Autor-Archive: Prosveta Pl

Życie jest szkołą do której przyszliśmy, aby odbyć szkolenie i w rzeczywistości nie wiemy tego na pewno, kto w tej szkole jest profesorem, a kto uczniem. Instruować nas mogą dzieci, żebracy; lecz także istoty które nam są wrogie… tak, nawet i z pewnością te istoty, ponieważ one nas zmuszają aby czynić największe wysiłki.

Byłoby czasami całkiem łatwo odpowiedzieć na kalumnie, na ataki, lecz wszystkie te sposoby odpowiedzi nie są dobre. Ten kto udziela krótkiej, gwałtownej riposty, zawsze ryzykuje, że się zniży do poziomu tych, którzy to jemu serwują. I będzie to jak brnięcie w tym samym bagnie. Nie jest zabronione odpowiadać, ale pod warunkiem bycia zdolnym do utrzymywania się bardzo wysoko, bez uciekania się wobec adwersarzy do małostkowości, do niegodziwości; ponieważ nawet jeśli z pozoru odniesie się zwycięstwo, w rzeczywistości traci się także wiele. Jakiej inteligencji, jakiej siły charakteru trzeba, żeby umieć przebyć zwycięsko próbę utrzymania dobra i obronienia się, bez uciekania się do broni swoich przeciwników! To dlatego nasi adwersarze są tak użyteczni dla naszego rozwoju.

Odczuwać to jedna sprawa, a myśleć to druga, lecz zbyt często odczucie wpływa na myśli. Zdarza się wam, że czujecie się wyczerpani, w czym nie ma nic nienormalnego; lecz oto teraz to odczucie wszczyna w was myśli zniechęcenia, smutku. Ach więc, nie, w takich chwilach odczucie nie powinno wpływać na myślenie, to wasze myślenie powinno działać na odczucie: nawet jeśli ono nie może zwyciężyć, uzyskajcie pewność, że jest ono jak światło, jak latarnia morska z daleka, że jest czymś, co mówi jak możecie się naprowadzić na dobry kierunek. Więc mimo waszego znużenia i wyczerpania, to jemu powinniście wierzyć i za nim podążać. Macie wrażenie, że nie macie ani jednej kropli energii w waszym zbiorniku? Zamiast pozwolić się pogrążyć, przypomnijcie sobie że rezerwuar kosmiczny jest ciągle pełny i przystąpcie do czerpania z niego za pomocą myśli. Ponieważ myślenie także do tego służy: wystarczy ledwo parę kropel zaczerpniętych z rezerwuaru energii i płomień waszego knota, który był już zagasał, zaświeci na nowo.

Tyle wypadków i nieszczęść przydarza się ludziom, ponieważ nie mają żadnego wyobrażenia o niebezpieczeństwach, które kryją się za pewnymi podejmowanymi decyzjami, czy zaangażowaniem się w pewne przedsięwzięcia! Oni bowiem najspokojniej wyruszają na szlak nie widząc niczego, niczego nie przewidując i rzuceni są wprost na pastwę przeciwności. Jeśli rozwinęliby swoje oko wewnętrzne, byliby ostrzeżeni, gdyż to oko, które nazywa się czasami trzecim okiem, jest jak radar: który wysyła fale w przestrzeń i te fale powracając zdolne są przewidzieć przeszkody, czy też pozwalają uniknąć klęski. Jeśli u większości ludzi ten radar jest zepsuty, to dlatego że życie które prowadzą zakłóca te fale i powstrzymuje jego dobre funkcjonowanie.

Jest prawdą, że są przypadki kiedy to oko duchowe, mimo że rozwinięte, im nie zapobiega. Jeśli pewne zdarzenia z życia ludzi są z góry zdeterminowane przez prawa przeznaczenia, muszą obowiązkowo się zrealizować, bo mimo że ma się ich przeczucie, to istota ich jest ukryta i to dlatego nie można im zapobiec. Pozostaje więc zmierzyć się z próbami losu dzięki światłu i metodom, które daje Wiedza inicjacyjna. A jeśli nie to ogólnie biorąc, jeżeli będą jemu umieli przygotować dobre warunki, to oko duchowe jest po to, aby ich ostrzegać i prowadzić.

Śmiech niekoniecznie jest synonimem nierozważności, beztroski, braku powagi; i może nawet działać bardziej korzystnie na sferę umysłową niż poważna mina, która według niektórych charakteryzuje mędrca. Ponieważ w śmiechu zawierają się energie żywe, które odżywiają mózg.

