Pokora nie polega na tym, żeby się bez przerwy poniżać przed innymi mówiąc: „Jestem niczym, nic nie jestem wart”. Prawdziwą pokorą jest umieścić w sobie Stwórcę na pierwszym miejscu. Dlaczego? Ponieważ ten, który umieszcza w sobie Stwórcę na pierwszym miejscu, korzysta ze wszystkich jego bogactw. Oto głęboki sens pokory. Lecz jakże mało ludzi pojęło tę prawdę! I jako że nie zrozumieli, świadomie czy nieświadomie, prężą się stawiając na siebie wobec Kreatora i przekraczają Jego prawa. Jeśliby mogli posunęliby się aż do tego, aby Go zdjąć z tronu i zająć jego miejsce. A więc, to tym sposobem oni się pomniejszają, aż po eliminację samego siebie i zanik.
Wielkość istoty ludzkiej, tego stworzenia jakże niedoskonałego polega na zrozumieniu, że pomimo jej niedostateczności, może realizować cuda pod warunkiem, że umieści Stwórcę na pierwszym miejscu, w głowie i swoim sercu. Do tego czasu, wszystko za co się zabierze, wszystko co przedsięweźmie, pozostanie ograniczone. Postawa, aby otworzyć się na Pana, żeby nas On przeniknął, żeby przejawiał się poprzez nas i zagarniał nas w Swą służbę, oznacza prawdziwą pokorę i w takiej pokorze dopiero wzrastamy.