Autor-Archive: Prosveta Pl

Chcecie definicję pracy duchowej? To bardzo proste. Potrzeba zmobilizowania waszych myśli, pragnień a nawet wszystkich dążeń waszej niższej natury aby zrealizować wyższy ideał. To praca jednoczenia, harmonizowania, a pomóc w realizowaniu tego może wam słońce. Patrząc rano na wschód słońca pomyślcie, że wasza świadomość zbliża się do waszego słońca, waszego ducha, waszego wyższego Ja, żeby się z nim połączyć. Kiedy osiągniecie spokój i połączenie wszystkich sił przeciwnych, które wami szarpią, żeby je skierować w jednym kierunku, kierunku świetlistym, bożym, staniecie się wówczas ogniskiem tak silnym, że będziecie zdolni promieniować poprzez przestrzeń jak słońce.

Ten kto zdoła zapanować nad swoją niższą naturą widzi przed sobą każdego dnia rozjaśniony horyzont. Teraz kiedy już nie zmaga się ze swoimi starymi demonami, jest wolny by poszerzyć pole swojej świadomości na cały rodzaj ludzki i posyła jak słońce światło i miłość, które go przepełniają. Zanim jednak zacznie promieniować powinien nauczyć się skupiać wszystkie siły swojej istoty aby je skierować w jednym i tym samym kierunku.

Być może nie macie czasu na modlitwę i medytację ale każdego dnia jesteście zmuszeni by poświęcić przynajmniej godzinę na odżywianie. A więc dlaczego nie skorzystać z tego czasu posiłku, żeby się wydobyć z waszych trosk i otaczającego zgiełku? To chwila żeby sobie przypomnieć, że ma się także duszę i ducha do nakarmienia i na posłanie do Pana myśli wdzięczności za to, co wam dał za pośrednictwem tego pożywienia. Bo czymże jest pożywienie? Listem miłości. Tak. To list miłości napisany przez Stwórcę i wiele rzeczy zależy od sposobu w jaki czytamy ten list. Ten kto się tego pozbawia nie otrzyma żadnych dobrodziejstw.

Kiedy otrzymujecie list od osoby, która jest wam bardzo droga, czytacie go i doceniacie wszystkie niuanse: wydaje się wam, że każde słowo zawiera cały świat sensu do odkrycia. Spróbuj się zgodzić na szacunek dla listu miłosnego Stwórcy. To list najsilniejszy, najbardziej wymowny jeśli zostało w nim napisane: „Oto przynoszę wam życie”.

Chcieć czynić dobrze to jedno ale rzeczywiście to robić, to drugie. Ponieważ niestety pragnienie nie wystarcza: trzeba być świadomym i uczciwym żeby przyznać, iż wierząc w dobre działanie zdarza się popełniać błędy. Ale nie jest to powód żeby się zniechęcać. Trzeba tylko nauczyć się być także a nawet bardziej ostrożnym, bardziej nieufnym wobec samego siebie niż wobec innych.

Może się także zdarzyć iż działając dobrze, powoduje się komplikacje i nawet wrogość. Dlatego słyszy się ludzi mówiących: „Róbcie dobrze a zbierzecie zło”. Nawet jeśli to jest prawda nie należy nigdy usprawiedliwiać egoizmu i odmawiania pomocy innym. Zrobiliście dobrze i nie tylko że nie jesteście nagrodzeni ale zostaliście nawet oszukani? To oczywiście smutne; ale i spróbujcie o tym szybko zapomnieć i powiedzcie sobie, że wasze zachowanie nie zależy od postawy innych. Róbcie dobrze i nie oczekujcie niczego. Liczcie tylko na Tego, który wszystko widzi, który wszystko wie. Tylko On może docenić wasze dobre i szlachetne działania, a więc od Niego przyjdzie nagroda. A przyjdzie ona pod inną postacią niż ta na którą czekaliście. Będziecie w najlepszym zdrowiu, silniejsi, mądrzejsi, bardziej pogodni: nie jest to najlepsza rekompensata?

Od chwili kiedy mężczyzna i kobieta spotykają się i kochają, mają pokusę by zapomnieć o całym świecie, nic już nie istnieje dla nich. Nie są oni jeszcze przyzwyczajeni by żyć miłością w sposób szerszy, nie wiedzą, że zubażają ją i okaleczają. Prawdziwa miłość obejmuje wszystkie stworzenia bez ograniczenia, bez zapuszczania korzeni wokół jednego tylko. Dlatego trzeba żeby odtąd mężczyźni i kobiety zaakceptowali koncepcję szerszą, która wykazuje mniej zaborczości i zazdrości, co nie przeszkadza pozostawaniu wiernymi jedno drugiemu.

