Ziemia, woda, powietrze, ogień… cztery elementy, które stanowią materię stworzenia są dla człowieka pożywieniem. Każdego dnia człowiek czerpie pożywienie z ziemi i z wody: są to pokarmy stałe i płynne; powietrze którym oddycha odżywia go także. Co do ognia, jest zawarty w różnych pokarmach, lecz także w cieple i świetle słońca. Jak wszystkie stworzenia, ludzie doświadczają dobrodziejstwa ciepła i światła słońca, lecz w sposób nieświadomy. Jeśli nauczyliby się pobierać je świadomie, stało by się to dla nich źródłem nadzwyczajnego bogactwa, ponieważ będzie dla nich prawdziwym pożywieniem i to nawet tym, którego najbardziej potrzebują, aby podtrzymać w sobie życie, inspirację i radość.

Słońce jest pokarmem i stanowi najlepsze z pożywień. Dlaczego więc miałoby się ograniczać jedynie do ziemi, wody i powietrza? Należy nauczyć się żywić także ogniem i światłem i to jest to, co czynimy o wschodzie słońca. Jest powiedziane w Zend Aweście, gdy Zaratustra zapytał boga Ahurę Mazdę jak się odżywiał pierwszy człowiek, bóg odpowiedział: „On jadł ogień i pił światło”. Czerpał więc życie ze słońca, które jest ogniem i światłem.

Kiedy spotykały was przed laty porażki, rozczarowania czy kierowano do was słowa obraźliwe… Wtedy dręczyło was to przez dłuższy czas, lecz obecnie, kiedy znów czasem o tym myślicie, stwierdzacie, że ledwo sobie je przypominacie, jakby wszystko to było już wymazane. Jeśli z czasem nie pozostaje nawet ślad z takich przeżyć to dlatego, że nie było to aż tak znaczące. Więc dlaczego by nie próbować także uwalniać się natychmiast jak to tylko możliwe ze wszystkiego, co może zaciemniać wasze życie codzienne?

Kiedy zdarzenie czy sytuacja skłaniają was do smutku lub do gniewu nie pozwólcie aby ten stan się przedłużał. Na przykład wyjdźcie z domu i mówcie sobie po drodze: „Jak dojdę do tego tam drzewa (czy muru, czy jakiegoś innego punktu wytyczonego), będę uwolniony od złego samopoczucia”. Zbliżcie się do tego drzewa, czy tego muru z przekonaniem, że będzie to początek waszego uwolnienia. Osiągając to poczujecie rozjaśnienie, ulgę. To polepszenie nie będzie z pewnością całkowite, więc znów znajdźcie inny punkt jeszcze dalej położony, podążajcie doń z przekonaniem, że wasze cierpienie w końcu rozproszy się całkowicie. Kontynuujcie w ten sposób, aż poczujecie prawdziwe uwolnienie. Kiedy będzie to konieczne na drugi dzień zacznijcie od nowa. Jakie by były te zmartwienia i cierpienia, najważniejszym jest aby na nie reagować. Nie ma nic gorszego od pasywności.

Ogólnie rzecz biorąc to nie ci są dobrymi ludźmi, którzy największy nacisk kładą na nieuczciwość, niesprawiedliwość, niegodziwość u innych i wykazują największą względem nich podejrzliwość. Przeciwnie, to oni są często tymi, którzy mają te wady których nie przestają wszędzie wokół dostrzegać. Dlaczego? Ponieważ zepsuta natura ma zawsze tendencję kierowania spojrzeń na to co złe i zepsute, podobne jak ona sama. Ci, którzy posiadają wielkie wartości moralne, nie interesują się tak bardzo wadami ich otoczenia, czasami nawet nie zwracają na nie w ogóle uwagi, a jeśli je zauważą przypadkiem, nie zatrzymują się przy tym, gdyż mają tendencję widzenia innych przez wartości, które sami posiadają.

Każda istota ludzka może widzieć tylko poprzez własne oczy i to ona sama kształtuje swoje oczy poprzez własne myśli i uczucia. Jeśli spotykacie ludzi, którzy mówią wam tylko o brakach i o złym zachowaniu innych wiedzcie, że w ten czy inny sposób, te odkrycia, których dokonują, dotyczą wpierw nich samych. Jeśli posiadaliby szlachetność, dobro, uczciwość, odkryliby także dobre właściwości u innych i to o tych wartościach powiedzieliby wam w pierwszej kolejności.

