Autor-Archive: Prosveta Pl

Od rana do wieczora ludzie się spotykają i pozdrawiają, lecz często robią to machinalnie, z niedbałością. Nawet w rodzinach, nawet w parach… Spójrzcie: w momencie wyjścia do pracy, mąż całuje swoją żonę: „Do widzenia kochana – Do widzenia kochany…”. Lecz czym był ten ich pocałunek? Często niczym szczególnym. Oni całują się z przyzwyczajenia. Minutę później zapomnieli że się pocałowali. Nie ma to wielkiej wartości. Jeśli się całuje swego męża czy żonę, to powinno być dla tych osób odczuwalnym wsparciem, jakąś żywą rzeczą. Lecz które pary zwracają na to uwagę?…

I oto teraz dzień pracy się kończy, mąż wraca do domu. Ten dzień był trudny, on jest zakłopotany, zdenerwowany, nic nie poszło tak jak oczekiwał; lecz znów całuje swą żonę nie przeczuwając, że przekazuje jej jakąś rzecz wątpliwą, coś z tego przyniesionego ciężaru i mroku. I jego żona, która to otrzymuje, zwraca mu to nieświadomie później w ten czy inny sposób. Tak mężczyźni i kobiety wymieniają się bez przerwy własnymi treściami, lecz jaka jest wartość takich wymian? Nie jest zabronione się całować, lecz trzeba co najmniej jeszcze wtedy przekazać zawsze coś dobrego tej czy temu, których się całuje.

Każdego dnia poszukujecie nowych wiadomości a tyle interesujących rzeczy jest do oglądania, do słuchania! Lecz każdego dnia przywyknijcie także do poświęcania czasu na to, aby wejść w was samych, zgłębiać, badać rejony waszej duszy i ducha. Wiedzę tego co zyskacie postępując w ten sposób możecie przenosić wszędzie wraz z sobą nawet na drugi świat, nic nie będzie mogło jej wam odebrać. A więc te wszystkie kształcenia wam dane z zewnątrz nie są nigdy prawdziwie wasze; kiedy będziecie opuszczać ziemię, musicie je porzucić i kiedy wkroczycie tu ponownie, aby się inkarnować, będziecie jak czysta karta, będziecie zmuszeni wszystko uzyskiwać od początku.

Przy swoich narodzinach każdy przynosi tylko to, co rzeczywiście osiągnął i czego doświadczył w poprzednich żywotach. Całej reszty jest pozbawiony, ponieważ nie należała do niego: uzyskał ją i zapożyczył od innych. Oczywiście w tym krótkim czasie który spędzamy na ziemi przynosi to korzyść zysku jaki mu dają zapożyczenia: jest on komplementowany, oklaskiwany… Lecz jak odejdzie zachowa tylko to, co przepoiło jego ciało i kości, co stało się nim samym dzięki zgłębianiu jego świata wewnętrznego. A więc kiedy odejdzie ubogi i nagi, to i taki powróci.

Ludzie mają naturalną tendencję poszukiwania ułatwień i to także się manifestuje w ich relacjach z innymi. Ten kto szczerze zanalizuje swoje zachowanie, odkryje, że się kieruje swoimi sympatiami i antypatiami, bez rozważenia, czy te poruszenia spontaniczne, instynktowne, którymi są sympatia i antypatia, mogą być rozpatrywane jako dobre kryteria osądu. Iluż ludzi „bez morale”, na pierwszy rzut oka jest o ile bardziej sympatycznych od ludzi uczciwych i cnotliwych!. A więc wtedy chce się spotykać tych pierwszych i unikać tych drugich…

Sympatie i antypatie są sprawami temperamentu i zbyteczne jest, aby wymagać od kogoś zmiany temperamentu, to jest niemożliwe. Lecz to co jest w jego mocy, to uczynić wysiłek, żeby się wznieść w rejony duszy i ducha, aby pozwolić się przeniknąć emanacjami i prądami boskiej miłości. Raz zamieszkały przez tę miłość, która go nie opuszcza, nie pozwala się już prowadzić przez przyciąganie i odpychanie, patrzy innym spojrzeniem na życie i niezależnie od tego jakie by były jego uczucia dla istot, czyni że korzystają ze światła, które otrzymuje z góry.