Śmiech pozwala się wyprostować, odżyć na nowo. W życiu każdej istoty pojawiają się zdarzenia, które raczej nie usposabiają do śmiechu, to prawda, trzeba je uznać i to jest normalne, że jest się w ich wyniku zakłopotanym czy smutnym. Lecz jest o wiele łatwiej, nie pozwolić się nimi przytłoczyć, jeśli się przywyknie widzieć stronę komiczną sytuacji z którymi się konfrontuje. Nie pozbawiajcie się nigdy tego potężnego środka, którym jest śmiech, ażeby zachować waszą równowagę wewnętrzną i uczynić wasze życie bardziej lekkie. Poza tym musieliście już to sami zaobserwować: kiedy o nich myślicie potem, czy musicie opowiedzieć komuś nieco później, trudności i zajścia, które dotknęły was wcześniej, ukazują wam przede wszystkim ich stronę komiczną.

Jest oczywiście ważne aby wybierać zdrową żywność i robić zrównoważone posiłki. Lecz stan w którym się je jest jeszcze ważniejszy: kiedy się nie podejmie pewnych środków ostrożności, można się zatruć nawet najlepszą żywnością. Jeżeli jecie strapieni, w gniewie, czy innych stanach negatywnych, pokarmy przenikają truciznami z tych stanów i te trucizny są wchłaniane przez cały wasz organizm. Odwrotnie też jest to prawdziwe: gdy pokarmy napełniają się dobrymi myślami i dobrymi uczuciami, które mogliście utrzymywać podczas jedzenia, wtedy odżywiacie się samą ich kwintesencją.

To normalna reakcja, że jest się przez pewne zdarzenia natychmiastowo zakłopotanym i poirytowanym; lecz jeśli jest to akurat pora posilania się, to jednak wtedy poczekajcie nieco z jedzeniem, przedtem odnajdując spokój. Jeśli nie jest możliwe odczekać, jeśli wasze zajęcia was zmuszają aby zjeść w tym już momencie, zróbcie przynajmniej wysiłek koncentracji na jedzeniu, ogarniając je waszym szacunkiem i wdzięcznością: a gdy ono w was wniknie, poprzez wkładane w nie uczucia stanie się dla was wsparciem, przekształcając wasze stany negatywne.

Harmonijne życie socjalne, może się opierać jedynie na rzeczywistych wymianach; i one zawierają się w dwóch słowach: brać i dawać. Jeśli się ma prawo brać, to dlatego, że jest się zdolnym w zamian coś dawać. Na planie materialnym kwestia jest jasna dla wszystkich, każdy wie czym są rzeczywiste wymiany. Lecz to nie wystarcza, ponieważ prawo wymiany dotyczy wszystkich dziedzin egzystencji. Ktoś mówi: „Ja, jestem uczciwy, płacę moje podatki, wypłacam pensje pracownikom, utrzymuję swoją rodzinę, nie oszukuję mojej żony, pomagam moim starym rodzicom…”. Zgoda, ale czy to wystarczy? A jak naprawdę się postępuje ze swoimi rodzicami, swoją żoną, swymi dziećmi? Jak odpowiada się na ich miłość? Skąd się to bierze, że niekiedy odbierają kogoś jak obcego czy tyrana?

O ileż łatwiej jest być uczciwym na planie materialnym, niż na planie psychicznym! Widzi się nawet ludzi afiszujących się wszystkimi tego rodzaju oznakami uczciwości, żeby ukryć tym lepiej ich nieprawość w kontaktach intelektualnych i uczuciowych. Oni oszukują innych (nadal, choć nie zawsze), lecz nie oszukają boskiej Sprawiedliwości, ponieważ ona ma inne koncepcje niż sprawiedliwość ludzka odnośnie tego co należy pojmować jako „brać” i „dawać”.

Uczyńcie takie doświadczenie: podczas co najmniej jednego tygodnia próbujcie się zachowywać przy każdej okazji z opanowaniem, mądrością, dobrocią, hojnością. Po tych kilku dniach stwierdzicie, że o wiele łatwiej konfrontowaliście się z sytuacjami trudnymi, które wam się nastręczyły: po nich czujecie się utwierdzeni, jakbyście otrzymali jakieś energie, jakby jakaś materia w was się uformowała, powstał subtelny fluid, który żywi komórki waszego systemu nerwowego.

