Ileż osób czepia się desperacko egzystencji ziemskiej! Ignorują to, że ich życie nie kończy się na tym, co zwykło się nazywać śmiercią i z tego powodu, aby przedłużyć swe życie niektórzy są skłonni popełnić nawet przestępstwo. Jednak człowiek duchowy ma zupełnie inną koncepcję rzeczy. On kocha życie i odkrywa każdego dnia jego sens i piękno, ale doświadcza też równocześnie drugiej strony życia z jego ograniczeniami, przymusami, cierpieniami, które ono narzuca i wydaje mu się owo życie czasami wręcz ciężarem. Jak miałby zatem nie aspirować do tego innego życia o którym uważa, że jest bardziej prawdziwe niż jego obecna egzystencja ziemska? Ponieważ wie również, że zszedł na ziemię aby wykonać pracę, naprawić swe błędy przeszłości, udoskonalić się, akceptuje swoje życie myśląc, że kiedyś skończy tę pracę i wyruszy aby żyć wolnym w przestrzeni.
Oto prawda, którą znają ludzie ducha i to dlatego, nawet jeśli wiedzą, że prawdziwe życie jest gdzie indziej, są przekonani, że mają na ziemi do zrobienia jakąś rzecz. Dopóki nie skończą pracy z powodu której przybyli, reszta jest obojętna: nie będą siebie pytać, czy wolą żyć czy umrzeć, oni chcą jedynie skończyć swe zadanie. I jak tylko skończą odejdą w pokoju i radości.