Autor-Archive: Prosveta Pl

Dawać jak słońce, kochać jak słońce… oto ideał, który powinniśmy starać się zrealizować pewnego dnia. Za każdym razem kiedy zachowanie ludzi napawa nas niepokojem, irytacją, zniechęceniem, mamy sposób aby to pokonać: kierujemy się do słońca, które świeci tam wysoko, niestrudzenie i niewzruszenie. Powiecie: „Ale to łatwe dla słońca pozostawać niewzruszonym: ono jest daleko i nic nie ma na nie wpływu”. Tak, ale my także mamy coś w sobie, co pozostaje zawsze poza zasięgiem wpływów: nasze wyższe Ja, gdyż nasze wyższe Ja jest w słońcu. Patrząc na słońce dojdziemy pewnego dnia by dołączyć do naszego wyższego Ja i żyć jak ono w pokoju, którego nic nie zakłóca.

Nasze wyższe Ja zamieszkuje w słońcu gdzie uczestniczy w pracy bożej. Gdybyśmy umieli zharmonizować wibracje naszej jaźni ziemskiej z tym naszym niebiańskim Ja odkrylibyśmy, iż Stwórca złożył w nas skarby szlachetności i miłości.

Teraz kiedy jesteście zaangażowani idąc drogą do światła, powinniście podążać niestrudzenie w waszym marszu nie pytając kiedy dojdziecie do celu. Jedna za drugą przeszkoda ustąpi przed tym, który nie zatrzymuje się w drodze ponieważ uruchomił potężne prawa życia.

Życie duchowe jest jak wznoszenie się ku wysokim górom. Na stromych szlakach, na skarpach jest nieuniknione iż będziecie mieli chwile słabości, zniechęcenia i może się także zdarzyć upadek, ale to nie jest powód żeby się zatrzymać. Będziecie nawet mieli uczucie umierania… ale zmartwychwstaniecie! W najgłębszym zniechęceniu powinniście zaczepić się o ten tajemniczy płomień, który pozostaje jeszcze w was: on wam powie, iż: po „śmierci” przez którą właśnie przechodzicie następuje zmartwychwstanie i że nikt inny niż wy nie może was lepiej ochronić, ponieważ wszystkie siły życia są w was. I będziecie kontynuować marsz ku szczytowi.

Każdego ranka przy przebudzeniu przywołajcie najpierw radość i miłość. Zamiast zaczynać dzień myśląc o różnych zajęciach, które na was czekają, mówcie: „Panie Boże dziękuję Ci, że odnalazłem się znowu żywym, mogącym oddychać, jeść, chodzić, patrzeć, słuchać, myśleć, kochać, bo to są skarby bezcenne”. Następnie wstańcie z uczuciem radości.

Nauczcie się dziękować także wszystkim niedogodnościom życia ponieważ jest to najlepszy sposób by je unieszkodliwić. Jeśli rozpoczniecie dzień przez narzekanie i buntowanie się będziecie stopniowo tym bardziej przytłoczeni. Ale jeśli mówicie: „O Panie, jest tyle przyczyn abym napotkał te przeszkody, mam jeszcze coś do nauczenia się”. Poczujecie, iż stopniowo przemienicie trudności w złoto i kamienie szlachetne. Tak, to jak gdybyście pokryli je złotym lub kryształowym pyłem: one ukazują się w innym świetle innego dnia. Nic nie może oprzeć się wdzięczności. A więc każdego dnia dziękujcie Niebu z uczuciem, iż wszystko co wam się zdarza jest dla waszego dobra. Dziękujcie za to co macie i za to czego nie macie, za to co was cieszy i za to co wam przynosi cierpienie. Nawet nieszczęśliwi powinni znaleźć powód do dziękowania, W ten sposób podtrzymujecie w was wewnętrzny płomień życia.

Mędrzec, któremu postawicie pytanie: „Kim jest Bóg?” zachowa ciszę, bo na to pytanie można odpowiedzieć tylko ciszą. Tylko cisza, prawdziwa cisza może wyrazić istotę boską. Mówić, iż Bóg jest miłością, mądrością, potęgą, sprawiedliwością… to prawda ale te słowa nie mogą uchwycić niczego z Jego nieskończoności, Jego wieczności, Jego doskonałości. Nie poznaje się Boga przez to, że się o Nim mówi lub słucha co mówią, lecz jedynie usiłując wejść w siebie aby osiągnąć ten rejon gdzie jest naprawdę cisza..Cisza jest najbardziej wzniosłym rejonem naszej duszy i w chwili kiedy osiągamy ten rejon wchodzimy w światło kosmiczne. Światło jest kwintesencją wszechświata. Wszystko co widzimy wokół siebie a nawet to czego nie widzimy jest przepojone, przesiąknięte światłem. Cel ciszy w istocie jest połączeniem z tym żywym, silnym światłem, które przenika wszystkie stworzenia. Kiedy łączymy się z tym światłem już nie pytamy o to czym jest Bóg i jeszcze mniej o to czy Bóg istnieje.

