Kategorie-Archive: 2024

Jak istoty ciemności przystępują do tego aby szkodzić ludziom? One podsuwają im pokusy, aby ich pchnąć do popełnienia błędów, ponieważ każdy błąd jest rodzajem szczeliny, która im daje możliwość wprowadzenia się do nich i ich dalszego zaburzania. Jeśli ludzie przetrwają kuszenie i nie popełnią błędów, istoty te nie mogą ich przeniknąć. Dlatego można powiedzieć, że diabeł – mówimy diabeł dla uproszczenia, ponieważ jest to termin powszechnie używany przez chrześcijan – ma jedynie siły, których użyczają mu ludzie. Jeśli nie chcą mieć z nim do czynienia, muszą się zabarykadować! On ich nie nagabuje, jedynie czyni im sugestie – i to z tej przyczyny nosi imię „kusiciel” – lecz oni zawsze mają siłę powiedzieć nie.

Ileż ludzi wyobraża sobie, że niektóre z ich chorób, z ich niepokojów, dosięgnęły ich jednorazowo, po prostu tak sobie, z przypadku! W rzeczywistości, oni im przygotowali warunki, otwarli w nich samych szczelinę. Jak? Karmiąc złe pragnienia, myśli, uczucia, pozwalając sobie popadać w pewne słabości, popełniając pewne przekroczenia. W takiej akurat chwili diabeł znajduje przejście i wchodzi, aby zacząć swe niszczące przedsięwzięcie.

Żeby gościła u nas wesołość należy być wolnym, a żeby być wolnym trzeba przestać wewnętrznie akumulować ciężary. Z wesołością wiąże się idea lekkości. A co nas czyni lekkimi? Miłość. Miłość ociepla i rozszerza nasze serce, a więc jak balon, który wznosi się w atmosferę stajemy się lżejsi i unosimy wesoło w przestrzeni. Wesołość jest jednym z najbardziej poetyckich przejawów miłości. Jeśli kogoś kochacie, wystarczy usłyszeć wymawiane jego imię czy widok jego osoby z daleka, aby się czuć wesołym, radosnym, aż tak, że wasza dusza zaczyna śpiewać.

Powiecie że jeśli ta osoba którą kochacie nie kocha was, spostrzeganie z daleka czy wymawianie jej imienia sprawia wam cierpienie. To prawda, ale to dlatego, że miłość którą czujecie do niej nie była jeszcze prawdziwą miłością. Prawdziwej miłości wystarczy ona sama, ona niczego nie oczekuje. I jako że niczego nie oczekuje daje wam wszystko.

Naturalną tendencją ludzi jest chęć usuwania się z życia zbiorowego, uniwersalnego, aby żyć wyłącznie swym życiem osobistym. Oni sobie wyobrażają że z dala jedni od drugich, będą bezpieczni. Nie, to jest iluzja. W tej izolacji wewnętrznej, którą sobie tworzą, wystawiają swą duszę na wszystkie niebezpieczeństwa. My oczywiście nie możemy zawsze być z innymi i nie jest to zresztą pożądane, ale należy co najmniej myślami być z innymi. Nawet nasze pragnienie doskonalenia się nie powinno być celem jedynie naszej ewolucji, jedynie naszego ratunku, lecz dobra wszystkich ludzi na świecie.

Słowo „jedność” jest najgłębsze w wiedzy duchowej i w nim zawarty jest sens naszej egzystencji. Świadomość uczestniczenia w tej jednej i tej samej rodzinie daje nam pewność wykonywania jakiejś wielkiej rzeczy. Ta wielkość nie wywodzi się z nas, lecz z tej uniwersalnej rodziny, do której należymy: to ona nas wspiera i ratuje od doznań ubóstwa, samotności, zbyteczności, pustki, które czasami mogą nas opanować.

