Życie jest trudne to prawda; ludzie są często niegodziwi i niewdzięczni, to także prawda. Lecz ten, kto obnosi się wszędzie przetrawiając wewnętrznie swój zły humor i swój sprzeciw daje dowód wielkiego egoizmu, ponieważ jest to dodatkowy ciężar, który zwala się na barki innych, którzy przecież także napotykają te same trudności. Uważa on, że skoro nic nie mówi, nie czyni nikomu żadnego zła i że własny zły humor tylko jego dotyczy… Ach więc, niechby się wyprowadził z błędu! Ludzie są wszyscy połączeni, jeden człowiek z drugim, więc kiedy ktoś roztrząsa bezustannie w głowie i w sercu wszystkie powody, które go czynią niezadowolonym, to czy sobie życzy tego czy nie, stan jego się odzwierciedla u tych z którymi obcuje, jako coś ciężkiego i mrocznego. Tylko z pozoru jedynie nie czyni im zła. W rzeczywistości przez swoje myśli, swoje uczucia, dokonuje projekcji swych negatywnych prądów, które oddziałują na jego rodzinę, jego przyjaciół, ludzi których mija i nawet na zwierzęta, rośliny i przedmioty wokół niego. Nie jest więc bardziej niewinny, niż osoby, na które, uważając że słusznie, się oburza.

Ileż to razy miłość między dwoma istotami zaczyna się wymianą spojrzenia!. One przyglądają się sobie z dystansu i poprzez pierwsze spojrzenie, które sobie podarują, doświadczają czystej radości, jakby pili krystaliczną wodę, która spływa ze szczytów. Rzeczy zaczynają się komplikować i zaciemniać, kiedy próbują zbliżyć się do siebie i dokonywać innych doświadczeń wymiany. Powiecie że to niemożliwe, aby zadowolić się wymianą spojrzeń. Tak, oczywiście, większość miłosnych przygód ludzi odbywa się w sposób, który to potwierdza. Lecz czy istnieją mężczyźni i kobiety, którzy nie wracają myślami z nostalgią do pierwszych spojrzeń, które wymienili, do tego świata nieskończenie poetyckiego, który w tamtej chwili właśnie się im odsłonił?

Jest wiele dróg wprowadzających w świat duchowy, a medytacja jest jedną z nich. Za naszych dni praktyka medytacji rozprzestrzenia się coraz bardziej, lecz ona może być korzystna tylko dla osób świadomych tego, że wymaga wielkiej dyscypliny wewnętrznej, to znaczy opanowania ich myśli, ich uczuć, ich pragnień, a jeśli tego nie uczynią, to będą błąkać się w niższych rejonach planu astralnego. Poruszać się tam będą mijając wszelkiego rodzaju mroczne warstwy, zamieszkane przez istoty często wrogie ludziom i będą narażone na te same niebezpieczeństwa co ci nieostrożni, którzy chcieliby przejść nocą przez las nawiedzany przez tygrysy i węże.

Praktyka medytacji wymaga więc, aby zacząć od okiełznania i ukierunkowania własnych różnych tendencji psychicznych, żeby mieć tylko jeden cel: doskonalenie się. To powinno być bardzo jasne. Od chwili kiedy będziecie umieli zestroić wasze myśli, wasze uczucia, wasze pragnienia z tym kamertonem, ideą doskonalenia, wówczas te doświadczenia, które uczynicie w waszym świecie wewnętrznym będą naprawdę zbawienne. Jeśli to nie nastąpi, to nawet takie pożyteczne i dobroczynne ćwiczenie może się stać dla was ryzykowną przygodą.

Są osoby, które czy to przez lenistwo, czy egoizm, decydują się żyć same i bez dzieci. Ileż to zmartwień, pracy i poświęcenia niesie założenie rodziny! Otóż osoby te chcą być wolne, żeby korzystać z życia jak im się podoba. Bardzo niedobre są te powody i pociągną za sobą niedogodności bardziej poważne niż te, których te osoby życzyły sobie uniknąć. One nie będą miały trosk ojców i matek rodziny, to prawda, lecz ich poszukiwanie łatwości, ich egoizm przysporzą im innych trudności, innych zakłóceń.