Rano, po przebudzeniu przed wszystkimi innymi zajęciami myślcie, aby się zestroić z istotami niebiańskimi; powiedzcie im, że chcecie wejść w ich harmonię. Zwracajcie się do tych świetlistych stworzeń, które zapełniają przestrzeń, koncentrujcie się na nich, uzmysłówcie sobie jakie one są piękne, czyste i pełne miłości. Jeśli wasze pragnienie jest szczere, to przez prawo pokrewieństwa dojdziecie do nawiązania z nimi kontaktu. Wtedy coś się w was wydarzy: wasze serce, wasz intelekt, wasza dusza i wasz duch będą wibrować w unisonie ze światem duchowym. Cała wasza istota powinna stać się dobrze nastrojonym instrumentem i harmonia, którą byście zdołali wykreować naznaczy wpływem ten właśnie dzień, który się zaczyna. Ileż jest w życiu takich spotkań czy zdarzeń, które mogą was niepokoić, powodować że tracicie radość i spokój! Lecz cokolwiek by się zdarzyło, zawsze pozostaje wam możność harmonizowania się z istotami niebiańskimi, aby harmonia którą one wypełniają przestrzeń zstąpiła i w was zamieszkała.

Ziemia, woda, powietrze, ogień… cztery elementy, które stanowią materię stworzenia są dla człowieka pożywieniem. Każdego dnia człowiek czerpie pożywienie z ziemi i z wody: są to pokarmy stałe i płynne; powietrze którym oddycha odżywia go także. Co do ognia, jest zawarty w różnych pokarmach, lecz także w cieple i świetle słońca. Jak wszystkie stworzenia, ludzie doświadczają dobrodziejstwa ciepła i światła słońca, lecz w sposób nieświadomy. Jeśli nauczyliby się pobierać je świadomie, stało by się to dla nich źródłem nadzwyczajnego bogactwa, ponieważ będzie dla nich prawdziwym pożywieniem i to nawet tym, którego najbardziej potrzebują, aby podtrzymać w sobie życie, inspirację i radość.

Słońce jest pokarmem i stanowi najlepsze z pożywień. Dlaczego więc miałoby się ograniczać jedynie do ziemi, wody i powietrza? Należy nauczyć się żywić także ogniem i światłem i to jest to, co czynimy o wschodzie słońca. Jest powiedziane w Zend Aweście, gdy Zaratustra zapytał boga Ahurę Mazdę jak się odżywiał pierwszy człowiek, bóg odpowiedział: „On jadł ogień i pił światło”. Czerpał więc życie ze słońca, które jest ogniem i światłem.

Kiedy spotykały was przed laty porażki, rozczarowania czy kierowano do was słowa obraźliwe… Wtedy dręczyło was to przez dłuższy czas, lecz obecnie, kiedy znów czasem o tym myślicie, stwierdzacie, że ledwo sobie je przypominacie, jakby wszystko to było już wymazane. Jeśli z czasem nie pozostaje nawet ślad z takich przeżyć to dlatego, że nie było to aż tak znaczące. Więc dlaczego by nie próbować także uwalniać się natychmiast jak to tylko możliwe ze wszystkiego, co może zaciemniać wasze życie codzienne?

Kiedy zdarzenie czy sytuacja skłaniają was do smutku lub do gniewu nie pozwólcie aby ten stan się przedłużał. Na przykład wyjdźcie z domu i mówcie sobie po drodze: „Jak dojdę do tego tam drzewa (czy muru, czy jakiegoś innego punktu wytyczonego), będę uwolniony od złego samopoczucia”. Zbliżcie się do tego drzewa, czy tego muru z przekonaniem, że będzie to początek waszego uwolnienia. Osiągając to poczujecie rozjaśnienie, ulgę. To polepszenie nie będzie z pewnością całkowite, więc znów znajdźcie inny punkt jeszcze dalej położony, podążajcie doń z przekonaniem, że wasze cierpienie w końcu rozproszy się całkowicie. Kontynuujcie w ten sposób, aż poczujecie prawdziwe uwolnienie. Kiedy będzie to konieczne na drugi dzień zacznijcie od nowa. Jakie by były te zmartwienia i cierpienia, najważniejszym jest aby na nie reagować. Nie ma nic gorszego od pasywności.

