Kategorie-Archive: 2024

Rankiem, kiedy się budzicie zdarza się, że wasz umysł jest całkiem zamglony i jest wam trudno odnaleźć kontakt z kreatywnymi i oświecającymi siłami życia. Wiele zależy od sposobu w jakim przeżyliście wieczór, a szczególnie ważne są godziny poprzedzające spanie.

Rano jest powiązane z wieczorem, wieczór jest powiązany z ranem i każdy moment dnia powinien być przygotowany wcześniej. Tak samo jak rankiem należy myśleć o wieczorze, który przyjdzie, wieczorem należy myśleć o nadchodzącym poranku. Jest bardzo ważne, żeby wieczorem, i zasypiając nie wychodzić ku innemu światu w przypadkowym stanie wewnętrznym, gdyż tam będziecie się prezentować przed potęgami niebiańskimi. Powinniście się przygotować do tej podróży przez skupienie i ciszę w waszej duszy. I jeśli kiedyś zasypiając, doświadczycie udręki, niepokoju, nie pozostawajcie w łóżku. Trzeba wielkiej siły wewnętrznej, aby leżąc być zdolnym obronić się przed tym rodzajem złego samopoczucia; stojąc, jest o wiele łatwiej reagować. Wstańcie więc, pospacerujcie trochę, wykonajcie wolno jakieś ruchy, skoncentrujcie się na świetle i nie wracajcie do łózka, zanim nie poczujecie się uspokojeni.

Życie jest bogate i pełne możliwości, działań i spotkań! Lecz zanim się zaangażujecie, pytajcie się za każdym razem, czy te możliwości, które się wam prezentuje przyczynią się do waszego doskonalenia i rozwoju waszego życia wewnętrznego. Są zawsze ku temu znaki ostrzeżeń. Jeśli czujecie ciemność waszych myśli, zakłócenie w waszych uczuciach i niezdecydowanie waszej woli, nie angażujcie się, uznając to za absolutne kryterium.

Po rozczarowaniach i próbach wielu to przyznaje: czuli że coś ich przed tym próbowało powstrzymywać, ale potrzeba satysfakcjonowania pragnień była silniejsza, nie wzięli tego pod uwagę i potem oczywiście przyszły rozczarowania, wyrzuty. Są zawsze ostrzeżenia, nikt nie może powiedzieć, że ich nie otrzymał; lecz nie bierze się ich pod rozwagę, bo jest się zbyt kuszonym, zbyt przyciąganym, a w dniu gdy się jest chwyconym w pułapkę, jest już zbyt późno: ile wtedy trzeba wysiłków żeby odnaleźć pokój i naprawić sytuację! Nauczcie się słuchać tego głosu wewnętrznego, który usiłuje wam oszczędzić zbytecznych cierpień.

Lato znajduje się pod wpływem archanioła Uriela, którego imię oznacza „Bóg jest moim światłem”. Podczas lata cała natura jest w ogniu i 24 czerwca, w święto Jana Chrzciciela, po letnim przesileniu, zachowała się tradycja rozpalania ogni i świętowania pieśniami i tańcami na cześć zwycięstwa ciepła i światła. Uriel nie jest wzmiankowany w tradycji chrześcijańskiej i Kościół nie zachęcał do tego sposobu celebrowania świętego Jana, ponieważ te spotkania mężczyzn i kobiet, którzy podczas całej nocy wokół ognia śpiewali, tańczyli i pili, często kończyły się rozpustą.

Przesilenie lata, które się dokonuje, gdy słońce wchodzi w konstelację Raka, gdzie Wenus jest wywyższona, nie jest co prawda świętem duchowego ognia, lecz ognia fizycznego, ziemskiego. Uriel jest archaniołem Malkut, sfery ziemi: ogień którym zarządza, nie jest jedynie tym który sprawia, że dojrzewają zboża i owoce, jest to także ogień wewnętrzny planety, który utrzymuje materię w stanie stopienia, na skutek jego działania wypracowują się metale, minerały i utożsamia się go nawet z piekłem.

W pewnych tradycjach lato jest symbolizowane przez smoka, który pluje płomieniami. Smok właśnie jest zwierzęciem mitycznym, które żyjąc na ziemi, wychodzi na powierzchnię żeby palić, pożerać i niszczyć. Lecz smok jest także strażnikiem wszystkich ukrytych skarbów: kamieni i metali szlachetnych, owoców ziemi. Tutaj liczne tradycje czczą bohaterów, którzy byli zdolni pokonać smoka aby przejąć jego skarby. Oto opowieści nad którymi uczeń powinien medytować: a to, że lato wyzwala siły podziemne, nie oznacza, że powinniśmy się dać smokowi pożreć.

