Jak to się dzieje, że tyle ludzi się skarży na samotność? Czy zrozumieją, jeśli im się powie, że to oni sami, w swojej głowie wykreowali tą samotność? W rzeczywistości nikt nie jest nigdy sam. Cały wszechświat nas ogląda i nas słucha. Żadne z naszych słów, żaden z naszych gestów, nie pozostaje bez echa.
Jeśli rankiem, otwierając okno przyjmiecie zwyczaj powiedzenia dzień dobry ziemi, niebu i wszelkiemu stworzeniu, to z czterech kierunków przestrzeni odpowiedzą wam głosy jak echo: dzień dobry, dzień dobry, dzień dobry… i cały dzień będziecie czuli, że ktoś wam towarzyszy. A gdy po wyjściu z domu, także mijacie na ulicy pewną liczbę osób: większość jest wam nieznana, to czy to jest takie trudne pokazywać im otwartą i braterską twarz? I czy te osoby nie zasługują na to, aby im poprzez myśli życzyć światła, pokoju, radości?… Mówicie że oni was nie inspirują? Tak, może, ponieważ zatrzymujecie się na zewnętrznym wyglądzie. Lecz za aparycjami są ich dusze i ich duchy. Kiedy umiecie przez waszą duszę i waszego ducha, wejść w relację ze wszystkimi duszami i duchami na ziemi, kiedy to, co macie w was najlepszego napotka to co najlepsze u innych, wierzcie mi, nie poczujecie się nigdy sami.