Kategorie-Archive: 2024

Kwestia seksualności nie może rzeczywiście być inaczej rozwiązana, jak tylko w indywidualnej akceptacji każdej pojedynczej osoby. Nie jest rozsądne, aby chcieć narzucać pod pretekstem moralności reguły identyczne dla wszystkich, ponieważ ta sama dyscyplina, która prowadzi jednego do prawdziwego rozkwitu duchowego, może kogoś drugiego doprowadzić do histerii, neurozy.

Wszyscy ludzie nie mają tych samych potrzeb i ten kto się nie zdecyduje liczyć się z tym co realne, może się wystawić na bezsens mówienia kazań na pustyni, a i przysparzanie ludziom niepotrzebnych udręk. To nie znaczy oczywiście jednak, że nie powinni robić żadnych wysiłków. Przeciwnie, na poziomie własnym każdy powinien robić wysiłek, aby opanować siłę seksualną, aby przeżywać swą miłość w sposób bardziej poetycki, bardziej duchowy. Akt miłosny nie jest w sobie ani dobry ani zły, będzie jedynie tym, co z niego uczynicie. Jeśli pracujecie nad sobą, aby się oczyszczać, oświecić, uszlachetnić, ten akt będzie źródłem wszystkich błogosławieństw dla was, czy dla tego z kim zamierzacie się połączyć. Prawdziwa miłość powinna umacniać istotę którą kochacie i sprawiać by ona wzrastała. Kiedy spostrzeżecie, że dzięki waszej miłości się rozwija, poznacie czym jest prawdziwa radość.

Życie codzienne jest serią spotkań, do których zwykle nie przywiązuje się należytej uwagi. Czymże bowiem jest oddychanie, jedzenie, picie, mycie się, otrzymywanie światła i ciepła słońca, jeśli nie spotkaniami z czterema elementami: ziemią, wodą, powietrzem i ogniem? Nie tylko całe nasze życie jest złożone ze spotkań ale i od nich zależy.

Każdego dnia, wchodzimy w kontakt z czterema elementami: z ziemią kiedy jemy, z wodą kiedy pijemy i myjemy się, z powietrzem kiedy oddychamy i z ogniem kiedy go rozpalamy, lecz także kiedy otrzymujemy światło i ciepło słońca. Cztery elementy nie są tylko siłami natury, które się widzi okazjonalnie jak się manifestują, gdy są powodem takich zjawisk jak trzęsienia ziemi, burze, tornada, czy erupcje wulkanów. One stanowią bowiem część naszego życia najbardziej codziennego, tak więc każdego dnia możemy wejść świadomie z nimi w relację.

Nauczcie się nie liczyć na nic i na nikogo, ani na waszą rodzinę, ani waszych przyjaciół, ani nawet na Boga, tak, nawet na Boga!… lecz jedynie na waszą pracę. Dlaczego? Ponieważ to dzięki waszej pracy możecie liczyć potem na cały wszechświat. Kiedy rolnik zasiewa swoje pole, może liczyć na słońce, deszcz, rosę, gdyż one przyczynią się do tego, aby wykiełkowały nasiona. Lecz jeśli nie zostało nic zasiane, na próżno jest liczyć na coś, cokolwiek by to było.
Nawet Bóg nie trzyma się tego, na co my tak liczymy odnośnie Niego. I nie śpieszcie Mu opowiadać, że religia was nauczyła zwracać się ku Niemu za każdym razem, kiedy jesteście w potrzebie, gdyż On wam odpowie: „Ci którzy ciebie nauczali są ignorantami, ponieważ nie nauczyli tego, że prawa świata duchowego pokrywają się z prawami świata fizycznego. Ja nie mogę modyfikować tych praw, aby sprawić przyjemność leniwym. Jeśli chcesz żebym to Ja tobie przyszedł z pomocą, ty, zacznij od pracy”. Należy bowiem do nas przede wszystkim, aby zrobić coś na rzecz wyzwolenia procesów psychicznych, duchowych, które pozwolą nam realizować nasze najlepsze projekty.

