Jest pewna różnica między wesołością a radością. Wesołość się natychmiast odczytuje na twarzy. Wesołość jest uśmiechnięta, emanuje z niej coś o wiele bardziej lekkiego. Radość zaś nadchodzi z rejonów głębszych. Można cierpieć i w tym samym momencie odczuwać radość, ponieważ poprzez to cierpienie czuje się, że zrozumiało się jakąś istotną rzecz. Oczywiście, iż ta radość może być wyrażona również przez wesołość. Dlatego obserwuje się, że wielu mędrców jest wesołych. To co zrozumieli czyni lżejszym ciężar ich egzystencji. W przeciwieństwie do tego co wielu zwykle sobie wyobraża, mędrcy nie są ani smutnymi ani pesymistami, są weseli i nawet w cierpieniu i próbach są zdolni się śmiać.
Czy rozpoznało się wszystkie dobrodziejstwa śmiechu? On utrzymuje nas w elastyczności. Czyni nas lżejszymi i skłania nas do rozwoju. Czyni nas też bardziej kochającymi. Ten co umie się śmiać kocha więcej niż inni. I uczy się lepiej i szybciej niż inni.
Kategorie-Archive: 2024
Wielu ludzi jako że przeczuwają niebezpieczeństwa, które grożą w przyszłości ludzkości, wypowiada swoje zaniepokojenie odnośnie przyszłych generacji. Ach więc, to co ich powinno absorbować najpierw, to sposób pomyślnego przychodzenia dzieci na świat: w każdym razie jest to o wiele ważniejsze niż zastanawianie w jakich warunkach materialnych będą żyć.
Na szczęście stopniowo lekarze, pielęgniarki, psychologowie, zaczynają rozumieć ważność tego okresu, podczas którego matka nosi swoje dziecko. Ostatecznie już w łonie matki dziecko jest istotą obdarzoną pewną formą świadomości; matka może więc wejść w relację z nim i wywierać nań wpływ. Gdyby kobiety mierzyły zakres swoich sił, zrozumiałyby, że są silniejsze niż wszystkie środki materialne, których można użyć w tej pracy, aby sprostać zagrożeniom, które ciążą nad przyszłością ludzkości. Ta przyszłość leży w ich rękach. Jeśli podczas dziewięciu miesięcy, kiedy matka nosi swe dziecko, stara się koncentrować na nim swoje najlepsze myśli, najlepsze uczucia i najlepsze pragnienia, uformuje istotę, która później będzie umiała przynieść światu pokój, harmonię i światło. I ojciec tego dziecka powinien ją w tych staraniach wspierać.
Nie można zaprzeczyć, że wielu ludzi wykazuje wzajemnie wobec siebie skłonność uczuciową. Lecz jednocześnie są na tyle egocentryczni, że nie dostrzegają w jakiej chwili już zaczynają sprawiać sobie wzajemnie cierpienia, a z tego już wynikają dramaty zerwania, nawet w rodzinach.
Oto mężczyzna, który całkowicie zmonopolizowany przez swoje aktywności zawodowe, jak to często zdarza się obecnie, spędza czas poza domem na spotkaniach, w podróżach… Kiedy wraca wieczorem jest zmęczony, zaabsorbowany i nawet w złym humorze z powodu trudności, które spotkał w trakcie dnia. Zwala się na fotel i zatapia się w gazecie, aby tym dać do zrozumienia swojej żonie, że nie chce być absorbowany problemami domu, dzieci itp. Mógłby zobaczyć, przez różnego rodzaju oznaki, że jego żona jest już znużona tą sytuacją i że cierpią także dzieci. Lecz nie, on nie widzi nic: przecież jest ze swoją żoną, są dzieci, są meble, wszystko idzie dobrze. Aż do wieczoru, kiedy wracając do siebie odkrywa zdziwiony, że żona odeszła zabierając dzieci… czy też je mu zostawiając! I tego on również nie zrozumie. Przeżywa straszliwy szok, nie może dojść do siebie, jest udręczony, idzie do psychoanalityka, czy konsultuje się u jasnowidzów, aby dowiedzieć się, czy jego żona jeszcze powróci! Od lat mógłby już jasno widzieć ryzyko tego, co się może stać, ale egocentryzm uczynił go ślepym.