Zapytajcie kilka przypadkowych osób, czy im zależy na życiu… Możliwe, że wszystkie odpowiedzą że tak. To dlaczego zatem marnotrawią je goniąc za nabytkami, które nie są tak ważne jak samo życie? Jeśli one myślałyby wpierw o tym źródle, które jest w nich, aby je szczególnie chronić, utrzymywać w wielkiej czystości, największym świetle, miałyby bez przerwy nowe możliwości, aby realizować swoje największe marzenia.

Od momentu kiedy otrzymali życie, ludzie uważają że mogą go używać według ich fantazji… Ależ nie! Kiedy spędzili lata na satysfakcjonowaniu swoich pożądań, swoich ambicji, pewnego dnia poczują się wyczerpani, zdegustowani. A jeżeli jeszcze zechcieliby ustalić wagę tego co zyskali względem tego co stracili, spostrzegliby, że niezwykle wiele stracili, by niewiele zyskać. Czy to jest inteligentne?… Więc zamiast gonić za nabytkami zbytecznymi czy nawet szkodliwymi, wysilcie się, aby utrzymywać wasze życie w czystości, harmonii, świetle. Kiedy nauczycie się tego, by czynić je bardziej subtelnym, bardziej intensywnym, możecie zetknąć się w przestrzeni z prądami, istotami, które będą przybywać bez przerwy, aby was wspierać i inspirować.

Dlaczego by pozostawiać sztukę jedynie artystom? Jest sprawą każdego z was, aby stać się w tym życiu poetą, malarzem, muzykiem. I nie pytajcie czy będziecie znani jako artyści przez wasze otoczenie, czy przez publiczność. To wy będziecie wiedzieć i sami poczujecie, że ta praca w was istnieje, nie możecie w to wątpić. Powiecie: „Lecz jeśli te twórcze dzieła pozostaną tylko we mnie, nikt więcej z tego nie skorzysta”. Na początku rzeczywiście będziecie artystą nieznanym, autorem nieznanych arcydzieł. Ale w świecie niewidzialnym są inne stworzenia, cała publiczność anielska, która przyjdzie was oglądać i słuchać. To tę publiczność anielską powinniście przede wszystkim przyciągać.

Więc w tej chwili zajmujcie się jedynie tym, aby wykonywać dobrze waszą pracę i wytrwać. Ponieważ takie jest prawo: żadna rzecz, którą zrealizujemy wewnętrznie, nie pozostaje bez oddziaływania przede wszystkim na nas samych. Jeśli przez nasze myśli, nasze uczucia, nasze pragnienia, dochodzimy do stwarzania w nas raju, to najpierw my w nim żyć będziemy. A potem stopniowo, wszystkie istoty które się do nas zbliżą zaczną czuć, że tam znajdują się wspaniałe budowle, ogród wypełniony drzewami, kwiatami i ptakami.

Jak istoty ciemności przystępują do tego aby szkodzić ludziom? One podsuwają im pokusy, aby ich pchnąć do popełnienia błędów, ponieważ każdy błąd jest rodzajem szczeliny, która im daje możliwość wprowadzenia się do nich i ich dalszego zaburzania. Jeśli ludzie przetrwają kuszenie i nie popełnią błędów, istoty te nie mogą ich przeniknąć. Dlatego można powiedzieć, że diabeł – mówimy diabeł dla uproszczenia, ponieważ jest to termin powszechnie używany przez chrześcijan – ma jedynie siły, których użyczają mu ludzie. Jeśli nie chcą mieć z nim do czynienia, muszą się zabarykadować! On ich nie nagabuje, jedynie czyni im sugestie – i to z tej przyczyny nosi imię „kusiciel” – lecz oni zawsze mają siłę powiedzieć nie.

Ileż ludzi wyobraża sobie, że niektóre z ich chorób, z ich niepokojów, dosięgnęły ich jednorazowo, po prostu tak sobie, z przypadku! W rzeczywistości, oni im przygotowali warunki, otwarli w nich samych szczelinę. Jak? Karmiąc złe pragnienia, myśli, uczucia, pozwalając sobie popadać w pewne słabości, popełniając pewne przekroczenia. W takiej akurat chwili diabeł znajduje przejście i wchodzi, aby zacząć swe niszczące przedsięwzięcie.

