W wiedzy mędrców i Inicjowanych wspaniałym jest to, że oferuje nieograniczone perspektywy. W życiu ziemskim nigdy nie dotrzemy do ostatecznego celu. Tak, wręcz jest to pobudzające do działania: wiedzieć, że zawsze jest coś do odkrywania, do realizacji. Niektórzy reagują na to jednak odwrotnie, oni w skrytości mówią: „Jak to już długo trwa!… i jeszcze nie ma żadnych rezultatów!… rezygnuję”. I wtedy sobie wybierają cel, który mogą osiągnąć w ciągu kilku lat. Oni go osiągają i w rezultacie są zadowoleni, w końcu otrzymują to, czego sobie życzyli. Lecz jak można się nie liczyć z tym, że w pewien sposób, mimo sukcesu tak samo są „skończeni”, ponieważ oddali się poszukiwaniu jakiejś rzeczy skończonej!

Jedynie ci, którzy zrozumieli, że należy poszukiwać tego co nieskończone, nieograniczone, tego co jest poza czasem i przestrzenią, będą się zawsze czuć żywymi, ponieważ prawdziwe życie to nieskończoność, wieczność. Nie umykajcie więc ku temu co jest dostępne, ograniczone: obejmijcie nieskończone i wasza radość także będzie nieskończona. W przeżyciu będzie to światłem, siłą i rozwojem całej waszej istoty.

Ileż osób czepia się desperacko egzystencji ziemskiej! Ignorują to, że ich życie nie kończy się na tym, co zwykło się nazywać śmiercią i z tego powodu, aby przedłużyć swe życie niektórzy są skłonni popełnić nawet przestępstwo. Jednak człowiek duchowy ma zupełnie inną koncepcję rzeczy. On kocha życie i odkrywa każdego dnia jego sens i piękno, ale doświadcza też równocześnie drugiej strony życia z jego ograniczeniami, przymusami, cierpieniami, które ono narzuca i wydaje mu się owo życie czasami wręcz ciężarem. Jak miałby zatem nie aspirować do tego innego życia o którym uważa, że jest bardziej prawdziwe niż jego obecna egzystencja ziemska? Ponieważ wie również, że zszedł na ziemię aby wykonać pracę, naprawić swe błędy przeszłości, udoskonalić się, akceptuje swoje życie myśląc, że kiedyś skończy tę pracę i wyruszy aby żyć wolnym w przestrzeni.

Oto prawda, którą znają ludzie ducha i to dlatego, nawet jeśli wiedzą, że prawdziwe życie jest gdzie indziej, są przekonani, że mają na ziemi do zrobienia jakąś rzecz. Dopóki nie skończą pracy z powodu której przybyli, reszta jest obojętna: nie będą siebie pytać, czy wolą żyć czy umrzeć, oni chcą jedynie skończyć swe zadanie. I jak tylko skończą odejdą w pokoju i radości.

Wszystkie budynki religijne które istnieją na całym świecie powinny budzić respekt. Dzięki zapałowi niezliczonych wiernych, którzy od wieków przychodzili się tam modlić, kościoły i świątynie są przepojone atmosferą sakralną. Lecz oczywiście te konstrukcje będące dziełem człowieka w upływie czasu często nie zachowują się zbyt długo. To dlatego nawet wierzący powinni przyznać, że jedyną prawdziwą świątynią jest ta, którą Bóg stworzył: wszechświat. Jest on niezniszczalny i wszystkie istoty, którymi Stwórca zapełnił go niosą sobą manifestację jego obecności. Nawet jeśli ich nie widzimy te istoty są tam, aby nam pomagać na ziemi, w wodzie, w powietrzu, w ogniu, w świetle słońca. Dzieje się to dzięki ofiarom tych istot, dzięki ich miłości, z powodu ich pragnienia robienia wymiany z nami, którzy jesteśmy żywi fizycznie, psychicznie i duchowo. Powinniśmy więc uczyć się jak wejść w kontakt z nimi, jak wyrazić respekt i być im wdzięcznym. Jedynie ci, którzy mają przebudzoną świadomość mają prawdziwy dostęp do sanktuarium.

Wiele działań, wiele spotkań może być dla nas źródłami radości, lecz my nie zaznamy tych największych radości inaczej niż poszukując zjednoczenia z Boskością. Ponieważ Stwórca dał swoim stworzeniom nieskończone możliwości radości zastrzegł On największą szczęśliwość dla tych, którzy przez swą duszę i ducha z Nim jedynie zdołają ją zrealizować. I aby ta radość była doskonała, ten, który przeżył chwile połączenia, kiedy przenikały go światło i boska miłość, powinien starać się je wypromieniować wokół siebie. Gdyż właściwością łaski Bożej jest nieakceptowanie żadnych granic: ona szuka wszędzie miejsc dostępu, a poprzez nie potem przenika w głąb, aby nakarmić wszystkie stworzenia.