Kiedy dwoje ludzi prawdziwie rozwiniętych wybierają siebie, już od początku wzajemnie pozostawiają sobie wolność: każdy cieszy się z możliwości kochania wszystkich stworzeń w największej czystości. Szczęście nie jest zatrzymaniem się człowieka na miłości dwu czy dziesięciu lub stu istot ale kochaniem w nieskończoność. Kontynuujcie więc kochanie tych, których kochaliście dotąd ale poszerzcie jeszcze krąg waszej miłości. Poszerzając go aż do posiadania także wymiany z wszystkimi istotami świetlistymi świata niewidzialnego, obejmując tym aniołów, archaniołów… A więc wasza rodzina, wasi przyjaciele będą wzbogaceni, wzmocnieni, oczyszczeni z powodu wszystkiego co przeżywacie pięknego w waszym sercu i duszy.

Ktoś się przechwala: „Nikt nie ma prawa narzucać mi swojej woli. Jestem panem samego siebie”. Biedny, niech najpierw się zapyta czy to rzeczywiście on sam rządzi swoim życiem!… A przez „on” trzeba rozumieć jego prawdziwe Ja, jego Ja boskie. W rzeczywistości inne czynniki zajęły to miejsce: siły chaotyczne, ciemne, namiętności, którym pozwolił się w sobie rozpętać. W tym czasie on, to znaczy jego prawdziwe Ja jest więźniem tam, gdzieś w małym lochu gdzie karmi się go skórkami chleba i odrobiną wody. A więc o jakiej wolności, jakiej sile on mówi?

Iluż ludzi wierzy, iż są wolni i silni! I zakładając nawet, że udało im się co najmniej przez chwilę kierować otoczeniem czy nawet rządzić całym krajem, ich wolność i siła są pozorne, ponieważ w nich samych króluje anarchia. I ta anarchia wewnętrzna, która jest od początku we wszystkich zaburzeniach politycznych czy społecznych wypełnia więzienia, kliniki i oddziały psychiatryczne. Do kiedy? Dotąd, dopóki ludzie świadomie i będąc czujnymi nie powrócą do odnowienia w sobie samych autorytetu Zasady bożej.

Wielu ludzi wie, iż dawanie priorytetu życiu wewnętrznemu nad zdobyczami materialnymi jest warunkiem ich równowagi i rozwoju. A więc dlaczego prowadzą się tak, jakby o tym nie wiedzieli? Widzi się ich nieustannie uganiających się za pieniędzmi, honorami i sławą. Jak więc nie mieliby być kuszeni? Robi się tyle szumu wokół sukcesów społecznych! Gazety, radio, telewizja zachwalają każdego dnia sukcesy niektórych indywidualności, które tego „dokonały”. Budzą w ten sposób ochotę innych mniej promowanych, którzy mają wątpliwości, czy ci ludzie tak podziwiani, sławni, są naprawdę szczęśliwi, dlaczego? Ponieważ niewyraźnie czują, że nic z tego co posiadają nie należy naprawdę do nich: oni są wydani na pastwę intryg ich rywali albo konkurentów, którzy potrafią się pokazać bardziej aktywnymi i bardziej zręcznymi niż oni.

Przeciwnie, ten, który pracował żeby zgromadzić bogactwa duchowe czuje, że one naprawdę do niego należą. One pozwalają mu stawić czoła trudnościom, które spotyka na swej drodze; jest zawsze gotów udostępnić innym swoje bogactwa, ponieważ jest świadomy, że nie tylko nic nie straci, ale będąc hojnym wzbogaca się jeszcze bardziej.

