Kategorie-Archive: 2024

Z pozoru nie widzi się na ziemi niczego poza niesprawiedliwościami. Jedni mają wszystko: zdrowie, urodę, bogactwo, talenty, cnoty, a inni bardzo mało. Jednak w rzeczywistości nic co ludzie dostali od urodzenia nie jest im dane przez przypadek w sposób dowolny. Wszystko co posiadają dzisiaj wypracowali w innych inkarnacjach aby to otrzymać zarówno w sensie materialnym jak i psychicznym i duchowym. Sprawiedliwość kosmiczna rozdzieliła im dary jako ekwiwalent ich wysiłków.

Wszystko co posiadamy jest więc konsekwencją wysiłków w licznych żywotach. Ale uwaga! Nie zostało to nam dane definitywnie. Żeby zachować ten nabytek w następnych inkarnacjach każdy powinien posługiwać się nim rozsądnie a przede wszystkim pozwolić korzystać z niego innym. Wszystkie dary, które otrzymaliśmy od urodzenia powinniśmy doprowadzić do owocowania, uczynić owocnymi w najlepszy sposób, by używać ich nie tylko dla siebie ale także pomagać innym w szukaniu i ułatwianiu im rozwoju.

Ileż osób uzyskuje dopiero świadomość swojej ignorancji, słabości i bezsilności wobec zdarzeń, gdy nagle znajdą się nieoczekiwanie w skomplikowanej sytuacji mówiąc sobie: „gdybym wiedział”. Mogliby wiedzieć, gdyż w pewnej chwili były im dane dobre warunki nauczenia się, wyćwiczenia się, wzmocnienia się i byli tego świadomi. Lecz oni zaniedbali te możliwości: porzucenie starych przyzwyczajeń wymagało zbyt wielkiego wysiłku, a inne aktywności i inne plany kusiły bardziej. A teraz oto znaleźli się w impasie!

Zapytacie: „A jeżeli pozwoliliśmy przeminąć naszym sprzyjającym warunkom, czy teraz już jest na to za późno? Czy wszystko jest definitywne stracone?”… Nie, nigdy nie jest za późno, droga życia jest długa, nieskończona i inne uprzywilejowane warunki będą wam dane jeszcze w tym życiu lub w innym. Starajcie się więc ich nie zaprzepaścić, aby nie musieć znowu sobie powiedzieć: gdybym wiedział!…

Natura niższa w człowieku jest tak uporczywa, nieustępliwa, iż każde zwycięstwo, które odnosi się nad nią jest prawdziwym dokonaniem. Ale zamiast się chlubić tym dokonaniem trzeba pozostać skromnym. By jednak takim pozostać trzeba pomyśleć że to nie jego zasługa ale Pana, który mu dał możliwość pokonania złego instynktu. Tak więc każdorazowo kiedy odnosicie zwycięstwo nad sobą samym, mówcie: „Chwała Twemu Imieniu nie moja a Twoja to zasługa”. Inaczej ryzykujecie że popadniecie w zasadzkę pychy i wszyscy wiedzą przecież jakich zawrotnych upadków doświadczali podobni pyszałkowie.

I kiedy wam się gratuluje z powodu dobrego działania lub dobrej pracy mówcie: „Nie mnie przysługuje ale Twemu Imieniu chwała”. Gdybyście bowiem sami siebie wysławiali zdarza się niedobrowolnie – czy czasem i dobrowolnie! – że inni zastawiają wam pułapki – możecie ich słowa wziąć zbyt poważnie i myśleć że już dotarliście do samego szczytu, co jest szkodliwe dla waszego wewnętrznego rozwoju, gdyż stale musicie jeszcze czynić postępy.Powinniśmy zapracowywać nie na własny rozgłos, lecz chwałę Boga, gdyż w tej bezosobistości zbliżamy się do naszego Wyższego ja. Prawdziwą chwałą człowieka jest chwała Boga.

Wszystkie słowa prawdy, które przeczytaliście lub usłyszeliście powrócą ponownie do waszej świadomości. Nawet jeśli je zlekceważyliście ponieważ w danej chwili pomyśleliście o ważniejszych zajęciach albo nie wydawały się wam przyjemne, słowa te narzucają się wam ponieważ posiadają siłę, którą daje światło. Bez waszej wiedzy zostały wygrawerowane w waszej podświadomości, mają swoją własną drogę i wcześniej czy później kiedy najmniej ich oczekujecie przy okazji spotkania, jakiegoś wydarzenia wyłonią się przed wami i nie zdołacie im umknąć.

