteście szczerzy mówiąc iż chcecie odtąd żyć w harmonii z nimi. Zdarza się jednak bardzo szybko, iż ten entuzjazm opada. Dlaczego? Ponieważ nie nauczyliście się jeszcze narzucać czegoś swojemu ludowi, mieszkańcom tych miliardów komórek, które tworzą wasz organizm. One nie wszystkie są co do tego przekonane: to przez was otrzymane światło, przez was powzięta dobra decyzja nie natrafia na pozytywny odbiór u nich wszystkich, zdarza się to tylko niektórym. Inne mają głuchotę uszu i nie pozwalają na przeszkadzanie w ich zwyczajach. Sprzeciwiają się a jako że są liczniejsze to one wygrywają partię.

Trudno jest pociągnąć za sobą wszystkich tych mieszkańców wewnętrznych, ale jest to podstawa pracy duchowej; poszukać i zgłębić wystarczająco w nas i ustanawiać stopniowo przez myśli relacje z komórkami wszystkich naszych organów aby je edukować. Powoli staną się bardziej receptywne i zaakceptują to by nas wspierać na drodze światła.

Ten kto decyduje się podążać za nauką duchową nie może oczekiwać, iż jego problemy wewnętrzne będą prędko rozwiązane. Nie ma trudniejszej rzeczy niż zaprowadzenie porządku i światła w świecie psychicznym. Może się zdarzyć nawet, że ktoś zaczyna się wtedy czuć jeszcze bardziej podatny psychicznie niż przedtem. Dlaczego? Ponieważ nowe życie, które on chce podjąć każe mu się zająć najpierw usuwaniem, czyszczeniem w nim wielu rzeczy. A więc jakie zamieszanie, szok! O ile ozdrawiające jest to, że on chce nadać swemu życiu najlepszy kierunek o tyle też musi być świadomy, iż ta decyzja wpierw będzie wytwarzać w nim wewnętrzne przeobrażenia. Inaczej nie zrozumie się tego, co nadejdzie i powrócą dawne przyzwyczajenia i wszystko się znów rozpocznie.

Aby uregulować te problemy psychiczne trzeba wyznaczyć sobie dokładnie pracę, program do realizacji, a do tego potrzeba czasu, to prawda. Lecz od chwili kiedy wyznaczyliście sobie zadanie do wypełnienia jest już gdzieś przynajmniej utrwalony jego wzór i siły podświadomości zaczynają krążyć wewnątrz kanałów, które wydrążyliście. Kiedy deszcz pada woda podąża dokładnie w miejsca wydrążone. Powinniście więc przygotować kanały w sobie żeby nowe życie mogło krążyć.