Piękno oddziałuje na ludzi z taką siłą fascynacji, iż mają zawsze pokusę aby zbliżyć się do niego, aby go dotknąć, uchwycić, posiąść. Ale piękna nie można posiąść; w istocie ono nie należy do świata fizycznego i kiedy tylko ma się pokusę aby go musnąć, ono znika. Piękno jest światem, który jest stworzony wyłącznie dla oczu; nie jest przeznaczone ani dla rąk ani dla ust.
Lubi być oglądane ale nie znosi być dotykane. Trzeba więc zawsze być bardzo uważnym kiedy spotyka się istoty wielkiego piękna. Ten który nie zwraca na to uwagi przepędza istoty, które je zamieszkują i które im dają tę harmonię, ten wdzięk. I jeśli one się oddalają będzie cierpieć, bo straci ten wspaniały nieuchwytny element, który upiększa także jego życie.
Nasza radość, nasza inspiracja zależą więc od respektu, który okazujemy względem piękna nie szukając go dla siebie. Ucząc się każdego dnia kontemplować je w istotach ludzkich delektujemy się prawdziwym życiem.