Kategorie-Archive: 2024

Prawo swobodnego wyrażania jest z pewnością dla obywateli krajów demokratycznych nabytkiem niezbędnym. Ale do jakiego punktu można stosować w praktyce to prawo? Czy zasługują na miano myślicieli i artystów osoby, które przyznały sobie prawo, by siać wokół siebie problemy? Sądzą iż są uprawnieni do wyrażania swoich myśli, uczuć, potrzeb nawet najbardziej drażliwych bez zajmowania się efektami, że to może mieć wpływ na niektórych bardziej słabych ludzi, ulegających sugestii. A więc nie, bo trzeba ostrzec wszystkich tych, którzy przez swoje słowa, swoje pisma, swoją twórczość wywierają w społeczeństwie wpływ. Mają oni szczęście bycia wolnymi ale wolność nie jest celem samym w sobie a ich zadaniem jest zastanowić się nad efektami ich dzieł wytwarzanych dla innych. Nawet jeśli są niewinni w oczach sądu ludzkiego, sąd boży skarze ich surowo.

Każdy powinien się posługiwać swoimi darami aby oświecać innych, budzić w nich miłość, wiarę, nadzieję, pragnienie polepszenia. Jeśli nie są świadomi swojej odpowiedzialności, nie tylko będą ukarani ale w następnej inkarnacji będą pozbawieni tych darów.

Ruchy, które wykonujemy ręką lub tylko palcem, ale szczególnie kciukiem wpływają na naszą psychikę. Istnieje na to wiele ćwiczeń, ale byłoby już dobrze gdybyście przyzwyczaili się do dwóch lub trzech ćwiczeń.

Kiedy czujecie iż opanowuje was znużenie zamknijcie prawą dłoń odsuwając kciuk obracajcie nim w prawo i w lewo potem poruszajcie kciukiem od dołu do góry.

Żeby uruchomić waszą wolę podjęcia pracy, zacznijcie od zaciskania pięści żeby uczynić się panem wszystkich sił, które się ma do swojej dyspozycji. Trzymajcie zawsze kciuk na zewnątrz podwinięty na palcach, nie wprowadzajcie nigdy do pieści.

Trzeci ruch pomoże wam opanować w was energie i nadać wam dobry kierunek: kciukiem i palcem wskazującym lewej ręki dotykajcie jeden po drugim palce prawej ręki, lekko naciskając od dołu do góry.

Trzeba na poważnie wziąć te ćwiczenia z pozoru mało znaczące, ale tak ważne dla naszego życia psychicznego. To cały wszechświat jest obecny w naszych rękach. One posiadają pewien rodzaj przełączników, które mogą nas włączyć w komunikowanie z siłami natury jak też z hierarchiami anielskimi.

Nasze słabości jak również nasze cnoty są istotami żyjącymi, które w nas zamieszkują. Stopniowo, jeśli robimy wysiłki w celu naszej poprawy, istoty ciemne są zmuszone opuścić nas gdyż nasza atmosfera wewnętrzna staje się dla nich niemożliwa do zniesienia. Istoty te nie mogą znieść naszej czystości, tego światła, którego poszukujemy aby nas przeniknęło i dlatego od nas uciekają. Pewnego dnia jednak szukają na zewnątrz jakiegoś miejsca aby się wprowadzić do innych osób i poprzez nie chcą dalej nam szkodzić. Powiecie: „A więc czemu służy przepędzenie ich, skoro dalej będą nas dręczyć?” W rzeczywistości są to mniejsze szkody niż gdyby zajmowały one naszą własną siedzibę i skoro pokonaliśmy tych wrogów we wnętrzu, jesteśmy silniejsi aby ich zwalczać na zewnątrz. Czy możemy się od nich definitywnie uwolnić? Nie, jak długo będziemy pozostawać na ziemi będziemy się zmagać z trudnościami i przeciwnikami. Ale dlatego właśnie istnieją te metody.