Istota ludzka nie przychodzi na ziemię, aby zaspokajać swoje zachcianki i swoje kaprysy. Decyzja pozostania samotnym i bez dzieci nie jest usprawiedliwiona, chyba, że chce się pozostać wolnym, aby poświęcić się zadaniom większym, bardziej wspólnotowym. Jeśli jest inaczej, będzie lepiej dla ewolucji osoby założyć rodzinę, gdyż przyjmując odpowiedzialność, czyniąc wysiłki aby zrobić jakąkolwiek rzecz dla innych, poszerza swoje pole świadomości.

Ile przeszkód, ile trudności, które napotykamy w życiu, nastręcza się jedynie dlatego, abyśmy byli zmuszeni obrać tę jedyną drogę, na której możemy wypełnić nasze przeznaczenie synów i córek Boga! Wielka mądrość kieruje wszystkimi losami i trzeba akceptować tę prawdę, aby nie powiększać istniejących cierpień. Inteligencja kosmiczna nigdy nie ma wobec nas intencji zniszczenia; lecz poprzez to co nam daje i także to czego nas pozbawia, ona nas stawia w sytuacjach, gdzie musimy wyrazić to, co w nas jest lepsze.

Dla tego, który nie widzi wyjścia na zewnątrz, zawsze istnieje możliwość szukania wyjścia w nim samym, kiedy by żył pracując bez wytchnienia nad myśleniem, imaginacją, wolą. Przeznaczenie przed każdym stawia wymóg języka specjalnego, do którego interpretacji powinien się sam nagiąć. Wszystkie trudności, wszystkie próby, które człowiek napotyka na szlaku, nie mają innego celu jak tylko nauczenie go aby znalazł to, czego szuka w świecie duszy i ducha.

Kiedy kryminalista został poddany egzekucji, trzeba wiedzieć, że pozbyto się jego tylko z planu fizycznego; w rzeczywistości kontynuuje życie na planach subtelnych, ponieważ jego dusza, zamieszkana przez złe instynkty, ciągle istnieje. Gdy już pozbawiony życia kryminalista ten udaje się do niższych partii planu astralnego i mentalnego i tam utrzymuje nadal swoje zło narzucając je w głowie i sercu tym na ziemi, którzy byli z nim złączeni takimi samymi więzami kryminalnymi. Poprzez nich, usiłuje kontynuować realizację swych złowrogich projektów. W pewien sposób teraz ma nawet korzystniejsze możliwości niż przed śmiercią, ponieważ nie jest ograniczony przez ciało fizyczne.

To samo zjawisko występuje, gdy dokonuje się zbrodni na sprawiedliwych, świętych, prorokach i wszystkich tych, którzy oddali się służbie dobra, miłości i światła. Zniszczono jedynie ich ciało, lecz nie ich ducha. Oni także, będąc już w tym co poza światem, dalej podtrzymują te same przekonania, to samo pragnienie oświecania ludzi i ich uwolnienia. Oni kontynuują więc swoją pracę, duchowo wnikając w głowy i serca wszystkich tych na świecie, którzy zdolni są ich rozumieć i według nich postępować. Ich śmierć nie zatrzymała upowszechniania ich idei.

Ogień niebieski odnajduje istoty które idą drogą czystości, bezinteresowności i poświęcenia. On spływa na nie lecz ich nie pali, rozświetla je, aby uczynić z nich ogniska światła. Ogień boski posiada w rzeczywistości tę szczególną właściwość, że nigdy nie unicestwia niczego co ma naturę do niego podobną. W chwili, gdy ten ogień przenika do człowieka, pochłania tylko jego nieczystości; materia, która jest czysta, pozostaje nietknięta i staje się świetlista ponieważ wibruje z nim w unisonie.

