Zwierzęta są przeważnie zadowolone ze swego losu: nawet jeśli niektóre z nich są bardziej zręczne czy sprytne, one również nie widzą swoich ograniczeń, nie szukają więc wyjścia przez doskonalenie się. Lecz ten sposób bycia, który jest normalny dla zwierząt nie jest idealny dla ludzi… choć niektórzy się nim zadowalają!
Powiecie: „Czy powinniśmy się więc buntować przeciwko naszemu losowi?”. Nie, dobrze mnie zrozumcie: akceptowanie swojego losu to jedna rzecz, ale satysfakcjonowanie się nim to druga rzecz. Każdy z nas jest zobowiązany akceptować swój los jako konsekwencję wyborów, których dokonywało się w przeszłości. Jeśli teraz zaistniały jakieś trudne doświadczenia do przebycia, nie powinien się nikt buntować gdy jest w trakcie płacenia za błędy, które popełnił w tym czy w dawniejszym życiu. Trzeba więc wysiłków, aby to naprawić i w tym samym czasie zrozumieć, że powinno się ciągle iść do przodu, ulepszać się. Więc jest tak, że człowiek akceptuje przeznaczenie, które określiła dla niego Sprawiedliwość boska; lecz on nie satysfakcjonuje się stopniem aktualnej ewolucji, lecz stara się bez przerwy wychodzić poza swoje ograniczenia.