Autor-Archive: Prosveta Pl

Ludzie rzadko są świadomi iż ich opinie są tylko sposobem widzenia, który przynoszą ze swych poprzednich żywotów z całym bagażem przyniesionym w spadku. Nie mają oni żadnych problemów z uzasadnieniem swoich opinii: wypowiadają się będąc przekonani o swojej słuszności. Nawet gdyby Pan przybył osobiście aby im wytłumaczyć iż stanowisko ich nie jest bezbłędne, zamiast powiedzieć: „Mów Panie, słucham Cię”, oni odcinają się: „O nie, zostaw mnie w spokoju, wiem co mam wiedzieć”. Więc dobrze, czego oni nie wiedzą szczególnie, to że ich opinie, na których polegają mają często za przyczynę ich własne słabości.

Nie trzeba więc daleko szukać: ileż razy są to niedociągnięcia ludzi, ich namiętności, ich wady, które determinują ich filozofię! Nawet jeśli swe punkty widzenia uzasadniają przez wolne od zarzutów i pozornie obiektywne argumenty, to duża część ich aspiracji mniej szlachetnych popycha ich do przyjmowania pewnej koncepcji życia. Gdyby mieli wzniosłe życzenia ich punkty widzenia byłyby inne i lepsze.

Obserwujcie siebie, są chwile kiedy jesteście zajęci pracą w kuchni albo w ogrodzie, czy majsterkowaniem, lub prowadzeniem auta i jesteście pozornie skoncentrowani na tym co robicie. Ale w rzeczywistości jakaś część was przechadza się na zewnątrz; myśli, uczucia, które pobudzacie nie mają nic wspólnego z tymi zajęciami; rozmyślacie o kimś kto was obraził, kto nie dotrzymał wam obietnicy itp. to może trwać długo nawet jeśli nie zdajecie sobie z tego sprawy To właśnie tu szczególnie powinniście się nauczyć bycia ostrożniejszymi aby być zdolnymi do interwencji w każdym momencie trwania waszego życia wewnętrznego.

Pierwszym krokiem w kierunku wolności, pierwszym krokiem w kierunku prawdziwej siły jest to przyzwyczajenie spojrzenia od czasu do czasu na siebie samych żeby zobaczyć w którym miejscu jesteście. A jeśli spostrzeżecie iż jesteście w trakcie schodzenia w rejony ciemności, chaotyczności waszej świadomości, zareagujcie narzucając sobie inny kierunek waszych myśli.

Jeśli takie trudne jest znalezienie szczęścia to dlatego, iż się go oczekuje. Czeka się na spotkanie wielkiej miłości, czeka się na spotkanie sukcesu, na fortunę, sławę i jeśli się nie pojawiają jest się nieszczęśliwym. W rzeczywistości szczęście nie jest czymś co przychodzi lub nie przychodzi tak sobie z zewnątrz ale jest stanem świadomości, który zależy od zrozumienia rzeczy. Nie można sobie wyobrażać iż przybyło się na ziemię aby żyć w udogodnieniach, przyjemnościach, w obfitości. Żyje się na ziemi aby się uczyć i doskonalić. Otóż jak się doskonalić jeśli nie ma się każdego dnia nowych problemów do rozwiązania, nowych trudności do przekroczenia? Ziemia jest szkołą i tak jak w każdej szkole tylko ci, którzy uczą się i robią postępy mogą czuć się szczęśliwymi.

Tak więc nie oczekujcie, iż szczęście przyjdzie z zewnątrz w postaci spotkania albo korzystnych okoliczności. Prawdziwe, ostateczne szczęście może przyjść od was samych, od sposobu rozważania spraw i waszej pracy. Wraz z dobrym rozumowaniem, prawidłową filozofią, możecie się stać panem własnego szczęścia. A szczególnie nie oczekujcie go nic nie robiąc. Do was należy działanie i stosowanie metod, które wam pozwolą przemienić smutki w radość, niepowodzenia w sukcesy.

