Ktoś, kto niesie w taki czy inny sposób pomoc innym może stwierdzić, że słusznie powinien w zamian za to coś otrzymać. To sprawiedliwe, tak, lecz miłość, miłość prawdziwa, która skłania, aby dawać bez żadnych oczekiwań, ta miłość przewyższa jeszcze sprawiedliwość.

Uczucie z którego wypływa to, że coś uważamy za sprawiedliwe jest całkiem naturalnie w człowieku zakorzenione; nawet ludzie źli, nawet zwierzęta mogą mieć jakiegoś rodzaju odczucie sprawiedliwości. I ileż zbrodni zostało popełnionych, aby przywrócić tak zwaną sprawiedliwość! O ile nie można zaprzeczyć, że sprawiedliwość jest cnotą, miłość jest cnotą jeszcze większą. Zamanifestowaliście waszą hojność i w imię sprawiedliwości myślicie, że należy wam się jakaś rzecz, co najmniej podziękowanie. Lecz jeśli będziecie obstawać przy oczekiwaniu na to, co być może nie nadejdzie – są ludzie, którzy nawet nie myślą o powiedzeniu dziękuję – to wtedy przeżyjecie rozczarowanie, niezadowolenie. I z jakiej to przyczyny mielibyście roztrząsać obecnie te negatywne uczucia? Z powodu dobra, które uczyniliście! Czy to jest inteligentne?… Dlaczego by nie szukać wszelkich środków, żeby zachować radość, której doświadczaliście czyniąc dobrze?

Każde działanie, nawet gdyby było nieznaczące, nawet prosty gest, słowo, odczucie, myśl, wytwarzają nieuchronnie skutki pozytywne lub negatywne. Można więc powiedzieć z dozą pewności, że całe nasze życie pozostaje pod znakiem magii: wszystko w nim jest naznaczone wpływami, znakami odwzorowania, wibracjami i to wystarczy aby wchodzić w dziedzinę magii. Za każdym razem, gdy istota ludzka działa na drugą istotę, czy też na przedmiot, spełnia akt magiczny. I oto kiedy ludzie spoglądają, mówią, myślą, mają pragnienia, uczucia, robią gesty, nie zdają sobie sprawy, że wszystkie prądy poruszeń, które wszczynają, także są siłami magicznymi. Często w swej ignorancji przychodzi im wykonywać działania ze strefy sił negatywnych, które się zwracają przeciwko nim samym i wtedy nawet kiedy są szarpani, chwytani, napastowani, nie rozumieją dlaczego się tak dzieje.

Jest więc ważne, aby każdy nauczył się pracować ze swymi myślami, uczuciami, słowami, gestami, spojrzeniem, aby siły wyzwalane przez każde z tych działań fizycznych czy psychicznych, dawały w efekcie wyłącznie dobroczynne skutki… Dobroczynne dla niego ale także dla wszystkich innych stworzeń na świecie.

Pożywienie które przyjmujemy każdego dnia dostarcza naszemu życiu niezbędnych elementów. Lecz, aby w pełni z tego skorzystać, powinniśmy nie tylko być świadomymi tego, czym w istocie jest akt jedzenia dla naszego zdrowia, lecz wykonać także pracę naszych myśli. Przyjmując kęs pożywienia powinniśmy się skoncentrować na mądrości, potem kontynuować w ten sam sposób odnośnie cierpliwości, sprawiedliwości, miłości, czystości, skromności, wdzięczności, itd. Ten, który się zadowala jedzeniem, aby zaspokoić głód, nie wchłania niczego poza częścią materialną pożywienia: on się pozbawia wszystkich tych subtelnych elementów, które mogłyby wspierać jego życie psychiczne.

Jedzenie to jedna sprawa, a odżywianie to druga. Są w pokarmach cząstki życia, których nie można uchwycić inaczej niż przez koncentrację myśli. Jeśli to wykonujecie, wzmacniacie waszą moc psychiki: nie tylko dochodzicie do tego, że lepiej stawiacie czoła waszym zadaniom codziennym, lecz stajecie się bardziej wrażliwi na przejawy boskiego życia.

