Aby dziecko było w stanie coś zrozumieć, trzeba opowiadać mu historyjki, pokazywać obrazki i konkretne przedmioty. W obszarze religii większość ludzi jest jeszcze na poziomie dzieciństwa. Potrzebuje zewnętrznych, konkretnych, namacalnych rzeczy, których mogą się trzymać. Wyobraźcie sobie, że pewnego dnia powiedziano by wszystkim wierzącym: „Od dziś nie ma ani miejsc modlitwy, mszy, kleru, ani też posągów i obrazów świętych, nie ma już nic więcej zewnętrznego ani materialnego. Modlicie się do Boga w duchu i prawdzie!” Znaleźliby się w nicości i wydawałoby im się, że się zagubili. Jedynie wyjątkowo rozwinięty duchowo człowiek jest w stanie w swoim duchu, w swojej duszy odnaleźć świętość, zwracając się do Pana, aby dotknąć, zakosztować i wdychać wspaniałość Nieba. Oczywiście takie poszerzenie świadomości jest pożądane. Dla tych, którzy są w stanie je osiągnąć, nie istnieją granice, ponieważ świat ducha i duszy jest najpiękniejszym i najszerszym, co istnieje. Mogą aż po samą wieczność pracować nad budową swojej przyszłości jako córki i synowie Nieba.