Liczne są radości których możemy doświadczać. Lecz nie istnieje większa radość, niż dojść do tego, aby się zjednoczyć z Bóstwem. I potem sprawić, aby inni partycypowali w tej radości, aby dzielić z nimi to, co się samemu dostało. Ta radość przyjmuje w rzeczywistości dwie formy: wznosimy się do Nieba, aby tam zgromadzić skarby, później powracamy na ziemię aby je rozdać.

Dlaczego czujecie się tak często biedni i bezradni? Ponieważ jesteście przyzwyczajeni jako pierwsze widzieć wszystko co uwiera, co w dole, to znaczy widzieć raczej to, co może być powodem troski, niepokojów i smutków. Zapominacie patrzeć wzwyż, tam gdzie znajduje się światło, piękno, wszystko co może dać energię waszej duszy i sprawić by mogła odkryć sposoby przezwyciężania trudności. Troski i trudności istnieją zawsze, czego byście nie dotknęli; zbyteczna jest walka z nimi, bo to wy raczej wtedy będziecie zdruzgotani. Więc co robić? Dokładnie to, co się robi przeciw niepogodzie, czy też insektom: trzeba się odpowiednio zabezpieczyć. Przeciw plusze bierze się parasol; przeciw chłodowi ubiera się ciepłe ubrania; przeciw komarom zakłada się moskitiery, lub stosuje środek, aby się oddaliły. Natomiast przeciw trudnościom nie ma innego rozwiązania, niż spoglądać w górę, aby otrzymać światło i siłę.

I patrzenie w górę to także uczenie się radowania tym, co się dotąd mało dostrzegało. Każdego dnia próbujcie odkryć jakąś rzecz, która przynosi wam dobro, czy was zachwyca – może spotkanie, zdarzenie, przedmiot, myśl – umieśćcie je w waszym sercu, w waszym intelekcie, w waszej pamięci i dziękujcie że je znaleźliście na waszej drodze.

Ten który pragnie praktykować medytację otrzymuje objaśnienie, że najpierw trzeba w sobie samym zaprowadzić ciszę. Zamyka więc wtedy oczy, aby się skoncentrować… Lecz co się często zdarza? Wszystkie jego uprzedzenia, jego niepokoje, jego animozje natychmiast pokazują się na zewnątrz i dla niego wkrótce staje się niemożliwe pozostawanie w bezruchu i zachowanie dobrej postawy. Więc ten, który zaczyna praktykować medytację, powinien wiedzieć wcześniej, że jest to ćwiczenie trudne, które wymaga wielkiej dyscypliny. Ostatecznie ta cisza wewnętrzna, którą usiłuje osiągnąć jest rezultatem zgody między trzema planami: fizycznym, emocjonalnym i mentalnym; i tej zgody nie może zrealizować inaczej niż zaczynając dyscyplinować swoje ciało fizyczne, swoje serce i swój intelekt, aby wprowadzić w nie harmonię.

„Harmonia”… Wpójcie sobie to słowo, gdyż jest ono kluczem, który otwiera drzwi rejonu ciszy: harmonia na planie fizycznym, harmonia na planie astralnym (uczuć), harmonia na planie mentalnym (myśli) i także harmonia między tymi trzema planami. Ciszy, którą w sobie zdołacie wykreować będzie towarzyszyć odczucie ulgi, uwolnienia: ciężary spadną z waszych ramion, kajdany zluzują i wasza dusza wymknie się ze swego więzienia i rozciągnie się swobodnie w przestrzeni.

Kiedy osoby się spotykają często sobie podają ręce i tak samo kiedy się rozstają, czy też przesyłają sobie powitanie z daleka. A dzieje się to dlatego, że wiedzą instynktownie, że ręka jest zdolna wysyłać prądy, a także je przyjmować. Dlatego należy szczególnie czuwać nad tym, co jest przekazywane przez rękę. Kiedy się pozdrawiamy to dlatego, aby uczynić coś dobrego, żeby między nami wzajemnie zaistniała rzecz pozytywna. Jeśli zaś tak nie jest, byłoby to całkiem zbyteczne. Dla tego, który ma przebudzoną świadomość, pozdrowienie jest gestem nadzwyczajnie znaczącym i skutecznym, poprzez który można dodawać odwagi, pocieszać, ożywiać stworzenia. Trzeba pamiętać, że wymiany najbardziej potężne, najbardziej dobroczynne, nie są koniecznie tymi, które mają miejsce, gdy się ludzie fizycznie do siebie zbliżają. Można włożyć wiele miłości i światła w gest ręki i w spojrzenie, które mu towarzyszy. Tak więc niech wasza dusza zawsze uczestniczy w powitaniu i wasz duch także w nim partycypuje! Trzeba żeby pozdrowienie było prawdziwą komunią, która jest potężna, harmonijna i żywa.