Od chwili kiedy wysilacie się żeby polepszyć wasze zachowanie, zaczyna budować się, konsolidować w was cała struktura. Nawet jesteście zdziwieni. Pytacie jak się to dzieje, że doszliście do tego że znosicie bez szemrania niedogodności, które poprzednio was popychały do gniewu, niepokojów, czy wyczerpywały was nerwowo. Jeśli nawet dojdzie do tego, że będziecie zmęczeni, zakłopotani, zniechęceni, nie potrwa to długo: po modlitwie, kilku chwilach skupienia, odnowiona energia zacznie bardzo szybko pracować, aby wszystko znów doprowadzić do porządku.

Jedynie ten, który dzięki swej wiedzy odnośnie prawd duchowych wie, jak doprowadzić do porządku w sobie samym, realizuje prawdziwą ciszę. I to w tej ciszy daje się słyszeć głos jego natury boskiej. Każda jedna tradycja mistyczna wzmiankuje ten „głos ciszy”. Jak należy rozumieć to wyrażenie? Cisza oczywiście nie ma głosu, lecz pośród ciszy daje się usłyszeć: głos naszej natury boskiej.

Medytacja, modlitwa, jak wszystkie praktyki zalecane przez nauki duchowe mają tylko jeden cel: całkowicie uciszyć niższą naturę w człowieku, aby jego natura wyższa miała coraz większe możliwości wyrażania. Cisza więc jest stanem świadomości w obrębie którego zaczyna się objawiać coś tajemnego i głębokiego. Tę właśnie „jakąś rzecz” nazywa się głosem ciszy. Ten tylko usłyszy ten głos, kto zdoła uciszyć w sobie wszystko i nawet zatrzyma myślenie – ponieważ w swej ruchliwości także myśl powoduje hałas.

Wasze słabości i wady są rezultatem złych zwyczajów które przyjęliście w dawnych inkarnacjach i żeby się ich pozbyć wierzycie, że dobrą metodą jest się na nie zawziąć. Ach więc nie, dobrą metodą jest raczej je neutralizować. Jak? Zajmować się przede wszystkim tym co możecie zbudować dla przyszłości. Powiedzcie sobie: „Teraz będę budował w sobie coś zupełnie nowego”, i udawajcie się każdego dnia do pracy z niezachwianą wiarą w to, absolutnym przekonaniem. Zwróćcie się do wszystkich środków które Bóg wam dał: myślenia, czucia, imaginacji i zacznijcie formować w sobie najpiękniejsze obrazy. Nakłońcie się, aby zobaczyć siebie w poezji, muzyce, świetle, doskonałości form, ze wszystkimi dobrymi właściwościami, talentami oraz cnotami: dobrocią, hojnością, możliwościami wspierania innych i ich oświecania. Potem, upewnijcie się że przez cały długi dzień te obrazy będą inspirować wasze czyny, całe wasze postępowanie. Ta doskonała świetlista konstrukcja zakryje stopniowo luki i niedoskonałości, które przynieśliście z przeszłości.

Iluż ludzi mówi, że poszukuje prawdy! Żałując, że się jej jeszcze nie znalazło, odczuwają dumę z podjęcia tak trudnej misji… Ach więc, nie, prawda nie jest tak trudna do znalezienia i ona może nawet być zdefiniowana bardzo prosto. Powiedzmy, że jest ona jak medal, którego jedna strona jest miłością, a druga mądrością. Jeżeli szukacie prawdy niezależnie od miłości i mądrości, to znaczy niezależnie od pełnego rozwoju serca i intelektu, nigdy prawdy nie znajdziecie. Lecz od momentu gdy już posiedliście miłość i mądrość, posiadacie także prawdę, nawet jeżeli jej nie szukaliście. Nigdy nie znajdzie się prawdy jako zasady samej w sobie: ona istnieje tylko u tego, kto umie pracować jednocześnie sercem i intelektem.

Jeśli ostatecznie tyle różnych zaprzeczających sobie prawd krąży i konfrontuje się w świecie, to dlatego, że one oddają stopień deformacji serca i intelektu u ludzi. Ktoś wam mówi: „Oto prawda!”. W rzeczywistości jest to „jego” prawda i ta prawda jest wyrazem jego serca i jego intelektu, słabego i zdeformowanego, czy też przeciwnie, stabilnego i oświeconego.