Żeby pomóc ludziom których się kocha uważa się iż jest się zobowiązanym pozostawać przy nich jak najwięcej, ale w rzeczywistości nie można im pomóc jeśli nie usiłuje się każdego dnia podnosić swojego własnego poziomu świadomości. To się sprawdza szczególnie w dziedzinie edukacji. Jeśli rodzice są ciągle zajęci myśląc o swoich dzieciach czuwając nad nimi, nie znaczy to że ich wychowują. Rodzice wychowują swoje dzieci jeśli potrafią znaleźć w sobie samych elementy świata wyższego i przekazać im poprzez swoją postawę, swój przykład. Są to elementy, które przenikają głęboko w dusze ich dzieci i wpływają na całe ich życie.

Mówić dziecku: „jedz… śpij… dobrze się ucz… bądź ostrożny… nie spotykaj się z byle kim… itd.” to z pewnością potrzebne nawet niezbędne ale zalecenia i zakazy nie są pokarmem dla duszy i ducha dziecka. Lecz jeśli rodzice nie karmią duszy i ducha swoich dzieci, niech się nie łudzą: oni ich nie wychowują i również nie ochraniają.

Każdy powinien przykładać się do śpiewu, nawet ten który śpiewa fałszywie, ponieważ śpiew jest środkiem pracy nad sobą samym. Kiedy śpiewamy, fizjologicznie od gardła do przepony uruchamia się coś potężnego: gdy się pojawia głos czujemy się stopniowo uwolnieni od napięcia i ciężaru wewnętrznego.

Kim są aniołowie? Przedstawia się je jako stworzenia uskrzydlone, które śpiewają. Jak ptaki. Anioły i ptaki są podobne w sensie lekkości, lotności , ale także śpiewu. Nieprawdaż, że zapraszają nas do śpiewania aby uwolnić nas z ociężałości? A ileż to zaburzeń psychicznych ludzie mogliby uzdrowić przez śpiew! Ponieważ wibracje głosu mają również możliwość zwalczania istot ciemności, które dążą do tego aby się ich uczepić. Śpiew jest wyrażeniem życia: samo życie nie jest niczym innym jak śpiewem. Czy jest coś bardziej potrzebnego, coś bardziej ożywczego niż wyrwanie się z ociężałej atmosfery, która nas otacza, niż zaangażowanie się w rejonie gdzie wszystko jest harmonijne, świetliste, lekkie?

„Wzniecać rewolucję” oto rozwiązanie o którym myśli większość ludzi wobec przejawu niesprawiedliwości. Mówią, iż jest potrzeba zmiany, gromadzą się, chwytają za broń. Ale oto po każdej rewolucji mają miejsce prawie te same niesprawiedliwości… Ofiary i prześladowcy zamienili obozy ale w taki czy inny sposób znajdują się zawsze ofiary i prześladowcy.

Wielu chce pracować aby ulepszać los ludzkości dla szczęścia ludzi ale ilu wie czego ludzie w rzeczywistości potrzebują aby być szczęśliwymi? Bardzo niewielu i dlatego skutki nie są zadowalające: jeśli się notuje postępy w jakiejś dziedzinie, można odnotować równocześnie regres w innej. Prawdziwy postęp, prawdziwe ulepszenie powstaje najpierw w myśli, w sercu, w duszy człowieka. I powstaje on dzięki światłu: wszystkie prawa, nawet najlepsze pozostaną nieskuteczne jak długo mentalność pozostanie ta sama gdy ludzie są: ograniczeni, egoiści, nieuczciwi. Tę mentalność trzeba najpierw zmienić ale zmieni się ją tylko poprzez edukację.

Stwórca uczynił nas wszystkich depozytariuszami darów, talentów, cnót, które powinniśmy kultywować. Powiecie, że to wymaga dużo pracy i wysiłku, którego inni być może nie rozpoznają. Ale dlaczego przywiązywać tak duże znaczenie do tego żeby wasze zdolności były uznane? Wasz Ojciec niebieski, który wam je dał widzi to co budujecie i nie jest słuszne aby uzależniać wasz rozwój psychiczny i duchowy od opinii innych.