Zwierzęta są przeważnie zadowolone ze swego losu: nawet jeśli niektóre z nich są bardziej zręczne czy sprytne, one również nie widzą swoich ograniczeń, nie szukają więc wyjścia przez doskonalenie się. Lecz ten sposób bycia, który jest normalny dla zwierząt nie jest idealny dla ludzi… choć niektórzy się nim zadowalają!

Powiecie: „Czy powinniśmy się więc buntować przeciwko naszemu losowi?”. Nie, dobrze mnie zrozumcie: akceptowanie swojego losu to jedna rzecz, ale satysfakcjonowanie się nim to druga rzecz. Każdy z nas jest zobowiązany akceptować swój los jako konsekwencję wyborów, których dokonywało się w przeszłości. Jeśli teraz zaistniały jakieś trudne doświadczenia do przebycia, nie powinien się nikt buntować gdy jest w trakcie płacenia za błędy, które popełnił w tym czy w dawniejszym życiu. Trzeba więc wysiłków, aby to naprawić i w tym samym czasie zrozumieć, że powinno się ciągle iść do przodu, ulepszać się. Więc jest tak, że człowiek akceptuje przeznaczenie, które określiła dla niego Sprawiedliwość boska; lecz on nie satysfakcjonuje się stopniem aktualnej ewolucji, lecz stara się bez przerwy wychodzić poza swoje ograniczenia.

Strumienie płynącej wody, źródła, które wytryskują, plusk deszczu, huk górskich potoków, szum nieprzerwanego ruchu oceanów i mórz, podmuchy wiatru, szelest listowia, pisk owadów, śpiew ptaków… wszystko to jest muzyką natury. I to jest ta muzyka, która od prapoczątku budzi i sprawia, że człowiek odczuwa muzycznie, co skłania go do wyrażania samego siebie poprzez instrument czy śpiew, aby przywoływać ważne chwile jego życia, a także wypowiadać swoją miłość, swoje radości i bóle. Poprzez muzykę przekazuje on również swoje aspiracje mistyczne, śpiewa chwałę Stwórcy i kiedy słuchamy tej muzyki czujemy, że ona budzi w naszej duszy wspomnienie niebiańskiej ojczyzny, nostalgię za rajem utraconym. Efekt jest natychmiastowy. W jednej chwili przypominamy sobie, że wyszliśmy z Nieba i też do Nieba powrócimy.

I pewnego dnia, kiedy wyższa świadomość obudzi się w człowieku, kiedy rozwinie możliwości bardziej subtelnych percepcji, zacznie on słyszeć wspaniałą symfonię, która rozbrzmiewa pośród przestrzeni, gdyż każda istota od kamieni po gwiazdy, stwarza i emituje wibracje, które się rozprzestrzeniają w falach dźwiękowych. I wtedy rozumieć będzie w pełni sens życia.

Żeby odnieść sukces w życiu trzeba oczywiście posiadać pewne zdolności fizyczne, intelektualne, psychiczne i przede wszystkim pracować. Lecz to nie jest jeszcze wystarczające. Żeby rozpoznać jaki obrać kierunek, jakiego dokonać wyboru, z kim się związać, itd., trzeba mieć także rozeznanie. I jak osiągnąć rozeznanie? Będąc bezinteresownym. Tak, gdyż bezinteresowność daje człowiekowi zdolność jasnego widzenia. A przeciwnie, szukanie osobistych korzyści, egoizm, pożądliwość, chciwość, tylko je mąci i sprawia, że ono traci swą przejrzystość: a potem człowiek, gdy jest tak zaciemniany kierując się jedynie satysfakcją ze swych interesów, odbiera istoty i sytuacje wokół niego jak przez deformujące szkła. I dopóki nie będzie widzieć jasno, to w co wierzy, że czyni dla własnej korzyści, przyczynia się do jego straty. Przeciwnie do tego co się jest skłonnym zwykle myśleć, to nie egoizm pozwala odnieść sukces, wzbogacić się, lecz bezinteresowność.