Ogólnie rzecz biorąc to nie ci są dobrymi ludźmi, którzy największy nacisk kładą na nieuczciwość, niesprawiedliwość, niegodziwość u innych i wykazują największą względem nich podejrzliwość. Przeciwnie, to oni są często tymi, którzy mają te wady których nie przestają wszędzie wokół dostrzegać. Dlaczego? Ponieważ zepsuta natura ma zawsze tendencję kierowania spojrzeń na to co złe i zepsute, podobne jak ona sama. Ci, którzy posiadają wielkie wartości moralne, nie interesują się tak bardzo wadami ich otoczenia, czasami nawet nie zwracają na nie w ogóle uwagi, a jeśli je zauważą przypadkiem, nie zatrzymują się przy tym, gdyż mają tendencję widzenia innych przez wartości, które sami posiadają.

Każda istota ludzka może widzieć tylko poprzez własne oczy i to ona sama kształtuje swoje oczy poprzez własne myśli i uczucia. Jeśli spotykacie ludzi, którzy mówią wam tylko o brakach i o złym zachowaniu innych wiedzcie, że w ten czy inny sposób, te odkrycia, których dokonują, dotyczą wpierw nich samych. Jeśli posiadaliby szlachetność, dobro, uczciwość, odkryliby także dobre właściwości u innych i to o tych wartościach powiedzieliby wam w pierwszej kolejności.

Praktyka duchowa wymaga stosowania pewnych metod pracy. A zatem z czasem kiedy nabędziecie w tym zakresie umiejętności, przyzwyczajajcie się notować idee, rady, ćwiczenia, które uważacie za ważne. Potem wybierzcie z nich te, których szczególnie potrzebujecie obecnie aby ćwiczyć w tym okresie czasu. Trochę później przy różnych okolicznościach również użyjcie innych, które wydadzą się wam wtedy niezbędne i na nich się koncentrujcie.

Cokolwiek by się nie zdarzyło, zadbajcie o te idee, te rady, te ćwiczenia, co do których czujecie, że obecnie potrzebujecie ich szczególnie dla dalszego rozwoju duchowego, waszej równowagi, waszego wewnętrznego pokoju, aby pozostawały jako punkty orientacyjne w waszej codziennej egzystencji. Obudzicie zarazem w sobie siłę boską i ta siła, która wykreowała świat, wie jak traktować i organizować rzeczy w całym waszym istnieniu. Tylko wasza praca ma siłę obudzenia w was boskiej siły; wy stwarzacie z nią łączność i to ona was wspiera, strzegąc zawsze podtrzymuje.

W miarę upływu lat większość ludzi traci smak rzeczy: oddychają, jedzą, piją, chodzą, patrzą, słuchają, bez rzeczywistego udziału świadomości w ich aktywności; mówi się, że ich wrażliwość stopniowo ulega stępieniu. Lecz oto zdarza się, że ktoś popadł w ciężką chorobę: jest zmuszony przez miesiące nieruchomo i samotnie pozostawać w swym pokoju, gdzie wiedzie egzystencję wegetatywną. Potem, pewnego dnia, rozpoczyna rekonwalescencję i wtedy nagle żywność, powietrze, światło, znów wydają mu się zachwycające. I jakaż to radość móc na nowo się swobodnie poruszać, wychodzić aby kontemplować niebo, drzewa i całą naturę, słuchać wiatru i śpiewu ptaków! Jest to dobra strona pewnych chorób. Lecz czy to rozumne oczekiwać wypadku, czy poważnej choroby, aby powrócił smak rzeczy?

Iluż osobom chcielibyście powiedzieć, że powinny być bardziej cierpliwe, bardziej wyrozumiałe, bardziej szczere, bardziej stabilne itd.! Lecz nie pomylcie się: jeśli sami nie posiadacie takich właściwości jakie chcecie wzbudzić u nich, cokolwiek byście robili, nie zdołacie wywrzeć na nich wpływu. Żadne słowo, żaden środek zewnętrzny nie może spowodować transformacji istot ludzkich… zrozumcie to dobrze: żaden środek zewnętrzny. To w środku, w sercu, w duszy, w duchu, powinniście posiadać ten specjalny element, który wibruje, promieniuje i to on wpływa na wasze otoczenie; więc nawet bez otwierania ust sprawiacie wtedy, że w ludziach zrodzi się pragnienie posiadania tych jakości, które oni w was cenią. Może nie osiągną tego natychmiast, nie można bowiem uporać się z dnia na dzień ze swoimi pragnieniami i instynktami niższymi; ale uświadomią sobie, że w was jest jakaś rzecz pełna blasku, ciepła, żywa. To właśnie to światło, to ciepło, to życie efektywnie na nich działa, a potem zechcą podążać waszym przykładem.