Zamiast się zdecydować żeby zrobić cokolwiek, aby pomóc tym którzy cierpią, niektórzy tak zwani ludzie ducha zadowalają się powiedzeniem: „Och, takie jest ich przeznaczenie, to jest ich karma”. Jeśli ta wiedza miała ich jeszcze utwierdzić poprzez te argumenty w byciu egoistą, byłoby lepiej, gdyby nigdy nie słyszeli o karmie!

Oczywiście jest to korzystne, żeby wszyscy znali prawa przeznaczenia, żeby rozumieli, dlaczego niektóre nieszczęścia ich nawiedzają i nawiedzają również innych. Lecz zawsze jeśli widzą ludzi poddanych życiowej próbie, powinni zrobić wszystko co mogą, aby im pomóc. Ktoś powie: „Ale dlaczego próbować im pomóc, jeśli to mają zapisane w ich przeznaczeniu?”. Przede wszystkim dlatego, że wysiłki jakie się czyni, żeby pomóc innym osobom, nie są nigdy daremne: w niektórych okolicznościach widząc wasze współczucie, waszą dobrą wolę, istoty niebiańskie mogą dać się ubłagać i złagodzić ich cierpienia. I to jest dobre także dla was, ponieważ pomagając innym, rozwijacie własne nowe cechy. To nie jest łatwe być rzeczywiście użytecznym dla innych, to prawda; lecz nie ma znaczenia, jakie byłyby okoliczności, zawsze należy starać się im pomóc. Jeśli nie zdołacie to przynajmniej staniecie się bardziej inteligentni, silniejsi, bardziej wolni.

Jeśli niektóre osoby nie chcą robić wysiłków harmonizowania się z innymi to dlatego, że obawiają się być wchłonięte przez zbiorowość. Nie, każdy jest indywidualnością całkiem odrębną, lecz w pełni zachowując swój własny charakter, swój własny sposób życia, powinien pracować dla jedności. Zobaczmy komórki organizmu, one nie są identyczne i nie spełniają tych samych funkcji: komórka serca nie jest komórką żołądka, każda strzeże swej indywidualności; lecz ich pokrewieństwa, ich połączenia, stwarzają między nimi ten stan harmonii, który nazywa się zdrowiem. Jest to tak bardzo trudne do zrozumienia?

Nie należy wymagać od czerni, żeby stała się bielą, a muzułmanin czy buddysta stał się chrześcijaninem. W przeszłości chrześcijaństwo wysyłało misjonarzy do nawracania wszystkich ludzi na świecie i jakaż przemoc, jakie tragedie temu towarzyszyły! Wszyscy wierzący, jak wszyscy inni ludzie powinni strzec swoich odrębności, swoich różnic, lecz w tym samym czasie umacniać między sobą więzy braterskie, dzięki którym tworzą jedność.

Nawet jeśli zdani jesteście na podniecenie w życiu codziennym, powinniście zrozumieć niezbędność utrzymywania w was ciszy. Zachowacie ją w sobie przywykając do studiowania myśli i uczuć, które was przenikają. Więcej razy dziennie pomyślcie, aby się zatrzymać, aby zanalizować to co się w was dzieje i kiedy tylko zauważycie najmniejsze zaburzenie, najmniejszy dysonans, starajcie się mu zaradzić. Jeśli tak nie zrobicie, w chwili, kiedy zechcecie medytować i wykonać prawdziwą pracę duchową do tego nie dojdzie, będzie zawsze jakieś zakłócenie, zamieszanie, które będą was powstrzymywać i stopniowo przez trudności jakie napotkacie, skończy się na tym, że z czasem zaprzestaniecie tej tak dobroczynnej praktyki medytacji.

Cisza wewnętrzna jest jakże trudnym stanem do osiągnięcia! Cały dzień powinno się o tym myśleć, aby przygotować dla niej warunki. Pierwszym warunkiem tego jest aby nie żywić żadnych innych myśli i odczuć niż harmonijne. Jeśli wyczujecie, że staliście się niecierpliwi, poirytowani, zbyteczne jest wyszukiwanie gdzie indziej usprawiedliwień czy wyjaśnień: oto znak, że pozwoliliście wniknąć w was dysharmonii. Więc reagujcie!