Uczeń wiedzy duchowej osiąga za cenę długotrwałej pracy wyższy poziom świadomości Ale kiedy raz do tego doszedł jest mu także trudno a nawet bardzo trudno to utrzymać. Dlatego stałość jest uważana za szczyt wtajemniczenia, w chwili kiedy uczeń może w końcu powiedzieć jak kapłan dawnego Egiptu: „Jestem stały, syn niezmienności, poczęty i zrodzony na terytorium stałości”. A na czym polega stałość? Aby nie być więcej wstrząsanym przez zło, to znaczy umieć wznosić się do rejonu gdzie zło nie ma już żadnego dostępu. Dlaczego pewne zdarzenia, które w jednej chwili nas irytowały, przygnębiały, jeżeli powtarzają się w innych sytuacjach nie dotykają nas? Ponieważ doszliśmy do poziomu świadomości w którym nas już nie dosięgają.

W Kabale jest powiedziane, iż wąż może wspiąć się do pewnych sefirotów ale jest dla niego niemożliwe wspiąć się do tych rejonów utworzonych przez trzy sefiroty: Keter, Chochma i Bina. A jako iż jesteśmy stworzeni na obraz wszechświata, w nas także istnieje rejon gdzie zło nie znajduje już warunków odpowiednich do istnienia. We wzniosłych rejonach naszej istoty i wszechświata, panuje takie światło, taka intensywność wibracji, że wszystko co nie jest w harmonii z czystością, z tym światłem jest odsunięte.

Dzieci przynoszą ze sobą wspomnienia z dawnego czasu kiedy ludzie rozpatrywali naturę jako żywy organizm z którym byli w stałej relacji. Ta trwająca u niektórych pamięć zanika stopniowo z wiekiem z powodu materialistycznego wychowania, które dzieci otrzymują. Były to jednak pozostałości przeszłości zapisane w duszy dziecka i szkoda, że ostatecznie całkowicie się zacierają.

Gdyby rodzice, psychologowie, pedagodzy posiadali pewną wiedzę inicjacyjną byliby zdolni studiować prawdziwe życie psychiczne bardzo małych dzieci. Czytaliby w księdze ich życia wszystko co jest do rozważenia w czasie ich pierwszych lat życia. Odkryliby wówczas to co dzieci wiedzą w swojej podświadomości aż do niespodziewanej głębi. Być może niektóre matki czują niewyraźnie, iż u ich dzieci ujawnia się całe życie wszechświata. W tym sensie można powiedzieć, że matki są uczniami swoich dzieci. Inne, które są tylko wychowawczyniami nie nauczą się wiele. Matka pełna miłości, uwagi i mądrości otrzymuje całe wtajemniczenie w ciągu pierwszych lat życia swojego dziecka.

Jeśli to możliwe postarajcie się mieć w waszym mieszkaniu miejsce, nawet bardzo małe przeznaczone dla ciszy. Wybierzcie na ściany piękne kolory, jasne, pełne blasku, umieśćcie tam jakieś symbole, mistyczne obrazki i poświęćcie to miejsce Ojcu niebieskiemu, Matce bożej albo Duchowi świętemu, aniołom lub archaniołom. Nie pozwalajcie wchodzić tam nikomu, a sami wchodźcie tylko jeśli czujecie się zdolni zachować ciszę w was, aby usłyszeć głos świata boskiego.

Stopniowo jak przygotujecie ten pokój ciszy, postarajcie się przygotować go także w was, w waszej duszy, w waszym sercu. W ten sposób pewnego dnia wszędzie gdzie się znajdziecie, nawet pośród zgiełku będziecie mogli wejść do waszego wewnętrznego pokoju, żeby znaleźć tam spokój i światło. Żyjemy w ten sposób w dwóch światach: zewnętrznym i wewnętrznym, widzialnym i niewidzialnym, materialnym i duchowym i dlatego dobrze jest mieć ten pokój ciszy równocześnie w sobie i na zewnątrz siebie, żeby chronić się od wszelkich form hałasu.

Bardzo przykro jest stracić człowieka którego się kocha. Ale to właśnie miłość pozwała przezwyciężyć to cierpienie. Wy myślicie przeciwnie, że im bardziej się kocha tym więcej się cierpi? W danej chwili tak, z pewnością. Jednak jeśli kochaliście kogoś prawdziwie śmierć nie może was od niego oddzielić, z czasem zaistnieje inna forma relacji między nim a wami, poczujecie go jako stałą obecność. W nocy w czasie snu, jesteście także z nim, wasza dusza się z nim spotyka. Rano przy obudzeniu nie pamiętacie być może tego spotkania, ponieważ podróż duszy podczas snu rzadko dochodzi do świadomości ale z czasem będziecie coraz bardziej odczuwać silę tego połączenia.

