Archiwa autorów: Prosveta Pl

Świat jest pełen świadectw przeszłości. Chrześcijanie jeżdżą do Palestyny, do miejsc, gdzie Jezus się urodził, gdzie nauczał i czynił cuda. Nawet jeśli pozostało tam kilka kamieni, ducha Jezusa już tam nie ma. Od setek lat zbyt wielu ludzi było w tych miejscach i ludzie ci wzięli ze sobą swoje zwyczajne, codzienne zajęcia, wszelkie swoje myśli i uczucia, które ani nie były oświecone, ani czyste. Powiecie, że chrześcijanie od średniowiecza próbowali chronić święte miejsca. Tak, to właśnie czynili, walcząc z niewiernymi, zabijając ich i rabując. Czy to nie są dziwne metody zachowywania śladów życia Jezusa?

Aby zachować ślady, które pozostawili uduchowieni ludzie, trzeba respektować miejsca, gdzie te ślady się znajdują. Nie wystarczy jedynie przyjmować pewną postawę zewnętrzną, nie krzyczeć, nie śmiać się lub nie żartować… Postawa wewnętrzna, myśli i uczucia są dokładnie tak samo ważne, ponieważ to one są przede wszystkim tym, co pozostawia ślady. Zbyt wiele osób niezainspirowanych cnotami chrześcijańskimi wkroczyło do Palestyny, dlatego duch Jezusa opuścił te miejsca.

Kobieta nie może dać mężczyźnie wszystkiego, tak samo jak mężczyzna nie jest w stanie dać wszystkiego kobiecie. Mężczyzna musi powiedzieć kobiecie: „Moja kochana, musisz wiedzieć, że nie jestem w stanie uczynić Cię szczęśliwą. Nawet jeśli oddałbym Tobie wszystko, to twoje serce jest tak duże, że cały wszechświat nie byłby w stanie go wypełnić, a twoja inteligencja żąda tak dużo światła, że ja aż tyle nie mam. Jedynie sam Bóg jest w stanie dać Ci wszystko. Jeżeli chcesz posłużyć się mną jako środkiem, aby dotrzeć do Boga, to będę niezmiernie szczęśliwy. Zostanę przy Tobie, ale tak właściwie to Bóg jest tym, kogo przeze mnie szukasz.” W ten sposób mężczyźni i kobiety powinni ze sobą rozmawiać, zamiast wciąż wzajemnie się łudzić.

Musicie wiedzieć, że są wyższe formy miłości, do których należy dążyć, jeżeli chcecie być szczęśliwi z własną miłością – nawet jeśli na razie nie jesteście w stanie tą wyższą miłością żyć. Wtedy miłość nie opuści was, zostanie w waszym sercu i stanie się stanem świadomości, którego nic nie będzie mogło zmącić. Przez przeżywanie miłości jako stanu świadomości rozumie się odczuwanie w sobie ciepła, które trwa, oraz światła, które nigdy nie zgaśnie.

Zdarza się, że jesteście zatroskani, nieszczęśliwi i rozczarowani… To jest normalne, ponieważ w życiu jest wiele okoliczności, które mogą nas wprowadzić wyłącznie w smutny nastrój. Jedyna rzecz, której nie można w takiej sytuacji robić, to uskarżać się wszystkim ludziom, ponieważ w ten sposób wewnętrznie zamyka się sobie drzwi do jakiejkolwiek poprawy własnego stanu. Jeżeli ktoś was zdenerwował lub potraktował niesprawiedliwie, czujecie się zranieni, to normalne. Ale jeżeli każdej napotkanej osobie będziecie biadolić i relacjonować sytuację, to tylko powiększacie waszą ranę. Co należy zatem zrobić? Zostawcie tę sprawę trochę na boku i gdy spotkacie sąsiadów lub rodzinę, zapomnijcie o wszystkim na chwilę, zamiast opowiadać w szczegółach, jak zła była dana osoba wobec was albo jak źle was potraktowano. Zastanówcie się raczej, w jaki sposób możecie im pomóc i dodać odwagi. Dobre słowa, które powiecie innym, dobrze zrobią wam samym i dzięki temu możecie uleczyć wasze własne rany.*

*Patrz: Tom 227 „Złote reguły codziennego życia”, rozdział 44.

Nauka duchowa nie będzie was uczyła, że niezależnie od tego, co się dzieje, powinniście naiwnie powtarzać zdanie: „Jestem szczęśliwy, jestem szczęśliwy.” Powie wam się jedynie, że próby nie są tożsame z nieszczęściem i że na pewnych poziomach możecie nadal być szczęśliwi; to jest różnica. Cierpienie i nieszczęście są strasznymi rzeczywistościami i niemożliwe jest temu zaprzeczyć. Jednakże, niezależnie co by się wam nie przydarzyło, możecie za pomocą myśli pracować nad tym, aby udało wam się nie tylko dobrze przejść przez próby, lecz również wyjść z nich bogatszymi. A zdobytych bogactw nie zachowujecie dla siebie. Dzięki waszej postawie i sposobom, w jaki stawiliście czoła wydarzeniom, dzielicie się tymi bogactwami z innymi ludźmi.