Praktyka duchowa wymaga stosowania pewnych metod pracy. A zatem z czasem kiedy nabędziecie w tym zakresie umiejętności, przyzwyczajajcie się notować idee, rady, ćwiczenia, które uważacie za ważne. Potem wybierzcie z nich te, których szczególnie potrzebujecie obecnie aby ćwiczyć w tym okresie czasu. Trochę później przy różnych okolicznościach również użyjcie innych, które wydadzą się wam wtedy niezbędne i na nich się koncentrujcie.

Cokolwiek by się nie zdarzyło, zadbajcie o te idee, te rady, te ćwiczenia, co do których czujecie, że obecnie potrzebujecie ich szczególnie dla dalszego rozwoju duchowego, waszej równowagi, waszego wewnętrznego pokoju, aby pozostawały jako punkty orientacyjne w waszej codziennej egzystencji. Obudzicie zarazem w sobie siłę boską i ta siła, która wykreowała świat, wie jak traktować i organizować rzeczy w całym waszym istnieniu. Tylko wasza praca ma siłę obudzenia w was boskiej siły; wy stwarzacie z nią łączność i to ona was wspiera, strzegąc zawsze podtrzymuje.

W miarę upływu lat większość ludzi traci smak rzeczy: oddychają, jedzą, piją, chodzą, patrzą, słuchają, bez rzeczywistego udziału świadomości w ich aktywności; mówi się, że ich wrażliwość stopniowo ulega stępieniu. Lecz oto zdarza się, że ktoś popadł w ciężką chorobę: jest zmuszony przez miesiące nieruchomo i samotnie pozostawać w swym pokoju, gdzie wiedzie egzystencję wegetatywną. Potem, pewnego dnia, rozpoczyna rekonwalescencję i wtedy nagle żywność, powietrze, światło, znów wydają mu się zachwycające. I jakaż to radość móc na nowo się swobodnie poruszać, wychodzić aby kontemplować niebo, drzewa i całą naturę, słuchać wiatru i śpiewu ptaków! Jest to dobra strona pewnych chorób. Lecz czy to rozumne oczekiwać wypadku, czy poważnej choroby, aby powrócił smak rzeczy?

Iluż osobom chcielibyście powiedzieć, że powinny być bardziej cierpliwe, bardziej wyrozumiałe, bardziej szczere, bardziej stabilne itd.! Lecz nie pomylcie się: jeśli sami nie posiadacie takich właściwości jakie chcecie wzbudzić u nich, cokolwiek byście robili, nie zdołacie wywrzeć na nich wpływu. Żadne słowo, żaden środek zewnętrzny nie może spowodować transformacji istot ludzkich… zrozumcie to dobrze: żaden środek zewnętrzny. To w środku, w sercu, w duszy, w duchu, powinniście posiadać ten specjalny element, który wibruje, promieniuje i to on wpływa na wasze otoczenie; więc nawet bez otwierania ust sprawiacie wtedy, że w ludziach zrodzi się pragnienie posiadania tych jakości, które oni w was cenią. Może nie osiągną tego natychmiast, nie można bowiem uporać się z dnia na dzień ze swoimi pragnieniami i instynktami niższymi; ale uświadomią sobie, że w was jest jakaś rzecz pełna blasku, ciepła, żywa. To właśnie to światło, to ciepło, to życie efektywnie na nich działa, a potem zechcą podążać waszym przykładem.

Gdy wchodzicie do lasu, przypomnijcie sobie jak wiele stworzeń tam przychodzi i odchodzi które was widzą, mimo, iż są zajęte różnymi swymi funkcjami. Próbujcie wejść w relację z nimi, a nawet skierujcie ku nim słowa, aby im okazać że doceniacie ich pracę.

Zbliżcie się do dębu, do jodły… Przyłóżcie rękę do pnia i powiedzcie: „Jakie ty drzewo jesteś piękne! Jakie jesteś silne! Daj mi odrobinę twojej stabilności i twej wytrzymałości… Ja ci przekażę także wiadomość dla wszystkich innych drzew w lesie. Powiedz im, że są one wspaniałe i że je kocham. Pozdrów każde ode mnie, przekaż im mój pocałunek”. I potem pocałujcie to drzewo. Istoty je zamieszkujące pośpieszą przekazać waszą miłość całemu lasowi i kiedy wy będziecie kontynuować spacer, inne istoty które otrzymały waszą wiadomość, wyjdą z drzew, aby was pozdrowić i tańczyć gdy przechodzicie. Kiedy wrócicie do domu będziecie szczęśliwi jakbyście spotkali przyjaciół.

