Kiedy nastaje wiosna zaczynamy się odżywiać promieniami słońca które wschodzi, ponieważ światło jest dla nas jednym z najlepszych rodzajów pożywienia. Żywią nas również: czyste powietrze, ziemia która się budzi, drzewa które nas otaczają, jeśli umiemy coś z nich przyrządzić… Tak, przyrządzić! Za pomocą naszych myśli i naszej miłości możemy sporządzić z tych elementów wykwintne potrawy. Życie duchowe jest karmieniem, sztuką transformacji wszystkiego co otrzymujemy z zewnątrz: w mądrość, dobro, siłę, pokój. Przyczyniamy się do tej transformacji przenosząc najpierw całą naszą uwagę na słońce, które wschodzi. Wracając potem do naszych zajęć codziennych, czujemy się za każdym razem nasyceni, silniejsi i bogatsi. Tak, bogatsi, ponieważ to światło słońca, które otrzymujemy jest złotem, złotem eterycznym i to złoto jest warte więcej niż wszystkie sztabki złota zgromadzone w banku, ponieważ ono nam niesie życie.

Cierpienie nie jest przyjemne i jest to naturalne, że się chce położyć mu kres w jakikolwiek sposób. Tymczasem są okoliczności, gdzie byłoby korzystne nie unikać systematycznie cierpienia, lecz szukać raczej tego, aby z niego czerpać siły do nowego życia. Ponieważ jedną z właściwości cierpienia jest zdolność obudzenia w istocie ludzkiej jakości, które nie pojawiłyby się nigdy w innych warunkach. Dlatego, kiedy dochodzi do tego, że cierpicie fizycznie czy moralnie, powiedzcie sobie, że dana jest wam okazja aby dokonać wielkiej pracy nad sobą samym.

Oczywiście nie chodzi tu jednak o rodzaj pewnych bóli nie do zniesienia, które wymagają zażywania lekarstw, lecz takich dolegliwości, które pojawiają się często w życiu codziennym. Zamiast szukać natychmiast ich uśmierzenia, zniwelowania przez pigułki i inne substancje, korzystne jest szukać ukrytych korzyści z tych niedogodności przez zabranie się do pracy i wzmocnienie wewnętrzne. Dojdziecie do tego, jeśli nie będziecie się koncentrować na cierpieniu, lecz dołożycie starań aby przez myśl harmonizować wszystko razem w ciałach fizycznym, emocjonalnym i mentalnym*; po zakończeniu tej pracy, często stwierdzicie potem, że wasze cierpienie gdzieś zniknęło i że właśnie przez to, poprzez tę pracę myśli udaje wam się wprowadzać harmonię do całej waszej istoty.

* Zobacz nota i ilustracja w załączniku.

Ileż mężczyzn i kobiet nawet po wielu niepowodzeniach i rozczarowaniach, podtrzymuje przekonanie, że to nie ich rozumienie miłości jest nieprawidłowe, lecz że jedynie nie spotkali jeszcze dla siebie należytej osoby… istoty idealnej… duszy siostrzanej. Jakby szczęście zależało od spotkania, które się dokonuje cudem czy przypadkiem! A to właśnie nie jest tak, jak te rzeczy się zdarzają. Wiedzcie więc, że dusza siostrzana nie zjawia się jako mężczyzna czy kobieta, których spotkacie nagle i w których będziecie zakochani od pierwszego wejrzenia. Spotkanie duszy siostrzanej jest najpierw procesem psychicznym, w którym część wyższa waszej istoty przyciąga swą część komplementarną. Powinniście długo pracować nad wami samymi, żeby być godnymi przyciągać waszą boską połówkę, lecz jeśli w końcu ustanowicie to połączenie, poczujecie że ona jest tu z wami, ponieważ ona w was mieszka.

Naprawdę chcecie spotkać waszą duszę siostrzaną? Nie udawajcie się na poszukiwania, lecz skoncentrujcie się na świetle: ona przyjdzie sama z siebie, przyciągana przez płomyk, który będzie w was jaśniał. Nie wiecie gdzie jest wasza dusza siostrzana, lecz ona wie gdzie wy jesteście. Wystarczy z waszej strony wewnętrznie jej oczekiwać: ona nadejdzie.