Los człowieka można porównać do pociągu, do którego on wsiadł. Jeżeli wsiadł do pociągu do Nicei, to jedzie do Nicei. Jak tylko wybrał kierunek, to nie może go zmienić. W pociągu ma jednak pewne możliwości wyboru. Może opuścić swoje miejsce, może zmienić przedział, a nawet wagon, może pospacerować w przejściu, czytać, spać, podziwiać krajobrazy, rozmawiać z innymi podróżnymi, albo i nie, poznać przystojnego młodego mężczyznę lub ładną młodą dziewczynę, pójść do wagonu restauracyjnego itd. Jest tym samym z jednej strony wolny, a z drugiej strony nie. Dokładnie tak samo wy przyszliście na świat w danych warunkach i pod wpływem danych czynników, ale mimo to macie pewną wolność działania i poruszania się. Chodzi wyłącznie o to, by wiedzieć, jaki użytek zrobić z tych możliwości, ponieważ możecie je wykorzystać, aby się uwolnić lub aby się jeszcze bardziej ograniczyć.

Mojżesz podkreślał strach przed Panem. Ponieważ Bóg został przedstawiony jako nieugięty Pan, ludzie mogli się go tylko bać. Napisane jest: „Strach przed Panem jest początkiem mądrości”. Strach jest jednak uczuciem negatywnym. Kto zawsze działa powodowany strachem, ten nie może się prawdziwie rozwijać i wraz z upływem czasu strach ten działa destruktywnie. Dzięki miłości człowiek natomiast rozwija się. Dlatego przyszedł Jezus, aby nauczać, że Bóg jest ojcem. Naturalnie dziecko obawia się trochę swego ojca i dobrze, że tak jest, ponieważ musi czuć, że są zasady, których nie można przekraczać i że się jest ukaranym, jeśli się to robi. Ale ojciec jest przede wszystkim kochany przez swoje dzieci, nie tylko dlatego, że podarował im życie, ale również za to, że dla ich rozwoju daje im udział we wszystkich swoich bogactwach.

Czasami doświadczacie nagle uczucia szczęścia i wewnętrznego poszerzenia, choć nie ma ku temu żadnej konkretnej przyczyny. Musicie wiedzieć, że to świetliste istoty złożyły wam wizytę. Powinniście im wtedy podziękować i okazać wasze uznanie za to, co dla was robią. Jeżeli okażecie niewdzięczność, to więcej nie przyjdą. Możecie wówczas robić wszystko, co możliwe, aby ponownie przeżyć owe stany, nie uda wam się, ponieważ nie zależą one od was.

Posiadacie umiejętności, talenty i cnoty: to również są przyjaciele z niewidzialnego świata, którzy się w was osiedlili, aby w was pracować. Musicie być tego świadomi, ponieważ jeżeli będziecie tak dumni z waszych sukcesów, jakby były waszą zasługą, to pewnego dnia ci przyjaciele opuszczą was i stracicie ten lub inny talent lub tę bądź inną cnotę. Jak wielu ludzi straciło swoje talenty przez pychę! Inni natomiast dzięki skromności przyciągnęli dobre cechy albo wzmocnili je.

Gdzie nie ma światła, tam panuje ciemność. Gdzie nie ma zdrowia, tam jest choroba. Gdzie brakuje mądrości, tam jest głupota. Dotyczy to wszystkich obszarów. Obecność jednej rzeczy warunkuje brak innej. Ta prawda jest tak prosta, tak oczywista! Nie rozwinęliście jeszcze umiejętności obserwacji wydarzeń, które dzieją się przed waszymi oczami, aby przenieść je na życie wewnętrzne i poszerzyć swoje zrozumienie.

Powiem wam teraz, że najlepsze, co może uczynić uczeń, to praca nad przyciągnięciem obecności Pana w sobie i następnie nad zachowaniem jej. Oczywiście Pan nie przyjdzie sam we własnej osobie, ale przynajmniej wyśle swoich aniołów jako przedstawicieli. Oni zamieszkają w uczniu i wszystko zmienią.

Jak wielu ludzi twierdzi, że czyni to, co właściwe! Ale wystarczy poobserwować ich działania, aby zobaczyć coś zupełnie odwrotnego. Ponieważ ich działania nie są zainspirowane światłem intelektu i ciepłem serca, nieustannie popełniają błędy. Poprzez własne zachowanie, a nie poprzez wyłuszczanie teorii i urojeń, człowiek pokazuje, czy żyje w prawdzie. Dziwne w tym jest to, że ludzie robią z prawdy coś abstrakcyjnego, podczas gdy to poprzez konkretne czyny pokazują oni, czy robią to, co właściwe, czy nie. Nie da się powiedzieć, czym jest prawda, ponieważ ona jako taka nie istnieje. Istnieje wyłącznie mądrość i miłość. Przestańcie zatem utrzymywać, że robicie to, co prawdziwe. Nie ma tu nic do utrzymywania; jeżeli macie miłość i mądrość, to nie potrzebujecie zupełnie nic mówić. Wasze czyny mówią za was.

Gdy złożycie ziarno gorczycy w ziemi, od razu powstaje połączenie między niebem a ziemią. Słońce daje nasieniu swoje światło i ciepło, ziemia daje mu wilgoć i zaczyna ono rosnąć. Zasialiście ziarno gorczycy w ziemi, ale jednocześnie wywołaliście zdarzenie w niebie. Te same procesy odbywają się również w nas. Na przykład, jeżeli złożymy ziarno (pożywienie) w naszej ziemi (żołądku), to niebo (nasza głowa) wysyła od razu prądy do tego pożywienia, które przyjęliśmy i przemienia się ono w energie (uczucia i myśli). Jak tylko włożymy pożywienie do naszego żołądka, ze wszystkich stron organizmu płyną siły i biorą się do roboty.