Bóg nie ustalił granic miłości. Miłość jest silniejsza niż śmierć. Ludzie, którzy kochali się prawdziwie nie opuszczają się nigdy, ich dusze przezwyciężą wszystkie przeszkody materialne.

W najbardziej wzniosłym rejonie sefiry Malkut* zamieszkują Dusze chwalebne. Po hebrajsku nazywa się je Ischim, to znaczy po prostu Ludzie. To są święci patriarchowie, prorocy, wielcy Mistrzowie duchowi i założyciele religii, którzy stanowią ogniwo łączące między naszą ludzkością a Hierarchiami anielskimi. Opuścili oni ziemię ale jej nie porzucili, czuwają nad nią, kierują siłami kosmicznymi, które przyczyniają się do rozwoju duchowego jej mieszkańców.

Kiedy religia chrześcijańska wspomina o „zgromadzeniu świętych” a religia żydowska o „wspólnocie Izraela”, zawsze dotyczy to braterstwa Ischim. Każdy prąd mistyczny daje mu odmienną nazwę, ale to zawsze jest ten sam zespół Dusz chwalebnych, które żyją i pracują w sefirze Malkut, kórej nasza ziemia stanowi materialną część. To ona przyniosła ludzkości całą wiedzę, którą obecnie znajdujemy rozproszoną poprzez symbole i rytuały wszystkich religii.

To ona jest prawdziwym Braterstwem Uniwersalnym. My także w naszym Braterstwie przygotowujemy się jedynie do tego, aby pewnego dnia być uznanymi za godnych uczestniczenia w pracy tych stworzeń i być przyjętymi do ich wspólnoty. Nikt nie może wnikać w ich święte zgromadzenie forsując drzwi. Tylko ten jest akceptowany kto zrozumiał gdzie jest prawdziwa droga i ten kto się podjął służenia wysokiemu ideałowi.

Z pośród wszystkiego co przedsiębierzemy i jakie by nie były dziedziny, materialne czy duchowe, to co się głównie liczy to są nasze wysiłki. Niebo nie patrzy nigdy na sukcesy lecz tylko na wysiłki. O sukcesach tylko Ono samo decyduje, ponieważ wszystko co robimy zapisuje się we wspólnocie i powinno służyć planom Stwórcy, być w zgodzie z nimi. Być może w ogóle nie jest przewidziane, żeby projekty, które realizujemy zrealizowały się po naszej myśli. Tylko wysiłki do nas należą, nie sukces.

Pozwólmy istotom z góry decydować o momencie kiedy wysiłki będą ukoronowane sukcesem. I jeśli nie jest to tylko jednostkowe zdarzenie, powiedzcie sobie: „Chwilowo to prawda, moja praca z pozoru nic nie wniosła, ale rzeczywiście wiem już dziś że przynosi owoce”.

Tak, ponieważ rezultaty pojawiają się najpierw w waszym sercu i duszy, nie czujecie ich? Nic co się czyni nie pozostaje obojętne i bezczynne.

Ciemność może wywoływać irracjonalny strach: a może z niej wyłoni się zwierzę lub złodziej albo morderca? Obawa przed nią może mieć jednak racjonalną przyczynę: kiedy nic się nie widzi, jest się w stanie ciągłego ryzyka natknięcia się na przeszkody, a więc zagrożeń upadnięcia, zranienia się. I to jest jeszcze bardziej prawdziwe w planie psychicznym.

Im więcej wzrasta w człowieku inteligencja i mądrość, tym mniej jest on w gruncie rzeczy bojaźliwy, w obiegowym sensie tego słowa, jak się je zwykle słyszy: natomiast staje się on uważny i przezorny. I równocześnie jego śmiałość także wzrasta, śmiałość intelektualna, mentalna: człowiek nie ufa już tak temu co przychodzi z instynktu i uczucia ponieważ może to zakłócić jego widzenie; ale wobec tego co jest jasne, przejrzyste, człowiek nabiera odwagi. Dlatego ludzie prawdziwie inteligentni i uczeni są bardziej śmiali niż inni. Oni zapuszczają się w rejony gdzie większość wahałaby się zapuścić i to światło daje im tę odwagę.