W miarę jak istota ludzka starzeje się, zaczyna się w jej ciele nieuchronnie manifestować zasada niszcząca. Nie może jednak tego przezwyciężyć, lecz może mimo wszystko opóźnić jej działanie, a zwłaszcza zapytywać siebie jak wykorzystać ten okres starości który się zbliża. Jakie by były sytuacje zawsze jest coś do zrobienia. Zamiast więc odczuwać gorzko utratę swego piękna i swych energii fizycznych, powie sobie że to jest moment zwrócenia się ku innym działaniom, innym źródłom radości. Poszukując uwewnętrznienia siebie, zagłębienia się w sobie, sprawi że wytrysną energie duchowe, które są niewyczerpane.

I taka osoba powinna kontynuować ćwiczenie swego mózgu, który jest najlepszym z instrumentów. Mózg się nie osłabi z biegiem lat tak, jak inne organy, gdyż hierarchie boskie tam złożyły swoje moce… On się nie osłabi pod warunkiem, że będzie długo odżywiany ćwiczeniem myśli.

Życie jest trudne to prawda; ludzie są często niegodziwi i niewdzięczni, to także prawda. Lecz ten, kto obnosi się wszędzie przetrawiając wewnętrznie swój zły humor i swój sprzeciw daje dowód wielkiego egoizmu, ponieważ jest to dodatkowy ciężar, który zwala się na barki innych, którzy przecież także napotykają te same trudności. Uważa on, że skoro nic nie mówi, nie czyni nikomu żadnego zła i że własny zły humor tylko jego dotyczy… Ach więc, niechby się wyprowadził z błędu! Ludzie są wszyscy połączeni, jeden człowiek z drugim, więc kiedy ktoś roztrząsa bezustannie w głowie i w sercu wszystkie powody, które go czynią niezadowolonym, to czy sobie życzy tego czy nie, stan jego się odzwierciedla u tych z którymi obcuje, jako coś ciężkiego i mrocznego. Tylko z pozoru jedynie nie czyni im zła. W rzeczywistości przez swoje myśli, swoje uczucia, dokonuje projekcji swych negatywnych prądów, które oddziałują na jego rodzinę, jego przyjaciół, ludzi których mija i nawet na zwierzęta, rośliny i przedmioty wokół niego. Nie jest więc bardziej niewinny, niż osoby, na które, uważając że słusznie, się oburza.

Ileż to razy miłość między dwoma istotami zaczyna się wymianą spojrzenia!. One przyglądają się sobie z dystansu i poprzez pierwsze spojrzenie, które sobie podarują, doświadczają czystej radości, jakby pili krystaliczną wodę, która spływa ze szczytów. Rzeczy zaczynają się komplikować i zaciemniać, kiedy próbują zbliżyć się do siebie i dokonywać innych doświadczeń wymiany. Powiecie że to niemożliwe, aby zadowolić się wymianą spojrzeń. Tak, oczywiście, większość miłosnych przygód ludzi odbywa się w sposób, który to potwierdza. Lecz czy istnieją mężczyźni i kobiety, którzy nie wracają myślami z nostalgią do pierwszych spojrzeń, które wymienili, do tego świata nieskończenie poetyckiego, który w tamtej chwili właśnie się im odsłonił?

Jest wiele dróg wprowadzających w świat duchowy, a medytacja jest jedną z nich. Za naszych dni praktyka medytacji rozprzestrzenia się coraz bardziej, lecz ona może być korzystna tylko dla osób świadomych tego, że wymaga wielkiej dyscypliny wewnętrznej, to znaczy opanowania ich myśli, ich uczuć, ich pragnień, a jeśli tego nie uczynią, to będą błąkać się w niższych rejonach planu astralnego. Poruszać się tam będą mijając wszelkiego rodzaju mroczne warstwy, zamieszkane przez istoty często wrogie ludziom i będą narażone na te same niebezpieczeństwa co ci nieostrożni, którzy chcieliby przejść nocą przez las nawiedzany przez tygrysy i węże.

Praktyka medytacji wymaga więc, aby zacząć od okiełznania i ukierunkowania własnych różnych tendencji psychicznych, żeby mieć tylko jeden cel: doskonalenie się. To powinno być bardzo jasne. Od chwili kiedy będziecie umieli zestroić wasze myśli, wasze uczucia, wasze pragnienia z tym kamertonem, ideą doskonalenia, wówczas te doświadczenia, które uczynicie w waszym świecie wewnętrznym będą naprawdę zbawienne. Jeśli to nie nastąpi, to nawet takie pożyteczne i dobroczynne ćwiczenie może się stać dla was ryzykowną przygodą.