Ten, który dopuszcza do tego aby zrzucać na innych zadania, które on powinien był sam wypełnić, z pozoru coś wprawdzie zyskuje, lecz traci o wiele więcej. We wszystkich przypadkach tam gdzie powinien czynić wysiłki, jeśli ich nie robi fizycznie czy psychicznie, grozi mu bezsilność. I staje się on stopniowo coraz bardziej na nią podatny: kiedy się nie używa swych umiejętności one przepadają. Podczas gdy ten, który uznaje filozofię wysiłku, uczy się jak oswajać swoją wolę i wzmacniać się. Odkrywa on w sobie każdego dnia możliwości, których posiadania nie był świadomy i doświadcza radości, której nic i nikt nie może mu zabrać.

Wierzcie mi, filozofia wysiłku objawia nam, że radość przebywa w samym wysiłku. To dlatego nie oswobadzajcie się kosztem obciążania innych zadaniami, które powinniście sami przyjmować na siebie; i jeśli to możliwe, wykonajcie pracę samodzielnie, bez ich pomocy. Dodam nawet, że nie należy nawet tego oczekiwać, aby wymóg wysiłku był wam narzucony z zewnątrz, sami powinniście się do niego nakłonić.

Dwie istoty mogą się nigdy nie dotknąć, nawet czubkami palców, lecz czuć między sobą potężną i niezniszczalną więź. Nic, ani nikt nie może ich rozdzielić. Mimo murów, mimo gór i oceanów, są one zawsze razem, ponieważ ich miłość wymyka się ograniczeniom planu fizycznego.

Na pewno to już stwierdziliście: kiedy czujecie się wypełnieni przez subtelną obecność drogiej istoty, nie macie jako nieodzownej potrzeby obecności fizycznej aby się czuć razem. Jeśli przemożnie odczuwacie potrzebę obecności fizycznej to znaczy, że zaczynacie opuszczać wasz świat wewnętrzny i wtedy już ryzykujecie, że zaczniecie zmierzać w kierunku wielkich cierpień. Ponieważ kto wam zapewnił, że okoliczności was nie pozbawią tego czy innego dnia tej istoty, którą kochacie?… Lecz jeśli wewnętrznie jesteście zamieszkali przez jej obecność, okoliczności zewnętrzne będą wywierać na was mniejszy wpływ. Takie bowiem jest kryterium: jeśli myśląc o niej czujecie taką samą radość jak wtedy, gdy ją widzicie przed sobą, jesteście wolni i ta radość was nigdy nie opuści.

Trudno jest wyrazić się słowem w sposób kategoryczny zarówno na temat dobra jak i zła. Dlaczego? Ponieważ na ziemi nic nie przebiega ani całkiem dobrze, ani całkiem źle; nawet najlepszym rzeczom towarzyszą pewne niedogodności. Jak tu się jednak nie ucieszyć nadejściem wiosny? Jej światło i ciepło wszystko rozwija, jest cudownie. Tak, ale szkodzące owady także się rozwijają: osy, muchy, gąsienice, mszyce, komary… A postęp techniczny jest dobry czy zły? Ileż odkrywców, którzy zaczynali od wniesienia olbrzymich udoskonaleń w życie ludzi w końcu stworzyło warunki dla katastrofy, ponieważ nie umieli się okazać dość przezornymi, jasnowidzącymi i nie potrafili zważać na konsekwencje! Nie ma potrzeby mnożyć przykładów, możecie każdego dnia to stwierdzać.

Więc, jakie by nie były zdarzenia czy okoliczności zawsze trzeba podejmować środki ostrożności. Najlepsze rzeczy stają się złymi dla ignorantów, którzy nie są gotowi stawić im czoła. Podczas gdy ci, którzy rozważają i nauczyli się jak pracować dochodzą do tego, że odnoszą korzyści nawet mimo największych trudności.