Z przeszłości wystarczy wyciągnąć lekcje, nie potrzeba do niej powracać, być maruderem, trzeba myśleć o przyszłości. Ten, kto czepia się przeszłości, zastyga w niej, nie posuwa się do przodu. To starsi ludzie powracają zawsze do przeszłości, nie potrafią spojrzeć jak mogliby wyglądać w przyszłości. Jednakże przyszłość istnieje także dla nich ale oni nie myślą o niej i opowiadają zawsze te same historie z swojej młodości. To oczywiście trochę normalne, ale powinni oni lepiej obserwować dzieci, które ciągle mówią co będą robić później. Dlaczego ich nie naśladować? Być dzieckiem to znaczy skończyć z przeszłością, ponieważ to zawsze przyszłość się liczy. My wszyscy powinniśmy postępować tak jak dzieci. To prawda, iż kiedy się mówi o niektórych starszych osobach, że są „zdziecinniałe” to w zasadzie nie jest chwalebne. Ale oto co się zdarza wszystkim tym, którzy odmówili stania się prawdziwymi dziećmi dla których jest zawsze coś nowego do odkrycia i do podziwiania. Ten, który nie stara się być świadomie takim dzieckiem ryzykuje siłą rzeczy stanie się nim pewnego dnia i to byłaby niedołężność starcza.

Proces uszlachetnienia siły seksualnej może być przedstawiany pod różnego rodzaju symbolami.

Weźmy na przykład Drzewo sefirotów.* Na filarze centralnym, który można powiązać z kręgosłupem są umieszczone od dołu do góry trzy sefiroty Jesod, Tiferet i Keter. Organy genitalne w nas są połączone z Jesod, serce i splot słoneczny z Tiferet a głowa z Keter. Od Jesod do Keter przechodząc przez Tiferet, prowadzi przedstawiając symbolicznie droga energii seksualnej. Górny koniec filaru centralnego, świętość Keter, która jest głową korony ma swój początek w czystości Jesod, organach seksualnych. Świętość Keter jest więc manifestacją energii seksualnej uszlachetnionej dzięki Tiferet, Słońcu. Temu prądowi nieoczyszczonej energii, który zawsze skłania żeby kierować świadomość ludzi w dół, Inicjowani umieją nadać inny kierunek. Pracują nad tą kwintesencją aż do przetworzenia jej w światło i kiedy pojawia się w górze, świeci ponad głową jak złota korona.

To prawda, że ludziom nie brakuje możliwości w sferze fizycznej, ale właściwie największe możliwości dane im są w sferze psychicznej. Ale ponieważ rzadko są tego świadomi nie starają się tego wykorzystać; przy najmniejszym wydarzeniu widzi się ich panikujących, lamentujących, biegnących po pomoc materialną a oni mają w sobie wiele środków, które pozwoliłyby aby sytuacjom stawić czoła.

Człowiek duchowy to ten, który zrozumiał, iż w trudnych sytuacjach duch jest jedyną pomocą. Zaczyna więc wchodzić w siebie samego, łączy się ze światem duchowym, aby otrzymać światło, które go zainspiruje by przyjąć najlepszy sposób postępowania, zastosować najlepsze metody. I dlatego wkrótce widzi się jak się staje spokojnym, ufnym, panem sytuacji.

Następnie może szukać pomocy materialnej ale najpierw powinien poszukać pomocy w sobie. W przeciwnym razie jak mógłby się udoskonalić skoro straciłby całą kontrolę nad samym sobą?

Jak zachować waszą miłość i co robić aby trwała możliwie najdłużej?… Całkiem po prostu unikajcie rzucania się na osobę, którą zaczynacie kochać jakbyście chcieli ją pożreć. Ponieważ po wielkich wzburzeniach popędów bardzo szybko przyjdzie znużenie, stracicie inspirację i waszą radość. Tak jak ktoś kto za dużo zjadł jedzenie nie wiele dla niego znaczy. Ludzie zawsze bardzo się śpieszą aby zniszczyć to co może upiększyć ich życie i nadać mu sens! Dlaczego tę miłość, która przynosi im wszystkie błogosławieństwa, która przynosi im Niebo poświęcać dla kilku minut przyjemności?

Spotkaliście osobę przez którą poczuliście się natychmiast przyciągnięci. Ona jest jak naczynie wypełnione cenną esencją w której zanurzacie się w zachwycie; ona poszerza wasze horyzonty i odkrywacie piękno nieba i ziemi. Podziękujcie Stwórcy za to spotkanie, oświecajcie się, ożywiajcie, wzmacniajcie się, ale zachowajcie pewien dystans. Jeśli dobrze posłuchacie tej rady i będziecie ją stosować, nigdy w całym waszym życiu nie będziecie pozbawieni pięknych spotkań. I ponieważ umiecie je docenić, prawdziwie doświadczycie tego czym jest miłość.