Są osoby, które czy to przez lenistwo, czy egoizm, decydują się żyć same i bez dzieci. Ileż to zmartwień, pracy i poświęcenia niesie założenie rodziny! Otóż osoby te chcą być wolne, żeby korzystać z życia jak im się podoba. Bardzo niedobre są te powody i pociągną za sobą niedogodności bardziej poważne niż te, których te osoby życzyły sobie uniknąć. One nie będą miały trosk ojców i matek rodziny, to prawda, lecz ich poszukiwanie łatwości, ich egoizm przysporzą im innych trudności, innych zakłóceń.

Istota ludzka nie przychodzi na ziemię, aby zaspokajać swoje zachcianki i swoje kaprysy. Decyzja pozostania samotnym i bez dzieci nie jest usprawiedliwiona, chyba, że chce się pozostać wolnym, aby poświęcić się zadaniom większym, bardziej wspólnotowym. Jeśli jest inaczej, będzie lepiej dla ewolucji osoby założyć rodzinę, gdyż przyjmując odpowiedzialność, czyniąc wysiłki aby zrobić jakąkolwiek rzecz dla innych, poszerza swoje pole świadomości.

Ile przeszkód, ile trudności, które napotykamy w życiu, nastręcza się jedynie dlatego, abyśmy byli zmuszeni obrać tę jedyną drogę, na której możemy wypełnić nasze przeznaczenie synów i córek Boga! Wielka mądrość kieruje wszystkimi losami i trzeba akceptować tę prawdę, aby nie powiększać istniejących cierpień. Inteligencja kosmiczna nigdy nie ma wobec nas intencji zniszczenia; lecz poprzez to co nam daje i także to czego nas pozbawia, ona nas stawia w sytuacjach, gdzie musimy wyrazić to, co w nas jest lepsze.

Dla tego, który nie widzi wyjścia na zewnątrz, zawsze istnieje możliwość szukania wyjścia w nim samym, kiedy by żył pracując bez wytchnienia nad myśleniem, imaginacją, wolą. Przeznaczenie przed każdym stawia wymóg języka specjalnego, do którego interpretacji powinien się sam nagiąć. Wszystkie trudności, wszystkie próby, które człowiek napotyka na szlaku, nie mają innego celu jak tylko nauczenie go aby znalazł to, czego szuka w świecie duszy i ducha.

Kiedy kryminalista został poddany egzekucji, trzeba wiedzieć, że pozbyto się jego tylko z planu fizycznego; w rzeczywistości kontynuuje życie na planach subtelnych, ponieważ jego dusza, zamieszkana przez złe instynkty, ciągle istnieje. Gdy już pozbawiony życia kryminalista ten udaje się do niższych partii planu astralnego i mentalnego i tam utrzymuje nadal swoje zło narzucając je w głowie i sercu tym na ziemi, którzy byli z nim złączeni takimi samymi więzami kryminalnymi. Poprzez nich, usiłuje kontynuować realizację swych złowrogich projektów. W pewien sposób teraz ma nawet korzystniejsze możliwości niż przed śmiercią, ponieważ nie jest ograniczony przez ciało fizyczne.

To samo zjawisko występuje, gdy dokonuje się zbrodni na sprawiedliwych, świętych, prorokach i wszystkich tych, którzy oddali się służbie dobra, miłości i światła. Zniszczono jedynie ich ciało, lecz nie ich ducha. Oni także, będąc już w tym co poza światem, dalej podtrzymują te same przekonania, to samo pragnienie oświecania ludzi i ich uwolnienia. Oni kontynuują więc swoją pracę, duchowo wnikając w głowy i serca wszystkich tych na świecie, którzy zdolni są ich rozumieć i według nich postępować. Ich śmierć nie zatrzymała upowszechniania ich idei.