Podczas wschodu słońca nauczcie się za każdym razem patrzeć na słońce nowymi oczami. Mówcie do niego: „Kochane słońce, nie znałem cię jeszcze. Oczywiście wiedziałem, że jesteś piękne i czyste i że każdego dnia dajesz nam swoje światło i ciepło, ale nie pojąłem do tej pory lekcji, której nam udzielasz. Teraz rozumiem, że wskazujesz nam drogę prawdy, doskonałości, pełni. Chcę być taki jak ty”. Oczywiście nigdy nie będziecie tacy jak słońce, to jest niemożliwe, ale to nie szkodzi. Wbijcie sobie ten obraz jako ideał w waszej głowie, ponieważ właśnie to, co niemożliwe działa w człowieku, wzmacnia go i przemienia.
Ani to, co trzymacie w rękach, ani to, co posiadacie, albo co osiągnęliście nie przyczynia się do waszego dalszego rozwoju. Szukajcie tego, co niemożliwe, co nieosiągalne. Jedynie to może was zachęcić do ciągłego podążania naprzód.