Powiecie; „A więc te słowa prawdy nie pozostawią nas nigdy w spokoju?” To zależy od tego co rozumiecie przez spokój. Jeśli nazywacie „spokojem” możliwość obierania wolnego kursu waszych myśli, waszych uczuć, waszych pragnień, nie bądźcie zdziwieni jakimiś prawdami, które usłyszeliście od mędrca, od Wtajemniczonego którzy uprzedzą was iż jesteście w błędzie. One was nawet trochę ukłują, trochę ugryzą, będziecie wyrywać sobie włosy z głowy; to jest prawda, one nie pozostawią was w spokoju. Lecz jeśli je zaakceptujecie i obierzecie prawidłowy kierunek zakosztujecie spokoju i radości.

Nawet skoro ludzie przestali wierzyć w bogów, celebrować święta w czasie których częstowano nektarem i ambrozją, poszukiwanie eliksiru, napoju nieśmiertelności nie przestaje ich do naszych dni nadal zajmować. W rzeczywistości ten eliksir jest rozprzestrzeniony na ziemi, w wodzie, w powietrzu i zwłaszcza wszędzie w promieniach słońca. To tam możemy go zbierać, ucząc się stosować całą mądrość i miłość, którą Stwórca zawarł w naturze do naszej dyspozycji.

Można zrozumieć, iż każdy chciałby utrzymywać się przy życiu i w zdrowiu najdłużej jak to jest możliwe, ale powołaniem człowieka nie jest pozostawanie na ziemi w nieskończoność; w tym czy innym czasie musi opuścić swoje ciało fizyczne. Mówi się że umiera ale w rzeczywistości kontynuuje życie: dzięki swemu duchowi jest żywy. Jeśli zabiega o nieśmiertelność to dlatego iż ma głęboko w sobie przeczucie, że jest rzeczywiście nieśmiertelny. Ale to w swoim duchu jest nieśmiertelny a nie w ciele fizycznym. Świadomość nieśmiertelności jak też świadomość wieczności jest dla człowieka zdobyczą jego życia duchowego. A więc trzeba aby nauczył się uprawiać swoje codzienne aktywności w wymiarze szerszym, w znaczeniu bardziej wzniosłym, wówczas stopniowo dotrze aby napoić się ze źródła życia wiecznego.

Ktoś, kto czuje konieczność pracy dla dobra ludzkości nie zastanawia się czy osiągnie powodzenie czy też nie, ponieważ to pytanie wprowadza w nim wahanie, wątpliwość, która hamuje jego zapał. Trzeba pracować, to wszystko. Historia ludzi uczy nas, iż nie można osądzać o wartości człowieka biorąc pod uwagę tylko jego sukcesy lub porażki. Ci, którzy podołali nie są koniecznie najwięksi a ci którym się nie udało nie stoją koniecznie niżej. Ich przykład umożliwił wzlot wielu innych ludzi, byli oni jak ziarno, zaczyn; pewnego dnia cel będzie osiągnięty i to jeszcze lepiej niż tego oczekiwali.

Każde stworzenie przychodzi na ziemię z określoną misją i często przeznaczeniem tych, którzy są obciążeni tą największą misją jest by się ona nie powiodła, przynajmniej tak się wydaje. Ale oni przygotowali teren – co jest najtrudniejsze – dla innych, którzy korzystając z ich wysiłków podołają. Dlatego ci którzy odnoszą sukcesy powinni pomyśleć z wdzięcznością o wszystkich ludziach, którzy pracowali aby ich sukces był możliwy. Ci mężczyźni i te kobiety poświęcili się, czasem byli ofiarami ale możliwe, że oni powrócą w następnym życiu żeby zebrać owoce swojej pracy.

Dobrze jest by ktoś kto źle postępował poznał swoje błędy i żałował ich, ale to nie wystarczy. Nawet jeśli wyrzuty sumienia i łzy które temu towarzyszą są czasem sposobem na oczyszczenie to aby mu całkowicie było wybaczone trzeba błędy naprawić. Popełniliście wobec kogoś błąd i idziecie go przeprosić. Jeśli ktoś to zaakceptuje to bardzo dobrze ale pozostaje wam naprawienie szkody: jedynie wtedy będziecie uwolnieni. Powiedzieć komuś iż go skrzywdziliście: „Jestem zmartwiony, przebacz mi…” nie wystarcza i prawo boże będzie wam towarzyszyło aż do chwili kiedy naprawicie zło, które popełniliście. Powiecie: „Ale skoro ta osoba którą skrzywdziłem przebacza!” Nie, sprawa nie jest uregulowana w tak prosty sposób, ponieważ ta osoba to jedna rzecz a prawo to rzecz druga. Osoba wam wybaczyła, to zrozumiałe ale prawo, prawo boskie nie wybaczyło wam; ono będzie was dręczyć aż do chwili kiedy błąd naprawicie. Oczywiście, ten kto wybacza daje dowód szlachetności, hojności. Lecz wybaczenie nie reguluje sprawy: wybaczenie uwalnia ofiary, tych nad którymi się znęcano, których krzywdzono, ale nie uwalnia winnych. Ten kto jest winny, aby się uwolnić powinien naprawić swój błąd.