Życie duchowe zakłada opanowanie uczuć i myśli. To opanowywanie uczuć i myśli osiąga się łatwiej, jeśli zaczyna się od kontrolowania gestów, które się czyni w życiu codziennym. Tak właśnie osiąga się stopniowo zdolności psychiczne, które pozwolą potem opanować prądy bardziej potężne. Mówicie że nie widzicie szczególnego związku? A niemniej jednak on istnieje: gdybyście się nie uczyli wcześniej jak opanować siebie we wszystkich małych szczegółach życia codziennego, nie moglibyście nigdy potem zapanować nad gniewem, chciwością, zniechęceniem, zmysłowością, pragnieniem zemsty…

Pewne osoby, które zwracają u siebie uwagę tylko na sposób mówienia, mogłyby zauważyć, że jednak nie kontrolują swoich rąk: wywijają nimi we wszystkie strony, drapią, chwytają za guziki ubrań… Nawet jeśli medytują, czy słuchają muzyki, nie są w stanie utrzymywać swych rąk w doskonałym bezruchu. Zacznijcie więc od nauczenia się utrzymywania waszych rąk w spokoju. Jak chcielibyście dojść do opanowania sił, które was przewyższają, jeśli nie osiągnięcie wcześniej kontroli ruchów waszych rąk?

Gdy ludzie są młodzi i dobrze się czują, nigdy nie myślą o istniejącej a także działającej w nich podstępnie zasadzie rozkładu, która pewnego dnia zatriumfuje. Mają tendencję wierzyć, że świat do nich należy i że przyszłość nigdy nie przestanie się przed nimi rozpościerać. Jakaż frustracja, kiedy zaczynają czuć, że świat fizyczny im się wymyka! I oto więc w tej bezlitosnej walce, która w nich się zawiązuje między zasadą życia i zasadą śmierci, niektórzy chcą zatrzymać życie wszystkimi środkami: rzucają na szalę rozgrywki wszystkie swoje zasoby, których powinni by użyć, aby się uwewnętrznić, aby się pogłębić. I wszystko tracą.

Nie przyszliśmy na ziemię, aby pozostawać wiecznie młodymi i w dobrym zdrowiu, lecz aby tu pobrać nauki, zdobyć doświadczenie. Mędrcem jest ten, który jest świadomy linii krzywej tej drogi i stara się wszystko wykorzystać. W świecie duchowym wznoszenie jest nieprzerwane. Tutaj niżej, czego by się nie chwycić i tak zobaczy się jak stopniowo czoło i policzki pokrywają się zmarszczkami, włosy stają się siwe, zęby wypadają itd. Lecz należy rozumieć, iż nie ma to wielkiego znaczenia kiedy spoza białych włosów i zmarszczek, manifestuje się promieniowanie życia duchowego.

Atmosfera w jakiej żyją ludzie wiele przyczynia się do tego czy wydobywają się ich dobre czy złe strony. Powinniście dlatego możliwie jak najczęściej starać się poznawać osoby, brać udział w spotkaniach, z których emanuje atmosfera spokoju, harmonii, światła. Na początku nie doświadczycie być może na długo efektów dobroczynnych, lecz stwarzacie, co najmniej przez kilka chwil waszej wyższej naturze warunki, aby mogła się rozwinąć, doprowadzacie do uciszenia waszą naturę niższą i to będzie za każdym razem zwycięstwo, które nad nią odniesiecie.

Tę harmonijną atmosferę próbujcie stwarzać także słuchając muzyki, ponieważ dźwięki wydawane przez instrumenty czy głos, obdarzone są wielką mocą. Istnieje subtelna muzyka, która wynosi dusze na zawrotne wysokości, skąd powracają one oświecone, oczyszczone, uświęcone. Szukajcie tej muzyki i próbujcie się nią przeniknąć. Siłą powtarzanych doświadczeń wasza natura wyższa w końcu zacznie dominować i zarządzać waszym życiem.

W obecności niektórych ludzi, gdy widzimy wyraz ich twarzy, ich spojrzenie, gdy czujemy to wszystko co z nich emanuje, nasuwa się nam natychmiast słowo światło. Jako że są zdolni w ich sercu, w ich duszy, do wydestylowania nieuchwytnej materii, którą później emitują w formie światła. Lub dlatego że uchwycili jakąś część światła rozlaną w przestrzeni i w sobie ją skondensowali. Ich całe ciało zdaje się być zrobione z substancji przeświecającej wewnątrz której płonie płomień. Dla wielu to światło pozostaje wielką tajemnicą, ponieważ oni nie wiedzą, że to jest rezultat realnych procesów życia wewnętrznego: mędrzec, Inicjowany, osiąga to przez pracę wszystkich swoich chwil. Z każdej myśli, każdego pragnienia, każdego uczucia i każdego działania, które uczynił bardziej bezinteresownymi, bardziej hojnymi, bardziej czystymi, wyodrębnia elementarną ilość światła.