21 grudnia ma miejsce zimowe przesilenie dnia z nocą. To zdarzenie znajduje się pod wpływem Gabriela, archanioła Jesod, sefiry Księżyca. Gabriel znaczy „Bóg jest moją siłą”. Kilka dni potem, 25 grudnia obchodzi się święto Bożego Narodzenia, urodzenia Chrystusa.

Archanioł Gabriel kieruje siłami, które mają właściwość kondensowania materii dlatego symbolicznie kierował narodzeniem dziecięcia. Czym jest narodzenie? Przejściem niewidzialnego w widzialne, niematerialnego w materię. I to właśnie Księżyc, zasada w najwyższym stopniu żeńska, odgrywa istotną rolę we wszystkich formach inkarnacji tych w planie fizycznym jak i tych w planie duchowym.

W zimie kiedy noce są najdłuższe i kiedy życie natury jest zwolnione, warunki są mniej sprzyjające przejawom życia a bardziej sprzyjające życiu wewnętrznemu: człowiek jest w sposób naturalny przeniesiony w głąb siebie aby przygotować się do narodzenia tego dziecka światła, które pewne tradycje symbolizowały jako perłę. Pochodząca z morza perła jest tak jak i morze połączona z Księżycem. Na Drzewie sefirotów* ostryga perłowa jest to Jesod, sefira, która w ciele kosmicznym reprezentuje organy płciowe. I tam perła może się ukształtować. Ta perła reprezentuje kwintesencję najczystszej miłości. Ostryga perłowa jest zasadą żeńską i wydaje na świat perłę, dziecko boże.

Pewne osoby powiedziały do mnie:„Jestem pewny iż już kiedyś żyłem na ziemi i wiem, że tu powrócę. Nie mam jednak żadnych wspomnień moich poprzednich żywotów a nie chciałbym też wszystkiego i z tego życia zapomnieć. Czy są jakieś metody aby sobie przypomnieć pewne doświadczenia, które się miało, pewne osoby, które się spotykało?”… Tak, istnieją metody i dla tych, którzy sobie tego życzą mogę przynajmniej wskazać jedną.

Weźcie jako punkt wyjścia na przykład górę, lub coś co z czasem pozostanie. Może to być też znany w świecie pomnik, bo nawet jeśli pewnego dnia zostanie zburzony, pozostaną reprodukcje w niektórych książkach. Spoglądajcie często na tę górę lub na ten pomnik i mówcie: „Jeśli przybędę i ujrzę ich widok w następnym życiu chciałbym aby te a te zdarzenia mojego życia aktualnego powróciły w mojej pamięci”. Jest to połączenie, które tworzycie między wami i tą górą lub tą budowlą. Drukujecie kliszę, która dalej będzie w was pracować i kiedy powrócicie na ziemię, powróci razem z wami. W chwili kiedy macie przed oczami tę górę albo ten pomnik na których jesteście skoncentrowani, ta klisza odnowi pamięć zdarzeń z waszego przeszłego życia kiedyś w tym czasie zarejestrowanych.

To co jest wartością nauki duchowej to okoliczność, iż jakie by nie były zdarzenia w świecie, metody, które ona daje są ważne na wieczność: jak uzyskać opanowanie siebie, jak otrzymywać światło, jak uzyskać harmonię ze wszystkimi dobroczynnymi siłami ożywiającymi wszechświat… To pozostaje na zawsze. Nawet w obliczu wojny czy pokoju, w sytuacji biedy lub bogactwa, czy byście mieli rodzinę i przyjaciół lub gdybyście byli samotni, opuszczeni przez wszystkich, wasze głębokie potrzeby pozostają takie same: będziecie mieli zawsze ciało fizyczne, serce, rozum, duszę i ducha, które musicie karmić, abyście się zbliżali coraz bardziej do Ojca niebieskiego, który was stworzył na swój obraz. A więc starajcie się nie zaniedbywać żadnej prawdy i metod, które zostały wam dane.