Wszyscy są zgodni co do tego punktu, że zalety są lepsze niż wady, a cnoty bardziej preferowane od ułomności. Jednak, prawdą jest także to, że zalety i cnoty nie są same w sobie wartością absolutną. Wielu ludzi posiada wielkie zalety, lecz co oni z nimi robią? Nic, albo niewiele. Podczas gdy inni, którzy mają poważne wady i którzy ich są świadomi, cierpią i chcą się ulepszyć; więc pracując każdy dzień nad sobą, stają się z wolna istotami wspaniałymi, zdolnymi dokonać wielkich rzeczy. Jeśli nie mieliby tych ułomności, nie zrobiliby może takiego wysiłku i pozostaliby przy swoim dotychczasowym życiu.
Należy zatem próbować widzieć rozleglej i nie osądzać istnień po tym, czym są w danej chwili. Niebo tak właśnie, w ten sposób czyni. Niebo nie interesuje się tym, kim jesteśmy, ale zważa na to czego my poszukujemy jako celu realizacji, uwzględniając to co mamy… włącznie z tym, czego nam brakuje! Jedyna rzecz, która jest dla niego ważna, to praca do jakiej się zaprzęgamy, aby oddać zarówno nasze wady jak i nasze zalety w służbę wysokiemu ideałowi.
Cztery pory roku znajdują się w sferach wpływów czterech archaniołów: Rafael przewodzi wiośnie, Uriel latu, Michael jesieni, a Gabriel zimie. Kiedy zbliża się zrównanie wiosenne, wszystkie duchy i siły natury pracują pod przewodnictwem Rafaela, aby ożywić wszędzie życie we wszechświecie. To odnowienie w naturze jest dla ludzi synonimem regeneracji, więc także uzdrowienia. Na Drzewie Życia Rafael jest archaniołem sefiry Hod*, regionu, który kabaliści wiążą z Merkurym. Otóż Bóg Merkury (Hermes w mitologii greckiej), ma za atrybut kaduceusz, który w naszym czasie znany jest jako znak medycyny. A imię Rafael znaczy „Bóg uzdrowił”.
Dla chrześcijan Wielkanoc jest największym świętem wiosny: w całej naturze święci się zmartwychwstanie Chrystusa, które jest też zmartwychwstaniem wszystkich stworzeń. To dlatego, kiedy nadchodzi wiosna, jest dla każdego jakaś wielka praca do wykonania, jest to moment uwolnienia się od wszystkiego tego, co jest wewnętrznie stare i przebrzmiałe. Zwracajcie się do archanioła Rafaela i proście go, żeby was uczynił zdolnymi do odbioru ukrytych właściwości: drzew, kwiatów, roślin, aby wejść w komunię z tym wielkim nurtem, który poczyna się w sercu wszechświata i przynosi nowe życie.
* Zobacz tablicę i notę w załączniku.
Mówi się o wszystkich tych, którzy odznaczają się zdolnościami intelektualnymi, artystycznymi, czy psychicznymi, itd., że posiadają talent. Co to jest talent? Jest to istota duchowa, która wniknęła w jestestwo, aby poprzez nie pracować. Oczywiście nie znajdzie się wielu specjalistów zajmujących się mózgiem, którzy by przyznali, że talenty czy zdolności są istotami, które zamieszkują ludzi. Jednakże dowodem, że to nie oni sami czynią te cuda, lecz poprzez nich coś innego jest to, że mogą swój talent utracić. To zdarza się wielu że: na skutek nieładu którego dopuścili się w życiu, zdolności owe utracili i istoty, które ich zamieszkiwały również ich opuściły.
Chcecie żeby wyższe istoty przyszły zamanifestować się poprzez was w formie jakości, talentów? Zwróćcie się do światła, harmonii, pokoju: to są warunki niezbędne aby te istoty przyciągnąć. One są tam i oczekują, a kiedy widzą istotę ludzką, która umiała przygotować godne ich miejsce, z jakąż radością wnikają w nią, aby ją wzbogacić, upiększyć i poprzez nią wzbogacić i upiększyć także innych!