Celem naszej pracy jest przyciąganie tego ognia niebieskiego. Wiedząc, że on przybywa tylko do miejsca dla niego przygotowanego, siedziby która jest w nas; niestrudzenie powinniśmy poszukiwać tego jak się oczyścić, jak się uświęcić. W ten sposób każdego dnia, przez myśli, uczucia i działania inspirowane przez mądrość i miłość, wznosimy to miejsce budując je z świetlistej materii, do którego przyciągany jest nieodparcie ogień niebieski rozpoznając w nim swą własną kwintesencję. Ten ogień niebieski tradycja chrześcijańska nazywa Duchem Świętym.

Drzewo jest rezerwuarem energii, które pochodzą z ziemi i słońca. I te energie krążą nieustannie, począwszy od korzenia aż po końce gałęzi i można te energie w jakiś sposób przejąć. Gdy jesteście w ogrodzie, czy w lesie: wybierzcie sobie drzewo, największe, najpiękniejsze, oprzyjcie się o nie, kładąc waszą lewą rękę na plecach wspierając ją wnętrzem o pień, zaś dłoń ręki prawej kładąc na splocie słonecznym. Później skoncentrujcie się prosząc drzewo, aby udzieliło wam swej siły… Otrzymacie tę siłę przez rękę lewą, a przez rękę prawą przeleje się do splotu słonecznego. To jest rodzaj transfuzji energii, jakby drzewo dawało wam swe soki. I kiedy poczujecie się doenergetyzowani, podziękujcie mu.

Pytacie jak drzewo może wam rzeczywiście pomóc… Ono wam pomoże, jeśli uważacie je za istotę żywą, inteligentną i jeśli je kochacie. Dzięki temu rozumieniu i tej miłości, ustanawiacie z nim harmonijną relację i stopniowo poczujecie, że ta relacja was regeneruje i niesie wam radość.

Anioły i wszystkie istoty niebiańskie żyją w harmonii i dlatego mówi się że są przyciągane przez muzykę i śpiew. To przekonanie ma swe źródło w czasach bardzo odległych, starożytnych. Jak daleko sięgnie się w historię człowieka, muzyka i śpiew towarzyszyły zawsze ceremoniom religijnym. Istoty niebiańskie kochają muzykę, ponieważ one same są muzyką. Aby przenieść tę rzeczywistość, tylu malarzy przedstawiało Raj zamieszkały przez stworzenia świetliste, które śpiewają i grają na różnych instrumentach: harfach, lirach, fletach, trąbkach…

Dźwięki, czy pochodzą z instrumentów czy głosów, mają niezmierzony wpływ na nasze ciała psychiczne i duchowe z powodu intensywności wibracji, które wytwarzają. Jest więc ważne aby uzyskać świadomość oddziaływania muzyki. I pewnego dnia, kiedy uzyskamy tę świadomość, powinniśmy dążyć do tego, aby użyć tych wszystkich wibracji, wzmocnionych przez doznania tych którzy tam grają i śpiewają, czy słuchają, aby stwarzać atmosferę sprzyjającą wizycie stworzeń anielskich.

Każdego ranka wschodzi słońce, żywe, wibrujące, aby wysłać w przestrzeń skarby światła, ciepła i życia. I oto niektórzy się pytają dlaczego ciągle pozostają na nie niewrażliwi, jakby istniał jakiś ekran między nim a nimi. I w rzeczy samej jest ekran, ponieważ nigdy nie myśleli, że przed udaniem się na wschód słońca, powinni byli się do tego przygotować. Ten, kto prowadzi byle jakie życie, kto żywi się przygodnymi myślami i uczuciami, nie może oczekiwać, że słońce się przed nim odkryje. On ma tylko wrażenie, że się znajduje przed wielką świecąca kulą i bardzo szybko się nudzi.

Lecz jeśli się przygotuje wewnętrznie i kiedy zbliży się do słońca, zrozumie, że jest ono nie tylko światem olśniewającym zamieszkałym przez istoty najbardziej rozwinięte, lecz że może dzięki niemu znaleźć rozwiązanie wielu swych problemów i sytuacji, o których myślał dotąd, że są nierozwiązywalne. Tak, ponieważ słońce może uczynić dla nas jeszcze inną rzecz, niż tylko dać nam ciepło i światło fizyczne: może otworzyć naszą inteligencję i nasze serce.