Nawet jeśli jest to konieczne, że dzieci i młodzież uczą się, że otrzymują dyplomy, jest się zmuszonym stwierdzić, że ważniejsze niż rozwój intelektu jest formowanie charakteru. Nie jest najważniejsze być lekarzem, adwokatem, inżynierem czy ekonomistą, lecz to żeby żyć. I aby żyć, stawić czoła wszystkim warunkom egzystencji, jest bardzo ważne aby pracować nad swoim charakterem. Szkolenie to jedna rzecz, a edukacja to rzecz druga. Bardziej niż erudytów profesorów, młodość ma potrzebę instruktorów, którzy im objawią czym jest życie i jak powinni żyć, aby siły, właściwości, zdolności, które posiadają mogły się przejawić w całej pełni.

Jeżeli się nie położy akcentu na kształtowanie charakteru, lecz jedynie na rozwój intelektu, umiejętności przekazane młodzieży w szkołach i na uniwersytetach będą im służyć tylko dla użytku osobistego; ten użytek dokonuje się często kosztem innych, którzy go poniosą. Lecz kiedy nauczą się pracować również nad swoim charakterem, a nie jedynie szukać użytku swoich umiejętności dla własnego jedynie profitu, zobaczy się że powstaną istoty zdolne sprawić, że całe społeczeństwo ewoluuje.

Całą cywilizację można określić jako pracę nad materią. Lecz istnieją różne rodzaje materii i ta praca, którą wykonują zwykle ludzie, dokonuje się na materiałach wobec nich zewnętrznych, a przecież oni mogą ją wykonywać także na swojej materii psychicznej: bowiem wszystkie ich instynkty, ich pragnienia, ich odczucia, ich myśli, reprezentują materię nad którą mają do wykonania olbrzymią pracę oczyszczenia i opracowywania. Z pewnego punktu widzenia można powiedzieć, że to jest praca twórcza, która przypomina kreację artystyczną, gdyż podlega tym samym prawom. Ponieważ dotyczy całościowości naszej istoty, prawdziwa praca twórcza jest pracą duchową: my się w niej wznosimy najwyżej jak to tylko możliwe, aby odkryć porządek, strukturę i chwycić cząsteczki najbardziej czyste, które wejdą w materię naszych różnych ciał: naszego ciała duchowego, ciała psychicznego i ciała fizycznego także.* To jest wysiłek który może być podejmowany każdego dnia, w każdej chwili. Każdego dnia dorzucamy kolor bardziej intensywnie wibrujący, formę bardziej subtelną, dźwięk bardziej harmonijny.

Ten, który przychodzi aby pełnić służbę u pracodawcy czy u szefa, stawia się do dyspozycji kogoś zewnętrznego i na rzecz niego traci z konieczności część wolności. Podczas gdy ten, który zgłasza się do służby Bogu, nie służy istocie zewnętrznej wobec niego i to dlatego jest daleki od utraty wolności, a przeciwnie on ją zdobywa. Taki jest fundament prawdziwej religii. Jeśli wierzący nie zrozumieją, że powinni poszukiwać odkrycia Boga i służby Jemu w sobie samych, będą mieli odnośnie Niego błędną koncepcję. Nie należy się dziwić, że idea oddawania się na służbę potęgi, która się znajduje nie wiadomo gdzie i która jest być może nawet obrazem wyimaginowanym może na kimś robić wrażenie absurdalnej i wręcz irytującej. Służyć Bogu… Ta idea będzie prawidłowo zrozumiana i zaakceptowana tylko wtedy, jeśli istota ludzka podejmie świadomość, że Boskość której chce służyć mieszka w jej duszy. Im więcej człowiek się poświęca dla Boskości, tym bardziej się do Niej zbliża i wchodzi z Nią w komunikację. Dzięki jego pracy dochodzi do uwolnienia się od nieczystości zakumulowanych w nim przez swoje myśli, swoje uczucia, swe niższe pragnienia. W ten sposób odkrywa stopniowo kwintesencję swojej istoty, która jest kwintesencją Samego Boga.