Popatrzcie co dzieje się z sławnymi ludźmi. Jednego dnia oczy na nich są zwrócone a jakiś czas potem zapomina się o nich… Jednego dnia wynosi się ich pod niebiosa a potem zabija się ich… czasem nawet obydwa postępowania następują równocześnie: podczas kiedy jedni podziwiają i gloryfikują inni kroją ich na kawałki. A więc w jakim stanie znajdą się ostatecznie jeżeli nie umieją się oprzeć w swym wnętrzu na niczym stałym, niezmiennym? Jedynym co powinno być dla nas ważne jest opinia Stwórcy ponieważ to Jemu pewnego dnia zdamy sprawę z wykorzystania bogactwa, które nam dał i tego co z nim zrobiliśmy.

Nie oczekujcie, że to inni przyniosą wam życie, przyniosą wam miłość, przyniosą wam radość. To najpierw wy sami powinniście otworzyć w sobie źródło życia, miłości i radości. Żeby otrzymywać trzeba zacząć od dawania. A posiadacie tyle ukrytych skarbów! Dlaczego nie miałyby przeniknąć blaskiem na zewnątrz? Zostawcie na boku wszystkie przyczyny waszego smutku,

poszukajcie raczej tych, które przynoszą wam radość. Przez radość daje się a przez smutek się bierze. Jeśli któregoś dnia nie możecie się uśmiechać to znaczy, że jesteście oddaleni od właściwej drogi.

Macie kłopoty… Ale oto spotykacie rodziców, przyjaciela albo po prostu znajomego: zróbcie wysiłek żeby znaleźć coś ciekawego, przyjemnego do opowiedzenia, a nawet wesołą anegdotę. Śmiejcie się razem! To będzie dobre dla nich ale i zarazem czynicie dobro sobie, bo to co oni odczują wróci do was jak echo i złagodzi wasze brzemię.

Jak w każdym człowieku istnieje w was, jeśli można tak powiedzieć, przestrzeń, której nic i nikt nigdy nie może wypełnić z wyjątkiem Stwórcy. Do tej przestrzeni, która nazywa się sercem możecie wpuścić wszystkie istoty, wszystkie przedmioty jakie chcecie, a pozostanie jeszcze miejsce i dalej poczujecie brak, pustkę. Tylko Bóg, gdyż On jest niezmierzony, nieskończony, może zapełnić tę pustkę. Kiedy pozwolicie Mu wejść do waszego serca, każda istota, każda rzecz przyniesie wam radość z powodu tej obecności w was Boga.

Zacznijcie więc od otwarcia waszego serca Temu, który was stworzył, potem będzie miejsce na wszystkie inne stworzenia. Będą one mile widziane i nigdy więcej nie poczujecie się samotni lub opuszczeni.

Oto ktoś kto uważa taką a taką osobę za wroga i często sobie powtarza iż byłoby bardzo wygodnie gdyby zniknęła: w końcu byłby spokojny! Oczywiście nie dojdzie aż do zabójstwa, gdyż nie jest tak łatwo się zdecydować na popełnienie morderstwa. Ale on myśli o tej śmierci, życzy sobie jej… A więc trzeba wiedzieć, iż pozostając w takim stanie ducha będzie się być może odpowiedzialnym za śmierć innej osoby, gdzie indziej. Ponieważ te myśli, te uczucia, te pragnienia są istotami żyjącymi; one krążą wywierają wpływ na świat istot, które są w tym samym stanie psychicznym i które bardzo by chciały także poradzić sobie z pewnym wrogiem. Jeśli ich pragnienie zemsty jest silniejsze albo nie potrafią przeciwstawić się swoim instynktom kryminalnym, pewnego dnia pod wpływem czegoś niezrozumiałego, jakiegoś impulsu, prądu, który ich poniesie – popełniają morderstwo.

Lekceważymy to co może się stać z naszymi stanami świadomości w przestrzeni ale pewnego dnia kiedy powrócimy do drugiego świata przedstawią nam konsekwencje naszych myśli, uczuć i pragnień. I może być tak, że ci którzy uważali się za nienagannych byliby przerażeni widząc, że byli przyczyną wielkich nieszczęść.