Wiele działań, wiele spotkań może być dla nas źródłami radości, lecz my nie zaznamy tych największych radości inaczej niż poszukując zjednoczenia z Boskością. Ponieważ Stwórca dał swoim stworzeniom nieskończone możliwości radości zastrzegł On największą szczęśliwość dla tych, którzy przez swą duszę i ducha z Nim jedynie zdołają ją zrealizować. I aby ta radość była doskonała, ten, który przeżył chwile połączenia, kiedy przenikały go światło i boska miłość, powinien starać się je wypromieniować wokół siebie. Gdyż właściwością łaski Bożej jest nieakceptowanie żadnych granic: ona szuka wszędzie miejsc dostępu, a poprzez nie potem przenika w głąb, aby nakarmić wszystkie stworzenia.
Liczne są radości których możemy doświadczać. Lecz nie istnieje większa radość, niż dojść do tego, aby się zjednoczyć z Bóstwem. I potem sprawić, aby inni partycypowali w tej radości, aby dzielić z nimi to, co się samemu dostało. Ta radość przyjmuje w rzeczywistości dwie formy: wznosimy się do Nieba, aby tam zgromadzić skarby, później powracamy na ziemię aby je rozdać.