Uczeń wiedzy duchowej powinien omijać zasadzki próżności jak też sztucznej pokory, które w rzeczywistości są inną formą próżności.
Prawdziwy człowiek duchowy zachowuje się zawsze z naturalnością i prostotą. On nie przyciąga uwagi przez swoje specjalne zachowanie i tajemniczy lub zainspirowany wygląd. Powiecie: A więc nie powinniśmy pokazywać w jakim kierunku pracujemy?” Nie, w istocie nie, ponieważ nie ma nic do pokazywania. U tego który poszukuje prawdziwego bogactwa duchowego te bogactwa w końcu będą możliwe do odczucia. Skoro podjął się pracy nad sobą samym, rysy twarzy, postawa, jego gesty będą wyrażać jego pomyślność. On zawsze znajdzie okazje do pokazania swoich wartości i inni dostrzegą je bez czynienia czegoś co by je podkreślało. On pozwala przemawiać swojej pracy wewnętrznej: nawet bez jego wiedzy to jego praca świadczy o nim.