Pielęgnujcie troskliwie w swej duszy obraz zdroju z wypływającą zeń wodą, aby nigdy nie pozwolić wyschnąć w was źródłu życia. A żeby uczynić płynącym źródło życia, należy kochać. Oczywiście jak większość ludzi powiecie, że kochacie… Tak, lecz jaką miłością? Miłością, która często czyni was cierpiącymi. Ten kto posiada prawdziwą wiedzę o miłości, jest bez ustanku zainspirowany, żyje w poezji, pięknie, ponieważ nauczył się kochać wszystkie stworzenia ludzkie. Lecz on je kocha nieco z daleka, gdyż wie, że jak się zbliży zbytnio, będzie rozczarowany i jako że tego nie chce, utrzymuje pewien dystans. Więc niezależnie od tego, czy te stworzenia odznaczają się dobrem, hojnością, wiernością, czy nie, może nie tracić swojej inspiracji.

Ileż mężczyzn i kobiet się uskarża, że są rozczarowani, oszukani przez istoty, które je kochały! Lecz to jest ich wina, gdyż chcieli się zbyt do nich przybliżyć i oczywiście to co odkryli nie było najlepsze: piwnice z pleśnią i pajęczynami, moczary, ciernie, kolce… Byłoby niedobrze gdyby ci ludzie byli aż tak rozczarowani. Chcecie podtrzymywać miłość do ludzi i być nimi stale oczarowanymi? Oglądajcie ich z nieco dalszego planu, kiedy będziecie się z nimi spotykać.

Nawet jeśli warunki materialne dane wam w tym życiu są z pozoru niekorzystne, nigdy nie uskarżajcie się na nie. Powiedzcie sobie, że one nie są decydujące. Czy dokładniej: one są decydujące w takim sensie, że jesteście zobowiązani wykonać pracę nad samym sobą. Każdy hołduje jakiejś idei tego, co jest dla niego dobre i złe, lecz oto jakże często sama Opatrzność ma całkiem inne punkty widzenia.

Najmądrzej jest więc uważać, że warunki, które są wam dane są najlepsze dla waszego rozwoju. W każdym razie one stają się dobre lub złe, w zależności od tego co będziecie zdolni z nimi uczynić. Nawet najbardziej korzystne warunki, jeśli się nie umie ich wykorzystać, nie przynoszą nic poza katastrofami, jeśli jednak zdoła się nauczyć jak z nich korzystać, złe warunki stają się najbardziej dobroczynnymi. Nie można z pozycji danego czasu pewnie oceniać warunków, które zostały wam dane, lecz długo po tym, kiedy odkrywalibyście, jaką postawę wobec nich umieliście zająć.

Życie jest w nieustannym ruchu. Nawet jeśli w dniu bieżącym ma się tylko kontynuować działania dnia poprzedniego, żaden dzień nie ma identycznych okoliczności. Od dnia dzisiejszego do jutrzejszego – ileż rzeczy może się zmienić! W pracy, w rodzinie, w społeczeństwie, należy się do wszystkiego dostosować. Jeśli nie jest się na to gotowym, wtedy nadchodzą niespodzianki i poznaje się efekty działań, wytwarzane przez sytuacje, których się nie oczekiwało: wahania, kłopoty, wzburzenie, błędy.

Każdy dzień przynosi więc nowe problemy do rozwiązania. Jak mielibyście tego dokonywać, jeśli nie uświadomilibyście sobie jasno tego co przeżyliście dzień wcześniej? Nie możecie przecież być pewni jutrzejszego dnia chyba, że już dzisiaj szukacie umocnienia podstaw waszego życia psychicznego; i potem będziecie je konsolidować przeglądając zdarzenia dnia, czyniąc refleksję nad sposobem tego jak go przeżyliście, aby wyciągnąć z tego lekcje. Wszystko zależy od waszej zdolności organizowania waszego świata wewnętrznego. To ta organizacja będzie się uwidaczniać w waszym postrzeganiu rzeczy: kiedy nadejdzie jutro, zdarzenia znajdą was już w stanie gotowości i determinacji.