Nie powinno się uważać optymizmu i pesymizmu za zwykłe kwestie temperamentu; optymizm i pesymizm to dwie filozofie życia. Tylko ten, kto poszukuje dóbr duchowych jest prawdziwym optymistą; podczas gdy ten, kto się koncentruje na dobrach materialnych, nawet jak jest początkowo pełny nadziei, będzie tego czy innego dnia zmuszony porzucić swe iluzje.

Pesymista nie widzi dalej, niż pozwala na to widok małych rzeczy na ziemi. Optymista przeciwnie, otwiera swą duszę na rozległe przestrzenie nieba, gdyż wie, że przeznaczeniem człowieka jest pewnego dnia połączyć się z ojczyzną niebieską. Na drodze która prowadzi do tej ojczyzny spotka oczywiście zło we wszystkich jego formach, będzie cierpiał, wątpił w innych i w samego siebie i sam się też w końcu zniechęci. Lecz nawet w najgorszych momentach nie pogrąża się, ponieważ w jego sercu, w jego duszy, nosi tę prawdę, że Bóg stworzył go na swe podobieństwo, a to podobieństwo Boga niesie w swej potędze wszystkie bogactwa, wszystkie zwycięstwa. Jeśli jest pewna rzecz, w którą nigdy nie powinniśmy wątpić, to to mianowicie, że pewnego dnia dołączymy do naszej ojczyzny niebieskiej, podczas gdy w przedsięwzięciach ziemskich sukces jest o wiele bardziej wątpliwy i w każdym przypadku krótkotrwały. Kiedy zdający oblewa kilka razy egzamin, daje mu się do zrozumienia, że jest zbyteczne przy tym się upierać i należy z tego zrezygnować. Lecz jeśli chodzi o nasze przeznaczenie boskie, to przeznaczenie jest tak głęboko w nas wpisane, że pewnego dnia, dzięki pracy dotrzemy do celu. I to jest prawdziwy optymizm.

Żeby zminimalizować szkodliwe oddziaływanie pewnych wypowiedzi, mówi się często że są to „słowa na wiatr”. Na wiatr czy nie, bo jednak słowom towarzyszy powiew powietrza, chodzi jednak o to, że słowa posiadają straszną moc niszczenia. W sferze materialnej, na planie realizacji, istota ludzka jest ograniczona: ileż to rzeczy, które chce zrealizować jest poza jej zasięgiem! Jednak gdy posługuje się słowem może uzyskać rezultaty, których nie sposób osiągnąć żadnym innym środkiem.

Nie jest tak łatwo zrujnować całkiem kogokolwiek, przerwać jego karierę, wyeliminować go i jego rodzinę; i zakładając że to by się realizowało, ryzykowałoby się przecież bycie śledzonym i skazanym. Podczas gdy można całkiem łatwo rzucić jakieś słowa na prawo i na lewo, kierować do kogoś aluzje i insynuacje! I w tym najczęściej jest się całkiem bezkarnym. To dlatego można było niekiedy powiedzieć, że słowo bywa orężem słabych. Ileż tragedii zaistniało przez to, że jakieś słowa wypowiadano świadomie w jakiejś chwili, gdy dobrze wiedziano, że krążące od kolejnych ust do następnych uszu, spowodują ogromne spustoszenia! Lecz wy nie zapomnijcie nigdy, że słowo wypowiedziane do człowieka jest boską energią i tę energię powinniście starać się używać jedynie dla boskiego celu.

Naprawdę nie możemy odkryć Słońca, które idziemy kontemplować każdego ranka inaczej niż dokonując wielu wysiłków i wykazując wiele cierpliwości. Nawet jeśli jest błyszczące, promieniejące, oślepiająco jasne, ono samo się nam tak łatwo nie objawia i nasze zajęcia codzienne nie przygotowują do odbierania tego tak subtelnego życia, do jakiego aspirują nasza dusza i duch. Należy jednak wytrwać, trzeba pracować długo nad doznaniami duchowymi, aż po rozumienie, że poprzez Słońce manifestuje się sama Boskość i trzeba nam z Nią pozostawać w łączności.

Wierzycie że znacie słońce… Nie, zaczniecie je znać dopiero, kiedy będziecie czuć w splocie słonecznym wibrację o tej intensywności, że cała wasza istota się nią pożywi, napoi. A wtedy będziecie gotowi jak ono rozlać na cały świat wasze ciepło, wasze światło, wasze życie; to jest właśnie Ojciec, Syn i Duch Święty, Święta Trójca, która winna w was ożyć.