Nawet skoro ludzie przestali wierzyć w bogów, celebrować święta w czasie których częstowano nektarem i ambrozją, poszukiwanie eliksiru, napoju nieśmiertelności nie przestaje ich do naszych dni nadal zajmować. W rzeczywistości ten eliksir jest rozprzestrzeniony na ziemi, w wodzie, w powietrzu i zwłaszcza wszędzie w promieniach słońca. To tam możemy go zbierać, ucząc się stosować całą mądrość i miłość, którą Stwórca zawarł w naturze do naszej dyspozycji.
Można zrozumieć, iż każdy chciałby utrzymywać się przy życiu i w zdrowiu najdłużej jak to jest możliwe, ale powołaniem człowieka nie jest pozostawanie na ziemi w nieskończoność; w tym czy innym czasie musi opuścić swoje ciało fizyczne. Mówi się że umiera ale w rzeczywistości kontynuuje życie: dzięki swemu duchowi jest żywy. Jeśli zabiega o nieśmiertelność to dlatego iż ma głęboko w sobie przeczucie, że jest rzeczywiście nieśmiertelny. Ale to w swoim duchu jest nieśmiertelny a nie w ciele fizycznym. Świadomość nieśmiertelności jak też świadomość wieczności jest dla człowieka zdobyczą jego życia duchowego. A więc trzeba aby nauczył się uprawiać swoje codzienne aktywności w wymiarze szerszym, w znaczeniu bardziej wzniosłym, wówczas stopniowo dotrze aby napoić się ze źródła życia wiecznego.