Żeby radość więcej was nie opuszczała próbujcie się wznosić najczęściej jak to jest możliwe aż do rejonów duszy i ducha. Tylko dusza i duch mają moc czynienia was żywymi w niekończącej się przestrzeni i w wieczności. Wówczas nawet gdy dopadnie was nieszczęście, nawet gdy cierpicie, możecie jeszcze poczuć radość.

Cierpienie i radość… powiecie iż nie jest możliwe żyć równocześnie w dwóch stanach tak sobie przeciwstawnych. Tak, to jest możliwe. Dlaczego? Ponieważ jesteśmy stworzeni w dwóch naturach: naturze czysto ludzkiej, która jest słaba, wrażliwa, która odczuwa dokuczliwie najmniejsze utrapienie, najmniejsze przeszkody, najmniejsze straty; i w naturze wyższej, która żadnego zła nie może oczekiwać, ponieważ żyje ona w odwiecznym świetle, odwiecznym szczęściu. Jeśli nauczycie się obserwować wszystko co was spotyka z punktu widzenia waszej natury wyższej dojdziecie nawet do tego, iż odkryjecie że smutek i zmartwienie są rodzajem żyznego mułu w którym drzewa i kwiaty waszego ogrodu wewnętrznego mogą się nakarmić aby się rozwijać.

Oswobodzeni z zadań materialnych najbardziej przykrych dzięki wynalazkom maszyn i aparatów nieustannie doskonalonych, ludzie powinni właściwie mieć już wszystkie warunki by rozkwitać. Zamiast tego widzi się ich ciągle uwijających się, wyczerpanych jak gdyby uwierzyli, iż są zobowiązani do zaadoptowania się do tego samego rytmu co ich maszyny. To jest potrzebne dla ekonomii kraju, wydaje się… A oto jak dzieje się gdy ekonomia kwitnie podczas kiedy ludzie idą do szpitali i na cmentarze.

Niechby pozostawili w ruchu maszyny, ale żeby nauczyli zatrzymywać się by naładować się czystymi energiami. Tak od czasu do czasu w ciągu dnia trzeba pomyśleć aby zrobić przerwę, zaprzestać ruchu, słów a nawet myśli. Inaczej to jak gdyby zostawić wszystkie kurki wody, gazu i elektryczności otwarte i wkrótce nic by już nie było: cała energia wyczerpałaby się i zbiorniki całkowicie by się opróżniły. Bezruch, cisza, służą do napełnienia rezerwuarów. A więc jeśli możecie, zatrzymajcie się, zamknijcie oczy poczujcie w sobie ciszę i połączcie się ze źródłem życia i światła. Fizycznie i psychicznie poczujecie się odnowieni i będziecie mogli łatwiej powrócić do pracy.

Słyszy się ciągle jak ludzie się żalą, iż się im coś zabrało, że się jest coś im winnym, że się ich nie kocha, że się o nich nie myśli… I nie tylko czują się biedni i samotni ale ciągle się boją iż coś stracą; a więc zamykają się w sobie nie rozumiejąc, że to właśnie ta postawa zamykania się izoluje ich i jeszcze bardziej zubaża. Niechby zapomnieli o tym, czego im brakuje żeby byli radośni i nauczyli się pracować z tym co mają! Kiedy ma się możliwość objęcia całego wszechświata przez myśl, połączenia z wszystkimi stworzeniami świetlistymi, które go zapełniają jak mogą się czuć biedni i samotni? Czego im jeszcze potrzeba aby uwierzyli iż są bogaci, pełni i nawet mogą dawać coś innym?
Żeby się wzbogacić trzeba się otworzyć, dawać. Ten kto bierze ubożeje, a ten kto daje wzbogaca się. Ponieważ dawać znaczy obudzić w sobie nieznane siły, które są uśpione gdzieś głęboko; one zaczynają tryskać i krążyć i czuje się tak bardzo spełnionym, iż jest się zdziwionym. Mówi się sobie: „Jak to możliwe? Ja dawałem, dałem a jestem bogatszy…”. Tak, i to jest nowe życie.