Żeby gościła u nas wesołość należy być wolnym, a żeby być wolnym trzeba przestać wewnętrznie akumulować ciężary. Z wesołością wiąże się idea lekkości. A co nas czyni lekkimi? Miłość. Miłość ociepla i rozszerza nasze serce, a więc jak balon, który wznosi się w atmosferę stajemy się lżejsi i unosimy wesoło w przestrzeni. Wesołość jest jednym z najbardziej poetyckich przejawów miłości. Jeśli kogoś kochacie, wystarczy usłyszeć wymawiane jego imię czy widok jego osoby z daleka, aby się czuć wesołym, radosnym, aż tak, że wasza dusza zaczyna śpiewać.

Powiecie że jeśli ta osoba którą kochacie nie kocha was, spostrzeganie z daleka czy wymawianie jej imienia sprawia wam cierpienie. To prawda, ale to dlatego, że miłość którą czujecie do niej nie była jeszcze prawdziwą miłością. Prawdziwej miłości wystarczy ona sama, ona niczego nie oczekuje. I jako że niczego nie oczekuje daje wam wszystko.

Naturalną tendencją ludzi jest chęć usuwania się z życia zbiorowego, uniwersalnego, aby żyć wyłącznie swym życiem osobistym. Oni sobie wyobrażają że z dala jedni od drugich, będą bezpieczni. Nie, to jest iluzja. W tej izolacji wewnętrznej, którą sobie tworzą, wystawiają swą duszę na wszystkie niebezpieczeństwa. My oczywiście nie możemy zawsze być z innymi i nie jest to zresztą pożądane, ale należy co najmniej myślami być z innymi. Nawet nasze pragnienie doskonalenia się nie powinno być celem jedynie naszej ewolucji, jedynie naszego ratunku, lecz dobra wszystkich ludzi na świecie.

Słowo „jedność” jest najgłębsze w wiedzy duchowej i w nim zawarty jest sens naszej egzystencji. Świadomość uczestniczenia w tej jednej i tej samej rodzinie daje nam pewność wykonywania jakiejś wielkiej rzeczy. Ta wielkość nie wywodzi się z nas, lecz z tej uniwersalnej rodziny, do której należymy: to ona nas wspiera i ratuje od doznań ubóstwa, samotności, zbyteczności, pustki, które czasami mogą nas opanować.

W miarę jak istota ludzka starzeje się, zaczyna się w jej ciele nieuchronnie manifestować zasada niszcząca. Nie może jednak tego przezwyciężyć, lecz może mimo wszystko opóźnić jej działanie, a zwłaszcza zapytywać siebie jak wykorzystać ten okres starości który się zbliża. Jakie by były sytuacje zawsze jest coś do zrobienia. Zamiast więc odczuwać gorzko utratę swego piękna i swych energii fizycznych, powie sobie że to jest moment zwrócenia się ku innym działaniom, innym źródłom radości. Poszukując uwewnętrznienia siebie, zagłębienia się w sobie, sprawi że wytrysną energie duchowe, które są niewyczerpane.

I taka osoba powinna kontynuować ćwiczenie swego mózgu, który jest najlepszym z instrumentów. Mózg się nie osłabi z biegiem lat tak, jak inne organy, gdyż hierarchie boskie tam złożyły swoje moce… On się nie osłabi pod warunkiem, że będzie długo odżywiany ćwiczeniem myśli.

Życie jest trudne to prawda; ludzie są często niegodziwi i niewdzięczni, to także prawda. Lecz ten, kto obnosi się wszędzie przetrawiając wewnętrznie swój zły humor i swój sprzeciw daje dowód wielkiego egoizmu, ponieważ jest to dodatkowy ciężar, który zwala się na barki innych, którzy przecież także napotykają te same trudności. Uważa on, że skoro nic nie mówi, nie czyni nikomu żadnego zła i że własny zły humor tylko jego dotyczy… Ach więc, niechby się wyprowadził z błędu! Ludzie są wszyscy połączeni, jeden człowiek z drugim, więc kiedy ktoś roztrząsa bezustannie w głowie i w sercu wszystkie powody, które go czynią niezadowolonym, to czy sobie życzy tego czy nie, stan jego się odzwierciedla u tych z którymi obcuje, jako coś ciężkiego i mrocznego. Tylko z pozoru jedynie nie czyni im zła. W rzeczywistości przez swoje myśli, swoje uczucia, dokonuje projekcji swych negatywnych prądów, które oddziałują na jego rodzinę, jego przyjaciół, ludzi których mija i nawet na zwierzęta, rośliny i przedmioty wokół niego. Nie jest więc bardziej niewinny, niż osoby, na które, uważając że słusznie, się oburza.