Są osoby, które czy to przez lenistwo, czy egoizm, decydują się żyć same i bez dzieci. Ileż to zmartwień, pracy i poświęcenia niesie założenie rodziny! Otóż osoby te chcą być wolne, żeby korzystać z życia jak im się podoba. Bardzo niedobre są te powody i pociągną za sobą niedogodności bardziej poważne niż te, których te osoby życzyły sobie uniknąć. One nie będą miały trosk ojców i matek rodziny, to prawda, lecz ich poszukiwanie łatwości, ich egoizm przysporzą im innych trudności, innych zakłóceń.
Istota ludzka nie przychodzi na ziemię, aby zaspokajać swoje zachcianki i swoje kaprysy. Decyzja pozostania samotnym i bez dzieci nie jest usprawiedliwiona, chyba, że chce się pozostać wolnym, aby poświęcić się zadaniom większym, bardziej wspólnotowym. Jeśli jest inaczej, będzie lepiej dla ewolucji osoby założyć rodzinę, gdyż przyjmując odpowiedzialność, czyniąc wysiłki aby zrobić jakąkolwiek rzecz dla innych, poszerza swoje pole świadomości.