Jest powiedziane w świętych księgach, że dusza ludzka ma władzę poruszenia Niebios. Tak, dusza ludzka może wstrząsnąć niebiosami, lecz tylko przez swe pragnienie osiągnięcia światła. Jeśli ona nalega na to, domaga się tego, błaga Samego Stwórcę, który jest światłem, On nie może jej tego odmówić.

Chcecie być żywi? Zachowujcie najdłużej jak można potrzebę pójścia naprzód. Jest tyle mocy uśpionych w was, które oczekują aby je obudzić! Czemu więc miałyby pozostawać we śnie? Spotyka się ludzi, którzy nie mają więcej lat niż pięćdziesiąt, sześćdziesiąt, czy też znacznie jeszcze mniej, a którzy przypominają już martwych i złożonych do grobu. Tak, widzi się nawet kamień nagrobny, który ich skrywa, na którym jest napisane: „Tu leży taki a taki”. Dlaczego?…

Nawet jeżeli przychodzi zmęczenie, nawet jak pojawia się starość, trzeba sobie powiedzieć, że zawsze jest jakiś krok w rozwoju do zrobienia, jakaś rzecz do zrozumienia, jakaś rzecz do podjęcia i nigdy nie akceptujcie odrętwienia, stagnacji. Nawet w paraliżu, nawet umierając jest jeszcze jakaś rzecz do zrobienia… choćby tylko podziękować Niebiosom. Tak, podziękować Niebu, aby wejść jeszcze żywym w to, co jest po drugiej stronie.

Adepci ducha posiadali zawsze przewagę nad materialistami, chcecie wiedzieć jaką? To bardzo proste i sam obraz wystarczy dla rozumienia: człowiek duchowy zabiera wszędzie swe mieszkanie i całe bogactwo jakie posiada. Tak, człowiek duchowy, dla którego prawdy bogactwa są wewnętrzne, nosi wszędzie i zawsze swe skarby ze sobą, nigdy mu ich nie brakuje i odkrywa źródło niewyczerpanej radości. Materialista przeciwnie, nie może wyjść i iść ze wszystkim co posiada, musi zrezygnować z jego największej części od razu i nawet jeśli jest bardzo bogaty, ileż razy czuje się bardzo ogołocony!

W rzeczywistości istota ludzka jest bogata w tej mierze w jakiej jest tego świadoma. Jeżeli człowiek duchowy nie ma rzeczywistej świadomości bogactwa, jest bardziej biedny jeszcze niż wszyscy materialiści. Lecz jeśli uczy się rozszerzać swą świadomość, czuje się w relacji ze wszystkimi świetlistymi duchami uniwersum, które dają mu ich wiedzę, ich miłość, ich radość. A wtedy jaki materialista może się z nim równać? Nawet cenne kamienie i diamenty zbledną przed lśnieniem wszystkich skarbów jego duszy.

Zanim zdecydujecie się służyć swojemu ideałowi, jeszcze niezwiązani, możecie robić co się wam podoba, lecz jeśli raz podejmiecie decyzję, to się to kończy, już jesteście zaangażowani: uruchomiliście bieg. I trzeba już podtrzymywać bycie wiernym waszemu zaangażowaniu. Wiedząc to niektórzy będą myśleć że jest korzystnym nie angażować się w ogóle aby zachować swoją niezależność… Mają do tego prawo. Lecz podług tego co pod nią rozumieją, niezależność im przyniesie w sposób nieunikniony rozczarowania, próby i przez to wtedy poczują się oni naprawdę ujarzmieni.

Inni powiedzą, iż idea służenia ideałowi wypełnia ich entuzjazmem ale czują się słabi i pełni obaw, że w drodze upadną. Ja im odpowiadałem, że upadki nie są tak poważne: uwidocznia się je, docieka dlaczego upadli, potem siłami tego doświadczenia wiedzą więcej, aby przyszłym razem już zatriumfować nad swoimi słabościami. Jeśli się pozostaje na dobrej drodze, nawet jeśli się upadnie, nadejdzie dzień w którym się osiągnie cel. Wyobraźcie sobie, że macie przemierzyć las trudny do przebycia, aby spotkać przyjaciół: z pewnością będziecie błądzić od czasu do czasu lecz jeśli macie busolę aby strzec kierunku w końcu ich odnajdziecie. Jest bardziej korzystne mylić się i w końcu dotrzeć do celu niż niczego nie podejmować pod pretekstem że się zna swoje ograniczenia.